วนลดา…มรรคาแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #6 : ผู้ชายคนนั้น- เพอร์เพิล วูด ซอร์เรล

- เพอร์เพิล วูด ซอร์เรล (Purple Wood Sorrel) ดอกหญ้า มีหลายสายพันธุ์ ที่เห็นในเวสเทิร์นออสเตรเลียนั้นใบแบ่งเป็นสาม ลักษณะใบกลมมน มีทั้งดอกสีชมพูอมม่วง และสีม่วงไวโอเลต มีห้ากลีบ

พอลจับตาดูชายคนนั้นด้วยสัญชาตญาณลึกๆ ว่ากำลังเจอคู่แข่ง ชายคนนั้นผงกศีรษะทักทายตามมารยาท ซึ่งเขาผงกศีรษะตอบ

“พี่โทรหาหนูเมื่อวานซืน กับกับเมื่อวานแต่โทรไม่ได้ จะบอกว่าพี่จะต้องมาสงขลาด่วน” เขาบอกกับเด็กสาว

“ขอโทษค่ะ หนูเพิ่งชาร์ตแบตเมื่อตอนแปดโมงเช้าเอง”

“ถ้าอย่างนั้นเจอกันที่อัมพวาวันเกิดคุณลุงอีกสองอาทิตย์นะ แล้วพี่จะโทรหา”

ด้วยเวลาที่จำกัดทำให้ชายหนุ่มผู้นั้นทักทายเด็กสาวได้เพียงสองสามประโยค แล้วต้องขอตัวติดตามผู้ใหญ่ท่านนั้นออกไป

ชายหนุ่มในความคิดคำนึงของพอล...คมกฤษณ์ ทำหน้าที่เป็นผู้ประสามงานให้กับท่านโชติพงศ์ นักธุรกิจชื่อดังผู้กุมบังเหียนของบรรษัทระดับชาติ ตามคำขอร้องของบิดา เมื่อขอตัวจากเด็กสาวผู้เป็นคู่หมั้น ก็กลับมานำท่านโชติพงศ์กลับไปสงขลา ชายหนุ่มจบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านบริหารธุรกิจจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของอเมริกา ขณะนี้รับตำแหน่งผู้บริหารในบริษัทของครอบครัว ครอบครัวของเขาและคู่หมั้นรู้จักกันมานานทั้งยังมีผลประโยชน์ผูกพันกันในทางธุรกิจ

เขายังคงนึกถึงเด็กสาวผู้เป็นคู่หมั้น หนุ่มฝรั่งรูปหล่อ และที่บ้าที่สุด...ยายเพื่อนตัวแสบของคู่หมั้นนั่น...เด็กบ้าทำหน้ากวนประสาทยิ่งนัก ในขณะที่มองดูเพื่อนตัวกับอ้ายหนุ่มฝรั่งอย่างเห็นใจ

เขาไม่รู้เลยว่า ยายตัวแสบนั่นกำลังวางแผนจับคู่ให้เพื่อนรัก

“คุณพอล ..มาตา เราแวะที่นี่เล่นน้ำกันดีกว่า อาฉันมีขนำกลางน้ำ วันนี้กลางวันว่างอยู่ เราไปพักได้สักบ่ายสี่ เธอค่อยไปส่งเราแล้วกลับหาดใหญ่. ปานใจเอ่ยชวนเมื่อรถแล่นใกล้ขนำกลางน้ำดังกล่าว

เมื่อนั่งเรือพายซึ่งปานใจเป็นคนพายมายังขนำกลางน้ำที่ว่า เทียบเรือกับบันไดด้านครัว ทั้งพอล และพอลมาตาก็ต้องตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศแสนสบายเรียบง่ายหากน่าอยู่ของเรือนเล็กขนาดสองห้องนอนกลางทะเลสาบกว้างใหญ่ เรือนนี้มีเครื่องเรือนเครื่องใช้ครบครัน ประดับประดาด้วยพันธุ์ไม้ และกล้วยไม้แขวนตรงชายคาออกดอกสะพรั่ง ลมพัดเย็นสบาย ทั้งเงียบสงบเป็นส่วนตัว ไกลออกไปยังมีรั้วไม้ปักรอบอาณาเขตกันไม่ให้เรืออื่นใดเข้ามาใกล้ในบริเวณ

พอลและพรมาตาเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ ในขณะที่ปานใจขอตัวอ่านหนังสือ

จากบันไดลงน้ำด้านห้องนอน พอลในกางเกงว่ายสีน้ำเงินเข้มหย่อนร่างสูงใหญ่ ได้ส่วนกำยำด้วยมัดกล้ามลงในน้ำใสสะอาดฉ่ำเย็น เด็กสาวผิวน้ำผึ้งเนียนผ่อง ร่าวเพรียว หากกลมกลึงราวปั้นในชุดว่ายน้ำสีแดงก็หย่ออนตัวตามลงมา ทั้งคู่ว่ายน้ำออกกำลัง แต่ขณะเดียวกัน กระแสรับรู้ถึงความใกล้ชิดดึงดูดทั้งกายและใจกับของอีกฝ่ายนั้นเข้มข้นสูงขึ้นทุกที...ทุกที

สักพักก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น ปานใจรับ แล้วชะโงกบอกสองหนุ่มสาวในน้ำว่า

“เดี๋ยวมานะ อาให้ไปเอาของว่างที่บ้าน ไม่ต้องขึ้นมาหรอก ไปแป๊บเดียว” เด็กสาวร้องห้ามเพื่อน แล้วลงเรือพายจากไป