คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : =Chapter 3= ตอนที่ 3
3
“คุณฮิจิคาตะคงจะคิดถึงผมมากสินะครับถึงได้ตามกันมาแบบนี้ หรือมาเพื่อให้ผมฆ่ากันหรอครับ^^”โซโกะยิ้มแล้วชักดาบที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาเตรียมจะปาดคอคนข้างหน้าให้หลุดออกจากบ่า
“จะบ้ารึไงฟะ!! ฉันก็แค่มาเพื่อหยุดพวกแกสองคนไม่ให้ทะเลาะกันลามปามต่างหากละเฟ้ย ให้พวกแกไปทำให้แคมป์เขาพังรึไงกัน!”ฮิจิคาตะพูดแล้วหันไปอีกทาง
“ลื้ออย่ามาพูดหมาๆน่อ อามายองเลอร์ คนอย่างอั๊วไม่มีวันพังแคมป์ที่อั๊วอยากไปขนาดนี้แน่นอนน่อ! อั๊วไม่เหมือนอาตี๋ซาดิสต์ขี้โวยวายนี้หรอกน่อ-0-”คางุระพูดก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่โซโกะ
“นี่ยัยหมวยเธอว่าฉันงั้นหรอ! - -^”ศึกย่อเล็กๆทางสายตาเกิดขึ้นมาก่อนจะตามมาด้วยฝ่าฝือและเท้า
“นี่ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันเถอะครับตอนนี้เราอยู่บนรถบัสนะครับ”ที่แขวนแว่นชินปาจิพูดขึ้นมาก่อนจะหันไปขอโทษคนอื่นๆที่ตอนนี้มองมาท้ายรถกันหมด
ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว
“นี่คุณคอนโดตื่นเถอะครับเราต้องรีบไปกันแล้วนะครับไม่งั้นเจ้าโซโกะมันจะตื่นเอานะครับคุณคอนโด”ฮิจิคาตะเดินเข้าไปปลุกคอนโดในห้องก่อนจะตบเบาๆไปบนใบหน้าแต่ก็ไม่มีอะไรต่างจากเดิม
“ตื่นสิฟร้า ไอบ้ากอริล่า!”ฮิจิคาตะพูดก่อนจะตบไปที่หน้ากอริล่าอย่างแรง
“ห้ะๆ=_=”กอริล่าตื่นขึ้นมานั่งก่อนจะเกาปากตัวเองแกร็กๆ (ทุเรศจริมๆ -_-//ไรท์)
“ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะเราต้องรีบไปนะครับ”ฮิจิคาตะพูดก่อนจะไปนั่งตรงโต๊ะอุ่นขาที่วางไว้ไม่ห่างจากกันเท่าไหร่ก่อนจะหยิบมะเร็งปอดฉบับแท่งมาสูบ
“อ่างั้นหรอ”กอริล่าเดินไปมุมห้องก่อนจะหยิบชุดขึ้นมาเปลี่ยนแล้วฉีดน้ำหอมเข้าไปที่ตัวสามปื้ดก่อนจะหันมาหาฮิจิคาตะที่ตอนนี้ได้แต่นั่งกอดอกหัวขึ้นบวกๆๆ
“แกจะไม่ไปอาบน้ำหน่อยรึไงฟะ!”ฮิจิคาตะแว้ดใส่กอริล่า
“ก็แหมตอนเช้าๆน้ำมันเย็นนี่น่า-//-”กอริล่าพูดก่อนจะยืนบิดตัวไปมา (แกจะเขินทำซากไร กอริล่า- -//ไรท์)
“ไปอาบน้ำซร้า!”ฮิจิคาตะพูดก่อนจะโยนผ้าขนหนูใส่หน้าทำให้กอริล่าเดินไปอาบน้ำ ฮิจิคาตะนั่งสูบมะเร็งเข้าปอดก่อนจะมองไปที่ท้องฟ้าข้างนอก (ฮิจิคาตะเป็นพระเอกไปเลยข่า-//- //ไรท์)
(สกิลอาบน้ำ 5 นาทีของกอริล่า)
“โทชิ ฉันเสร็จแล้วล่ะเราไปกันเถอะ”กอริล่าที่ใส่ชุดธรรมดาไม่ได้ใส่ชุดเครื่องแบบเหมือนทุกๆครั้งเช่นเดียวกับฮิจิคาตะ
“ครับ”ฮิจิคาตะที่ใส่ชุดยูกะตะสีดำเรียบๆลุกขึ้นก่อนจะหยิบกระเป๋าของตัวเองกับกอริล่าไปด้วย
‘นี่มันชักจะเหมือนแฟนกันไปแล้วนะเฟ้ยยยย-*-’ฮิจิคาตะคิดก่อนจะเดินออกจากชินเซ็นกุมิไปพร้อมกับกอริล่าไปที่ร้านตุ๊กตานั้นทันที
ฝั่งกินโทกิ
“นี่คุณกินเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ?”ชินปาจิกระซิบไปที่ประตูที่กินโทกิอยู่
“เสร็จแล้วเหวยๆ”
ครืด
กินโทกิเลื่อนประตูห้องเปิดออกก่อนจะเดินถือกระเป๋าออกมาจากห้องตัวเอง
“งั้นพวกเราไปกันเถอะครับเดี๋ยวคางุระจังจะตื่นขึ้นมาซะก่อน”ชินปาจิพูดก่อนจะหยิบหมวกมาสวมแล้วเดินออกมากินโทกิเดินออกมาทีหลังใส่ชุดยูกาตะสีขาวใส่แว่นตาดำเดินตามหลังชินปาจิไป
“ทำไมเราต้องทำตัวพิรุธเหมือนขโมยของในบ้านตัวเองยังงั้นด้วยฟะ-*-” กินโทกิที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองทำตัวพิรุธรีบกลับมาแคะขี้มูกก่อนปั้นๆดีดไปโดนหัวของชินปาจิ
“ก็ถ้าเกิดเราเสียงดังคางุระก็จับได้พอดีนะสิครับว่าเราแอบตามคางุระจังไปแคมป์น่ะ”
“แล้วทำไมเราต้องแอบตามด้วยล่ะ-_-”กินโทกิที่เหมือนจำเรื่องราวเมื่อวานไม่ได้โยนแว่นทิ้งไปก่อนจะเดินแคะขี้มูกอย่างสบายใจ
“นี่คุณกินจำไม่ได้จริงๆหรอครับ=_= ก็คุณกินเป็นคนบอกคางุระจังว่าตัวเองไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้วถ้าคางุระจังเห็นคุณกินนั่งอยู่บนรถบัสด้วยก็คงโดนถาม และถ้าคุณกินจะแถก็ดูเหมือนจะเจ็บน่าดูเลยล่ะครับ-_-”ชินปาจิพูดก่อนจะหันไปมองกินโทกิที่เหมือนเพิ่งจะนึกเหตุการณ์เมื่อวานออกก็แทบจะวิ่งกลับไปหยิบแว่นที่โยนทิ้งไปมาใส่ถ้าชินปาจิไม่ฉุดไว้
‘เพราะยัยนั่นฟาดฉันเมื่อวานแน่ๆฉันถึงลืมเรื่องราวแบบนี้ ว้ากกก-[]-’
“ปล่อยฉันนะเฟร้ยยย ฉันจะกลับไปหาแว่นนนน”กินโทกิพูดก่อนจะพยายามวิ่งถลากลับไปหาแว่นแต่พอเห็นผมส้มๆที่ตอนนี้กำลังเดินเข้ามาใกล้ตรงนี้มากขึ้นเรื่อยๆก็ทำให้กินโทกิกับชินปาจิรีบเดินอย่างเร็วไปที่ร้านตุ๊กตา
“ชินปาจิกับกินโทกิครับ^^;”ที่แขวนแว่นพูดกับเจ้าของร้านที่คอยเช็คชื่อ
“รถบัสอยู่ตรงสวนสาธารณะนะครับ”เจ้าของร้านพูดด้วยเสียงที่ง่วงนอนก็จะชี้ไปทางไหนก็ไม่รู้
ชินปาจิที่พอรู้ตำแหน่งพิกัดรถบัสแล้วก็รีบเดินไปที่สวนสาธารณะ
“นั่นไงรถบัสเรารีบไปเถอะครับคางุระจังเหมือนจะนัดกับคุณโอคิตะไว้ที่สวนสาธารณะนี้นะครับ”
“งั้นหรอ”กินโทกิพูดก่อนจะเดินขึ้นรถบัสไปแล้วเดินไปหลังสุดของรถบัสตอนนี้รถบัสยังไม่มีคนเท่าไหร่จะมีก็แค่2คนที่นั่งอยู่หลังรถบัสตอนนี้
“เฮ้! นั่นพวกสารพัดรับจ้างนี่น่า”กอริล่าโบกไม้โบกมือทันทีที่เดินขึ้นมาบนรถบัส
“อ่าว คุณคอนโดมาเร็วจังนะครับ”ที่แขวนแว่นชินปาจิพูดทักทายตามมารยาท กอริล่ากับฮิจิคาตะเดินมานั่งข้างๆพวกกินโทกิเพราะหลังสุดเป็นแบบสี่ที่นั่ง
“ไม่หรอกก็มาช้ากว่าพวกนายนั้นแหละ แหะๆ^^;”
“ตื่นเต้นมากหรือไงถึงได้มาเช้าขนาดนี้นะ”ฮิจิคาตะกัดกินโทกิที่กำลังจะนอนในไม่ช้า
“หึ! ฉันอาจจะตื่นเช้าแต่แกอาจจะไม่ได้นอนเลยสินะตื่นเต้นล่ะสิ-_-”ฮิจิคาตะที่ขอบตาดำได้แต่เหงื่อออกเพราะไม่รู้จะปัดยังไง
“หน็อย ไอ..”ฮิจิคาตะที่ยังไม่ได้พูดอะไรก็ถูกชินปาจิทักขึ้นมาก่อน
“นั้นคุณโอคิตะนิครับ”ทุกคนก็พากันรวมใจเกาะหน้าต่างบานเดียวกันเพื่อดูสองคนนั้น รถบัสนี้ติดฟิล์มแบบข้างนอกมองไม่เห็นข้างในแต่ข้างในสามารถมองเห็นได้อย่างชัดแจ๋ว ที่แขวนแว่นชินปาจิที่ได้แต่ทำหน้าเหยเกเพราะอยู่ดีๆไอบ้าทั้งสามตัวก็มาเกาะกระจกเดียวกันทั้งๆที่กระจกบนรถมันมีออกจะเยอะแยะ
ฝั่งโอคิตะ
‘เฮ้ นี่ปกติผู้หญิงต้องเป็นฝ่ายมารอผู้ชายไม่ใช่หรือไงทำไมฉันถึงเป็นฝ่ายมารอแทนล่ะ-_-’
โอคิตะได้แต่คิดแบบนั้นวางกระเป๋าลงข้างๆม้านั่งก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งวันนี้เขาอยู่ในชุดยูกาตะสีขาวเทาสบายตา
“อาตี๋อั๊วมาเลี้ยวน่อ”คางุระเดินกางร่มคาบสาหร่ายดองไว้ที่ปากเดินมาพร้อมซาดาฮารุแล้วโบกไม้โบกมือ
“มาช้าจังเธอไม่อยากไปแล้วรึไง- -”โอคิตะบ่นทั้งๆที่ตัวเองก็เพิ่งถึงได้ไม่นาน ยืนขึ้นก่อนจะเดินไปทางที่คางุระเพิ่งเดินผ่านมา
“ลื้อจะไปไหนน่อ-0- หรือลื้อจะไม่ไปกับอั๊วเลี้ยว ไม่ล่ายน่อที่อั๊วมาช้าก็เพราะอั๊วไปสาหร่ายดองมาเท่านั้นเองน่อ นี่! อาตี๋!”คางุระวางกระเป๋าลงข้างๆกระเป๋าของโอคิตะก่อนจะรีบเดินแต่ถึงพยายามเดินตามโอคิตะแต่ก็เดินตามไม่ทันอยู่ดีเพราะโอคิตะขายาวกว่ามากๆคางุระเลยจะกระโดดถีบใส่แต่อยู่ดีๆโอคิตะก็หยุดเลยกลายเป็นว่าคางุระเดินชนโอคิตะซะงั้น
“แหกปากอยู่ได้ยัยหมวยพลังช้าง-*- ฉันก็แค่เดินมาเพื่อเช็คชื่อเท่านั้นแหละ”โอคิตะหันมาบอกคางุระ คางุระที่ลูบจมูกตัวเองก็มองไปข้างหลังก็เห็นมีคนยืนต่อแถวเพื่อเช็คชื่อกันอยู่หน้าร้านตุ๊กตา
“ก็ลื้อไม่บอกเลี้ยวอั๊วจะรู้มั้ยน่อ-*-!”คางุระพูดแล้วเดินไปต่อแถวพร้อมโอคิตะ
“นี่เธออยากไปจริงๆรึป่าวเนี่ย” โอคิตะยืนเท้าเอวก่อนจะหันมามาถามคางุระ
“อยากสิน่อ!”หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เงียบไป โอคิตะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดยิกๆๆ
“ลื้อทำอะไรอ่ะน่อ”คางุระที่เห็นโอคิตะกดมือถือยิกๆรีบชะโงกหน้าไปดูเพราะความอยากรู้อยากเห็นแต่ก็ถูกโอคิตะดันหัวเอาไว้
“ฉันก็แค่สงสัยว่าคุณฮิจิคาตะไปไหนกับคุณคอนโดตั้งแต่เช้าเท่านั้นเองก็เลยให้ยามาซากิช่วยตามหาคุณฮิจิคาตะให้หน่อย ชิ!อย่างนี้ที่นั่งฝังระเบิดฉันก็ไม่ได้ใช่น่ะสิ พลาดจนได้”โอคิตะเก็บมือถือพลางทำหน้าเสียดาย(?) แล้วปล่อยมือที่ดันหัวคางุระเอาไว้
“จะว่าไปอากิงจังก็หายหัวไปไหนไม่รู้น่อ อาชินปาจิก็ไม่โผล่หัวมาที่ร้านเหมือนกันน่อ-0-”คางุระพูดก่อนจะหันไปอีกทาง
“ลูกพี่ก็หายตัวไปงั้นหรอ...”โอคิตะพูดขึ้นมาเบาๆ “นี่ยัยหมวยลูกพะ....เฮ้! ยัยหมวย”โอคิตะที่พอหันมาอีกทีก็ไม่เจอคางุระแล้วตะโกนหาทันที “ยัยหมวยยยยยยยยย”
“ลื้อจะแหกปากหาเตี่ยรึไงน่อ=_=”คางุระเดินกลับมาพร้อมไอติมโคนสองโคนแว้ดใส่โอคิตะ
“แล้วเธอไปไหนมาล่ะ-_-”
“อั๊วก็ซื้อไอติมมาเจี๊ยะไงน่อ ต่อแถวนานมากเลยน่อ งั้มๆๆ”คางุระพูดเสร็จก็กัดไปที่ไอติมหนึ่งคำก่อนจะยืนอีกโคนมาให้โอคิตะ
“หื้ม?...”โอคิตะเลิกคิ้ว
“อะ...อั๊วฝากให้ลื้อถือน่อแต่ถ้าลื้ออยากเจี๊ยะลื้อก็เจี๊ยะได้เลยน่อ”คางุระพูดแล้วกัดไอติมไปอีกนึงคำ โอคิตะส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่
“ฉันไม่ถือเธอหรอกนะยัยหมวย....แต่ฉัน..อยากกินนะ...”โอคิตะพูดยู่ดีๆ โน้มตัวเข้าไปหาคางุระ ทำให้คางุระตั้งตัวไม่ทันเลยได้แต่ยืนนิ่ง
“ละ...ลื้อ..”
“ไอติมน่ะ..”โอคิตะกระซิบก่อนจะเป่าลมใส่หูคางุระแล้วหยิบไอติมจากมือคางุระขึ้นมากินอย่างสบายใจเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น คางุระที่หน้าขึ้นสีไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเขินกันแน่แต่เหมือนเธอจะเข้าใจว่าเป็นอย่างแรกนะ
“นี่ลื้อแกล้งอั๊วหรอ ลื้อมาฉะกับอั๊วเลยดีกว่าน่อ- -^”คางุระโยนไอติมทิ้งไปแล้วฟาดมือไปทางโอคิตะไม่หยุด คนรอบข้างต่างพากันแหวกวงให้ทั้งสองคนได้ฉะกันอย่างสบายใจ
“เฮ้ๆ ยัยหมวยฉันกินไอติมอยู่นะเฟ้ยยย-_-+”โอคิตะพูดแล้วกระโดดหลบ
“ก็ลื้อแกล้งอั๊วน่อ...ละ...แล้วไอติมอั๊วหายไปไหนแล้วน่อ-0-”โอคิตะกับคางุระพร้อมใจกันหันไปทางซากไอติมที่ตอนนี้ละลายไปกับพื้นครึ่งอันแล้ว “เพราะลื้อทำให้ไอติมอั๊วไปนอนอยู่ตรงนั้นน่อออ”
“เฮ้ๆ ไม่เกี่ยวซักหน่อยฉันก็แค่แกล้งเล่นๆเองนะเธอดันเป็นผีบ้าอะไรก็ไม่รู้ดูสิพวกเราหลุดออกจากแถวแล้วเนี่ย” คางุระที่เพิ่งรู้สึกตัวรีบเข้าแถวเป็นคนท้ายสุดแล้วทำตัวสงบแต่โดยดี
“ลื้อต้องซื้อไอติมมาคืนอั๊วด้วยน่อ-*-”คางุระพูดก่อนจะหันไปเล่นกับซาดาฮารุแทน โอคิตะที่มองคางุระซักพักมือถือก็สั่น
‘จาก ยามาซากิ
มีคนในชินเซ็นกุมิบอกว่าเห็นท่านรองฮิจิคาตะกับคุณคอนโดออกไปข้างนอกแต่เช้าแต่ไม่มีใครรู้ว่าออกไปไหนครับ’
‘ถ้าแกจะส่งมาบอกแค่นี้ตรูรู้อย่แล้วเฟร้ยย- -’
“ชื่ออะไรครับ”เจ้าของร้านพูดขึ้นด้วยเสียงเนือยๆเหมือนกับทุกวัน
“โอคิตะ โซโกะกับคางุระครับ”โอคิตะพูดก่อนจะหันไปมองคางุระที่ยังคงเล่นกับซาดาฮารุ
‘นี่ กะจะเมินกันอีกแล้วสินะ-_-’
“รถบัสอยู่ตรงสวนสาธารณะครับ”
“ขอบคุณครับ เฮ้ ยัยหมวยไปกันได้แล้ว”โอคิตะหันไปบอกคางุระ คางุระเลยเดินตามหลังมาแบบเงียบๆ “นี่ ยัยหมวยเรื่องไอติมนะ เดี๋ยวฉันซื้อคืนให้น่า- -”โอคิตะเดินไปหยิบกระเป๋าของคางุระกับของตัวเองที่วางไว้ข้างๆม้านั่งก่อนจะเดินไปที่รถบัส
“ลื้อพูกเลี้ยวน่อ ถ้าลื้อผิดสัญญาอั๊วจะเจื๋อน XXX ลื้อน่อ”
“แค่เพราะฉันทำไอติมเธอหล่นแค่นี้น่ะเหรอ ยัยหมวยย!”โอคิตะเดินถือกระเป๋าขึ้นมาบนรถบัสแล้ววางกระเป๋าไว้ที่จุดที่ให้วาง
“อั๊วว่าพวกเราไปนั่งหลังกันดีกว่าน่อ คนน่าจะน้อยน่อ”โอคิตะเดินนำคางุระเพื่อไปนั่งหลังแต่ก็เห็นว่ามีคนนั่งแล้วอยู่สี่คนก็เลยเลือกนั่งที่สองคนที่อยู่ก่อนที่นั่งสี่คน
“พวกเรามาช้าไปหน่อยน่อ”คางุระหันไปพูดกับโอคิตะ “อาซาดาฮารุเลยต้องไปนั่งคนเดียวอีกฝั่งเลยน่อ”
“นั่นสิทั้งๆที่นั่งหลังมันสบายสุดแท้ๆ^^+”ทั้งสองคนพูดก่อนจะพยายามส่งกระแสจิตไปให้สี่คนที่นั่งข้างหลังว่า ‘ตรูต้องการจะนั่งตรงนั้น’ส่วนสี่คนที่นั่งหลังได้แต่นั่งก้มหน้าหลบหน้าหลบตาสองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าพวกเขา
“เฮ้! พวกลื้อสี่คนอั๊วอยากนั่งหลังน่อ- -++!”คางุระพูดก่อนจะหันไปประชันหน้ากับสี่คนจังๆ
“อะแฮ่มๆๆ สวัสดีผู้เข้าร่วมแคมป์ทุกคนนะครับ”เสียงหัวหน้าแคมป์ดังมาจากทางข้างหน้ารถทำให้ทั้งสี่คนเงยหน้าขึ้นมาแต่โชคดีที่คางุระถูกโอคิตะดึงให้ไปนั่งที่เดิมก่อน รถเริ่มออกตัวจากสวนสาธารณะไปด้วยความเร็วปานกลาง(?) “กระผมเป็นหัวหน้าแคมป์ชื่อว่า ฮานาดะ เรียกสั้นๆว่า ฮานะจังก็ได้นะครับ พวกเรากำลังจะไปที่แคมป์เพื่อกระชับมิตรและเพื่อเจอกับบททดสอบเพื่อรับตุ๊กตาที่ตกทอดมากจากอังกฤษ โดยเริ่มจากช่างทำตุ๊กตาธรรมดาขายให้กับคุณยายคนนึงแล้วคุณยายคนนึงก็ให้กับหลานของคุณยายคนนึงแล้วหลานของคุณยายคนนึงก็ให้ลูกของหลานของคุณยายคนนึงแล้วลูกของหลานของคุณยายคนนึงก็แต่งงานกับขุนนางคนนึงลูกของหลานของคุณยายคนนึงก็เลยให้กับลูกของลูกของหลานของคุณยายคนนึงแล้วลูกของลูกของหลานของคุณยายคนนึงก็ไปแต่งงานกับเจ้าชายที่เป็นลูกชายของคนรู้จักของขุนนางคนนึงแล้วลูกของลูกของลูกของหลานของคุณยายคนนึงก็ไปแต่งงานกับลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึงแล้วลูกของลูกของลูกของลูกของหลานของคุณยายคนนึงก็ได้มาแต่งงานกับเพื่อนของเพื่อนของลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึงหรือก็คือพ่อของเจ้าของร้านนั้นเองครับ” กินโทกิที่พอได้ยินสิ่งที่เขาได้ยินสามเวลาหลังอาหารเป็นเวลาสามวันก็ทำให้เวียนหัวขึ้นมาทันที
“อึกๆ...อ้วกกกกกกกก -0-”กินโทกิที่หยิบถุงขึ้นมาอ้วกทำให้ชินปาจิรีบหันไปมองทันที
“คุณกิน เมารถหรอครับ?”ชินปาจิลูบหลังกินโทกิ
“ป่าวหรอกแค่เวียนหัวนิดหน่อยน่ะ=_=”กินโทกิที่รู้สึกดีขึ้นกลับมานั่งปกติแต่มีไอเท็มพิเศษผูกไว้ที่หูทั้งสองข้างนั้นก็คือ ‘ถุงอ้วก’
“ขอให้ทุกคนมีความสุขกับแคมป์ที่ทุกคนกำลังจะไปนี่นะครับ ฮานะจังขอตัวไปก่อนนะครับ ปิ๊ง”แล้วหันหน้าแคมป์ก็หายตัวไปด้วยการเดินลงจากบันไดไป
“คุณกินโอเคขึ้นรึยังครับ”ที่แขวนแว่นชินปาจิหันไปถามกินโทกิแต่เจ้าตัวที่เวียนหัวหนักดันหูอื้อ
“ห้ะ แกว่าไรนะชินปาจิ=_=”
“คุณกินโอเคขึ้นรึยังครับบ-0-”ชินปาจิเร่งเสียงขึ้นมานิดหน่อย
“แกพูดอะไรวะเห้ยวัตสัน=_=”
“คุณกินโอเคขึ้นรึยังครับบบบ- -^!”ชินปาจิตะโกนใส่หูกินโทกิทำให้คนทั้งคันรถหันมามองร่วมถึงสามตัวที่นั่งข้างหน้าพวกเขาด้วย
“บ๊อก!”ซาดาฮารุเห่าก่อนจะงับเข้าไปที่หัวกินโทกิ
กลับมาที่ปัจจุบัน
“อากิงจังลื้อจะมาทำไมล่ะน่อไหนลื้อบอกว่าไม่สนใจเรื่องพวกนี้ไงน่อ-_-”คางุระถามกินโทกิที่ตอนนี้ถูกซาดาฮารุปล่อยตัวออกมาเรียบร้อย
“คุณกินก็แค่...ออกมาทักษณะศึกษาเท่านั้นแหละ”กินโทกิได้แต่ยิ้มแหยๆหลังจากที่ตัวเองแถสดแถมยังได้แผลถลอกมาอีกเพียบ
“อย่ามาทอแหลน่อ อากิงจังลื้อมาทำอะไรกังแน่น่อ”
“ฉะ..ฉันก็แค่มาเพื่อคุมพวกแกเหมือนกันแหละ”กินโทกิพูดแล้วแคะขี้มูกออกมาปั้นๆ
“ลื้อไม่ไว้ใจอั๊วรึไงน่อ”
“ใครมันจะไปไว้ใจเธอกันยัยหมวยพลังช้าง-_-”
ฟี้ๆๆ
สงครามมือที่กำลังจะเริ่มกลับต้องหยุดเพราะมีควันพุ่งออกมาจากแอร์ทำให้คนทั้งคันรถไอค่อกๆแค่กๆ
“แค่กๆยัยหมวยนั่งลงก่อน นี่ยัยหมวยเธออยู่ไหนน่ะ”โอคิตะพูดก่อนจะยกมือข้างนึงมาปิดจมูกตัวเองเอาไว้ เพราะควันพวกนี้มันคือยาสลบเขาสังเกตได้จากคนที่นั่งข้างหน้าเขาสลบไปแล้ว
พรึบ
เสียงพรึบที่ดังขึ้นทำให้โอคิตะรีบปล่อยมือที่ปิดจมูกหาคางุระ ตาที่ค่อยๆปิดลงทุกทีกลับพยายามฝืนมันโอคิตะคลำไปตามพื้นก่อนจะจับได้แขนหรือไม่ก็ขาคางุระเขาก็รีบดึงขึ้นมาให้นั่งจัดระเบียบท่าทางก่อนรัดเข็มขัดพร้อมกับหนังตาของเขาที่ฝืนมันไม่ไหวอีกต่อไป
.
.
.
.
ปี้ดดดดด
เสียงนกหวีดที่แทบจะทำลายแก้วหูดังขึ้นตอนนี้ทุกคนที่อยู่บนรถถูกนำมาที่ข้างหน้าทางเข้าอะไรซักอย่าง
โอคิตะที่รู้สึกตัวก่อนรีบหันไปสะกิดคางุระที่นอนหลับน้ำลายยืดอยู่
“นี่ ยัยหมวยตื่นๆ”โอคิตะที่เห็นว่าสะกิดไม่ตื่นก็เลยเขย่าแทน
“อาตี๋ลื้อจะเขย่าทำซากไร-*-”คางุระที่ตื่นตั้งแต่สะกิดครั้งแรกแต่ขี้เกียจลืมตาหันมาแยกเขี้ยวใส่โอคิตะ
“เฮ้ย พวกแกตื่นกันแล้วสินะ อ่ะนี่กระเป๋าพวกแก”ฮิจิคาตะโยนกระเป๋าของทั้งสองคนให้
“เอาล่ะครับ ในกระเป๋าของทุกคนจะมีกุญแจห้องอยู่นะครับและใครที่เจอแล้วให้มายืนตามประตูที่อยู่ข้างหน้านี่เลยนะครับ”เสียงของฮานะจังดังขึ้นผ่านไมโครโฟนก่อนที่ฮานะจังจะโผล่มาให้เห็นหน้า
“โซโกะแกได้เลขอะไร”ฮิจิคาตะถามโซโกะที่กำลังดูเลขกุญแจอยู่
“ผมได้เลข 936 ครับแล้วคุณฮิจิคาตะได้เลขอะไรครับ”
“ฉันได้ 935” ฮิจิคาตะตอบ
“อั๊วล่าย 936 น่อ นี่อั๊วต้องนอนกับอาตี๋นี้งั้นหรอ!”คางุระโวยวายหลังจากที่หยิบกุญแจห้องออกมา
“ผมได้ 934ล่ะครับ คุณกินได้เลขอะไรครับ”ชินปาจิถามกินโทกิ
“ฉันก็ได้ 934 เหมือนกัน แสดงว่ากอริล่าก็ได้ 935สินะ”กินโทกิพูดก่อนจะเดินมายืนข้างๆคางุระ
“เฮ้ ใครกอริล่ากัน”กอริล่าขมวดคิ้วก่อนจะกอดอก
“ว่าแต่มันประตูไหนกันครับเนี่ย”ชินปาจิเดินหาประตูที่เขียนเลขที่พวกเขาอยู่
“นั้นล่ะมั้ง 934-936 ประตูที่ 4น่ะ”กอริล่าพูดก่อนจะเดินไปต่อที่หน้าประตู
“เมื่อทุกคนเดินเขาไปแล้วพวกคุณจะเจอกับเขาวงกตพวกคุณต้องเดินผ่านกันไปให้ได้นะครับ สู้ๆนะครับ” ฮานะจังเดินออกมาพูดก่อนจะหายตัวไปด้วยการเดินออกจากนอกเฟรมไป
“งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะน่อ!”คางุระพูดก่อนจะเดินนำไปพร้อมกับซาดาฮารุก่อนที่คนอื่นๆจะทยอยเดินตามกันเข้าไปในเขาวงกตร่างของคนหกคนกับหมาหนึ่งตัวหายเข้าไปก่อนจะลับสายตาไป ชีวิตของพวกเขาจะเป็นยังไงจะรอดออกมาจากเขาวงกตได้มั้ย ติดตามตอนต่อไป...
(ไหงมันกลายเป็นแบบนี้ฟร้า-[]-//ที่แขวนแว่น)
จบแย้วกับตอนที่สามมม>.<
ตอนนี้คนบ้ามาถึงแคมป์แล้วแล้วก็หายไปในเขาวงกตแล้วด้วย555555
ตอนต่อไปกำลังจะตามมา…
ชอบไม่ชอบรู้สึกยังไงคอมเม้นท์เลยไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ไรท์ว่างงง555555
ขอบคุณทุกคนที่กดเข้ามาอ่านน้า จ้วบบบ>3<
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น