ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter 7 ทางเลือกที่ถูกมองว่า โง่ 100%
chapter 7
Baekhyun's Part
านยอลและผมเราบันนอนนี้ เป็น เวลา 6 เือนามสัาแล้วที่เราสัาว่าะบาพ่อและแม่อผม
"านยอล เราไปไหนันีอะ" ผมเอ่ยถามานยอลที่อนนี้ นั่อยู่ที่ศาลาในสวนผบ้านผม
"แบฮยอนรับ ผมว่าอยู่นี่ีว่านะ ที่นี่สบายมาๆเลย" านยอลอบลับมา ลอระยะเวลา ที่เราบัน านยอลใ้สรรพนามนี้ มาลอึ่เปลี่ยนไปาอนแรที่เราุยัน
"อ่าห๊ะ ไ้สิามในายเลย" ผมบอออไปและยิ้มให้เา เายมือึ้นโอบไหล่ผมไว้ และเรา็นัู่ใบไม้ที่ร่วหล่นลมา
ถึแม้มันะไม่ใ่ สถานที่ที่ มีเสียนรีัๆ หรือว่ามีอะไรให้หวือหวามานัแ่ ผม็อบที่นี่มาที่สุเลยหละรับ เพราะเาไรับ เาือนที่ผมรัที่สุริๆ และไม่สามรถเลิรัไ้เลย
ลอเวลาที่เราบันมา เาีับผมมาลอริๆ ผมปิเสธไม่ไ้เลย ว่าเาือนที่ผมอยาแ่าน้วย อยาใ้ีวิร่วมัน ลอไป แ่พัหลัๆนี้ ารที่เารับโทรศัพท์บ่อยึ้น และผมรู้สึว่าเา้อารวามเป็นส่วนัวมาเ่นัน แ่็ะไม่พ้นเรื่อาน ที่พาให้เาเรียแหละ ฮ่าๆ ผมนี่ิอะไรไม่เ้าท่าอีแล้วรับ ยัไะผม็ไว้ใเ้าอยู่ี ็ทำไไ้หละ นมันรันี่
รื
นั่นไเรื่อมือสื่อสารอเาัึ้น เอาอีแล้ว เาหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูใรันนะ ผมหละอยารู้ริๆ
"ฮัลโหล" เารับ โทรศัพท์ทันทีและหันมายิ้มบอผมพลาเินออไปุยโทรศัพท์ที่อื่น
ผมหละอยารู้ริๆนะเนี่ย แ่ไม่เสียมารยาทหรอ เป็นถึุหนูระูลบยอน ะเสียมารยาทไ้ไเสียื่อเสียพ่อ เฮหม
ไม่นานเา็เินลับมาพลาส่ยิ้มแหยๆให้ผม
"แบฮยอนรับ บริษัทโทรมาบอว่ามีาน่วนหนะรับ" านยอลบอผม ผมยิ้มให้เาพลาพยัหน้าให้
"ไปเถอะไม่้อห่วันหรอ" ผมบอานยอลออไป
"โอเรับ ั้นเอันวัน พรุ่นี้นะรับ" ไม่นานานยอล็ลับสายาไป ลอเวลาที่บันานยอลไม่เยวยโอาส หรือทำอะไรที่มันวาบหวิวเลย เาให้เียริผมมาริๆ ถึเาะไม่ทำอะไรวาบหวิวแ่ ผม็อบเามาๆ อบที่เาเป็นเาไม่เหมือนใร
ผมเินลับเ้ามาในบ้าน และ รไปยัห้อรับแ แ่็พบับอิน ลอเวลาที่ผมับานยอลบัน อินมาหาผมทุวัน และูแลผมเหมือนทุรั้ เ่นเียวับริส พวเาเป็นนีริๆ
"แบฮยอน มาแล้วหรอ" อินยิ้มให้และเินมาหาผม
"อื้ม" ผมอบลับไปสั้นๆ และผม็เหลือบมอนาฬิา บ่บอว่าอนนี้ พระอาทิย์ ลาท้อฟ้าไปไ้ัพัแล้ว "ินอะไรมายัอะ"
"อ๋อยัเลย ะะมาฝาท้อที่นี่หน่อยหนะ" อินว่าพลายิ้มแหยเอามือเาหัวัวเอแ้เ้อ
"อื้มมาสิ วันนี้ พ่อับแม่ลับึหนะ" ผมว่าพลาเินไปที่โ๊ะอาหาร
ป้า ฮยอนอา เอาับ้าวมาวาไว้บนโ๊ะหมแล้วพลาั้าวให้้วย พวเราใ้เวลาไม่นานัาร้าวบนโ๊ะนหม หลัานั้น อิน็ลับไป อินเป็นนีริๆรับ เาอยมาิน้าว้วยบ้าพลาพาออไปเที่ยว้านอบ้าอนที่ผมอยู่บ้านนเียว แ่เวลาที่มีานยอลมา เารู้ว่าัวเอไม่มีสิทธิ์เลยถอยออไปเอ ผมลัวว่าเาะรอ ผมเยุยับเาแล้ว
"นี่อิน อย่ารอเลยนะ นายยัอายุน้อยอยู่แถม ยอู เพื่อนันยั อบนาย้วย" ผมเอ่ยบออิน "นายไปเถอะอย่ารอเลยนะ เพราะ ันหนะไม่มีทารัใรไ้อีนอา านยอล" ผมหันไปมอหน้าอิน
"ไม่เป็นไรหรอนะ เรายินีอยู่แล้ว อแ่อยู่้าแบฮยอนแ่นี้ เรา็อแ่นี้ริ" ผมเยไ้ยินประโยนี้าปาอริส แ่ แล้วผม็ยัมาไ้ยินประโยเียวันาปาออิน ผมเสียใที่เาไม่ฟัผมเลย แ่ผม็นปัาริๆ
หลัาที่อินาไปไม่นาน ผม็ึ้นมา อาบน้ำแ่ัวและ เานอนทันที เพราะว่า พรุ่นี้ ผมะ้อไปฝึานที่ บริษัทอ แม่ เพราะผมบอัษรศาสร์มา แ่็ไม่ไ้่วยพ่อแม่เลย ทั้ๆทีบริษัทแม่อผม เป็นบริษัทีพิมพ์หนัสือแท้ๆ ไหนๆวันๆ็ไม่มีอะไรทำแล้ว็อไป่วยานท่านที่บริษัทแล้วัน และแน่นอน เพื่อนผม ยอู็ไป้วยเพราะมัน็เ่้านแปลหนัสือเหมือนัน เพราะั้นผมเลยวนมันไปึ่แม่ผม็ไม่ไ้ว่าอะไร้วย
ริ่!!!
เสียนาฬิาปลุบอเวลาว่า 7 โมรึ่แล้ว และผม็ไม่ไ้สนใมัน เพราะว่าผม ื่น่อนเวลา ั้ึ่ั่วโมแหนะ เพราะื่นเ้นเลยหลับๆื่นๆ เลยื่นเลยรับ ผมแ่ัวในุเสื้อเิ๊สี ฟ้าอ่อน และาเแสลสีำ และวิ่ลมาาบันไ เห็นยอูมานั่อยอยู่ผมเลยเินไปหาเพื่อนัวี่อนอันับแร
"มานานยั" ผมถามออไป
"มาไ้ัพัเออะ หิวอะ" มันบอพลาทำหน้ายู่ ผมเินเ้าไปบิมูมัน และูมือมัน ไปที่โ๊ะิน้าว ไม่นาน เรา็ิน้าวเสร็เราออมานั่เล่นรอุแม่้านอ แ่แล้วผม็้อสะุ้เพราะเสียโทรศัพท์ัวเอั
"ฮัลโหล" ผมรับสายทั้ๆที่ยัไม่ไู้เลยว่าใรที่ำลัพู้วย
'เลิยุ่ับเาะ' ปลายสายอบลับมา
"อะไรนะ เลิยุ่ เลิยุ่บใร นีุ่เป็นใรเนี่ย" ผมเริ่มับปลายสาย "ุโทรผินะรับ" ผมบอออไปอารม์เสียนิๆ
'.....' เียบไม่มีเสียปลายสายอบลับมา
"ถ้าุไม่พูผมะวาแล้วนะ" ผมบอออไปในะที่ำลัะว่าแ่็้อถือสาย้าไว้
'นีุ่ทำอะไรหนะ เอาโทรศัพท์ผมไปทำไม' เสียนี้ัเน เป็นเสียอานยอลนั่นเอ และปลายสาย็ถูัไป
อะไรัน ทำไมหละทำไมานยอลถึอยู่ับปลายสาย บาทีเพื่อนเาอาะแล้็ไ้เนอะ อย่าิมาเลย
ทั้ๆที่มันมีทาเป็นไปไ้มาว่า แ่ผม็เลือที่ะเื่อในรั อัวเอ ถึแม้ะถูมอว่าโ่็าม
....................................................50%................................................................................
เอาแล้วๆ ปลายสายือใรแ่เาไ้ไม่ยาหรอเนอะ เริ่มราม่าึ้นทุทีๆ แล้วนะ ยัไ็ฝาิามัน่อ้วยนะ ^^ ริๆ เี๋ยวมา่ออี
"นี่านยอล เมื่ออนเ้านายอยู่ับใรหรอ" ผมเอ่ยถามออไป เาหันมามอผมที่อยู่ทำหน้าสสัยพลายิ้มให้ผมอย่าทำให้นรอฟัำอบในื้นึ้นมาบ้า
"อ๋อ เพื่อนหนะที่โทรไปเพื่อนมันแล้หนะ แบฮยอน อย่าใส่ใเลยนะ" านยอลว่าพลาทำหน้าาเหมือนเป็นเรื่อลที่เิึ้นเป็นประำ
"อ๋อ ฮ่าๆ เรา็นึว่ามีอะไรเสียอี" ผมบอออไปพลาทำหน้ายู่อย่าน่ารั านยอลเินมานั่ลรโฟา้าๆผม ่อนที่เาะเอ่ยสิ่ที่ทำให้ผมสสัยออมา
"แล้วมันพูว่ายัไบ้าหรอ แบฮยอน" ทำไมหละทั้ๆที่บอว่าล้อเล่นแท้ๆ แ่ลับมาถามเราอี แถมยัทำหน้าริๆัๆ เหมือนมันเป็นเหุาร์ ที่อาบาายะั้น
"็บอว่าเล่นๆันไม่ใ่หรอ" ผมถามออไปอย่าลอเิ อยาเห็นปิริยาอเา ว่าะเป็นอย่าไร เมื่อผมถามสวนลับไปอย่านั้น
"็ไม่มีอะไรหรอ เผื่อเิถามอะไร ที่มันทำให้แบฮยอน เสียใออไปหนะ" ผมยิ่ับำพูอานยอลหนัเ้าไปอี แล้วอะไรันหละที่ะทำให้ผมเสียใ ?
"ทำไมัน้อเสียใ้วยหละ" ผมถามลอเิอีรั้ "มีเรื่ออะไรทำให้ัน้อเสียใหละ" ผมเริ่มเปลี่ยนสรรพนามให้เารู้ว่าอารม์ อผมเริ่มไม่ที่แล้ว
"อ๋อไม่มีอะไรหรอ" เาหัวเราะและยิ้มแหยๆให้ผม และหันไปสนใ เ้ที่อยู่ในาน่อ อนนี้เราอยู่ที่ร้านเ้อยอู ึ่เ้าัวบอว่าอปลีัวไป่วยแม่ทำเ้อยู่
"Baby don't cry to night..."
แ่แล้วู่ๆ โทรศัพท์ที่วาอยู่บนโ๊ะอานยอล็ัึ้นมา เาลุึ้นและ้มหัวเล็น้อยให้ผมออนุาิรับโทรศัพท์ แ่ผมเห็นรายื่อที่โทรเ้ามาแล้ว ใรันนะ ือ
'Luhan' เาือใรันนะ
แล้วทำไมู่ๆผม้อมานึสสัยเา้วยหละรับเนี่ย เราเป็นแฟนันนะ เรา้อเื่อใเาสิ เฮ้ออออ ผมหละเบื่อใัวเอะริๆ
หลัาที่เรามาอุหนุนร้านอยอู แล้วเรา็ออาที่นั่นและรลับบ้านทันที แ่ระหว่าทาโทรศัพท์อานยอล็ัึ้นอีและนนนั้นือ นเิม ลู่หาน หรอ ัอยาเอแล้วสิ ผมนึในใ ่อนที่ะปรับเบาะลไปนอนและหลับไป
Kyungsoo's Part
วันนี้ผมเหนื่อยมาเลยริๆ รับ ผม้อออไปฝึานที่ บริษัทอแม่แบฮยอนแ่เ้า และหลัาเลิาน แม่ผม็โทรมาบอให้ไป่วยที่ร้านหน่อย และผม็มา่วย แ่ มีแบฮยอนและานยอล ิมา้วยบอว่าะมา่วยอุหนุนที่ร้านะหน่อยหนะรับ ผมหละเหนื่อยริๆ
แ่ผมสัเุไ้ว่าพัหลัๆมานี้ านยอละเหมือนูห่าๆ ับแบฮยอนยัไไม่รู้ และยิ่ไ้ยินเรื่อที่แบฮยอนเล่าให้ฟัว่า เมื่อเ้ามีโทรศัพท์ เ้าและพูอะไร็ไม่รู้นี่ มันัะยัไๆแล้วนะ แ่ผม็ยัไม่ล้าุย ็มันเรื่ออน สอนนี่ผมไม่ไ้เี่ยวอยู่แล้ว
ั้แ่ที่แบฮยอนแนะนำานยอล ในานะแฟนให้ผมรู้ั ผม็เอ่ะในิๆว่าไอ้นี่มันริใับเพื่อนผมรึเปล่าเนี่ย แ่พอเวลาผ่านไปเา็ทำให้ผม เห็นว่ารัอเาับแบฮยอนนั้นือรัแท้ริๆ เพราะอะไรผมถึรู้หนะหรอ เพราะผมเห็นในาอานยอลมันฟ้อว่า แบฮยอนือ รัแท้หนะสิรับ ริๆ พูแล้ว็เินแทน แบฮยอนนะเนี่ย
ส่วนวามรัอผมหนะหรอรับ เรื่อยๆ รับ เพราะว่าพัหลัผมไม่่อยไ้ไปหาแบฮยอนะเท่าไร เพราะมีานที่ร้านเยอะมา และยิ่่วนี้เป็น่วเทศาล้วย และ ลู้า็เยอะมาริๆรับ ผมเลยไม่่อยมีเวลาไปหาแบฮยอนเท่าไร แ่มัน็ีแล้วหละ เพราะมันอาะทำให้ผมลืมเาไ้ัที ถึแม้ว่า แบฮยอนะไม่มีพันธะผูมัับอินแล้ว แ่ผม็ไม่สามารถเ้าหาเาไ้หรอรับ เพราะว่า อินหนะรัแบฮยอน เพียแ่ เมื่อ่อนหนะอินเหมือนะ ไม่รู้ใัวเอ หนะรับ เลยยัไม่ล้าะรันี เท่าไรนั แ่ผมมอแล้ว็รู้เลยว่าอินหนะรั แบฮยอน เ้าแล้วริๆ
ผมหนะไม่เป็นไรหรอรับ แ่เรื่อที่ผมใว่านั้นือเรื่อ ที่ริส บอรัแบฮยอนหนะสิรับ เฮ้อผมสสารเพื่อนนนี้ริๆรับ เพราะแบฮยอนหนะไม่ไ้ิอะไรเินเลยับริสเลย แ่็สสารริสเหมือนันนะ เาบอว่าเาะรอแบฮยอนนถึวันที่ แบฮยอนะหันมาเห็นเา เฮ้ออออ ิแล้วมันน่าเศร้าเนอะ
อนนี้ผมอยู่เ็บร้านนเียว แม่ผมลับไป่อนแล้วรับ ท่านบอว่าอยาพัเลยอัวลับไป่อนผม็ไมไ้ว่าอะไร แ่ะที่ผมำลั ะปิไฟ แ่แล้วเสียระิ่ที่ประู ัึ้น
รุ้ ริ้
"ร้านปิแล้วนะรับ" ผมะโนบอออไปและเินออมาารัว แ่แล้ว ผ้าันเปื้อนที่ผม ถือมา็ร่วหล่นลพื้น ผมใมา เพราะนรหน้าอนนี้ือ
'ิมอิน'
"น....นายมาที่นี่ทำไม" เสียผมะุะั่อนที่ ะปรับเสียให้เป็นเรียบ ปิ อะไรัน หัวใันเ้นผิัหวะเพราะนายอีแล้วนะ
"ยอูือที่ันมาที่นี่ ันอยาให้นาย่วยอะไรหน่อยหนะ" เาพูพลาเินเ้ามาใล้ เรื่อยๆ ผมเผลอถอยหลันหลัิำแพ
"อ...อะไร" ผมอยาบปาัวเอริๆ ใเย็นสิยอู ไม่มีอะไรหรอนะ แ่เามีอะไรให้่วย
"ไปห้าับันหน่อยนะ" เา้มลมาระิบ้าหูผม ผมหน้าแ ึ้นมาระทันหัน
"ป....ไปทำไม" ผมถามออไป อย่าะุะั
"ือว่า วันมะรืนวันเิแบฮยอน แล้ว แล้ว...." เาหยุพูไปพลามอหน้าผม เหอะหลีใไป นึว่าะมาหาเราะอี เ็บรหัวใแปลๆ แห๊ะ
"อ๋อ ือันไม่ว่าหนะอโทษ้วยนะ" ผมบอออไปพลาเินหลบออมา แ่แล้วเา็ทำสิ่ที่ผม ไม่าฝัน เาุเ่าลรหน้าผม
"ทำอะไรหนะ อิน" ผมในเผลอเ้าไปพยุเาให้ลุึ้นมา
"่วยันหน่อยนะยอู ันไม่รู้ริๆ ว่าแบฮยอน อบอะไรบ้าอะ" เ็บอีแล้ว นี่เาะมาหาผมเพื่อแบฮยอน เาุเ่า อผมเพื่อ แบฮยอน ทุอย่าเพื่อ 'แบฮยอน' เท่านั้นใ่ไหม ิมอิน
"....แ่ว่า...." ผมะะปิเสธเาออไปแล้ว แ่เห็นสายาอเาแล้วผม็ใอ่อน "็ไ้" ผมบอออไป เห็นเาียิ้มว้า ออมานาหยี ผมเห็นแล้วมีวามสุั เาวิ่นำออาร้านไปแล้ว้วยวามีใ
ผมยิ้มและมีวามสุริๆที่เห็นเายิ้มไ้ นี่สินะที่เาเรียว่า วามรัือาร ถึทาเลือที่ผมเลือเิน ะเินไปหาวามเ็บปว หรือะถูมอว่าโ่ แ่ผม็ะเลือเิน เพราะมันทำให้ผมไ้เห็น นที่ผมรัมีวามสุ แ่นี้ผม็พอใแล้ว ถึมาะเป็นทาเลือที่มีเพียแ่ผมที่เ็บ ผม็ยอม
...........................................................100%.........................................................................
บอีอนแล้ว้า พาร์ทนี้ ยอมาเศร้าเวอร์ 555555 อน่อไป เป็นน้อหมาน้อยอเราแล้วหละ พอิๆแล้ว อนหน้า บีบหัวใเวอร์ แ่ยัไไรท์นึแล้ว็น้ำาึมเลย เฮ้อออออ ยัไ็เียร์ 2 ู่หลั้วยนะ ^^ ยัไ็ฝาฟิเรื่อนี้้วยนะ้ะ ^^
านยอลและผมเราบันนอนนี้ เป็น เวลา 6 เือนามสัาแล้วที่เราสัาว่าะบาพ่อและแม่อผม
"านยอล เราไปไหนันีอะ" ผมเอ่ยถามานยอลที่อนนี้ นั่อยู่ที่ศาลาในสวนผบ้านผม
"แบฮยอนรับ ผมว่าอยู่นี่ีว่านะ ที่นี่สบายมาๆเลย" านยอลอบลับมา ลอระยะเวลา ที่เราบัน านยอลใ้สรรพนามนี้ มาลอึ่เปลี่ยนไปาอนแรที่เราุยัน
"อ่าห๊ะ ไ้สิามในายเลย" ผมบอออไปและยิ้มให้เา เายมือึ้นโอบไหล่ผมไว้ และเรา็นัู่ใบไม้ที่ร่วหล่นลมา
ถึแม้มันะไม่ใ่ สถานที่ที่ มีเสียนรีัๆ หรือว่ามีอะไรให้หวือหวามานัแ่ ผม็อบที่นี่มาที่สุเลยหละรับ เพราะเาไรับ เาือนที่ผมรัที่สุริๆ และไม่สามรถเลิรัไ้เลย
ลอเวลาที่เราบันมา เาีับผมมาลอริๆ ผมปิเสธไม่ไ้เลย ว่าเาือนที่ผมอยาแ่าน้วย อยาใ้ีวิร่วมัน ลอไป แ่พัหลัๆนี้ ารที่เารับโทรศัพท์บ่อยึ้น และผมรู้สึว่าเา้อารวามเป็นส่วนัวมาเ่นัน แ่็ะไม่พ้นเรื่อาน ที่พาให้เาเรียแหละ ฮ่าๆ ผมนี่ิอะไรไม่เ้าท่าอีแล้วรับ ยัไะผม็ไว้ใเ้าอยู่ี ็ทำไไ้หละ นมันรันี่
รื
นั่นไเรื่อมือสื่อสารอเาัึ้น เอาอีแล้ว เาหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูใรันนะ ผมหละอยารู้ริๆ
"ฮัลโหล" เารับ โทรศัพท์ทันทีและหันมายิ้มบอผมพลาเินออไปุยโทรศัพท์ที่อื่น
ผมหละอยารู้ริๆนะเนี่ย แ่ไม่เสียมารยาทหรอ เป็นถึุหนูระูลบยอน ะเสียมารยาทไ้ไเสียื่อเสียพ่อ เฮหม
ไม่นานเา็เินลับมาพลาส่ยิ้มแหยๆให้ผม
"แบฮยอนรับ บริษัทโทรมาบอว่ามีาน่วนหนะรับ" านยอลบอผม ผมยิ้มให้เาพลาพยัหน้าให้
"ไปเถอะไม่้อห่วันหรอ" ผมบอานยอลออไป
"โอเรับ ั้นเอันวัน พรุ่นี้นะรับ" ไม่นานานยอล็ลับสายาไป ลอเวลาที่บันานยอลไม่เยวยโอาส หรือทำอะไรที่มันวาบหวิวเลย เาให้เียริผมมาริๆ ถึเาะไม่ทำอะไรวาบหวิวแ่ ผม็อบเามาๆ อบที่เาเป็นเาไม่เหมือนใร
ผมเินลับเ้ามาในบ้าน และ รไปยัห้อรับแ แ่็พบับอิน ลอเวลาที่ผมับานยอลบัน อินมาหาผมทุวัน และูแลผมเหมือนทุรั้ เ่นเียวับริส พวเาเป็นนีริๆ
"แบฮยอน มาแล้วหรอ" อินยิ้มให้และเินมาหาผม
"อื้ม" ผมอบลับไปสั้นๆ และผม็เหลือบมอนาฬิา บ่บอว่าอนนี้ พระอาทิย์ ลาท้อฟ้าไปไ้ัพัแล้ว "ินอะไรมายัอะ"
"อ๋อยัเลย ะะมาฝาท้อที่นี่หน่อยหนะ" อินว่าพลายิ้มแหยเอามือเาหัวัวเอแ้เ้อ
"อื้มมาสิ วันนี้ พ่อับแม่ลับึหนะ" ผมว่าพลาเินไปที่โ๊ะอาหาร
ป้า ฮยอนอา เอาับ้าวมาวาไว้บนโ๊ะหมแล้วพลาั้าวให้้วย พวเราใ้เวลาไม่นานัาร้าวบนโ๊ะนหม หลัานั้น อิน็ลับไป อินเป็นนีริๆรับ เาอยมาิน้าว้วยบ้าพลาพาออไปเที่ยว้านอบ้าอนที่ผมอยู่บ้านนเียว แ่เวลาที่มีานยอลมา เารู้ว่าัวเอไม่มีสิทธิ์เลยถอยออไปเอ ผมลัวว่าเาะรอ ผมเยุยับเาแล้ว
"นี่อิน อย่ารอเลยนะ นายยัอายุน้อยอยู่แถม ยอู เพื่อนันยั อบนาย้วย" ผมเอ่ยบออิน "นายไปเถอะอย่ารอเลยนะ เพราะ ันหนะไม่มีทารัใรไ้อีนอา านยอล" ผมหันไปมอหน้าอิน
"ไม่เป็นไรหรอนะ เรายินีอยู่แล้ว อแ่อยู่้าแบฮยอนแ่นี้ เรา็อแ่นี้ริ" ผมเยไ้ยินประโยนี้าปาอริส แ่ แล้วผม็ยัมาไ้ยินประโยเียวันาปาออิน ผมเสียใที่เาไม่ฟัผมเลย แ่ผม็นปัาริๆ
หลัาที่อินาไปไม่นาน ผม็ึ้นมา อาบน้ำแ่ัวและ เานอนทันที เพราะว่า พรุ่นี้ ผมะ้อไปฝึานที่ บริษัทอ แม่ เพราะผมบอัษรศาสร์มา แ่็ไม่ไ้่วยพ่อแม่เลย ทั้ๆทีบริษัทแม่อผม เป็นบริษัทีพิมพ์หนัสือแท้ๆ ไหนๆวันๆ็ไม่มีอะไรทำแล้ว็อไป่วยานท่านที่บริษัทแล้วัน และแน่นอน เพื่อนผม ยอู็ไป้วยเพราะมัน็เ่้านแปลหนัสือเหมือนัน เพราะั้นผมเลยวนมันไปึ่แม่ผม็ไม่ไ้ว่าอะไร้วย
ริ่!!!
เสียนาฬิาปลุบอเวลาว่า 7 โมรึ่แล้ว และผม็ไม่ไ้สนใมัน เพราะว่าผม ื่น่อนเวลา ั้ึ่ั่วโมแหนะ เพราะื่นเ้นเลยหลับๆื่นๆ เลยื่นเลยรับ ผมแ่ัวในุเสื้อเิ๊สี ฟ้าอ่อน และาเแสลสีำ และวิ่ลมาาบันไ เห็นยอูมานั่อยอยู่ผมเลยเินไปหาเพื่อนัวี่อนอันับแร
"มานานยั" ผมถามออไป
"มาไ้ัพัเออะ หิวอะ" มันบอพลาทำหน้ายู่ ผมเินเ้าไปบิมูมัน และูมือมัน ไปที่โ๊ะิน้าว ไม่นาน เรา็ิน้าวเสร็เราออมานั่เล่นรอุแม่้านอ แ่แล้วผม็้อสะุ้เพราะเสียโทรศัพท์ัวเอั
"ฮัลโหล" ผมรับสายทั้ๆที่ยัไม่ไู้เลยว่าใรที่ำลัพู้วย
'เลิยุ่ับเาะ' ปลายสายอบลับมา
"อะไรนะ เลิยุ่ เลิยุ่บใร นีุ่เป็นใรเนี่ย" ผมเริ่มับปลายสาย "ุโทรผินะรับ" ผมบอออไปอารม์เสียนิๆ
'.....' เียบไม่มีเสียปลายสายอบลับมา
"ถ้าุไม่พูผมะวาแล้วนะ" ผมบอออไปในะที่ำลัะว่าแ่็้อถือสาย้าไว้
'นีุ่ทำอะไรหนะ เอาโทรศัพท์ผมไปทำไม' เสียนี้ัเน เป็นเสียอานยอลนั่นเอ และปลายสาย็ถูัไป
อะไรัน ทำไมหละทำไมานยอลถึอยู่ับปลายสาย บาทีเพื่อนเาอาะแล้็ไ้เนอะ อย่าิมาเลย
ทั้ๆที่มันมีทาเป็นไปไ้มาว่า แ่ผม็เลือที่ะเื่อในรั อัวเอ ถึแม้ะถูมอว่าโ่็าม
....................................................50%................................................................................
เอาแล้วๆ ปลายสายือใรแ่เาไ้ไม่ยาหรอเนอะ เริ่มราม่าึ้นทุทีๆ แล้วนะ ยัไ็ฝาิามัน่อ้วยนะ ^^ ริๆ เี๋ยวมา่ออี
"นี่านยอล เมื่ออนเ้านายอยู่ับใรหรอ" ผมเอ่ยถามออไป เาหันมามอผมที่อยู่ทำหน้าสสัยพลายิ้มให้ผมอย่าทำให้นรอฟัำอบในื้นึ้นมาบ้า
"อ๋อ เพื่อนหนะที่โทรไปเพื่อนมันแล้หนะ แบฮยอน อย่าใส่ใเลยนะ" านยอลว่าพลาทำหน้าาเหมือนเป็นเรื่อลที่เิึ้นเป็นประำ
"อ๋อ ฮ่าๆ เรา็นึว่ามีอะไรเสียอี" ผมบอออไปพลาทำหน้ายู่อย่าน่ารั านยอลเินมานั่ลรโฟา้าๆผม ่อนที่เาะเอ่ยสิ่ที่ทำให้ผมสสัยออมา
"แล้วมันพูว่ายัไบ้าหรอ แบฮยอน" ทำไมหละทั้ๆที่บอว่าล้อเล่นแท้ๆ แ่ลับมาถามเราอี แถมยัทำหน้าริๆัๆ เหมือนมันเป็นเหุาร์ ที่อาบาายะั้น
"็บอว่าเล่นๆันไม่ใ่หรอ" ผมถามออไปอย่าลอเิ อยาเห็นปิริยาอเา ว่าะเป็นอย่าไร เมื่อผมถามสวนลับไปอย่านั้น
"็ไม่มีอะไรหรอ เผื่อเิถามอะไร ที่มันทำให้แบฮยอน เสียใออไปหนะ" ผมยิ่ับำพูอานยอลหนัเ้าไปอี แล้วอะไรันหละที่ะทำให้ผมเสียใ ?
"ทำไมัน้อเสียใ้วยหละ" ผมถามลอเิอีรั้ "มีเรื่ออะไรทำให้ัน้อเสียใหละ" ผมเริ่มเปลี่ยนสรรพนามให้เารู้ว่าอารม์ อผมเริ่มไม่ที่แล้ว
"อ๋อไม่มีอะไรหรอ" เาหัวเราะและยิ้มแหยๆให้ผม และหันไปสนใ เ้ที่อยู่ในาน่อ อนนี้เราอยู่ที่ร้านเ้อยอู ึ่เ้าัวบอว่าอปลีัวไป่วยแม่ทำเ้อยู่
"Baby don't cry to night..."
แ่แล้วู่ๆ โทรศัพท์ที่วาอยู่บนโ๊ะอานยอล็ัึ้นมา เาลุึ้นและ้มหัวเล็น้อยให้ผมออนุาิรับโทรศัพท์ แ่ผมเห็นรายื่อที่โทรเ้ามาแล้ว ใรันนะ ือ
'Luhan' เาือใรันนะ
แล้วทำไมู่ๆผม้อมานึสสัยเา้วยหละรับเนี่ย เราเป็นแฟนันนะ เรา้อเื่อใเาสิ เฮ้ออออ ผมหละเบื่อใัวเอะริๆ
หลัาที่เรามาอุหนุนร้านอยอู แล้วเรา็ออาที่นั่นและรลับบ้านทันที แ่ระหว่าทาโทรศัพท์อานยอล็ัึ้นอีและนนนั้นือ นเิม ลู่หาน หรอ ัอยาเอแล้วสิ ผมนึในใ ่อนที่ะปรับเบาะลไปนอนและหลับไป
Kyungsoo's Part
วันนี้ผมเหนื่อยมาเลยริๆ รับ ผม้อออไปฝึานที่ บริษัทอแม่แบฮยอนแ่เ้า และหลัาเลิาน แม่ผม็โทรมาบอให้ไป่วยที่ร้านหน่อย และผม็มา่วย แ่ มีแบฮยอนและานยอล ิมา้วยบอว่าะมา่วยอุหนุนที่ร้านะหน่อยหนะรับ ผมหละเหนื่อยริๆ
แ่ผมสัเุไ้ว่าพัหลัๆมานี้ านยอละเหมือนูห่าๆ ับแบฮยอนยัไไม่รู้ และยิ่ไ้ยินเรื่อที่แบฮยอนเล่าให้ฟัว่า เมื่อเ้ามีโทรศัพท์ เ้าและพูอะไร็ไม่รู้นี่ มันัะยัไๆแล้วนะ แ่ผม็ยัไม่ล้าุย ็มันเรื่ออน สอนนี่ผมไม่ไ้เี่ยวอยู่แล้ว
ั้แ่ที่แบฮยอนแนะนำานยอล ในานะแฟนให้ผมรู้ั ผม็เอ่ะในิๆว่าไอ้นี่มันริใับเพื่อนผมรึเปล่าเนี่ย แ่พอเวลาผ่านไปเา็ทำให้ผม เห็นว่ารัอเาับแบฮยอนนั้นือรัแท้ริๆ เพราะอะไรผมถึรู้หนะหรอ เพราะผมเห็นในาอานยอลมันฟ้อว่า แบฮยอนือ รัแท้หนะสิรับ ริๆ พูแล้ว็เินแทน แบฮยอนนะเนี่ย
ส่วนวามรัอผมหนะหรอรับ เรื่อยๆ รับ เพราะว่าพัหลัผมไม่่อยไ้ไปหาแบฮยอนะเท่าไร เพราะมีานที่ร้านเยอะมา และยิ่่วนี้เป็น่วเทศาล้วย และ ลู้า็เยอะมาริๆรับ ผมเลยไม่่อยมีเวลาไปหาแบฮยอนเท่าไร แ่มัน็ีแล้วหละ เพราะมันอาะทำให้ผมลืมเาไ้ัที ถึแม้ว่า แบฮยอนะไม่มีพันธะผูมัับอินแล้ว แ่ผม็ไม่สามารถเ้าหาเาไ้หรอรับ เพราะว่า อินหนะรัแบฮยอน เพียแ่ เมื่อ่อนหนะอินเหมือนะ ไม่รู้ใัวเอ หนะรับ เลยยัไม่ล้าะรันี เท่าไรนั แ่ผมมอแล้ว็รู้เลยว่าอินหนะรั แบฮยอน เ้าแล้วริๆ
ผมหนะไม่เป็นไรหรอรับ แ่เรื่อที่ผมใว่านั้นือเรื่อ ที่ริส บอรัแบฮยอนหนะสิรับ เฮ้อผมสสารเพื่อนนนี้ริๆรับ เพราะแบฮยอนหนะไม่ไ้ิอะไรเินเลยับริสเลย แ่็สสารริสเหมือนันนะ เาบอว่าเาะรอแบฮยอนนถึวันที่ แบฮยอนะหันมาเห็นเา เฮ้ออออ ิแล้วมันน่าเศร้าเนอะ
อนนี้ผมอยู่เ็บร้านนเียว แม่ผมลับไป่อนแล้วรับ ท่านบอว่าอยาพัเลยอัวลับไป่อนผม็ไมไ้ว่าอะไร แ่ะที่ผมำลั ะปิไฟ แ่แล้วเสียระิ่ที่ประู ัึ้น
รุ้ ริ้
"ร้านปิแล้วนะรับ" ผมะโนบอออไปและเินออมาารัว แ่แล้ว ผ้าันเปื้อนที่ผม ถือมา็ร่วหล่นลพื้น ผมใมา เพราะนรหน้าอนนี้ือ
'ิมอิน'
"น....นายมาที่นี่ทำไม" เสียผมะุะั่อนที่ ะปรับเสียให้เป็นเรียบ ปิ อะไรัน หัวใันเ้นผิัหวะเพราะนายอีแล้วนะ
"ยอูือที่ันมาที่นี่ ันอยาให้นาย่วยอะไรหน่อยหนะ" เาพูพลาเินเ้ามาใล้ เรื่อยๆ ผมเผลอถอยหลันหลัิำแพ
"อ...อะไร" ผมอยาบปาัวเอริๆ ใเย็นสิยอู ไม่มีอะไรหรอนะ แ่เามีอะไรให้่วย
"ไปห้าับันหน่อยนะ" เา้มลมาระิบ้าหูผม ผมหน้าแ ึ้นมาระทันหัน
"ป....ไปทำไม" ผมถามออไป อย่าะุะั
"ือว่า วันมะรืนวันเิแบฮยอน แล้ว แล้ว...." เาหยุพูไปพลามอหน้าผม เหอะหลีใไป นึว่าะมาหาเราะอี เ็บรหัวใแปลๆ แห๊ะ
"อ๋อ ือันไม่ว่าหนะอโทษ้วยนะ" ผมบอออไปพลาเินหลบออมา แ่แล้วเา็ทำสิ่ที่ผม ไม่าฝัน เาุเ่าลรหน้าผม
"ทำอะไรหนะ อิน" ผมในเผลอเ้าไปพยุเาให้ลุึ้นมา
"่วยันหน่อยนะยอู ันไม่รู้ริๆ ว่าแบฮยอน อบอะไรบ้าอะ" เ็บอีแล้ว นี่เาะมาหาผมเพื่อแบฮยอน เาุเ่า อผมเพื่อ แบฮยอน ทุอย่าเพื่อ 'แบฮยอน' เท่านั้นใ่ไหม ิมอิน
"....แ่ว่า...." ผมะะปิเสธเาออไปแล้ว แ่เห็นสายาอเาแล้วผม็ใอ่อน "็ไ้" ผมบอออไป เห็นเาียิ้มว้า ออมานาหยี ผมเห็นแล้วมีวามสุั เาวิ่นำออาร้านไปแล้ว้วยวามีใ
ผมยิ้มและมีวามสุริๆที่เห็นเายิ้มไ้ นี่สินะที่เาเรียว่า วามรัือาร ถึทาเลือที่ผมเลือเิน ะเินไปหาวามเ็บปว หรือะถูมอว่าโ่ แ่ผม็ะเลือเิน เพราะมันทำให้ผมไ้เห็น นที่ผมรัมีวามสุ แ่นี้ผม็พอใแล้ว ถึมาะเป็นทาเลือที่มีเพียแ่ผมที่เ็บ ผม็ยอม
...........................................................100%.........................................................................
บอีอนแล้ว้า พาร์ทนี้ ยอมาเศร้าเวอร์ 555555 อน่อไป เป็นน้อหมาน้อยอเราแล้วหละ พอิๆแล้ว อนหน้า บีบหัวใเวอร์ แ่ยัไไรท์นึแล้ว็น้ำาึมเลย เฮ้อออออ ยัไ็เียร์ 2 ู่หลั้วยนะ ^^ ยัไ็ฝาฟิเรื่อนี้้วยนะ้ะ ^^
Fly
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น