คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : =Chapter 8= ตอนที่ 8
8
แสงสีนวลส่องสว่างมาจากดวงจันทร์ที่เต็มดวงสวยงามอยู่บนฟ้าสีมืดมิดไม่มีดาวซักดวง เท้าของทั้งสองคนก้าวฉับๆอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าไปในป่า ทั้งๆที่เวลามืดค่ำแบบนี้ ที่ต้องเข้าป่าเวลานี้ก็เพราะว่าเมื่อตอนเช้าพวกเขาได้แพ้ในการแข่งทำอาหารนั้นเอง
“ยัยหมวย ก้าวยาวๆหน่อยสิ”โซโกะที่ขายาวกว่าเดินนำคางุระที่พยายามเดินเร็วอยู่ไปไกลโข
“อั๊วก็ก้าวยาวๆแล้วไงน่อ!”คางุระพูดก่อนจะวิ่งไปหาโซโกะเพื่อจะทำการถีบขาคู่ใส่แต่โซโกะก็หลบได้โดยที่ยังไม่ได้มอง
“นี่ ยัยหมวยถ้าเราไปไม่ทัน เราจะไม่ได้เงินจากลงโทษครั้งนี้นะ”โซโกะพูดก่อนจะหันมาเท้าเอวแล้วมองคางุระที่กำลังจะกระโดดถีบขาคู่อีกรอบแต่ก็ชะงักเพราะคำว่า ‘เงิน’
“อ๊ะ จริงหรอน่อต้องรีบไปแล้ว”คางุระพูดแล้วหมุนตัวเดินก้าวขายาวๆไปข้างหน้าทันที โซโกะมองแล้วส่ายหัวเบาๆ แล้วเดินตามไปพลางคิด
‘ยัยหมวยจะซื่อ(บื้อ)ไปไหนกันให้เงินอะไรกัน ก็แค่พูดเล่นเท่านั้นแหละ นี่โดนทำโทษอยู่นะเฟ้ย!’
“เฮ้ ยัยหมวยอีกนิดนึงรีบๆเดินเร็วเข้า” โซโกะพูด เขาเดินแซงหน้าคางุระได้อีกครั้ง
“ทำไมมันไกลอย่างนี้น่อ อั๊วปวดขาไปหมดแล้วน่อ” คางุระหยุดเดินแล้วยืนอยู่นิ่งๆ
“อีกนิดเดียวไง เร็วๆเข้า”เขาเดินกลับมาตรงที่คางุระยืนอยู่
“อีกนิดเดียวของลื้อมันเท่าไหนกันน่อ=_= อั๊วได้ยินลื้อบอกอีกนิดเดียวๆมาตั้งแต่เข้าป่าน่อ!”คางุระกอดอกเบะปากแล้วหันหน้าไปทางอื่น
“นี่อีกนิดเดียวจริงๆ”
“งั้นลื้อก็เดินไปก่อนเถอะน่อ!”
“ก็ไปด้วยกันนี่แหละ”โซโกะพูดแล้วยื่นมือไปดึงแขนของคางุระให้เดินตามเขามา
“อะ...อาตี๋ปล่อยแขนอั๊วก็ได้น่อ เดี๋ยวอั๊วเดินเองก็ได้อั๊วพูดเล่นน่ะเมื่อกี้=_=”คางุระพูดในขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาแกะแขนของโซโกะ แต่โซโกะดันหยุดคางุระที่ก้มหน้าอยู่เดินชนกับโซโกะเป็นผลที่ทำให้หัวกระแทกเข้ากับหลังของโซโกะอย่างจัง
“โอ้ยยย อาตี๋ลื้อช่วยหยุดแกล้งอั๊วหน่อ- เหวอออ ” เสียงของคางุระที่กำลังบ่นกลายเป็นเสียงอุทานแทนเมื่อโซโกะปล่อยมือออกจากแขนเล็กแล้วเปลี่ยนเป็นอุ้มพาดบ่าแทน ซึ่งมันเป็นเรื่องง่ายสำหรับโซโกะมากเพราะถึงแม้คางุระจะกินเยอะแค่ไหนแต่ขนาดตัวก็ไม่เคยเจริญเติบโตเลยแม้แต่น้อย (เจ็บบบบบบบบบบบบ- -)
“อย่างนี้ค่อยเร็วขึ้นหน่อย เธอน่ะขาสั้นเกินไปนะขนาดเดินจูงจมูกแล้วยังช้าเลย-*-”
“นี่ อาตี๋ลื้อพูดอย่างนี้หมายความว่าไงห๊า! นี่ลื้อหมายความว่าอั๊วตัวเตี้ยใช่มั้ยน่อ!” คางุระดิ้นขลุกขลักๆพยายามจะออกจากการกอบกุมของโซโกะ แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกได้เพราะมือแกร่งที่ล็อกเอวเล็กไว้อย่างแข็งแรง
“อย่าดิ้นซิเดี๋ยวก็หล่นลงมาหรอก แล้วก็นะ ฉันยังไม่ได้บอกว่าหล่อนตัวเตี้ยเลยซักนิด วร้ายยยด่าตัวเองงง” โซโกะพูดกระแทกแดกดันทำให้คางุระที่ไม่พอใจแต่ก็ไม่สามารถเตะต่อยได้ เลยจัดการรัวมือเข้าที่หลังของโซโกะ
“นี่ มันเจ็บนะเห้ยยย” โซโกะวางคางุระอย่างเบามือลงตรงข้างหน้าพุ่มไม้ที่มีเสาไฟตั้งอยู่ซึ่งเป็นที่ที่สต๊าฟบอกให้มาแอบซุ่มแล้วหลอกคนอื่นพอดี
“ก็ลื้อพูดจาหมาๆนี่น่อ”
“ฉันแค่บอกว่าขาสั้นแต่หล่อนเป็นคนพูดด้วยปากตัวเองว่าตัวเตี้ยเองยังจะมาว่าคนอื่นอีก”
“ชิ! ครั้งนี้อั๊วจะปล่อยลื้อไปก่อนน่อ” คางุระพูดก่อนจะสะบัดบ๊อบแล้วเข้าไปหลบอยู่ในพุ่มไม้
---20%---
เวลายังคงเดินผ่านไปอย่างช้าๆโซโกะกับคางุระยังคงนั่งหลบอยู่ในพุ่มไม้และยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคนเดินผ่านเลยซักคน
“นี่อาตี๋อั๊วว่าเขายกเลิกกิจกรรมไปเลี้ยวล่ะน่อ แล้วทำไมยุงมันเยอะยังงี้ล่ะน่อ ฮ้วยย”คางุระพูดพรางตบยุงที่บินมาป้วนเปี้ยนตามเนื้อตัว
“ก็เพราะว่าหล่อนกินเยอะไขมันมันก็เยอะยุงมันได้กินก็เลยอยากจะดูดๆออกมาน่ะสิ”โซโกะพูดพรางเอื้อมมือไปแกว่งที่ไขมันใต้แขนของคางุระ
“ลื้อว่าอั๊วอ้วนงั้นหรอก ย้ากกกกก”คางุระจัดเหวี่ยงขาไปที่ของโซโกะแต่เขาก็หลบได้อย่างฉิวเฉียดพร้อมเตะสวนกลับมาเหมือนกัน ในอีกด้านนึงก็มีหญิงสาวสองคนกำลังเดินมาทางนี้พอดี
“มันจะได้ผลจริงๆเหรอวิธีนี้ทำไมเราไม่บุกเข้ามาที่แคมป์นี้แล้วขโมยมันไปซะเลยล่ะ”หญิงสาวผมทองพูด
“ก็ฉันเบื่อนี่หน่า อีกอย่างนะฉันเบื่อกับการต้องอยู่กับหมอนั้นด้วย คิดแล้วมันน่าโมโหนะ”หญิงสาวผมดำบ่นแต่หน้ายังคงยิ้มทั้งๆที่ปากบอกว่าน่าโมโหแท้ๆ
“ทำเป็นพูดไป”สาวผมทองหันไปอีกทางแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ
“เห้ย ยัยหมวยย!”
พลั่ก
“โอ้ย”
“หึ อาตี๋ในที่สุดลื้อก็พ่ายแพ้ให้กับอั๊วจนล่ายน่อ อ๊ะ อาอุซุเมะจัง”คางุระที่เดินออกมาหลังพุ่มไม้พอเห็นอุซุเมะก็รีบพุ่งไปช่วยพยุงให้ยืนขึ้นทันทีโดยไม่สนใจคนที่ตัวเองทำร้ายเลยซักนิด
“อ่า ซอรี่น่อ อาอุซุเมะจังอั๊วไม่นึกว่าลื้อจะเดินผ่านมาน่อ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ”อุซุเมะแกะมือคางุระออกแล้วโบกมือบอกว่าไม่เป็นไร “แต่งตัวเป็นผีโอคุคิ...แสดงว่าคางุระจังมาเป็นผีหลอกพวกเราซินะ”
“ใช่เลี้ยวน่อ แต่อั๊วเบื่อสุดๆไปเลยน่อ”
“ฮะฮ่าๆ สู้ๆนะคางุระจังแต่พวกเราต้องรีบไปแล้วล่ะ คงอยู่คุยด้วยไม่ได้เดี๋ยวคนจัดแคมป์เขาจะว่าเอา แล้วเจอกันนะ คางุระจัง”อุซุเมะกับอายามิโบกมือกก่อนะหมุนตัวแล้วเดินต่อไปในทางที่มืดมีไฟอยู่เพียงไม่กี่ดวง
“อั๊วเบื่ออ่ะน่อ เบื่อๆๆๆๆ”คางุระพูดก่อนจะดิ้นกับพื้นอย่างเอาแต่ใจ
“เฮ้ๆ ยัยหมวยอย่าดิ้นได้มั้ยในนี้มันแคบนะ”โซโกะพูดก่อนจะเอามือบังหน้าเอาไว้เพราะเหมือนหล่อนจะพยายามเตะให้โดนหน้าเขาอยู่ไม่น้อย
“อื้อๆๆๆ เบื่อๆๆๆๆ ง่วงๆๆๆๆ”คางุระไม่สนใจคำพูดของโซโกะยังคงดิ้นต่อไปทำให้กระโปรงที่คางุระใส่อยู่เลิกขึ้นมาถึงขาอ่อนแต่คางุระก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดดิ้นหรือเตะขาหรือส่งเสียงโวยวายเลยซักนิด=_=
‘ตั้งใจยั่วกันงั้นหรอ?’
“ยัยหมวย หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะ”
“ม่ายยยย อั๊วเบื่อ อั๊วง่วง อั๊วอยากกลับไปนอนเดี๋ยวนี้เลยน่อออ”
“นี่ กระโปรงมันเลิกขึ้นหมดแล้วนะ”
“กระโปรง? กระโปรง? กระโปรงงั้นหรอ?”ปากถามแต่ขาก็ไม่หยุดดิ้น โซโกะได้แต่ถอนหายใจแล้วกดขาคางุระล็อกกับพื้น(อย่างแรง)ด้วยมือนึงข้างส่วนอีกข้างก็ไปดึงกระโปรงให้มันกลับมาอยู่ที่เข่าเหมือนเดิม
“กระโปรงไง ไม่รู้จักกระโปรงรึไง ยัยบ้า! แล้วกระโปรงมันสั้นไปรึป่าว”
“อะ...อ๊วต้องรู้ซิน่อกระโปรงคืออะไร จะบ้ารึป่าวใครจะไม่รู้จักกระโปรงกันน่อ เหอะๆ”คางุระเกาแก้มอย่างเก้อพรางหัวเราะเหอะๆ ก็หล่อนดันลืมเรื่องที่ใส่กระโปรงอยู่นี่หน่า
“เอ้าๆ พวกคุณมายืนคุยกันอย่างงี้ได้ไงครับ กลับไปทำงานเถอะครับพวกเราต้องรับบทลงโทษนะครับ”อิซาบุโร่กับโนบุเมะเดินมาโดยที่โนบุเมะอยู่ในชุดผีคุชิซาเกะอนนะ* ที่มีผ้าปิดปากอยู่ ส่วนอิซาบุโร่อยู่ในชุดแวมไพร์ที่ดูดีไม่หยอก
“อ่าวอาโนบุเมะ ลื้อมาเลี้ยวเหรอน่อ งี้อั๊วกลับได้ยังน่อ”คางุระรีบยืนทันที
“ป่าวครับพวกเราไม่ได้มาสลับเวรแต่พวกเรามาเพื่อไปทำตรงนู้นต่างหากล่ะครับ แล้วก็นี่ วอคกี้ทอคกี้ครับ ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวพวกสตาฟก็คงส่งสัญญาณมาทางนี้แหละครับพวกเราขอตัวนะครับ”อิซาบุโร่พูดเองเสร็จสรรพก็เดินตรงไปข้างหน้าจนหายไปในความมืด อีกครั้ง...
ความเงียบครอบคลุมทั่วทุกที่มีแค่เสียงสัตว์กลางคืนเท่านั้นที่ส่งเสียงร้องระงมทั่วป่า ทั้งสองคนนั่งขดตัวอยู่ในพุ่มไม้กับไฟสลัวๆเท่านั้น
ติ้ดๆๆ
วอคกี้ทอคกี้ส่งเสียงร้องทั้งสองที่กำลังเข้าสู่ภวังค์สะดุ้งขึ้นมาทันที
“โอ้ยเมื่อไหร่จะเสร็จน่อ นี่มัน50กว่ารอบแล้วน่อ”คางุระบ่นทันทีหลังจากสะดุ้งตื่นมารอบที่หนึ่งพันหนึ่งร้อยห้าสิบเจ็ด
“นี่ ยัยหมวยถ้าเธอยังไม่หยุดบ่นฉันจะถีบหล่อนแล้วนะ-*-”โซโกะพูดพร้อมยกเท้าขึ้นหวังจะถีบหลังจากที่เขาฟังคางุระบ่นไม่ตำกว่าสามสิบรอบ
“ก็อั๊วเบื่อน่อ เบื่อๆๆ”
ตึกๆๆๆ
“นี่ ไดอิจิคุงพรุ่งนี้เราออกจากค่ายกันเอมิไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ เอมิเบื๊อเบื่ออ่ะ><”
“ได้สิจ๊ะเอมิ พรุ่งนี้เราออกจากแคมป์แล้วไปเที่ยวทะเล ไปคาเฟ่ ไปทุกที่เลยเอามั้ยจ๊ะ”
“จริงหรอ เอมิดีใจจังเลยยย”
เสียงคู่รักเดินหยอดคำหวานใส่กันอย่างเป็นระยะดังมาแต่ไกลๆทำให้คางุระที่ดิ้นๆอยู่หยุดพลางแสยะยิ้มเช่นเดียวกับโซโกะ
‘หมั่นไส้นัก พ่อ/แม่ จะหลอกขี้หดตดหายเลย J’
“เอิ่มมม เอมิอยากกินเค้ก อยากกินไอติมมมมมม”
“ได้เลยจ๊ะ ที่รัก”
“นี่ พวกลื้อเห็นจานอั๊วมั้ยน่อ” คางุระคลานออกมาจากพุ่มไม้พร้อมมีแสงสปอร์ตไลต์ที่ถูกส่องโดยโซโกะ
“กรี้ดๆๆๆ ผีค่ะผี เอมิกลัวผี”หญิงสาวหุ่นเท่าช้างกระโดดเกาะหนุ่มบางร่างแห้ง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าตอบเป็นยุง
“อะ..เอ่อ..ไม่ต้องกลัวนะเอมิ ไดอิจิอยู่นี้ไง ไม่ต้องกลัวนะๆ”ชายหนุ่มร่างผอมลูบหัวหญิงสาวหุ่นช้างถึงแม้ว่าตัวเองจะกลัวก็ตาม
“ไดอิจิ...”เอมิยืนกับพื้นพลางจ้องตากัน
ตู้ม
เสาไฟล้มลงกับพื้นฝุ่นคลุ้งไปหมดทำให้บดบังร่างที่อยู่หลังเสาไฟที่ได้พังไปเป็นที่เรียบร้อย แสงไฟสีเหลืองนวลที่เคยมีอยู่ตอนนี้กลายเป็นแสงจากสปอร์ตไลท์สีเขียวที่ส่องไปที่ร่างที่อยู่หลังควันทำให้เพิ่มความหลอนได้เป็นอย่างดี
“ฉันจะฆ่าแกให้ตายเป็นผีเฝ้าที่นี้ซะ!”เสียงที่ดูโกรธแค้นดังขึ้นมาจากหลังฝุ่นคลุ้ง เมื่อฝุ่นที่คลุ้งหมดลง ร่างที่เคยถูกบดบังก็ฉีกยิ้ม พร้อมกับส่งสายตาแค้นไปให้
“กรี้ดดดดด ไดอิจิ ช่วยด้วยยยย” คู่รักวิ่งหนีจากไปโซโกะกับคางุระก็วิ่งตาม ในระหว่างความชุลมุนทำให้ เอมิสะดุดก้อนหินจนล้มลงกับพื้นแต่ดีที่ไดอิจิพลิกตัวเป็นฝ่ายล้มลงกับพื้นแทน เลยเป็นเหตุให้เกิดฉากที่ปากของทั้งสองแตะกัน ทั้งเอมิและไดอิจิจ้องตากันอยู่ซักพักก่อนจะหันหน้าหนีด้วยความเขินอายโซโกะกับคางุระที่วิ่งตามมาทีหลังเห็นเหตุการณ์นั้นก็ได้แต่ช็อคเพราะดันกลายเป็นการเพิ่มความหวานให้ทั้งคู่ซะงั้น
“จริงๆแล้วผีสองตัวนี้ตั้งใจจะทำให้เราสวีทกันกว่าเดิมนี่หน่า ขอบคุณนะ”ไดอิจิพูดเสร็จก็ก้มหัวขอบคุณให้คางุระกับโซโกะที่ยืนฉีกยิ้มส่งไปให้อย่างเต็มใจ...มั้ง=_=
ท้องฟ้ามืดมิดสนิทไม่มีแม้แต่แสงไฟ ภายในห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็กมีร่างๆหนึ่งที่นอนอยู่หายใจเข้า-ออกอย่างสม่ำเสมอบนฟูก
“เฮ้ ยัยหมวยไปอาบน้ำซิวันนี้ขี้ไคลออกเยอะหน่อยนะ”โซโกะเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าออกมาสวมใส่ แต่เมื่อเห็นว่าเด็กสาวที่เป็นคู่กัดเขาไม่ออกมาโวยวายไล่เขาให้ไปใส่เสื้อผ้าข้างนอกเหมือนปกติ ก็เลยรีบใส่เสื้อผ้าแล้วหันไปมองที่ฟูกที่มีร่างเล็กนอนอยู่ โซโกะแขวนผ้าไว้ที่ราวผ้าก่อนจะเดินมาด้อมๆมองๆแถวๆฟูกแต่ก็เว้นระยะห่างเอาไว้เพราะแน่ ยัยหนูหมวยนี้อาจจะแกล้งหลับแล้วเสยขาถีบยอดหน้าเขาขึ้นมาก็ฟอร์มแตกพอดี
“เฮ้ ยัยหนูหมวยเหม็นตื่นไปอาบน้ำเร็วๆๆ”โซโกะพูดพรางใช้เท้าสะกิดที่สีข้างของคางุระ เธอครางตอบกับมาอย่างรำคาญก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้าง โซโกะที่คิดแผนชัวร้ายไว้ในใจเดินไปที่หน้าของคางุระก่อนจะนั่งลงแล้วหยิบปากกาออกมาจะเขียนลงไปที่ใบหน้าของหญิงสาว
‘หึ ชอบใช่มั้ยล่ะ เขียนหน้าอะไรแบบนี้น่ะ’
โซโกะคิดในใจพลางแสยะยิ้มจะเปิดฝาปากกาแต่ก็โดนมือเล็กคว้าไว้ที่แขนหนา โซโกะสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะทำหน้านหน่าย
“ชิ รู้ทันงั้นหรอ ตื่นแล้วก็รีบไปอาบน้ำซะ เหม็นไปยันบ้านพักลูกพี่แล้วมั้ง”
“อืมมม”คางุระอืมในลำคอก่อนจะดึงแขนของโซโกะแล้วพลิกตัวไปอีกข้างทำให้โซโกะที่ไม่ทันได้ตั้งตัวไปตามแรงของสาวถึกอย่างคางุระแต่ยังดีที่เขารีบยันพื้นไว้ด้วยแขนข้างซ้าย ไม่อย่างนั้นหัวเขาคงได้กระแทกเข้ากับหัวของคางุระแน่ๆ ตอนนี้เขาอยู่ในท่าเกือบคร่อมคางุระใบหน้าอยู่ห่างกันประมาณแค่สามเซนฯเท่านั้นทำให้เขารู้ว่าคางุระไม่มีกลิ่นเหม็นแต่อย่างใดออกจะหอมอ่อนๆด้วยซ้ำ เขาค่อยๆก้าวขาข้ามตัวคางุระไปฟังที่เขาเคยนั่งอยู่แล้วพลิกตัวให้ไปนอนแผ่หลากับพื้น
“เฮ้ออออ” โซโกะถอนหายใจก่อนจะมองไปที่หน้าต่างที่ไม่มีแสงไฟ ไม่มีแสงจันทร์ ไม่แสงดาว มีเพียงแต่ความมืดมิด เขาย้ายหันกลับมามองที่แผ่นหลังของหญิงสาวเขาเดินข้ามไปที่ข้างหน้าคางุระอีกครั้งแต่เพราะยังไม่ชินกับความมืดเท่าไหร่ก็เลยเผลอไปเตะที่ชามข้าวของซาดาฮารุที่วางไว้บนหัวของฟูก เมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืดเขาก็สามารถโฟกัสที่ใบหน้าของคางุระได้อย่างชัดเจน จึงเห็นว่าหล่อนนั้นนอนน้ำลายไหล ของหัวเราะออกมาหึนึงก่อนจะใช้มือเช็ดให้ แล้วรีบฉวยโอกาสหอมแก้มใสของหญิงสาวแล้วดึงมือออกมาอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งออกมาจากห้องด้วยความรู้สึกอยากระเบิดตัวเองตาย
ล้มตัวนอนลงที่โซฟาด้วยความรวดเร็วหยิบผ้าปิดตาคู่ใจสวมอย่างคล่องแคล่วข่มตาลงเพื่อสงบสติ เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้ เขาไม่อยากให้มันเกิดความรู้สึกนี้กับหล่อน เขาเกลียดสิ่งที่เขาทำไปเมื่อกี้ เขาเกลียดความรู้สึกนี้
---------------------------------------------- 20%
เดี๋ยวมาต่อน้า
เดี๋ยวไรท์ขอหลับตาหาเนื้อเรื่องแป๊ป #อู้ก็บอกว่าอู้55555555
แงงง เดี๋ยวไรท์จะรีบมาต่อน้าจุ้บๆ555555
คอมเม้นท์ติชมได้เลยน้า เดี๋ยวไรท์ตอบกลับทุกคอมเม้นท์แน่นอน
ถ้ามันไม่ดีก็บอกมาได้เลยนา ไรท์จะได้ปรับปรุงค่า
ฝากคอมเม้นท์หรือให้กำลังใจกันด้วยน้า
---------------- 100 %
แงงงงง กลับมาแล้วนา
แต่งงงๆ เนาะไม่เข้าใจตัวเอง555555
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
แต่หลังจากนี้คงนานกว่านี้เยอะ55555555555
ใครที่ยังติดตามอยู่ช่วยบอกด้วยนะไรท์แอบน้อยใจจจT^T
ขอบคุณที่อ่านนะคะ จุ้บๆรักรีดเสมอออ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น