บันทึกรักของคนขี้เหงา

ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกที่ซ้อนอยู่

การที่ได้รู้จักกันในครั้งนั้นมันทำให้ทังสองเกิดความสนิทสนมกัน และได้พูดคุยได้เล่นด้วยกัน ในทุกครั้งที่ทั้งสองเจอหน้ากันมันหน้าตลกที่คนที่เต็มด้วยความเหงาทั้งสองคน มันอาจจะดูเหมือนเพื่อนแต่ใครเลยจะรู้ว่าในการเล่นด้วยกันมันจะทำให้เกิดเป็นความรู้สึกที่ไม่มีความหมาย  มันเป็นความผูกพันที่จะมีใครคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับคนสองคนที่แตกต่างกัน ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจะสนิทสนมกันมากเพียงนี้ ในความรู้สึกอันนั้นได้มีความลับที่ทั้งสองไม่รู้ซ้อนอยู่ เขาทั้งสองเล่นสนุกกันไปวันๆโดยไม่คิดเลยว่าในขณะนั้นมันได้เกิดเป็นความสัมพันธ์ที่มากเกินกว่าความห่วงใยระหว่างเพื่อนรุ่นพี่ที่มีให้กับรุ่นน้อง เขาทั้งสองยังคงเล่นด้วยกันอยู่อย่างนั้นจนวันเวลาได้ผ่านพ้นไปเป็นเวลาหลายเดือนแต่เขาทั้งสองก็ยังไม่รับรู้ถึงความรู้สึกที่มีให้กัน เขาทั้งสองคนแต่เพียงว่านี้มันเป็นความรู้สึกที่อันอาจจะเกิดขั้นเหมือนเพื่อนคนอื่นทั่วๆไป แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นแม้มันอาจจะเป็นการเล่นยอกล้อระหว่างเพื่อนธรรมดาในระหว่างที่เจอหน้ากัน ในระหว่างที่เดินผ่านกันไป แต่มันก็เริ่มจะทำให้เขาทั้งสองเริ่มที่จะเกิดเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ่งมากขึ้น จนกระทั่งมาถึงวันหนึ่งวันที่เขาทั้งสองจะต้องไม่เจอหน้ากันไม่ได้เล่นด้วยกันเป็นเวลาหลายวัน มันคือช่วงเวลาของการปิดเทรอมช่วงเวลาแห่งการพลัดพราก