คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter 8 ของขวัญที่จำจนวันตาย
Chapter 8
"ลู่หานุทำอย่านี้ไ้ไเนี่ย เสียแผนหมเลย" านยอลที่ำลัหุหิว่า ผมที่ผมโทรไปหา เ็นั่นหวัะให้เลิยุ่ับานยอล เพราะานยอลเป็นอผม แ่ทำไมันหละทำไมเา้อ หุหินานี้้วยนะ
"อะไรัน ทำไมุ้อหุหิถึนานี้้วยหละ ็ไหนบอว่าเ็นั่นมันเป็นแ่ หมาสำหรับารแ้แ้นไหละ แล้วที่บอว่าอเวลา 6 เือนหนะ นี่มันเินมาแล้วนะ ถ้าุยัไม่บอ ผมะบอเอ" ผมพูออไปเพราะว่าานยอลเป็นอเวลาผม 6 เือนให้อยู่ับไอ้เ็นั่น ผม็ไม่ไ้ว่าอะไรเพราะพวเามีเรื่อ้อสะสาัน แ่นี่ มันเลยเวลามาแล้วแ่เา็ไม่มีท่าที ที่ะบอเลิับเ็นั่นะที ผมบอรๆว่า ผมลัว ผมลัวว่าะเสียานยอลให้เ็นั่น
"ลู่หาน ผมอโทษ ผมะพยายามบอเาให้เร็วที่สุ" านยอลพูออมา หึ เร็วที่สุั้นหรอ ัน็อยารู้เหมือนันว่าเร็วที่สุอุหนะมันือเมื่อไรันแน่
"ันบอรๆเลยนะานยอล ันลัว ลัวว่าะเสียุให้ับ เ็นั่น ันลัว" น้ำาผมไหลออมาอย่าห้ามไม่อยู่ านยอลือ นเียวริๆ นเียวที่ผมะรัถึนานี้ไ้
"ไม่้อลัวนะรับ ผมไม่ทิุ้ไปไหนหรอนะ" านยอลพูพลาอผมไว้แน่นมอวามรู้สึอบอุ่นให้ผมมาเหลือเิน
"อื้ม ันะรอนะานยอล" ผมพูออไป นิ้วเรียวอเา ยึ้นปาน้ำาให้ผมอย่าอ่อนโยนเราอันนานมา ผมอเาแน่นริๆ ลัว ลัวว่าเาะหลุมือไป หลุไปาผม ผมลัวเหลือเิน
นับาวันนั้น ผ่านมา 2 วันแล้ว แู่เหมือนานยอละไม่ืบหน้าเอาเสียเลย านยอลยัไม่ยอมบอว่า เาับผมเป็นแฟนัน านยอลยัทำัวเหมือนเิมทุอย่า ถึทีผมแล้วสินะ ถึทีผมแล้วที่้อออโรเอ ผมหันไปมอปิทินที่วาอยู่บนหัวเีย ผม้านไปสืบมาแล้วเี่ยวับเ็นนั้น เ็นนั้น มีื่อเสียริๆ แถมรวยอี่าหา แ่วามที่ฟ้าใให้ผมไ้รู้อีอย่า็ือ วันนี้ือวันเือบยอนแบฮยอน สินะ แถมวันนี้านยอลบอว่าะลับมาึๆ้วย สสัยไปานวันเิอแบฮยอนสินะ หึ อบุสวรร์ เมื่อรั้ที่แล้ว ผมแอบเม็มเบอร์โทรศัพท์อแบฮยอนไว้ หึไ้เวลาสำหรับเอร์ไพรสอันแล้วสินะ
"ฮัลโหล" หลัาผมอาบน้ำแ่ัวเสร็ ็ออมาโทรศัพท์หา เ็นนั้นทันที
'ฮัลโหล ใรพูสายรับ' หึมีมารยาทะริอยารู้ัพอรู้วามริแล้ว ะยัมีวามเป็นผมีหลเหลือไหมนะ
"หึ ำันไม่ไ้หรอ" ผมพูพลายิ้มอย่าเลือเย็นถึแม้เาะไม่เห็นแ่ผม็รับรู้ไ้ว่า เาำลัลัว
'ใรรับเนี่ย ผมำุไม่ไ้หรอ' เ็นั่นอบลับมาเรียรอยยิ้มให้ผมเลยหละ เธอไ้เอร์ไพรสแน่
"หึ เรียมัวให้ีหละ เธอไ้น้ำาเ็หัวเ่าแน่" ผมบอเา และัสายทันที ัะสนุแล้วสิ หึๆ
Baekhyun's Part
ผมใมารับทีู่่ๆ ็มีโทรศัพท์เ้า และแถมยัพูแปล อี้วยผมนั่รุ่นิอยู่นาน ทีเียวิ้วมวเป็นปม
"แบฮยอนเป็นอะไรหนะ" ยอูเินเ้ามาหาพลาถามึ้น
"อ๋อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอ" ผมโหออไปเพราะลัวเพื่อนนนี้ะัวลับเรื่อผม เาพยัหน้ายิ้มๆให้ผม
"ไป่วย านยอลปิ้ บาร์บีิวันเถอะ" ผมพยัหน้าและยอมเินามแรุอยอู ไป อนนี้เป็นเวลา 2 ทุ่มแล้ว และวันนี้็ือวันเิอผม ทีแรพ่อแม่ะัานที่โรแรม แ่ผม็บอว่ามาันไม่เยอะหรอท่านเลยัในสวนที่บ้าน ื้ออุปร์มาทำบาร์บีิวย่าินันอย่าสนุสนาน อนนี้ที่นั่อยู่ในสวนมี พ่อแม่ ป้าินู ยอู านยอล ริส และ็อิน เฮ้อ มีแ่นี้็อบอุ่นริเลย
ผมมีวามสุว่านี้ถ้า ไม่มีเบอร์แปลโทรมาหาผมเสีย่อน เรียมัวน้ำนาเ็หัวเ่าหรอ บ้าหน่า เาน่าะโทรผิอย่าิมาเลย ผมปลอบใัวเอ แ่แล้วู่ๆไปในสวน็ับลและู่านยอล็เินออมา
"เ อิล ุ ฮา ฮับ นิ า
เสียทุนร้อเพลแฮปปี้เบิร์เย์ให้ผม อย่ายิ้มแย้มผมยิ้มีใริๆ ที่มีเอร์ไพรสีๆแบบนี้
"อธิานสิ" านยอลบอผม ผมพยัหน้าอธิาน อให้ทุนมีวามสุอย่านี้ลอไป และเป่าเทียนทันที
"เย้" ทุนร้อและปรบมือึ้น ผมยิ้มให้ทุน พ่อแม่ผมยิ้มและอผม "อ่าเป่าเทียนเสียทีเนอะ ฮ่าๆ แม่่วมาเลยอะแบยอน ยัไ็สัสรร์ับเพื่อนๆไป่อนละัน แม่่วริๆ ึ้นนอนแล้วนะลู" ผมพยัหน้าาำบออท่านไม่นานพ่อับแม่็เินลับไปพร้อมับริสที่ เินามพ่อแม่ผมึ้นไป ผมหันมาอยอู ยอูออบทันที และยิ้มนแ้มแทบปริ
"อบุยอู" ผมบอเพื่อนี้ และหันไปหาอิน และยิ้มให้เป็นเิอบุ "อบุทุน ริๆนะที่ัานวันเิให้" ผมบอยิ้มีใ
"แบฮยอนันลับ่อนนะ นี่็ึแล้วอะ" ยอูบอ
"อย่าเพิ่ลับสิ ันเพิ่มาเอนะ" เสียบุลปริษนาพูึ้นและเินเ้ามาในสวน ร่าเพรียวบา และผิวาวนั้น รับับหน้าาอเ้าอร่าไ้อย่าี าลมโสวย ะหวัมามอผมอย่าไม่เป็นมิัเท่าไรนะ
"ลู่หาน ุมาที่นี่ไ้ยัไ" านยอลหลุปาออไป อ๋อที่แท้นนี้เอสินะที่โทรหาานยอลบ่อยๆหนะ น่ารัริๆ้วยสิ แ่ทำไมเาถึูไม่เป็นมิระริ
"นายเป็นแบฮยอนสินะ" เาเอ่ยึ้นโยไม่ฟัเสียร้อถามอานยอลเลยและสายา็ะหวัมาทาผม
"ใ่ันเอแบฮยอน" ผมบอออไปในเมื่อเาไม่เป็นมิรมาผม็ไม่ำเป็น้อเป็นมิรับไปเหมือนัน
"อืมมมม รูปร่าหน้าา นี่ใ้ไ้เลยนะ" เาพูม แ่ใ้สายามอผมั้แ่ หัวรเท้า "มิหน้าหละ านยอลถึไม่พูวามริเสียที" ประโยนั้นทำให้ผมใระุวูบ วามิั้นหรอ วามริอะไรันหนะ
"ลู่หาน พอไ้แล้ว" านยอลมอลู่หาน อย่า่มอารม์ อนนี้ทุนอยู่ในสภาวะเียบันหมไม่มีใรล่าวสิ่ใออไปแล้ว "ลับไ้" านยอลพูพลาับที่้อมืออลู่หานแน่น
"ไม่" ลู่หานอบเสียนุ่มนวลแ่ ส่สายาเหมือนะ่าานยอลให้าทั้เป็น "ันเพิ่มาเอนะ ะมาสุสรรวันเิแบฮยอนะหน่อย ไหนๆเา็ทำหน้าที่เป็นอเล่นให้นายมาัพัแล้วนี่" ผมใระุวูบอีรั้อะไรันที่ ลู่หานพูหนะหมายวามว่ายัไันแน่เนี่ย อเล่นั้นหรอ หึไม่ริหรอน่า
"ลู่หาน ลับเี๋ยวนี้!!!!!" านยอลเริ่มึ้นเสียใส่ลู่หาน ลู่หานวัสายามามอานยอลทันที
"ไม่ นว่าเ็นนี้ ะไ้รู้วามริทั้หมว่า อะไรเป็นยัไ" ลู่หานหันลับมาพุ่วามสนใมาที่ผมเหมือนเ่า ผมยิ่เ้าไปให่นี่เาพูอะไรอเาหนะ ผมไม่เาใ
"อะไร วามริอะไรันแน่ นี่พวุพูอะไรันหนะ" ผมถามออไปอย่าๆ แ่ลัวเหลือลัวว่าำอบมันะทำให้ผมรับไม่ไ้
"ันะบอให้เอาบุนะ เผื่อเธอะลาึ้นมาบ้าหนะ" ลู่หานบอพลา้อหน้าผมเม็น "าน-ยอล-หนะ เา-ือ-อ-ัน-น-เียว" ลู่หานเน้นทีละำผมรู้สึว่า เหมือน เ็มเล็ๆที่ปัลลาหัวใอผม อันที่ริผมัวลเรื่อานยอลมาลอ แ่มันไม่ใ่วามโ่ที่บอให้ผมเื่อใเา แ่เป็นวามรั่าหาที่ มันบอให้เื่อใเา
วินาทีนี้ผมอึ้มาๆ ทำไมหละทำไมถึเป็นแบบนี้ านยอลมีนอื่นอยู่แล้ว แ่็มายุ่ับผมทำไม ทั้ๆที่รู้ว่าผมหนะรัเาสุหัวใแ่เาลับทำร้ายหวัใอผมไม่มีสิ้นี อะไรัน น้ำาั้นหรอ น้ำาที่อนนี้มันไหลอยู่้าแ้มอผม มัน่าอย้ำเหลือเินว่าผมโ่เพียใที่ปล่อยให้เาหลอสวมเาอยู่นาน แ่ในใอผม็อยาไ้ยินาปาเาว่า เาหนะรัผมบ้ารึเปล่า
"านยอล นายรัันบ้ารึเปล่า" ผมถามออไปแผ่วเบาเพราะอนนี้ไม่มีแรแล้วริๆ ลัวเหลือเินลัวว่าำอบอเาะทำให้ผมเ็บมาว่าเิม แ่ไหนๆโ่นานี้แล้ว็อโ่ไปอีหน่อยละหัน
านยอล้มหน้าสลล เามอผมแบบรู้สึผิ ่อนที่ะปรับสีหน้าอัวเอเป็นยิ้มอย่าเยือเย็นทันที ทำไมันทำไมเาถึ ยิ้มอย่านั้น หรือว่าที่ผ่านมา ใ่ริๆ้วย ที่เาเยบอว่า เาอยาแ้แ้นพ่อแม่อผมนี่ แ่ผม็มอ้ามมาโยลอ ผม็โ่ามเามาโยลอ ผมิว่าเารัผมริๆ หึ โทษใรไม่ไ้นอาัวเอสินะที่โ่เอ
"ะให้บอริๆหรอ" านยอลพูออมาและหัวเราะออมานิๆ ผมอึ้นี่เป็นละรอีเรื่อหนึ่สินะที่เาเล่น หึ เ่ริๆเลยนะ ปาร์ านยอล
"ไอ้สารละเลว" อินที่ยืนมออยู่นาน็ทนไม่ไ้และพยายามะพุ่หมัใส่หน้าานยอล แ่ยอู็ับไว้่อน อินหยุารระทำและ่มอารม์อัวเอไว้
"บอมาเถอะ านยอล" ผมบอานยอลให้บอวามริาใอเาออมา ทั้ที่รู้อยู่แล้ว แ่มัน็อยาะให้ัเนริๆ ะทีว่าเาิยัไับผมแน่
"อื้ม เอาั้น็ไ้" านยอลพู่อนะเินเามาใล้ผม เาเอามือ้าหนึ่้อนาผมึ้นมา "ัน-ไม่-ไ้-รั-นาย" านยอลบอออไปเน้นๆทีละำ และเยาอผมไป้าๆแทน ผมหันไปามแรผลั หมแล้วแรที่ะมีีวิ่อ หมแล้วริๆ แ่นี้แหละรับผม้อารแ่นี้ริๆ หัวใอผมอนนี้มันเ็บและปวร้าวไปหมเลยสินะ มันเป็นเพราะเราเอ เรารัเา้าเียวแ่็ิมาลอว่าเารัเรา หึเ็บแล้วหละรับ เ็บเียนายริๆ านยอลว่าบ็เินาไป ลู่หานมอผม้วยสายาที่บ่บอว่า สมเพในัวผม
"แฮปปี้เบิร์เย์ นะ นัโ่" ลู่หานพูบ็เินาไป เาไปแล้ว เาไปับนใหม่แล้วเาไม่ลับมาแล้วริๆ สินะ ีวิอผมะหมเรี่ยวแร ริๆะที หึเพราะเอที่โ่ โ่ิว่าเารัเรา แ่วามริแล้ว ผมรัเา้าเียว และมันทำให้ผมเ็บนอนนี้ ภาพอันพร่ามัว ่อยๆหายไป หายไปพร้อมับวามมื
นี่สินะ ืออวัวันเิที่โะามอบให้ผม หึ ่าเป็นอวัที่ผมะไม่มีวันลืมเลยหละ
วามรัที่เาว่าสวยาม มันือ สิ่ที่ผมเลียมาที่สุใน อนนี้
หึ เพราะวามโ่อัวเอแท้
"แบฮยอนๆ อย่าเป็นอะไรไปนะ" เสียอยอู เรียผม แ่ผมไม่ลับมาแล้วหละผมเ็บนไม่อยาลืมามารับวามเ็บปวใๆอีแล้วริๆ
......................................................................................................................................
บไปอีอนแล้ว อนนี้สั้นหน่อยนะ ริๆ พาร์ทนี้อัราม่าทั้อน พาร์ทหน้า็เฮิร์ทอะนะ อนุาิให้รีบหน้าไรท์เลยนะ 555555 เอัน้าาาาาา พาร์ทหน้าะมาอัพให้พรุ่นี้ นะ ยัไ็ฝาิามัน้วยหละนะ สสาร หนูแบเวอร์ๆ หยอยแม่เลว 555555 ไปแล้วนะบ้ายาย ฝาิามอน่อไป้วยนะ^^
Fly
ความคิดเห็น