คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : =Chapter 1= ตอนที่ 1
1
สามวันก่อนลงชื่อไปแคมป์
“อากิงจังอั๊วอยากไปแคมป์น่อ^0^!”คางุระเดินเข้าไปที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานที่กินโทกินั่งเอาขาพาดแล้วอ่านซีคิดส์อย่างสบายใจเชิ้บๆ
“หื้มมม เธอจะไปป่วนแคมป์เขางั้นหรออย่าไปเล้ยยยไปทำแคมป์เขาพังเปล่าๆนา-_-” พูดแล้วแคะขี้มูกอย่างเมามันส์ก่อนจะป้ายที่หัวของคางุระ
“อั๊วไม่ได้จะไปป่วนแคมป์เขาซักหน่อยน่อ-0- อั๊วแค่จะไปลุ้งรับตุ๊กตาที่ตกทอดมาจากอังกฤษน่อ มังเริ่มจากช่างทำตุ๊กตาธรรมดาขายให้กับอาม่าคนนึงแล้วอาม่าคนนึงอีก็ให้กับหลานของอาม่าคนนึงแล้วหลานของอาม่าคนนึงอีก็ให้ลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็แต่งงานกับอาขุนนางคนนึง ลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็เลยให้กับลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับเจ้าชายที่เป็นลูกชายของคนรู้จักของขุนนางคนนึง แล้วลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึงแล้วลูกของลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ได้มาแต่งงานกับเพื่อนของเพื่อนของลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึง หรือก็คืออาป่าปี๋ของอาเฮียเจ้าของร้านน่อ! นี่ อากิงจังให้อั๊วไปเถอะน่ออั๊วอยากไปจริงๆน่อ อั๊วจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซงน่อออ” คางุระยืนเขย่าแขนหรืออาจจะเรียกว่ากระชากสำหรับมนุษย์ปกติก็ได้กินโทกิที่ยังคงตีหน้าเป็นปลาตายด้านอย่างนั้นแถมยังแคะขี้หูอย่างสบายใจเชิ้บๆอีกด้วย
“อ้า! วันนี้เอมิลี่จังนัดฉันไว้ที่หน้าร้านปาจิงโกะนี่น่า-_- ฉันไปก่อนน้า ปิดไฟนอนไปได้เลยยย” แล้วก็จรลีหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
‘ให้ตายเถอะอาจิมมี่หมอนี่มัน มันมีหูไว้แคะขี้หูอย่างเดียวหรือไงกัน! แล้วอาเอมิลี่นี่มันตัวอะไรกังน่อ!’
คิดอย่างนั้นแล้วก็ปิดไฟเข้าไปนอนในตู้เพื่อรอวันพรุ่งนี้จะได้หาวิธีทางให้ไอบ้าหัวหยักนั้นยอมไปกับตัวเองให้ได้!
สองวันก่อนลงชื่อไปแคมป์
“นี่อาคนบ้าที่นั่งกินนมสตรอเบอรี่ตรงนั้นน่ะ ไปแคมป์กับอั๊วเดี๋ยวนี้น่อ!”คางุระที่ตอนนี้อยู่ในร้านปาจิงโกะที่คนเยอะอัดร้านยืนอยู่บนเคาท์เตอร์แล้วหยิบโทรโข่งที่หามาได้จากไหนไม่รู้ขึ้นมาตะโกน
“เฮ้ๆๆ ยัยบ้า! ลงมาคุยกันดีๆก็ได้!”กินโทกิที่ยังคงเล่นอย่างไม่หยุดซักนิดที่จะหันไปมองเด็กหญิงผู้น่ารัก(?)ที่ถูกทิ้งให้ยืนอยู่บนเคาท์เตอร์คนเดียว (แล้วใครใช้ให้ไปยืนล่ะ)
“หน็อย อากิงจังลื้อมันต้องซี้ที่ตรงนี้ซะน่ออออ!”พูดเสร็จก็กระโดดถีบขาคู่จากเคาท์เตอร์ไปที่ๆกินโทกิเล่นอยู่โดยที่ทุกคนที่อยู่ในร้านต่างพากันหลบให้กับแม่นางคางุระทั้งหมด
“โอ๊ยๆๆๆ เจ็บนะยัยบ้า!”การถีบขาคู่ที่แม่นกว่าแทงหวยโดนอักเต็มๆที่กลางตัวกินโทกิจนกระเด็นไปไกลกินโทกิลูบก้นป่อยๆแล้วยืนขึ้น
“ก็ลื้อไม่ยอมให้อั๊วไปแคมป์นี่น่อ-0-! แค่ไปแคมป์แค่นี้อาป๋xxแปxของลื้อไม่เล็กลงหรอกน่อ!”
“ที่ฉันไม่อยากให้ไปก็เพราะว่าถ้าไปแล้วฉันจะเคสึโนะ อานะ ได้ไงกันที่ค่ายมันไม่มีทีวีหรอกนะเฟร้ย!”กินโทกิแถอย่างหมดมุกเหตุผลที่แท้จริงก็คือเขาแค่ขี้เกียจไปเท่านั้นแหละ
“ให้ตายเถอะน่อ ลื้อคิดแต่เรื่องแบบนี้ทั้งวันหรือไงกันน่อ อากิงจังถ้าลื้ออยากดูทีวีลื้อก็ขนไปสิน่อ!”
“ใครมันบ้าขนไปกันฟะ-*-”
“เดี๋ยวอั๊วขนไปไง น่าๆลื้อไปแคมป์กับอั๊วเถอะน้าอั๊วอยากล่ายตุ๊กตาอ่ะน่อ ตุ๊กตาตัวนี้ มังเริ่มจากช่างทำตุ๊กตาธรรมดาขายให้กับอาม่าคนนึงแล้วอาม่าคนนึงอีก็ให้กับหลานของอาม่าคนนึงแล้วหลานของอาม่าคนนึงอีก็ให้ลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็แต่งงานกับอาขุนนางคนนึง ลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็เลยให้กับลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับเจ้าชายที่เป็นลูกชายของคนรู้จักของขุนนางคนนึง แล้วลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึงแล้วลูกของลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ได้มาแต่งงานกับเพื่อนของเพื่อนของลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึง หรือก็คืออาป่าปี๋ของอาเฮียเจ้าของร้านน่อ!” (ไรท์มันจะขี้เกียจเกินไปแล้วเว้ยยยย!//ชินปาจิ)
“ก็ตุ๊กตางี่เง่าขนาดนี้ใครมันอยากจะให้เธอได้มันมากันล่ะเฟ้ยยยย”
“อั๊วสุดจะทนกับลื้อแล้วน่อออ อั๊วจะไปขออาชินปากับอาซือเจ๊ อาซัทจัง อาซึกกี้ ยกเว้นลื้อน่อ อั๊วจะตัดใจจากลื้อแล้วน่อ! ”คางุระตัดพ้อจากผู้ชายข้างหน้าแล้วหมุนตัวกลับจะเดินออกจากร้านปากจิโกะ
“เฮ้ๆ ไหงไม่กลายเป็นเหมือนฉันไปหักอกเธอซะงั้นล่ะ-_-;”
“ลื้อมันก็แค่ผู้ชายเฮงซวยน่อ!”แล้วแม่นางคางุระก็วิ่งออกจากร้านปาจิงโกะตรงไปที่โรงฝึกของชินปาจิทันที
-หลังจากนั้นไม่นาน-
“อาซือเจ๊! ลื้ออยู่มั้ยน่อออ” คางุระตะโกนอยู่หน้าโรงฝึกจนทำให้โอทาเอะที่กำลังทำข้าวไข่เจียว(?)อยู่ในครัวถึงกับปล่อยมีดลง (แค่ทำไข่เจียวต้องใช้มีดด้วยหรอเจ๊-_- //ไรท์)
“มาแล้วจ้าๆ คางุระจังมีอะไรหรอจ้ะเข้ามาก่อนสิ”แล้วโอทาเอะก็พาเดินเข้ามานั่งในโรงฝึกก่อนจะเทน้ำชาแล้วเลื่อนให้คางุระ
“ขอบคุณน่ออาซือเจ๊ คือว่า...อั๊วมีเรื่องอยากถามอาซือเจ๊หน่อยอ่ะน่อ ซู้ดดด”
“มีอะไรหรอคางุระจัง”โอทาเอะส่งยิ้มไปให้คางุระ
“ก็คืออั๊วอยากล่ายตุ๊กตาอ่ะน่อ แต่นี้ไม่ใช่ตุ๊กตาธรรมดาล่วยน่อ มังคือตุ๊กตาที่ตกทอดมาจากอังกฤษเลยน่อ มังเริ่มจากช่างทำตุ๊กตาธรรมดาขายให้กับอาม่าคนนึงแล้วอาม่าคนนึงอีก็ให้กับหลานของอาม่าคนนึงแล้วหลานของอาม่าคนนึงอีก็ให้ลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็แต่งงานกับอาขุนนางคนนึง ลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็เลยให้กับลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับเจ้าชายที่เป็นลูกชายของคนรู้จักของขุนนางคนนึง แล้วลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึงแล้วลูกของลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ได้มาแต่งงานกับเพื่อนของเพื่อนของลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึง หรือก็คืออาป่าปี๋ของอาเฮียเจ้าของร้านน่อ!”
“แล้วทำไมหรอจ้ะ^_^;”
“ก็ถ้าจะลุ้งรับตุ๊กตาก็ต้องไปเข้าแคมป์น่อ แต่อาเฮียเจ้าของร้านเขาให้ไปกันสองคนน่อ อากิงจังก็ไม่ยอมไปกับอั๊ว อั๊วก็เลยมาขออาซือเจ๊...อาซือเจ๊ลื้อไปกับอั๊วเถอะน่อออ!”คางุระวางแก้วชาแล้วเกาะแขนโอทาเอะอย่างน่าสงสาร..
“ฉันก็ไม่อยากจะปฏิเสธหรอกนะ...แต่ว่าฉันหยุดงานไม่ได้น่ะสิเดือนนี้ฉันหยุดไปตั้งหลายวันแล้วถ้าเกิดขอหยุดอีกคงต้องโดนผู้จัดการร้านด่าแน่เลย ฉันขอโทษนะคางุระจัง^_^;”โอทาเอะได้แต่ยิ้มเป็นการขอโทษถึงแม้เธอจะอยากช่วยคางุระแต่ถ้าเธอไม่ห่วงเรื่องงานมากกว่าล่ะก็เธอคงช่วยไปแล้ว..
“ไม่เป็นไรน่ออาซือเจ๊อั๊วไปขออาชินปาจิก็ล่ายน่อ”พูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืนเดินไปที่ห้องของชินปาจิทันที
ครืด
“อาชินปาจิ~~”คางุระเดินเข้ามาก่อนจะไปนั่งข้างชินปาจิที่ตอนนี้จ้องที่แผ่นซีดีเพลงของโอซือนานกว่า2นาที
“อาชินปาจิ!”ผลก็ยังเหมือนเดิมไม่ขยับไปไหน
“อาชินปาจิ!!!!”คางุระสูดลมเข้าปอดก่อนจะตะโกนใส่หูของชินปาจิแต่ก็ไม่เกิดผล
“หน็อย ไอแว่นหน้าจืดอย่างลื้ออั๊วไม่ขอก็ล่ายน่อ! ชิ!-^-” คางุระยืนขึ้นอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินออกจากห้องชินปาจิแล้วไปที่โยชิวาระทันที
-หลังจากนั้นไม่นาน-
“อาซึกกี้~~”
“อ่าวคางุระมาทำไรหรอ แล้วกินโทกิไม่มาหรอ?”ซึคุโยะที่ยืนอยู่ทักก่อนจะกลับไปคาบกล้องยาสูบเหมือนเดิม
“ปล่อยผู้ชายเฮงซวยไปเหอะน่อ!” คางุระพูดแล้วเดินเข้ามานั่งที่ม้านั่ง
“ทะเลาะกันมางั้นหรอ แล้วนี่มีอะไรล่ะ”
“ก็อั๊วอยากมาชวนลื้อไปแคมป์เป็นเพื่อนหน่อยน่อ!”
“แคมป์งั้นหรอ?”
“ใช้เลี้ยวน่อ มังเป็นแคมป์ที่ลุ้งรับตุ๊กตาน่อ แต่นี้มังไม่ใช่ตุ๊กตาธรรมดาน่อ มังเป็นตุ๊กตาที่ตกทอดมาจากอังกฤษ มังเริ่มจากช่างทำตุ๊กตาธรรมดาขายให้กับอาม่าคนนึงแล้วอาม่าคนนึงอีก็ให้กับหลานของอาม่าคนนึงแล้วหลานของอาม่าคนนึงอีก็ให้ลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็แต่งงานกับอาขุนนางคนนึง ลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็เลยให้กับลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับเจ้าชายที่เป็นลูกชายของคนรู้จักของขุนนางคนนึง แล้วลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึงแล้วลูกของลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ได้มาแต่งงานกับเพื่อนของเพื่อนของลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึง หรือก็คืออาป๋าปี้ของอาเฮียเจ้าของร้านน่อ!” (ไรท์เตอร์นี่ขี้เกียจสุดๆไปเลย-_- //ชินปาจิ)
“มันก็ฟังดูน่าสนใจดีนะ แต่ว่าฉันคงไปด้วยไม่ได้หรอกฉันต้องเฝ้าโยชิวาระทั้งวันไปไม่ได้จริงๆ ฉันขอโทษนะคางุระ” คางุระได้ยินแบบนั้นก็เศร้าไปแป๊ปนึงก่อนจะส่งยิ้มไปให้ซึคุโยะ
“มะ...ไม่เป็นไรน่อ ลื้อมีงานสำคัญนี่น่องั้นอั๊วไปละ”คางุระลุกขึ้นยืนกำลังจะเดินออกไปแต่ก็ถูกซึคุโยะเรียกไว้ก่อน
“ฉันฝากเอาจดหมายอันนี้ไปให้กินโทกิหน่อยสิ”ซึคุโยะยืนซองขาวจากในเสื้อให้คางุระ
“ล่ายน่อเดี๋ยวอั๊วเอาไปให้แน่นอนน่อ”แล้วคางุระก็เดินช้าๆกลับไปที่ร้านสารพัดรับจ้างเพราะรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปเร็วมากอีกแป๊ปเดียวมันก็จะเหลือแค่วันเดียวแล้วด้วย
‘ทำไมอั๊วต้องอยากล่ายขนาดนี้ด้วยน่อแค่เพราะอั๊วอยากให้ทุกคนมองอั๊วเป็นแค่เด็กผู้หญิงแค่นั้นหรอ’
และเผลอแป๊ปเดียวเธอก็เดินมาหยุดที่หน้าร้านสารพัดรับจ้างซะแล้ว คางุระเดินขึ้นบันไดพลางคิดว่าจะทำยังไงกับไอหัวเงินหยักศกนั้นดี
“อั๊วกลับมาเลี้ยวน่อ”พอเดินเข้ามาก็เห็นกินโทกินอนหลับคาซีคิดส์อยู่บนโซฟาอย่างทุกๆวัน “อากิงจัง อาซึกกี้มีจดหมายมาให้ลื้อน่อ!”พูดเสร็จก็ยื่นจดหมายไปให้แต่ก็ไม่มีการตอบรับจากคนตรงหน้าคางุระเลยตัดสินใจเขย่าตัวดูแต่ก็ไม่เป็นผลเหมือนเดิมเลยหยิบจดหมายออกมาแล้วฟาดไม่ยั้งไปที่กินโทกิ “อั๊วบอกว่าอาซึกกี้ส่งจดหมายมาไงน่อ! ไอผู้ชายเฮงซวยย ให้ไปแคมป์ก็ไม่ให้ไปนี่ลื้อยังจะมาเมินอั๊วอีกงั้นหรออ”
“เฮ้ยๆตื่นแล้วเหวยย คุณกินตื่นแล้วว” กินโทกิลุกขึ้นมานั่งในสภาพเพิ่งตื่นที่ไม่ค่อยต่างกับตอนตื่นซักเท่าไหร่
“อาซึกกี้มีจดหมายมาให้ลื้อน่อ!”ยื่นจดหมายให้เสร็จก็เดินหมุนตัวไปอาบน้ำทันที
10 นาทีต่อมา
คางุระที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยกำลังจะเดินเข้าตู้ไปนอนเหมือนทุกวัน ‘เฮ้อ หลังอาบน้ำมันน่านอนจริงๆเลยน่ออ’
“นี่คางุระ มานี่หน่อยสิ” กินโทกิที่ตอนนี้ยังอยู่ที่เดิมนอนอ่านซีคิดส์ที่อ่านไม่จบซักที
‘นี่ลื้ออ่านมันนานแค่ไหนกันน่อ-_-’
“ฉันถามจริงๆ เธออยากได้ตุ๊กตาเพราะอะไร” กินโทกิพูดโดยที่ไม่ลดซีคิดส์ออกจากหน้าและยังพลิกหน้าต่อไป
“ก็เพราะมังเป็นตุ๊กตาที่ตกทอดมาจาก อังกฤษสิน่อ มังเริ่มจาก...”พูดยังไม่จบก็โดนกินโทกิขัดขึ้นมาซะก่อน
“ฉันรู้ว่านั้นไม่ใช่เหตุผลจริงๆ ”
“ก็...ก็เรื่องที่อั๊วพูกก็เป็นเรื่องจริงอยู่เลี้ยวน่อ อั๊วไม่พูกกับลื้อเลี้ยวน่อ อั๊วจะไปนอนเลี้ยวน่อ!”คางุระเดินเข้าตู้แล้วล้มตัวนอนไปแล้วคิดถึงคำถามเมื่อกี้
‘อั๊วยังไม่รู้เลยว่าทำไมอั๊วถึงอยากล่ายตุ๊กตาตัวนี้มากถึงขนาดนี้ อั๊วจะไปบอกลื้อได้ยังไงกันอากิงจัง’
กินโทกิที่เห็นคางุระเดินเข้าตู้ไปแล้วก็ปิดซีคิดส์ลงแล้วถอนให้ใจแบบไม่มีเสียงแล้วเดินไปอาบน้ำ
หนึ่งวันก่อนลงชื่อไปแคมป์
คางุระที่ตื่นขึ้นมาก็เห็นชินปาจิกับกินโทกินั่งกินข้าวกันแล้วรีบอาบน้ำแล้วตามมาสมทบด้วย
“อั๊วอิ่มเลี้ยวน่ออ”คางุระพูดก่อนที่จะท้องปุๆ
“จะไม่อิ่มได้ไงก็เล่นกินเข้าไปทั้งหม้ออย่างนั้นน่ะ!!”ที่แขวนชินปาจิที่มีบทบาทน้อยพูดขึ้น (ทำไมตรูต้องมีที่แขวนแว่นนำหน้าด้วยฟะ-*- // ชินปาจิ)
“ก็อั๊วเป็นผู้หญิงก็ต้องกินเยอะๆสิน่อ! เอิ้ก”
“ผู้หญิงเขาไม่กินกันเยอะหรอกนะครับ แถมเขาจะไม่เรอเสียงดังด้วยครับ-_-;”ชินปาจิเดินเก็บชามและหม้อไปล้าง
“อย่างงั้นหรอ งั้นอั๊วขอออกไปข้างนอกหน่อยน่ออ”คางุระเดินไปหยิบร่มคู่ใจแล้วเดินออกไปพร้อมกับซาดาฮารุ
คางุระเดินช้าๆไปเรื่อยๆอย่างใจลอยทั้งที่ปกติไม่ใช่อย่างนี้
‘อั๊วไม่ไปแคมป์เลี้ยวน่อ อั๊วไม่เอาตุ๊กตาเลี้ยวน่อ อั๊วจะไม่เป็นอะไรทั้งนั้นอ่ะน่อ’
ซาดาฮารุที่เดินข้างรู้สึกแปลกๆมาจากคางุระแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยคลอเคลียคางุระแทน คางุระหันไปลูบหัวซาดาฮารุก่อนจะเงยหน้าเพื่อจะมองไปข้างหน้าแต่ก็ชนเข้ากับใครบางคนเข้าจนล้มทั้งคู่
“เดินดูทางหน่อยเซ่!” อีกฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“อั๊วต้องเป็นคนบอกสิน่อ ลื้อนั้นแหละที่เดินไม่ดูทางน่อ!”
“น่องั้นหรอ-_-”
“ทำไมน่อ อั๊วพูดน่อมันแปลกตรงไหนกัน”คางุระลุกขึ้นยืนปัดเนื้อปัดตัวก่อนจะกระชับร่มเพื่อให้เห็นหน้าคนที่เดินชน
“ป่าวซักหน่อย แค่คิดว่าคนที่พูดน่อ มันก็มีอยู่แค่คนเดียวนั้นแหละ-_- ซวยชะมัด”ฮิจิคาตะพูดแล้วก็ยืนขึ้น
“อามายองเลอร์!” คางุระเรียกชื่อและก็ยืนเถียงกันอยู่ตั้งนานจนสุดท้ายก็มาจบที่ร้านดังโงะ
“เธอมีอะไรจะคุยกับฉันล่ะ หื้ม ยัยหมวย”ฮิจิคาตะถามคางุระที่กำลังเขมือบดังโงะเป็นจานที่สองและหมายักษ์อีกที่เขมือบอีกสองจาน
“ก็...งั่มๆ..อั๊วอ่ะ..งั่มๆ(>o<)Q”คางุระที่พยายามมจะพูดไปด้วยและกินไปพร้อมๆกันพูดขึ้น
“เคี้ยวให้หมดก่อนค่อยพูดสิเฟ้ยยย - -++” ฮิจิคาตะที่ถูกแย่งดังโงะจานที่2ไปแล้ว ตัดสินใจเลิกกินแล้วหยิบสารนิโคตินแท่งขึ้นมาสูบ
“ก็....เอิ้กกกก...อั๊วอยากล่ายตุ๊กตาน่อ แต่ตุ๊กตามันต้องไปเข้าแคมป์เพื่อทดสอบแล้วลุ้งรับตุ๊กตาน่ะสิน่อ-0-”
“ตุ๊กตางั้นหรอ- -?”ฮิจิคาตะที่ตอนนี้ในสมองมีเครื่องหมายเควชชั่นมาร์กเต็มไปหมด
‘ยัยหมวยถึกเนี่ยอ่ะนะ อยากได้ตุ๊กตา’
“ช่ายเลี้ยวน่อ อาเฮียเจ้าของร้านเขาบอกว่าต้องไปสองคนน่อถึงจะลุ้งรับล่าย และอีกอย่างมังไม่ใช่ตุ๊กตาธรรมดาน่อ มังเป็นตุ๊กตาที่ตกทอดมาจากอังกฤษเชียวน่อ-0- มังเริ่มจากช่างทำตุ๊กตาธรรมดาขายให้กับอาม่าคนนึงแล้วอาม่าคนนึงอีก็ให้กับหลานของอาม่าคนนึงแล้วหลานของอาม่าคนนึงอีก็ให้ลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็แต่งงานกับอาขุนนางคนนึง ลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็เลยให้กับลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงแล้วลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับเจ้าชายที่เป็นลูกชายของคนรู้จักของขุนนางคนนึง แล้วลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ไปแต่งงานกับลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึงแล้วลูกของลูกของลูกของลูกของหลานของอาม่าคนนึงอีก็ได้มาแต่งงานกับเพื่อนของเพื่อนของลูกของเพื่อนของเจ้าชายที่เป็นลูกของคนรู้จักของขุนนางคนนึง หรือก็คืออาป่าปี๋ของอาเฮียเจ้าของร้านน่อ!” (เหมือนไรท์จะหมดความคิดจริงๆสินะ- -+ //ชินปาจิ)
“อย่างงั้นหรอ ก็เลยอยากให้ฉันไปด้วย?”
“ช่ายเลี้ยวน่อ อั๊วรู้น่อลื้อเป็นคนใจดีน่อ ลื้อจะยอมไปกับอั๊วใช่มั้ยน่อ”ฮิจิคาตะที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยืนขึ้น
“ก็ไม่รู้สินะ พรุ่งนี้ใช่มั้ยล่ะ เจอกันที่ไหนล่ะหื้ม?”ฮิจิคาตะถามแล้วหันกลับมามองหน้าเด็กผู้หญิงผมส้มที่ยังกินดังโงะไม่หยุดยั้ง
“จริงหรอน่อ! นี่ลื้อจะไปกับอั๊วจริงๆหรอน่อ!”คางุระวางดังโงะที่ถืออยู่ทั้งหมดแล้วลุกขึ้นยืนเกาะแขนฮิจิคาตะ
“จริงสิเหวยยย ฉันเป็นคนไม่น่าเชื่อหรือไงกัน- -”ฮิจิคาตะที่สารนิโคตินหมดไปแล้วหนึ่งมวนเลยหยิบสารนิโคตินแท่งอันใหม่ขึ้นมาแล้วอีกวางเงินไว้ที่จานดังโงะ
“ขอบคุณนะอามายองเลอร์ งั้นพรุ่งนี้สิบโมงเจอกันที่สวนสาธารณะก็ล่ายน่อ”
“อืม งั้นพรุ่งนี้เจอกัน”แล้วทั้งคู่ก็เดินแยกกันตรงนั้น
คางุระที่ตอนนี้มีความสุขๆเดินกลับบ้านอย่างสบายใจพร้อมจะไปอวดกินโทกิเต็มที่
คางุระเดินกลับด้วยอารมณ์ที่ดีกว่ารอบแรกสุดๆซาดาฮารุที่เห็นอย่างนั้นก็มีความสุขไปด้วย
อีกฟากหนึ่งที่เดินกลับก็มีความสุขเหมือนกัน ฮิจิคาตะเห็นว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่แอบมองอยู่แต่ก็ไม่สนใจและเดินต่อไป
‘น่าหมั่นไส้เป็นบ้า- -’ โอคิตะที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้ได้แต่คิดกับตัวเองในใจและหมั่นไส้ไอคนบ้ามายองเนสที่มีความสุขให้ตายเถอะหมอนั่นจะมีความสุขอะไรหนักหนา ได้ไปแคมป์กับยัยหมวยพลังช้างแค่นั้นต้องมีความสุขขนาดนั้นหรือไงกัน-*-
มาอัพแล้วนา555555
ไรท์อาจจะมีเบลอๆไปบ้างบางคำก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ55555
ขอให้รีดเดอร์อ่านให้สนุกนะคะอ่านแล้วรู้สึกยังไงชอบไม่ชอบก็คอมเม้นท์บอกได้
ไรท์นี่รอตอบเลยยย55555
เปิดแข่งกับเซเว่นเลย-_-
ก็หลังจากนี้ซัก3-4วันอาจจะไม่มาอัพนะคะ มีสอบนิดหน่อยยย
แต่ว่าจะอยู่ในนี้ส่องรีดเดอร์ตลอดเลยยย5555555
ความคิดเห็น