คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง...
แสงอรุณสาดส่องไปทั่วหมู่บ้านเล็กๆที่เงียบสงบยามเช้า ผู้คนเริ่มเปิดหน้าต่าง ประตูหน้าร้าน ความมีชีวิตชีวากำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกวัน หลายคนต่างพากันตะโกนทักทายกันดังจ้อกแจ้ก
" นี่ ยายเฒ่า พ่อหนูสองคนนั้นตื่นหรือยัง"
" ยังหรอก ก้อเมื่อคืนนะเจ้าพวกนั้นไปเล่นเถลไถลกันจนดึก แย่จริงๆเชียวนะ ไม่รู้จักเวล่ำเวลา แถมเนื้อตัวยังมอมแมมมาอีกต่างหาก แล้ววันนี้เจ้าพวกนั้นต้องตื่นสายอีกแน่ๆ ข้าจะเอาให้เละเชียว" เสียงแหบพร่า
สองเสียงดังอยู่ในร้านขายดาบโบราณร้านเล็กที่แอบอยู่ในมุมอับๆ ที่ไม่เป็นทำเลทองเอาซะเลย ภายในร้านก็จัดตกแต่งให้เป็นบ้านพักของสองตายายเจ้าของร้านๆเล็กแห่งนี้
"แหะๆ งั้น เดี๊ยวข้าออกไปปลุกเจ้าพวกนั้นให้ก็แล้วกันนะ" เสียงของตาดังขึ้นก่อนประตูบานพับจะเลื่อนเปิด เผยให้เห็นใบหน้าซูบผอมที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลา หากนัยน์ตาของ ตาเฒ่า ก็ยังแจ่มใส
โดยเฉพาะเมื่อรีบเดินกะหย่งกะเหย่งมาเปิดประตูห้องโทรมๆฝั่งตรงข้าม ที่ร่างเล็กๆสองร่างนั้นนอนเบียดกันอยู่
"นี่ นี่ พ่อหนู ตื่นได้แล้ว" เอื้อมมือไปเขย่าเบาๆ " รีบๆตื่นซะ ยายแก่ท่าทางอารมณ์ไม่ดีนะวันเนี่ย ตื่นทีสิ" เสียงกระซิบดังขึ้นเรื่อยๆจนเกือบเป็นเสียงตะโกน
หากนั้น ทำได้แค่เพียง พ่อหนู หนึ่งในสองนั้น ค่อยปรือตาสีน้ำตาลเข้มแง้มมานิดหนึ่ง ก่อนรับเบาๆในลำคอ "อือฮึ"
"อือฮึ พวกเจ้าพูดได้แค่นี้เนี่ยนะ เอาเถอะ ระวังจะหูชาตอนอาหารเช้าเอาเองก็แล้วกัน" ตาเฒ่าพึมพำคล้ายจะค้อนหน่อยๆ "พวกเจ้านี่มันดื้อด้านเหมือนที่ยายแก่พูดเอาไว้ไม่มีผิด นี่ขนาดไม่ได้เป็นเชื้อสายกันนะเนี่ย"
..................................................................................................................................
"ดื้อๆๆๆๆ ดื้อด้าน เจ้าพวกเด็กดื้อ พวกเจ้านี่มันเหลือเกินจริงๆเลยนะ คิดว่าข้าใจดีแล้วจะอ่อนข้อให้หรือไง ห๊า เมือคืนกลับมาก็ดึกดื่น เนื้อตัวสกปรกอีกต่างหาก แถมวันนี้ก็ตื่นสาย ไม่รู้จักมาช่วยกันทำอาหงอาหาร แล้วตกลงเมื่อคืนพวกเจ้าหายหัวไปไหนกันมา ห๊า" สายตาของยายแก่ เขียวปัด "นี่ตอบคำถามมาซียะ อย่ามัวแต่นั่งกิน"
"ไหนว่าตอนกินข้าวห้ามคุยกัน" เด็กน้อยผมสีน้ำตาลเข้มพึมพำเบาๆ เล่นเอาผู้เป็นพี่ที่นั่งข้างๆกระทุ้งที่สีข้างเข้าให้
"ไหน เธอว่าไงนะ" ยายเฒ่าหันมาทันที "ฉันได้ยินนะ วิลล์ เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร"
"ก็แค่บอกว่า....."วิลล์ตั้งท่าจะพูดแต่คราวนี้กลับถูกพี่ชายเหยียบเท้าให้เต็มรัก " โอ๊ยยยยย เจ็บนะ เค"
"คืองี้จ๊ะ เอ่อ ยาย เอ่อ ยายจ๋า สังเกตไหมจ๊ะว่าวันนี้อากาศดีดี๊ ยายจ๋าก็ดูสดชื่นสดชื๊น เหมือนตอนสาวๆเลยนะจ๊ะ" เด็กชายผมสีทรายพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วยิ้มหวาน ก่อนจะหันไปถลึงตาให้กับวิลล์ที่ส่งเสียง "เฮอะ" อยู่ข้างๆ
"จริงเหรอ เควิน ต๊าย น่านี้ซิค่อยน่าเอ็นดู" ยายจ๋า หัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ "นี่ ลองกินแยมนี่ดูซิ อร่อยมากเลยนะ"
เควินกับตาเฒ่าแทบถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
"ยาย เมื่อวานขายไม่ดีใช่ม่ะ ไม่เห็นมีลูกค้าเข้ามาสักคน" วิลล์ถามขึ้นลอยๆ ตาเฒ่าแทบจะมุดหัวลงใต้โต๊ะ ขณะที่เควินอยากเอาหัวของไอน้องตัวแสบเขกโต๊ะเป็นกำลัง ก่อนจะกระซิบถามลอดไรฟัน "พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม ก็รู้อยู่แล้วว่ายายเขาไม่ชอบให้ถามอะไรแบบนี้"
"อ๋อ คือฉันก็ไม่อยากจะอะไรหรอกนะ" เด็กน้อยเหลือบตาไปมอง ยาย ที่กำลังตัวพองด้วยความโกรธ ก่อนยิ้มยิงฟันให้ "ก็แค่เป็นห่วง เห็นเมื่อคืนตาเขาเดินเข้าร้านเหล้าไป ฉันว่านะ หมดเงินแหงๆอ่ะ แล้วคิดดูนะ มีเราสองคนมาอีก ตายายก็จะลำบาก ว่าไหมเค โอ๊ยยยยย แล้วนี่นายจะมาลากหูฉันมาทำไมฟะ ปล่อยๆ ไอพี่งี่เง่า"
...............................................................................................................................
"ปากนายนี่มัน นี่มัน.. โธ่เว้ย นายหัดนั่งเงียบๆไม่ได้รึไงฟะ ทำไม๊ทำไม ทำไมต้อง เฮ้ออออ" เควินตะโกนกรอกหูวิลล์ จนเหนื่อย ก่อนหันไปถามเสียงเขียว "นี่ นายฟังฉันอยู่ป่าวฟะ"
"ฮื้อ" เจ้าตัวดียังเดินดูของ แล้วหันมาชี้ไม้ชี้มือ "นี่ นายกว่ากริชอันนี้เป็นไง เจ๋งเป็นบ้าเลยเนอะ"
เควินพยายามนับหนึ่งถึงสิบภายในใจอย่างยากเย็น มันยังเดินดูของสบายใจเฉิบ!
ทำไม ทำไม๊ สวรรค์ต้องส่งมันมาเป็นน้องชายของเขา ให้ตาย
เควินนับถึงได้ 11 แล้วตั้งท่าพูดใหม่ "ตกลงวันนี้นายว่าไง โดดไปซ้อมดาบกันอีกมั้ย"
"ไม่" คำตอบกลับรวดเร็วทันใจ เควินเลิกคิ้วอย่างฉงน
"ไมอ่ะ นายกลัวแพ้ฉันหรอ เฮ้อ เอาน่า นายก็รู้ว่าโอกาสชนะฉันมันเกือบศูนย์แต่มันก็พอจะมีอ่านะ นีดโหน่ยๆ"
"นีดโหน่ยบ้านนายดิ อะโด่ ชนะทีสองทีอย่ามาวางก้าม" วิลล์ส่ายหัวอย่างหงุดหงิดขึ้นมาติดหมัด น่าเสียดายชะมัด เมื่อวานถ้าเขาไม่อยากจะรีบกลับละก้อ ชนะไอเคบ้านี่ได้แหงๆ
"งั้นทำไมนายไม่ไปฟะ" เควินถามอย่างสงสัยไม่เลิก ปกติเรื่องท้าต่อยฟันตีเตะและกระโดดถีบ น้องเขาไม่เคยพลาดอยู่แล้ว
"ยายเขาเป็นห่วง" คำตอบเรียบง่าย ชัดเจน เล่นเอาเควินหันมามองตาค้าง ก่อนปล่อยพรืดออกมา
"นาย นาย กังวลเรื่องนั้นด้วยหรอว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ" เควินปล่อยก๊ากอย่างกลั้นไม่อยู่ วิลล์หันไปแยกเขี้ยวใส่
"ก็ใช่อะดิ เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าเมื่อคืนให้รีบกลับ นายก็มัวแต่โอ้เอ้อยู่นั่นแหละ เป็นไง โดนด่าเลย"
เควินอยากยกมือขึ้นเกาหัวเป็นกำลัง "นายสนใจเรื่องโดนด่าด้วยเหรอ ฉันนึกว่านายชอบถูกด่าซะอีก"
"ไอบ้า ใครเขาจะชอบ เชื่อม่ะ ถ้าวันนี้เราไปอีก ยายต้องหาทางสะกดรอยตามไปแน่ๆ แล้วที่นี้ก็อาจจะห้ามเราซ้อมอีกก็ได้ นายก็รู้ เรามันเด็กเกินไป"
"ก็จริง แต่ใครจะแคร์ อะโด่วิลล์ เราแอบหนีมาก็ได้"
"เออ ฉันรู้ แต่ยายเขาเป็นห่วง นายไม่เข้าใจรึไงฟะ"
"ไม่เข้าใจอ่ะดิ เป็นห่วงแล้วทำไม เราไม่ได้จะวางแผนฆ่าแกสักหน่อย"
"แกเป็นเหมือนแม่คนที่สองของเรา ฉันก็แค่ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง ไม่อยากให้เขาเห็นเราเป็นเด็กไม่ดี ไม่อยาก—
"นายมองยายแก่นั้นเป็นแม่ด้วยหรอ ตลกน่า แม่เรามีคนเดียวและก็ตายไปแล้วนายอย่าม—"
"นายหยุดพูดเลยนะ"
"ทำไม ฉันจะพูด แม่ของเรามีคนเดียวและฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า ฉันไม่รับใครคนอื่นเป็นแม่ถึงแม้เขาจะมีพระคุณล้นหัวแค่ไหนก็ตาม โดยเฉพาะยายแก่ขี้บ่นจุ้นจ้านไม่เข้าใจเด็กคนนั้น!"
"เค หุบปากซะ!"
"เอ่อ ขอโทษนะ" เสียงหวานทักขึ้นข้างหลัง เรียกนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสองคู่ที่กำลังลุกเป็นไฟนั้นให้หันกลับมา
เด็กผู้หญิงร่างเล็กบางยืนอยู่ตรงหน้า ผมสีบลอนด์ของหล่อนยาวสลวย ตาสีน้ำตาลจางใสกระจ่าง เธอแต่งตัวด้วยชุดสีชมพู พร้อมกับหมวกฟางที่พันริบบิ้นสีชมพูอ่อนที่หล่อนสวมไว้บนหัว
วิลล์ปล่อยคอเสื้อของเควินที่เขากระชากมาด้วยอารมณ์โกรธเมื่อกี้ลง ก่อนทักด้วยเสียงมะนาวไม่มีน้ำ "ไง แอล"
"หวัดดี เลอา" เสียงของเควินก็ไม่ได้แตกต่างกัน
"เอ่อ ฉันมาขัดจังหวะอะไรพวกนายรึป่าวเนี่ย" เลอาพูดอย่างเกรงๆ
"อ๋อ ใช่ ขัดมากเลยละ ไม่งั้นฉันได้ต่อยหน้าคนสบายใจไปแล้ว" วิลล์พูดด้วยโทนเสียงเดิม
"นั่นดิ ใจตรงกันนะวิลล์" เควินเหน็บ
"งั้นเหรอเค งั้นก็เจ๋—"
"เอ่อ คือ ถ้า ฉะ ฉันมากวนอะไรพวกนายก็ขอโทษด้วยนะ คือ ฉันกำลังจะไปเลยอยากมาลา แต่ถ้าพวกนาย เอ่อ งั้นฉันไปละนะ บาย"เลอาพูดด้วยเสียงรัวเร็วจนเกือบฟังไม่ทัน ก่อนรีบหมุนตัวกลับ แต่มือแข็งแรงได้เอื้อมมาจับข้อมือเธอไว้ก่อน
เลอาหันมาด้วยท่าทางตกใจ เธอหน้าแดง
วิลล์รีบปล่อยมือทันที แล้วพูดว่า "เธอจะไปแล้วเหรอ วันนี้เนี่ยนะ"
"ใช่ นายก็รู้ คือ พ่อกับแม่อยากจะไปให้เร็วที่สุดนะ"
"ทำม่ะ กลัวพวกมันขนาดนั้นเชียะ" วิลล์พูดด้วยเสียงเยาะๆ ก่อนโดนกำปั้นลอยฟ้าจากเควินมาลงหัวทีนึง "เจ็บนะ ไองี่เง่า"
"พูดถึงพวกไททันส์ยังกะเป็นมดปลวก ระวังเดี๊ยวจะไส้หลุดหรอก"เควินพูดด้วยเสียงเคืองๆก่อนจะหันมาเห็นใบหน้าซีดเผือดของเลอา "โอ๊ะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้เธอตกใจนะ โทษที"
"ไม่เป็นไร ฉันรู้" เลอาพึมพำ "แต่มันแย่มากจริงๆนะ พวกนายไม่ได้เห็น ไม่ได้เห็นอะ อาของฉัน"เลอาพูดด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น น้ำใสๆเอ่อล้นมาในดวงตาคู่โตของเธอ
"ว้า ให้ตาย เธอร้องไห้อีกแล้ว เอ๋ เดี๊ยวนะๆ ฉันมีผ้าเช็ดหน้าสะอาดๆ อยู่ตรงไหนน้า" เควินสาละวนควานหาผ้าเช็ดหน้า ขณะที่วิลล์เริ่มครุ่นคิดในใจ
พวกไททันส์ เป็นกลุ่มกองกำลังที่เพิ่งเริ่มก่อตัวมาได้ไม่กี่สิบปี สิ่งเดียวที่พวกมันต้องการคือ พีเพิล หรือดินแดนมนุษย์แห่งเดียวบนโลกใบนี้ ด้วยเหตุผลง่ายๆที่มันบอกว่า เนื้อมนุษย์นั้น รสเลิศยิ่งกว่าสิ่งใดๆในโลก และด้วยเหตุผลง่ายๆแต่บัดซบนั้นเอง ไททันส์ถึงได้มีกองกำลังหนุนมากมายไม่ว่าจะเป็นมังกร กริฟฟินส์ คิเมร่า หรือชนเผ่าล่าหัวกระโหลก ผู้ซึ่งล้วนแต่หิวกระหายและอดอยากมาช้านาน และด้วยกองทัพอันมโหฬารเต็มไปด้วยสัตว์ดุร้ายต่างๆพันธุ์ ไททันส์เริ่มส่งมากองกำลังมาโจมตีเพื่อชิมลาง ไปพลางๆ โดยพวกที่โดนหนักที่สุดก็คือหมู่บ้านชายแดนที่อันตรายอย่างหมู่บ้านที่เขาอยู่เนี่ยแหละ
ยกตัวอย่างเช่นอาแท้ๆของเด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา อาของเลอาเป็นคนตัดไม้ วันก่อนเขาเดินเข้าป่าไปลึกมาก กว่าคนจะตามหายเขาเจอ เขาก็หมดลมหายใจไปซะแล้ว
"คิเมร่าน่ะ" พวกคนที่ตามหาเขาไปพูดอย่างนี้ และจากสีหน้าของพวกเขา และอาการช็อกติดต่อกันหลายวันของเลอา วิลล์รู้สึกก็ยินดีเหลือเกินที่เขาไม่ได้ตามเข้าไปด้วย
จากปํญหาเล็กๆที่เริ่มจากสัตว์ประหลาดจากดินแดนใแห่งเมฆหมอกมาเที่ยวไล่กัดกินชาวบ้าน จนกระทั่งตอนนี้กลับกลายเป็นภาวะใกล้สงครามเต็มทนแม้ในสายตาของเด็กอายุ 9 ปีอย่างวิลล์ ผู้คนต่างล้มตายมากมาย หมู่บ้านแล้วหมู่บ้านเล่า
กองกำลังทหารของพีเพิล กำลังระดมพลกำลังออกต่อสู้ แต่ทุกครั้งคนที่เหลือกลับมามีเพียงแค่ 2 -3 คน ซึ่งจะกลายเป็นบ้าเสียส่วนใหญ่
กษัตริย์แห่งพีเพิล คิงเฟรเดอริคคงกำลังจะหาทางแก้ไขอะไรสักอย่าง วิลล์และคนที่หมู่บ้านเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนัก เพราะเป็นหมู่บ้านชายแดนห่างไกลความเจริญ รู้แต่ว่า ถ้ามีคิเมร่า หรือมังกรมาโจมตี ก็หนีไปหมู่บ้านหน้า เท่านั้น
และถ้าหากมีสงครามกันจริงๆ เกิดทหารของพีเพิลแพ้ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ทุกคนจะตายกันหมดหรืออย่างไร ก็ยังไม่รู้
ทุกคนรู้กันแค่ว่า ชีวิตทุกวันนี้ปกติ ดำเนินไปอย่างราบเรียบเฉกเมื่อวาน ก็มีความสุขดี ก็แค่นั้น
ความจริงมีเรื่องเล่าเหมือนกัน ว่าองค์กษัตริย์ได้จัดตั้งกองกำลังพิเศษที่รวมนักต่อสู้ชั้นยอดไว้เพื่อจัดการพวกไททันส์โดยเฉพาะ แต่ในยามนี้ ที่ความหวาดกลัว ความทุกข์ และโศกสลดกำลังจะพัดพาไปทุกที่ วิลล์และหลายๆคนก็เชื่อว่า มันเป็นนิทานหลอกเด็กมากว่า
รึไม่ก้อ กองกำลังที่ว่า ก็ไร้สมรรถภาพจนน่าจะถูกปลดได้แล้วละ
……………………………………………………..
ความคิดเห็น