บันทึกรักของคนขี้เหงา

ลำดับตอนที่ #3 : ความเหงาที่แสนทรมาน

ความเหงาที่แสนทรมาน

หลังจากช่วงเวลาปิดเทรอม เขาทั้งสองก็ไม่ได้เจอหน้ากันต่างฝ่ายต่างไม่ได้ติดต่อกัน ในเวลานั้นเขาได้เกิดความรู้สึกเหงา มันเป็นช่วงเวลาที่จะต้องอยู่อย่างโดดเดียว อยู่อย่างไม่มีจุดหมายไม่มีแม้ใครที่จะคอยเป็นเพื่อน ในแต่ละวันมันช่างดูเลวร้ายไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีความสุขไปทุกอย่าง เขารู้สึกอยากที่จะหาใครสักคนที่มาคอยเล่นเป็นเพื่อนแต่ในรอบกายของเขาไม่มีใครเลยสักคนที่จะมาสามารถมาทำให้เขาหลุดพ้นจากเหงานี้ได้ เขาพยายามที่จะกลับมาหาคำตอบว่าทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อนคนที่เคยอยู่ตัวคนเดียวคนที่ไร้ความรู้สึก ไร้ชีวิตชีวา เขาพยายามที่จะค้นหาคำตอบว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้นแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะรู้ถึงคำตอบนี้ได้เขาได้แต่ทนอยู่กับความเหงาโดยไม่รู้ว่ามันจะหายเมื่อไร ไม่รู้ว่ามันจะนานสักเพียงไร ในเวลานั้นเขารู้สึกว่าเขาถูกทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดียวโดยไม่มีใครสักคนที่อยู่เคียงข้างมันเป็นความเหงาที่เขาไม่มีเคยเจอมาก่อน เขารู้สึกเหมือนว่าเขากำลังรออะไรบ้างอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ สิ่งๆนั้นมันทำให้เขาเกิดความกระวนกระวายใจ เขาต้องการอยากรู้อยากจะค้นหาว่าสิ่งนั้น คืออะไรเขาได้แต่ถามตัวเองในใจว่าเขากำลังคิดถึงอะไรกำลังรออะไรอยู่ เขาต้องการที่จะทำอะไร ทำไมเขาเปลี่ยนไปแต่มันเป็นเพียงคำถามที่เขาไม่สามารถตอบตัวเองว่าสิ่งนั้นมันคืออะไรและเขาจะเป็นอย่างนี้ไปนานสักเท่าไหร่และจะมีใครสักคนไหมที่จะมาช่วยเฉลยในสิ่งที่เขาอยากจะรู้และมาทำให้เขาหลุดพ้นจากความเหงา