Touch Lover : สัมผัสใจ กระต่ายตัวร้ายกับแมวไร้เล็บ[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : Ch.01 แรกพบ สบตากัน

Ch.01
แรกพบ สบตากัน
+++++++++++++++++++++
 

    "กลับมาก็โทรมาบอกอีกทีนะ" มือใหญ่เอื้อมมาวางไว้บนหัวผมแล้วโคลงไปมาเบาๆ

    "คร๊าบผมๆ" ผมโบกมือลาพี่โม่ที่อุตส่าห์มาส่ง หันหลังก้าวขาเดินตรงไปยังลานกว้างหน้าตึกกิจกรรมที่เป็นจุดนัดรวมตัวตามที่อาจารย์ได้กำหนดไว้ ภายในโรงเรียนมีนักเรียนอยู่ประปรายเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด ภายในโรงเรียนจึงมีแต่พวกที่มาซ้อมกิจกรรม หรือมาหามุมที่ได้บรรยากาศดีๆเพื่อมานั่งทำงานอย่างมีสมาธิ ส่วนมากในตอนนี้ก็คงจะเป็นสมาชิกชมรมจิตอาสาที่ได้นัดรวมตัวกันไว้ ราว 40 ชีวิตได้

    "เดม ทางนี้!!" ผมหันไปตามเสียง เห็นเมย์โบกไม้โบกมือมาให้ รอบๆมี กิ๊ฟ บิ๊ก บอล อ้อน ปอน และปิ่น อยู่กันครบก๊วนครับ

    ผมเดินไปหาพวกนั้น โยนกระเป๋าไปกองกับกระเป๋าของพวกมัน หันไปทักทายบิ๊ก บอล กับปอน ที่นั่งสุมกันสามคน เล่นเกมมือถือกันอย่าเมามันส์ พวกมันหันมาทักตอบและก็ก้มลงไปเล่นเกมต่อ ปิ่นนั่งข้างปอนคู่แฝดของเธอแล้วอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ กิ๊ฟกับอ้อนนั่งเม้าท์กันตามประสาผู้หญิง เมย์เดินมาตบหลังผมเบาๆเป็นการทักทายตามประสาเพื่อนสนิท

    "ช้าอะแก พวกเรามารอกันตั้งนานละเนี่ย" เมย์ว่าพลางขยี้หัวของผมที่ยังคงชื้นๆอยู่เนื่องจากตอนเช้าเช็ดผมไปลวกๆ มันคงแห้งไม่ทัน

    "โทษทีๆ พอดีตื่นสายนิดนึง" ผมว่าเงยหน้าเล็กน้อยเมื่อมองมัน..คือ เมย์มันเป็นผู้หญิงที่สูงมากอะครับ 172 ได้ มาดดูห้าวๆนิดหน่อยหน้าตาสวยเฉี่ยวมองผ่านๆดูเหมือนทอมแต่มันเป็นผู้หญิงแท้ๆจริงๆเนี่ยแหละครับ ผมอิจฉามันก็แค่มันริอาจสูงเกินชายอย่าผมซะเนี่ยสิ..หรือผมมันเตี้ยเองหว่า?

    "เออ หัวเปียกงี้ก็รูแล้วล่ะ ว่าแกตื่นสายขนาดไหน ฮ่าๆๆ" เมย์ตบหัวผมฉาดใหญ่จนผมถึงกับร้อง เมย์ก็ได้แต่หัวเราะสะใจ

    "กรี๊ดดดดด! เมย์ อย่าทำร้ายเดมของอ้อนสิ!!" อ้อนที่เลิกเม้าท์กับกิ๊ฟตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้วิ่งมากอดแขนผมแล้วดึงให้ห่างจากเมย์เล็กน้อย อปไปตู้มๆของเธอแนบกับแขนผมแน่ะจนผมแบบรู้สึกร้อนวาบขึ้นมานิดๆ กิ๊ฟเดินตามอ้อนมาช้าๆพลางหัวเราะกับอาการดี๊ด๊าของอ้อน

    "แหม อ้อน เดมเขาน่าแกล้งนี่นา ฮ่าๆๆ" กิ๊ฟเข้ามาร่วมวงด้วยการเอื้อมมือเล็กๆมาหยิกแก้มซ้ายของผมแรงๆ

    "โอ๊ยๆๆ กิ๊ฟ เราเจ็บ!" ผมได้แต่ร้องเสียงหลง สาวๆก็ได้แต่หัวเราะสะใจปนขำที่ได้แกล้งผมอย่างสนุกสนาน

    อ้อนเป็นสาวดูแก่นๆ อิมเมจร่าเริงแบบสุดๆ ตัวสูงประมาณ 160 ต้นๆซึ่งไม่ได้เตี้ยกว่าผมมากเท่าไหร่ หน้าอกตู้มๆบวกกับใบหน้าสวยแบบลูกครึ่งที่มีรอยยิ้มตลอดเวลาทำให้อ้อนมีเสน่ห์อยู่เสมอ

    ส่วนกิ๊ฟเป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารัก หน้าอกไม่ได้มีมากขนาดอ้อน ตัวก็เล็กสูงไม่ถึง 160 ด้วยซ้ำ ทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่ดูน่ารักหวานๆ แต่เป็นคนชอบแกล้งคนมาก ดูไม่เหมาะกับอิมเมจตัวเองเอาซะเลย

    ปิ่นนั้นดูจะเป็นคนเงียบๆหน้าใสแบบธรรมชาติดูน่ามองดีไม่ใช่น้อย ส่วนปอนคู่แฝดของปิ่นตัวค่อนข้างสูง หน้าตาเหมือนกับปิ่นมาก แต่นิสัยต่างกันสิ้นเชิง เพราะปอนเป็นคนที่เฮฮาตลอด ชอบส่งเสียงดังแบบไม่ค่อยมียางอายเลยด้วย

    ส่วนสองหนุ่มบอลกะบิ๊กนั้นเขาเป็นเพื่อนบ้านกันครับ บอลเป็นคนตัวขาว หน้าตาดี หุ่นนักกีฬา มีกระเทยตามจีบเป็นพรวน(ผู้หญิงก็มี)รู้สึกจะเป็นขวัญใจกระเทยสุดๆ ส่วนไอ้บิ๊กตัวดำมิด ร่างหนาแบบคนทำงานเยอะ หน้าคมแขกทำให้มันหล่อเข้มไปอีกแบบหนึ่ง

    "เอ้าทุกคน มานั่งรวมตัวกันตรงนี้ นั่งเป็นแถวๆให้เรียบร้อยด้วย" เสียงของอาจารย์นวลจันทร์ที่ปรึกษาชมรมที่ได้ยินแสนจะบ่อยดังผ่านโทรโข่งซ้ำไปมา ทุกๆคนที่อยู่กันกระจัดกระจายทยอยเดินมารวมตัวกันตามที่อาจารย์สั่ง

    "รู้มั้ยว่าวันนี้พวกเราจะไปทำอะไรกัน?.. ใช่แล้ว วันนี้เราจะไปเข้าค่ายอบรมอนุรักษ์ป่าไม้กัน ทราบมั้ยว่าจะได้ทำอะไรกันบ้าง..แล้วทุกคนจะได้รู้เมื่อไปรวมตัวกันเมื่อถึงที่ค่ายแล้ว" อาจารย์พูดเองตอบเองอยู่อย่างนั้น และสาธยายเกี่ยวกับบุญคุณของโรงเรียนที่ได้ให้โอกาสเราในการจัดค่าย บลาๆๆๆๆๆๆ

    หลับรอได้มั้ยครับอาจารย์..พอดีกะลังง่วงอยู่ เสียงอาจารย์ก็กล่อมจนผมเริ่มจะฟุบหัวลงกับเข่าแล้วนอนมันไปซะอย่างนั้น

    "อ้าวๆ ตอนนี้ก็เริ่มจะสายแล้ว เพื่อไม่ให้เสียเวลาเดินทาง ขึ้นไปนั่งบนรถตามที่ครูได้จัดไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนเลย" ไม่นานพออาจารย์พูดจบประโยคทุกคนก็ยกสัมภาระเดินขึ้นรสบัสตามที่อาจารย์ได้จัดไว้ให้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว รถมีอยู่ 2 คัน นั่งกันคันละประมาณ 20 คนครับ ผมนั่งคันที่ 2 กันบิ๊ก บอล ปอน ปิ่น และเมย์ ส่วนอ้อนและกิ๊ฟได้นั่งคันแรกกัน

    "บิ๊ก เราขอริมกระจกนะ" ผมว่าพลางชิงนั่งที่ติดกระจกรถทันที บิ๊กมองหน้าละพยักหน้าให้

    "เอาเห๊อะๆ" แล้วมันก็ทิ้งตัวลงข้างๆ ผมยิ้มก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดเพลงแล้วใส่หูฟังยัดรูหูทั้งสองข้างของตัวเอง

    "แม่งเซ็งอะ เมื่อวานเรา HoN แพ้ติดๆกันห้าเกม" ไอ้บิ๊กชวนคุย ผมหันไปมองหน้ามันแล้วยิ้มกวนทีนใส่ "โทษว่ะ พอดีเล่น LoL" ไอ้บิ๊กเลยประเคนมะเหงกใส่หัวผมเข้าให้

    "รับฟังเราระบายไปแล้วเออออตามหน่อยก็ได้" มันว่า แล้วหัวเราะท่าทางที่ผมนั่งลูบหัวตัวเองป้อยๆ

    คือ แม่งเขกตรงที่มันช้ำๆตอนตกเตียงพอดีอ่าครับ..จึ๊ดๆๆ

    "แม้ง.. เขกโดนที่ช้ำพอดีเลย เจ็บเอี้ย" ผมสบถ บิ๊กหน้าเหวอเล็กน้อย

    "เห้ยๆๆๆๆ เราขอโทษเราไม่รู้ง่าา" วันว่าพลางจับหน้าผมดูรอยช้ำที่ผมชี้ให้มันดู แล้วก็พูดขอโทษรัวๆโดยผมพูดได้แค่ว่า ไม่เป็นไรๆ

    "เล่นเกมกันป่าว มันส์นะเว้ย" มันว่าพลางโยนมือถือตัวเองให้ผม จอมือถือยังสว่างอยู่ แสดงหน้าเลือกปืนอยู่.. มันเป็นเกมยิงซอมบี้ครับ ก็ไม่ได้มันส์อะไรมาก ค่อนข้างเล่นเพลินมากกว่า

    "เดะเรามา ไปหาบอลแป๊บ"

    "อ่าๆ" พูดจบมันก็เดินไปทางที่นั่งของบอลกับเมย์แล้วคุยกันไป ผมก็ไม่ได้อยากเล่นนักหรอกยิงซอมบี้ แต่เล่นไปมันก็เพลินดี เล่นๆสนุกๆไปครับ คลายเครียด

    เกมแบบงานหยาบครับ เลือกปืน อัพปืน เลือกมิชชัน สาดกระสุดยิงซอมบี้ ซอมบี้ธรรมดาสองนัดตาย หน้าขึ้นมาหน่อยก็สามนัด สุนัขซอมบี้สองนัด ซอมบี้นกประหลาดสองนัด ซอมบี้ผู้หญิงก็สองนัด แถมมีลูกให้ยิงต่ออีก ซอมบี้ปาหินต้องยิงทั้งหินทั้งตัวมัน ซอมบี้สายแท้งค์ใส่เกราะมีโล่ต้องยิงหัว ตัวใหญ่ก็ต้องยิงหัว ทุกตัวเม็ดเดียวตาย เคลียร์มิชชันไปเรื่อยๆก็จะปลดล๊อคปืนใหม่ให้เก็บเหรียญซื้อ (จะบอกทำเพื่อ?)

    สักพักไอ้บิ๊กมันก็กลับมานั่งข้างๆผมครับ

    "แหมคุณเดมครับ เล่นก็เหลือแบตให้เราบ้างนะ อย่าเล่นจนหมดๆ" มันมองผมแล้วก็พูด

    "ช่างดิ ไม่ใช่แบตเรา" กวนทีนมันมั่ง

    "โห ไม่สงสารเราบ้างเหรอ ถ้าแบตหมดเราก็อดเล่นสิ อย่าา" มันว่าพลางตีหน้าเศร้า ทำตาแป๋ว แลดูน่าสงสาร.. จะน่ารักมากถ้านายไม่ตัวเข้มหน้าโหดแบบนี้อะนะ(ขำ)

    "ก็เรื่องของนายสิบิ๊ก ฮ่าๆ" มันเบ้หน้าเล็กน้อย

    "ก็ได้ เล่นไปเถอะ เรามีสำรอง หุหุหุ" มันว่าพร้อมกับยิ้มกวนทีนกลับมาให้ มือขวาถือแบตเตอร์รี่สองก้อนโบกไปโบกมาตรงหน้าผม

    "เออดี อันนี้เราจะเล่นให้หมดเลย" ผมว่าแล้วก็ก้มลงไปเล่นต่อ มันหัวเราะขำๆ มือข้างนึงเอื้อมมาดึงหูฟังจากหูผมไปใส่หูของตัวเอง ผมก็ไม่ว่าอะไร ปล่อยมันฟังเพลงกับผมไปแบบนั้น

    เล่นได้ไม่นานผมก็รู้สึกเบื่อ วางมือลงไปกับตักแล้วหันหน้าออกไปมองนอกกระจก ชมทิวทัศน์ของข้างทางที่ผ่านไปเรื่อยๆ

    บ้านช่องที่บ้านไปทีละหลังๆ เริ่มทำให้เกิดอาการเหมือนตอนนับแกะก่อนนอน ผมรู้สึกง่วงขึ้นเรื่อยๆ หนังตาเริ่มหนัก ผมจัดท่าให้นั่งหลับได้สบายที่สุด ปิดเปลือกตาลง แอร์เย็นปะทะกับผิวที่โผล่พ้นเสื้อผ้าทำให้รู้สึกเย็นสบาย ไม่นานนักผมก็ไม่รับรู้อะไรอีก






    ผมลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่าผมกำลังนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นตา รอบๆเต็มไปด้วยพืชพันธุ์ต่างๆต้นไม้ดอกไม้เต็มไปหมด ใกล้ๆกันนั้นมีน้ำตกสายเล็กที่มีน้ำใสสะอาดไหลผ่าน ผมมองไปรอบๆ เห็นทางเดินแคบๆที่พุ่มหญ้าบังไว้จนแทบไม่เห็นแล้ว ผมจึงดันตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินไปตามทางนั้น สองข้างทางช่างเป็นสิ่งสวยงามที่ธรรมชาติรู้จักสรรค์สร้าง ดอกไม้ต่างๆบานสะพรั่งรับกับแสงแดด เสียงนกร้องเจื้อแจ้วอยู่เบาๆ ผีเสื้อสีฟ้าตัวเล็กๆบินว่อนเป็นฝูงเต็มไปหมด ลมเย็นๆพัดผ่านตัวผมไปเบา บรรยากาศทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายสุดๆ

    ผมมัวแต่มองรอบๆจนลืมดูทางเดิน จนสะดุดเข้ากับตอไม้ที่ขวางทางเอาไว้ ล้มหน้าคะมำมุดดินไปซะอย่างนั้น

    ซวยจริงๆ..จะบ้าตาย

    ผมยกหัวขึ้นมาแล้วยันตัวขึ้นมานั่ง มือบางๆบัดป่ายเอาเศษดินเศษหน้าออกจากหน้า ก่อนจะยืนขึ้นแล้วเดินไปล้างหน้าที่น้ำตกที่อยู่ไม่ไกลมาก

    ผมหันกลับมาจะเดินหาทางออกต่อ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อตรงหน้ามีกระต่ายขนปุยฟูๆสีขาวสะอาดตัวเบ้อเริ่มยืนอยู่ตรงหน้า!

    ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี..เจ้าตัวนี้มันน่ารักสุดๆไปเลย

    "เฮ้ แกมาจากไหนกันนะ" ดวงตากลมๆจ้องหน้าผมกลับ ผมก้มลงไปอุ้มมันขึ้นมากอด เพราะตอนนี้ลงเย็นพัดมาตลอดเวลาจนผมรู้สึกหน้า ความอุ่นของร่างกายมันก็ช่วยผมได้ไม่น้อย

    "อยู่ด้วยกันสักพักละกันนะ เจ้าตัวฟู" มันกระดิกหูตอบผม ไม่รู้ทำไมผมถึงพูดไปแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่คนเดียวและอยากมีเพื่อนมาเล่นด้วยมากๆ

    ผมอุ้มมันกลับมาที่ต้นไม้ต้นเดิม แล้วก็นั่งเล่นกับมันอยู่แบบนั้น น่าแปลกมากครับ ทั้งๆที่มันเป็นกระต่ายป่าแต่มันกลับเชื่องมาก ไม่หนีไปไหนเลย ผมอุ้มผมกอดมันก็ไม่ดิ้น ปล่อยให้ผมกอดมันง่ายๆ

    ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร แต่ตะวันเริ่มจะลับขอบฟ้า(ซึ่งผมก็ไม่เห็นว่าขอบมันอยู่ตรงไหน ต้นไม้บัง) ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีหม่น ผมกอดกระต่ายตัวเดิมไว้อีกครั้งแล้วพูดกับมัน

    "ค่ำแล้แกคงต้องกลับแล้วล่ะมั้ง เดี๋ยวหมาป่าใจร้ายจะจับนายกินเอา" มันกระดิกหูแล้วมองหน้าผมเหมือนเดิม ผมยิ้มให้มันแล้วกดจมูกลงตรงกลางหัวของมัน

    ขนมันนุ่มแล้วก็สะอาดเอามากๆครับ แถมยังหอมอีกต่างหาก ให้ตายสิ จะเอากลับบ้านๆ!!

    "ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกันวันนี้นะ" ผมก้มลงไปฟัดมันอีกครั้ง พึ่งจะเจอกระต่ายที่น่ารักขนาดนี้ครั้งแรกครับ มันอดใจไม่ไหว ฮ่าๆ

    แต่อยู่ดีๆ เจ้ากระต่ายในอ้อมกอดของผมก็กระตุกขึ้นมา ร่างกายมันกระตุกอย่างผิดปกติ

    "เป็นอะไร?" มันกระตุกแรงเรื่อยๆครับ จากที่เชื่องๆนิ่งๆก็กระโดดออกจะแขนผมแล้ววิ่งออกไป ผมรีบเรียกมันไว้

    "เดี๋ยวสิเจ้าตัวฟู!!" มันชะงักครับ ร่างกายกระตุกหนักจนผมชักเป็นห่วง ผมว่าจะเข้าไปดูมันแต่ก็มีบางสิ่งหยุดสายตาและหยุดความคิดของผมเอาไว้

    ร่างกลมๆน่ารักนั้นฉีกออกจากกลางหลัง แล้วมีบางสิ่งโผล่ขึ้นมาแทนมัน กระต่ายสีขาวน่ารักฟูๆของผมกลับกลายเป็นหมาป่าเผือกดูน่ากลัวจ้องมองมายังผม

    ผมถึงกับพูดไม่ออกแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก มันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆช้าๆ เมื่อฟมตั้งสติได้จึงหันหลังเตรียมจะวิ่งหนี มันก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วกระโจนเข้างับผม!!

    กรรรรรรรรรรรรรรรร!!





    ว๊ากๆๆๆๆ..

    เอิ่ม.. ฝัน?

    ผมมองไปรอบๆตัว ผมยังอยู่บนรถครับ รถที่ยังคงวิ่งไปไม่หยุดพัก 

    "ฝันไรเหรอ อยากรู้" เสียงคนข้างๆพูดขึ้นผมจึงหันไปมอง เหนแขนหนาๆนั่นถูกผมกอดไว้จึงรีบปล่อยแล้วก็ขอโทษมันทันที

    "ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่ฝันไรอะบอกหน่อย" มันทำหน้าอยากรู้อยากเห็น ดวงตาดำขลับเป็นประกายแวววาวขึ้นมาแปลกๆ

    "ทำไมเหรอ?" ผมถามกลับ สายตาที่มองมามันทำให้ผมขนลุกแปลกๆจริงๆ

    "ก็แบบ..นายนอนผวาน่ารักดีอะ แถมยังครางในคอเบาๆจนเรารู้สึกสยิว.." ได้ยินดังนั้นผมก็ตบป้าบเข้าหัวมันเต็มๆ

    "สยิวบ้านนายสิ!" มันหัวเราะกลับมา ไม่แสดงออกว่าเจ็บเลยซักนิด ตบแค่นี้คงไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรสำหรับมัน

    ผมหลับตาลงอีกครั้ง เพลงที่เปิดฟังตั้งแต่เริ่มออกรถยังไม่ได้ปิด เสียงบิ๊กนั่งเล่นมือถือตัวเองที่เอากลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ดังเบาๆ แอร์รถยังคงเย็นฉ่ำจนหนาวนิดหน่อย

    ตะกี้ผมฝันว่าอะไรไปหว่า?? จำไม่ได้

    ผมเลือกที่จะไม่ใส่ใจแล้วเอนกายพิงเบาะ หลับตาฟังเพลงอยู่แบบนั้น รถที่โคลงเคลงไปมาชะลอช้าลง ผมจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

    "ถึงแล้ว รีบลงไปรวมตัวกันได้แล้วนะ" เสียงอาจารย์นิกรตะโกนดังก้องไปทั่วรถ ทุกคนเดินลงรถไปตามที่สั่ง จะมีก็แต่บิ๊กกับบอลที่แข่งกันวิ่งลงรถแล้วไปรวมตัวให้ไวที่สุด ไม่รู้จะเล่นกันเพื่ออะไร..ปอนก็บ้าจี้วิ่งตามไป เมย์กับปิ่นก็ลากผมเดินลงรถมาด้วยกัน พวกเรา 40 กว่าชีวิตไปนั่งกองกันอยู่ที่สนามหญ้าสีเขียวสดหน้าตึกศูนย์อนุรักษ์ธรรมชาตินี้ นอกเหนือจะคณะทัศนะศึกษาแบบพวกผมก็มีบุคคลอายุประมาณ 30-40 อยู่ 4 คน และคนหนุ่มคนสาวอีก 8 คน

    ซึ่งสายตาผมก็ไปหยุดอยู่ที่คนๆหนึ่งและมองเขาเนิ่นนาน

    ผู้ชายตัวสูงโปร่งประมาณ 170 กว่าๆเกือบ 180 ได้ ผิวขาวผ่องดูเนียนละเอียดแบบคนดูแลตัวเองดี ผมซอยสั้นสีควันบุหรี่อ่อนๆ ดูนุ่มฟู ดวงตาเรียวเล็กสีเขียวสดใสดูเหมาะกับใบหน้าคมสวยแบบนั้นมาก .. ทุกอย่างในตัวเขาทำให้เขาดูเปล่งประกายและโดดเด่น 

    ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขายิ้มให้ผม รอยยิ้มนั้นยังดูอบอุ่นมาก ดูเหมาะกับเขาสุดๆ เขาดูน่ารักอ่อนโยน..เหมือนกระต่ายจริงๆ

    ผมคงมองนานไปหน่อย รู้สึกใจมันเต้นไม่เป็นส่ำแล้วตอนนี้

    "ทุกคนฟัง รู้ไหมว่าทำไมถึงได้มาที่นี่กัน? ใช่แล้ว..ครูพาพวกเธอมาผ่อนคลายกันเพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับการทำงานและทำกิจกรรมให้กับทางโรงเรียนมาโดยตลอด ครูจึงคุยกับ ผอ. ว่าจะพาเด็กมาผ่อนคลายสักหน่อย ท่านก็ตกลง 3 วันนี้เรามาเข้าค่ายเชิงอนุรักษ์กันด้วยความผ่อนคลายนะ ท่านทั้งสี่คนที่อยู่ข้างๆครูนี้เป็นคนที่ให้เราใช้สถานที่ในการทำกิจกรรมกัน ส่วนพวกพี่ๆทั้งหลายเป็นคนที่ครูขอให้พวกเขามาช่วยดูแลกิจกรรมในครั้งนี้ของพวกเราเอง เอ้า..สวัสดีพวกเขากันหน่อย" เมื่ออาจารย์นวลจันทร์พูดจบทุกคนก็พูดสวัสดีตามที่อาจารย์ได้บอก ผมยังคงมองคนๆนั้นอยู่ เขากำลังคุยกับผู้หญิงตัวเล็กน่ารักอีกคน 

    ทำอะไรก็ดูดีจริงๆ..คุยกับคนอื่นก็ดูเป็นกันเองจัง

    "เอาล่ะ เดี๋ยวจะให้เจ้าหน้าที่ทั้งสามท่านมาบอกเกี่ยวกับกิจกรรมที่เค้าจะจัดให้เรากันนะ" อาจารย์นวลจันทร์หันไปยิ้มให้กับผู้หญิงวัย 40 อีกคน เธอยิ้มรับ

    "สวัสดีน้องๆทุกคนค่ะ ทางเราจัดกิจกรรมให้ทุกคนได้ผ่อนคลายแบบนี้ดีใจกันมั้ยเอ่ย?" ทุกคนโห้เฮกันอย่างยินดี ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มแล้วพูดต่อ

    "น้าชื่อดรุณีนะคะ ส่วยถัดจากน้าไปคือคุณสงัด คุณณรงค์ และคุณศักดิ์ค่ะ" ทุกคนยิ้มแล้วพูดสวัสดีอีกครั้งดังๆ

    "อยากรู้กันมั้ยว่ากิจกรรมที่เราจะทำภายในสามวันนี้มีอะไรบ้าง.." คุณดรุณีก็ได้ชี้แจงเกี่ยวกับกิจกรรมของพวกเราให้ฟังครับ

    วันแรกหรือก็คือวันนี้ เราจะได้แบ่งกลุ่มกันกลุ่มละประมาณ 10 คน รุ่นพี่อีกกลุ่มละ 2 คน เพื่อให้ง่ายต่อการดูแลครับ หลังจากนั้นก็จะให้แนะนำตัวกันพอเป็นพิธีแล้วก็จะสอนเรื่องกางเต็นท์และการใช้ชีวิตในป่าให้ครับ ตอนเย็นก็จะให้เราช่วยกันทำความสะอาดบริเวณนอกตึกของศูนย์อนุรักษ์นี้เป็นการตอบแทนสำหรับกิจกรรมในวันนี้(คุณครูเขาคิดแบบนั้น) แล้วตอนเย็นก็จะให้เรากางเต้นท์ตอนกันบริเวณนอกศูนย์เลย(สนามหญ้าในศูนย์สวย กางเต็นท์ที่นั้นไปเดี๋ยวหญ้าจะตายเอา)

    วันที่สองเป็นวันที่ผมฟังละตื่นเต้นมากๆครับ เขาจะให้เราเข้าป่ากันจริงๆ! โหย อยากเดินป่ามานาน เขาบอกว่าจะให้ไปเดินป่ากัน ชมนกชมไม้ชมแมลงแบบสัมผัสบรรยากาศกันจริงๆไปเลย แล้วก็เตรียมอุปกรณ์ไว้ไปทำอาหารกินกันที่นั่นและกางเต็นท์กันนอนในป่า ผมว่ากลางคืนจะดูดาวแบบฟ้าปรอดโปร่งดูซักครั้ง ฮ่าๆ

    วันที่สามเราจะได้ร่วมกันปลูกต้นไม้ในที่ๆเขาถางไว้ให้แล้ว(จะปลูกต้นไม้ต้องถางต้นไม้ไว้ให้ปลูกได้ ซึ้งง) เพื่อเป็นการร่วมอนุรักษ์ผืนป่าอันสวยงามเอาไว้ จากนั้นก็ช่วยกันเก็บของแล้วเอากลับไปไว้ที่ศูนย์เหมือนเดิม ให้เราช่วยกันทำความสะอาดศูนย์นั้นอีกครั้งเป็นการขอบคุณแล้วก็จะได้กลับกัน

    ผมรอแต่วันที่สองอะ อยากเดินป่า..

    "เดี๋ยวจะให้จับกลุ่มกันเดี๋ยวนี้เลยนะคะ หลังจากนี้จะให้พวกพี่ๆดูแลต่อแล้วกันค่ะ พวกน้าๆต้องกลับไปทำงานต่อแล้วนะคะ โชคดีค่ะ" คุณดรุณีพูดยิ้มๆ ทุกคนพูดขอบคุณพร้อมกันเสียงดัง เจ้าหน้าที่ทั้งสี่คนก็เดินออกไป พวกพี่ๆทั้งหลายก็มายืนกรูกันอยู่ตรงหน้าพวกเรา

    "น้องๆรีบจัดแถวให้เป็นระเบียบกันด้วยนะคะ" พี่ผู้หญิงคนนึงพูด ทุกคนที่นั่งทำหน้าสลอนก็ปรับไปนั่งให้ดูเป็นแถวที่สุด แต่คงดูไม่เป็นระเบียบเท่าไหร่เนื่องจากขี้เกียจลุกขึ้นแล้วจัดกัน ได้แต่เขยิบตูดย้ายที่กันเอา เสียงซุบซิบดังระงม คือพวกพี่ๆเขาหน้าตาดีกันมากครับ เด็กๆแบบพวกผมเลยชอบมองกันเป็นพิเศษ

    "เดมๆ นายคิดเหมือนเราป่ะ พี่คนนั้นน่ารักดีอะ" ปอนสะกิดผมจากด้านหลัง ผมหันไปมองตามที่มันว่าแว๊บนึง คือคนที่ตัวเพรียวๆ หน้าตาสุสระสวย ค่อนข้างดูเป็นผู้นำ เป็นผู้หญิงที่ดูเข้มแข็งและดูดีมาก

    "อืม สวยดีนะ" ผมตอบ ปอนมันก็ยิ้มๆ แล้วผมก็หันกลับไปมองคนๆนึงอีกครั้ง

    พี่ผู้หญิงคนนั้นสวยมากก็จริง แต่ก็ดึงดูดผมได้ไม่เท่าผู้ชายคนนี้จริงๆครับ..

    "ไหนลองทายซิครับว่าพวกพี่จะให้จับกลุ่มยังไง" พี่ผู้ชายคนที่ตัวสูงที่สุดถาม บางคนก็ว่าจัดกันเอง บางคนก็ว่าจับฉลาก บางคนก็บอกว่าพี่จัดกันไปเลย พี่แกได้ยินก็หัวเราะ

    "ผิดๆๆๆ เราจะนับเลขกันน่ะ 1-4 นะ" พี่เขาพูด แล้วพี่ผู้หญิงคนสวยๆนั้นก็พูดต่อ

    "เอ้า นับกันเลยๆ 1-4 ห้ามเกินนะ เรื่มนับ!" พวกผมเริ่มนับกันจากหัวแถวไปท้ายแถววนกลับมาหัวแถวอีกแถว นับ 1 2 3 4 1 2 3 4 อยู่แบบนั้นจนหมด

    "ครบละนะ?? โอเค ใครนับหนึ่งตะกี้ ยกมือขึ้นหน่อย" พอมีคนยกมือพี่เขาก็พูดต่อ
   
    "อยู่กับพี่และก็เต้ยนะ เต้ยโบกมือให้น้องๆหน่อยเร็ว" พี่ผู้ชายก็ทำตาม สาวๆหัวเราะคิกคักไปกับความน่ารักของพี่เขา

    "ใครนับสอง.. กลุ่มพี่มิ้งพี่แบงค์.... นับสามกลุ่มพี่รินพี่แคท สุดท้ายนับสี่นะ ผู้โชคดีเลยนะ..กลุ่มพี่แมนพี่ยูจร้า" ทุกคนเฮฮากันยกใหญ่ บ้างก็ดี๊ด๊าด้วยความดีใจ บ้างก็โห้ด้วยความผิดหวังเบาๆ แต่สำหรับผม เหมือนถูกช๊อตให้ติดสตัน

    ผมรู้สึกดีใจมากๆ ไม่รู้ทำไมใจเต้นแบบนี้..

    ผมนับเลย 4 ...

    ผมได้อยู่กับคนๆนั้นที่ดึงดูดสายตาผมเอาไว้ตลอดเวลา..

    กระต่ายในหัวใจผม 
    

    .

    .

    .

    To be Continue...


 

++++++++++++++++++++++++++++++
 

เสดแล้วเย่ๆ
รู้สึกสั้นๆแปลกๆใช่มั้ยล่าา ตอนหลังๆค่อยจัดตอนยาวๆเน้อ
ฝากติชมกันอีกครั้งเน้อ//โค้ง