คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ch.04 เอาคืน
Ch.04
เอาคืน
+++++++++++++++++++++++++++++
ผมวิ่งมายังจุดเดิมที่พึ่งจากไปได้ไม่นาน วิ่งหน้าตั้งมาแบบสุดแรงตอนนี้หอบแฮ่กหายใจแทบไม่ทัน ผมมองหาเพื่อนๆก็เห็นนั่งกันอยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหน
“เห้ย ไม่ไปกินข้าวกันเหรอ?” ผมถามออกไปแบบไม่จาะจงคนตอบ
“อ้อ เมย์พึ่งมาบอกตะกี้ว่าเดี๋ยวเอามาให้ ตรงนี้ทำเลดีเดี๋ยวมีคนมาแย่ง” ไอ้บิ๊กหันมาตอบ
“อ้อนกับกิ๊ฟก็ไปช่วยเมย์ยกมาอ่ะ” ปิ่นที่คงจะอ่านหนังสือจนปวดตาจึงต้องนั่งชมนกนมไม้พักสายตาพูดขึ้น หนังสือที่อ่านอยู่ทุกทีก็เก็บไปแล้ว
“อ้อ เดี๋ยวเราไปช่วยพวกนั้นยกอีกแรงละกันนะ” ผมพูด มนขัดใจแปลกๆอ่าครับ พวกมันเป็นผู้ชายสมควรไปช่วยมากกว่าเด็กผู้หญิงสองคนป่ะคับ ไม่แมนเลย
จังหวะที่ผมกำลังจะผละตัวออกไป อ้อน กิ๊ก และเมย์ก็มาพอดี ในมือถือกล่องโฟมที่คงจะมีข้าวอยู่ข้างในไว้คนละสองกล่อง แต่อ้อนถือ 4 กล่อง
“อ้าว เดม มาแล้วเหรอ ไวจัง” อ้อนทักเสียงใส
“ว่าจะไปช่วยถืออยู่เลย” ผมยิ้มให้อ้อน เธอยื่นกล่องข้าวมาให้ ผมก็รับไว้
“อ้าวเดม พี่ยูไปแล้วเหรอ?” อ้อนหันไปหันมามองรอบๆตัวแล้วก็ถาม
“ไปแล้วล่ะ มีไรเหรออ้อน?” ผมถาม..ความจริงก็อาจจะยังอยู่ถ้า ถ้าผมไม่ทำอะไรแบบนั้นลงไปทั้งๆที่พึ่งรู้จักกันไม่เท่าไหร่อ่านะ(แถมยังวิ่งหนีมาอีก)
“ว้า อุตส่าห์เอามาเผื่อ” อ้อนก้มลงไปมองกล่องข้าวสามกล่องในมือแล้วตีหน้าเศร้าไปพลาง ผมเห็นก็แอบขำเล็กน้อย หยิบกล่องโฟมในมืออ้อนมาถืออีกกล่อง
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ช่วยกันกินไง” อ้อนยิ้มรับ แล้วพวกเราก็เอาข้าวกล่องไปให้คุณๆทั้งหลายที่นั่งรองอยู่
ผมมีความรู้สึกว่าค่ายครั้งนี้เป็นค่ายเชิงอนุรักษ์ที่ทำลายธรรมชาติสุดๆเลยครับ กล่องโฟมเนี่ย.. พอถาม เมย์ก็บอกว่าที่ใช้กล่องโฟมเพราะจะได้แจกง่ายๆ กินเสร็จก็เอาใส่ถุงดำทิ้งไปเลย
กับข้าวในกล่องเป็นอะไรที่ธรรมดาข้าวกล่องพึงจะมี ..กระเพราไข่ดาวครับผม ง่ายๆกินทุกค่ายจริงๆ
เรานั่งกินไปคุยกันไป พอหมดก็เอากล่องไปทิ้ง กลุ่มอื่นที่กินเสร็จกันก่อนก็ไปเตรียมอุปกรณ์ตั้งเต็นท์กันแล้วบางส่วนก็ช่วยกันกวาดใบไม้เศษไม้บริเวณนอกศูนย์ที่จะใช้เป็นพื้นที่ตั้งเต็นท์
ได้กลับกลุ่มละสองเต็นท์ครับ แยกชายหญิง เต็นท์ใหญ่ครับ นอนได้ 7-8 คน กลุ่มผมก็หณิง7 ชาย 5 ผมคงได้นอนสบายแน่นอน หุหุ (แอบสงสารผู้หญิงครับ คนเยอะของก็เยอะ)
ผมว่าจะไปช่วยยกเต็นท์ซะหน่อย แต่พอเห็นพี่ยูอยู่ตรงนั้นแล้วก็ต้องเปลี่ยนความคิดทันที.. ผมว่าผมไปช่วยกวาดใบไม้กวาดเศษไม้กวาดซากใบหญ้าดีกว่า
ไม่ได้หลบหน้าครับ แค่ขอมองห่างๆสักพัก..
พอกวาดเสร็จใครมีหน้าที่ยกเต็นท์ก็ยกมากางในจุดที่พวกผมกวาดๆกันไปแล้ว เต็นท์ขนาดใหญ่ถูกกางตั้งไว้อย่างเป็นระเบียบ ทุกคนก็ทยอยเข้าไปแบกกระเป๋าตัวเองที่วางกองๆไว้ริมสนามเข้ามาวางไว้ในเต็นท์ของตัวเองแล้วค่อยไปอาบน้ำต่อ เพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว
ผมนั่งสบายอยู่ในเต็นท์ทึบๆอีกสี่คนที่อยู่เตนท์เดียวกันก็พึ่งเอากระเป๋ามาเก็บ ผมแอบชำเลือกมองคนข้างๆเล็กน้อย ร่างสูงโปร่งยังคงนั่งนิ่งๆไม่ทำอะไร ผมได้นอนข้างๆพี่ยูครับ ตรงข้ามมีพี่แทน(รุ่นพี่ที่โรงเรียน)และก็เจสัน ในสุดเป็นของพี่แมน
คนข้างๆผมเขาไม่พูดอะไรครับ หลังจากเอากระเป๋ามาเก็บแล้วนั่งนิ่งๆสักพักก็ออกไป สงสัยจะโกรธผมอยู่? พี่แมนนี่เอากระเป๋ามาโยนไว้แล้วหายตัวไปคนแรกเลยครับ พี่แทนกับเจสันก็งัดของในกระเป๋าออกมา เตรียมตัวไปอาบน้ำบ้าง
“โมเดม ไปอาบน้ำมั้ย?” เจสันถาม ผมก็ส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ ขี้เกียจไปยืนต่อคิวอะ” ผมตอบ
“อ่อ งั้นเราไปก่อนนะ”
“อื้มๆ เดี๋ยวตามไป” แล้วเจสันกับพี่แทนก็ออกไป ตอนนี้ทั้งเต็นท์ทึบๆมืดสลัวนี้ก็เหลือเพียงผมคนเดียว ผมขยับตัวนอบราบไปกับพื้น คงไม่เป็นอะไรถ้าผมจะงีบสักหน่อย อย่างน้อยก็ขอแค่พักสายตาที่เผชิญแดดมาทั้งวัน
ผมนอนแผ่อยู่แบบนั้น ปิดเปลือกตาลง นอนนิ่งๆในเต็นท์มืดๆที่ทางเข้ายังคงเปิดอยู่ให้แสงข้างนอกทอดผ่านมาเป็นสาย ผมได้ยินเสียงคนมุดเต็นท์เข้ามา คงเป็นใครสักคนกลับมาเอาของที่ลืมทิ้งไว้จึงไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งได้ยินเสียงรูดปิดซิบตรงทางเข้าแล้วใครคนนั้นก็คลานมาคร่อมตัวผมไว้
ไม่ทันที่จะได้ลุกขึ้นมาหรือถามไถ่ ฝ่ามือเรียวกดไหล่ผมแนบติดกับพื้น แล้วก้มลงมาดูดปากผมอย่างสนุกสนาน ผมเบิกตากว้าง ดิ้นไปมาพยายามทำให้หลุดจากมือหนักๆที่กดแรงลงมานี้ ที่เขารูดซิบปิดทางเข้าไว้ทำให้ในนี้มืดมาก แสงสลัวที่ลอดผ่านเนื้อผ้าทึบแสงนั้นไม่ได้ช่วยให้มองเห็นอะไรขึ้นมา แต่เงาคนตรงหน้าที่ทาบทับร่างผมไว้ แม้มืดมากจนไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่สีผมที่เด่นชัดแม้ในความมืดนั้นก็ทำให้รู้ตัวตนของคนตรงหน้าทันที
พี่ยูมาเอาคืนผมเหรอเนี่ย!?
ผมเลิกขัดขืนเพราะทำไปก็คงเหนื่อยเปล่า จึงได้แต่นอนนิ่งปล่อยให้พี่เขารุกลามอยู่แบบนั้น เวลาผ่านไปสักพัก พี่เขาก็ปล่อยปากผมให้เป็นอิสระแต่ก็ยังคงคร่อมทับผมอยู่แบบนั้น
“ไอ้แมวตัวแสบ ขโมยจูบพี่แล้วหนีเหรอห๊ะ?” พี่ยูว่าแล้วก็ก้มลงมางับติ่งหูผมให้ขนลุกซู่เล่น
“งื้ออ พี่ยู ผมขอโทษษ” ผมพูดแล้วก็เบือนหน้าหลบพี่แกที่เกือบจะงับปลายจมูกผมได้อยู่แล้ว
“เด็กไม่ดี ต้องลงโทษๆ” แล้วพี่แกก็ลงไปงับแถวๆคอผมแทน รู้สึกขนลุกไปทั่วตัว.. เดี๋ยวดิเห้ย ลงโทษอะไรเห้ยยย!!
“พี่ยู ผมขอโทษจริงๆ นะๆๆ ปล่อยก่อนนน” ผมพูดรัวๆแล้วดิ้นไปดิ้นมาด้วยความกลัว ..ไม่ให้กลัวได้ไงครับ เฮียแกเริ่มมาเล่นแถวๆชายเสื้อผมเนี่ย
พี่เขาก็ยอมปล่อยครับ..เห้อ โล่งอกแปบ ยังไม่อยากเสียหลังก่อนได้เข้าหลังเฮียนะครัช แหม่..
“เมมโมเม้นนี้ก็โอเคนะ หุหุ” พี่ยูเปลี่ยนจากที่คร่อมผมก็ย้ายไปนั่งข้างๆแทน ก่อนจะเอื้อมมือไปรูดซิบเปิดทางเข้าทางเดิมออก รอยยิ้มสวยๆกลับมาอยู่บนใบหน้าของพี่เขาอีกครั้ง
“โอเคอะไรล่ะครับ ใจหายหมด” ผมบ่นเบาๆ ได้ยินอีกคนแอบขำให้ผมได้ยิน(?)
“หุหุหุ ก็มาจุ๊บพี่แล้วชิ่งหนีทำไมล่ะ เห็นละหมั่นไส้อยากแกล้งคืน” พี่ยูขยี้หัวผมจนเสียทรงอีกครั้งแล้วก็ลูบๆๆให้กลับมาเป็นทรงเดิม.. ก็ไม่รู้ว่าเพื่ออะไรครับ แต่ตอนนี้หน้าผมมันร้อนไปหมดแล้ว รู้สึกดีจริงๆนะ..
ก็บอกแล้วว่าการลูกหัวคือสิ่งที่ผมโปรดปรานที่สุดน่ะ
“แกล้งซะผมคิดจริงเลยนะเนี่ย!!” ผมโวยเบาๆ
“พี่ก็เกือบคิดจริงละ เมมทำท่ายั่วซะจนเกือบจะทนไม่ไหวเลย” พี่ยูหยิกแก้มผมแล้วดึงเล่น ผมก็..หน้าแดงสิครับ แดงเพราะอายมาก ผมทำหน้าแบบไหนลงป๊ายยยยย!!??
“ฮ่าๆๆ แหมๆไม่ต้องเขินหรอก พี่คุมตัวเองได้น่า ทนได้ตลอดดด” ผมก็ยิ้มแหยงๆไปให้ คือ ไม่ได้หน้าแดงเขินเพราะจะโดนเสียบหรอกนะเฮีย ผมแค่อายตัวเอง ไม่รู้ว่าทำหน้าแบบไหนลงไปเฉยๆครับ
“ก็แค่ตอนนี้ล่ะนะ” พอพี่ยูพูดแบบนี้ออกมาผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกะเฮียดีล่ะครับ แอบกุมขมับเล็กน้อย ทำไมเฮียพูดเหมือนถ้ามีครั้งหน้าจะไม่ทนยังไงยังงั้นล่ะ ..แต่แปลกตรงที่ใจผมกลับเต้นระรัวแปลกๆซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
.
.
.
To be Continue...
++++++++++++++++++++++++
อย่านะ อย่าพึ่ง เอร้ยยย (เพ้ออะไร)
รู้สึกกำลังใจที่ได้รับมาทำให้เรามีแรงใจจิอัพต่อเยอะๆจริงๆ
ขอบคุณมากๆจร้าาาา
*กดโหวดให้ด้วยน้า จุ๊บุ ><!*
ความคิดเห็น