วนลดา…มรรคาแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #3 : อัศวินม้าขาว-บรอด-ลิีฟ พาราคิลยา

บรอด-ลีฟ พาราคิลยา (Broad-leaf Parakeelya) ดอกไม้สีชมพูอมม่วงแดงสดใส เส้นผ่าศูนย์กลางราว 2.5 เซนติเมตร มีห้ากลีบ ใบแคบเรียว ออกดอกเป็นดาษราวผืนพรมในช่วงฤดูใบไม้ผลิ

      วันรุ่งขึ้นเป็นวันศุกร์ซึ่งพรมาตาจะขึ้นวอร์ดเป็นวันสุดท้าย การปฏิบัติงานวันนี้ราบรื่นดี หมอกวีกับหมอพอลขึ้นราวด์วอร์ดตอนเช้า หมอกวีตาแวววาวแต่ไม่กล้าทำอะไรรุ่มร่าม ส่วนหมอพอลยิ้มให้เธอเป็นการทักทาย เธอลํ่าลาคนในวอร์ด แล้วลงจากวอร์ดสุดท้าย อย่างโล่งอก ต่อไปก็เหลือเพียงการสอบข้อเขียน และการสอบใบประกอบโรคศิลป์

      สาวน้อยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงยีนขายาวสีขาว เสื้อผ้าฝ้ายตัวยาวสีชมพูอ่อน คว้าชุดว่ายนํ้าอีกตัวใส่กระเป๋ากันนํ้า แล้วขี่จักรยานยนต์ไปสระ เธอหวังว่าคงจะไม่เจอหมอพอล เพราะเธอไปเร็วกว่าเดิม ไม่กล้าสำรวจใจตนเองว่า...จริงๆ แล้วก็อยากเจอเขาอยู่เหมือนกัน…

      หกโมงเย็น พอลขับรถออดี้กลับเข้ามายังที่พัก เมื่อเปิดประตูห้องอพาตเมนต์ขนาดสองห้องนอน ชายหนุ่มก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา ตัวยาวอย่างเมื่อยล้า

      วันนี้เขายุ่งทั้งวัน...ทั้งราวด์วอร์ด แล้วเข้าร่วม Morbid-Mortal Conference หรือการนำกรณีผู้ป่วยที่เสียชีวิต หรือเกิดความ พิการขึ้นจากการรักษามาทำการทบทวนเพื่อหาจุดบกพร่องในการรักษาหรือการวินิจฉัย แล้วนำมาเรียนรู้ เพื่อปรับปรุงกระบวนการ ปฏิบัติงานให้ดีขึ้นในผู้ป่วยรายต่อ ๆ ไป

      ทั้งยังต้องไปสำนักงานตรวจคนเข้าเมือง เรื่อง work permit โชคดีที่กวีไปเป็นเพื่อนและ ช่วยจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย ดีที่กวีและทางมหาวิทยาลัยจัดการให้เขาได้ใบประกอบโรคศิลป์ชั่วคราวจากแพทยสภาของไทย ในฐานะผู้เชี่ยวชาญทางกุมารเวชศาตร์โดยไร้ปัญหา เนื่องจากประวัติการเรียนและการทำงานของเขา

     พอลจบเยียร์ทเวลหรือมัธยมหกด้วยคะแนนสูงสุดของรัฐ เขาข้ามรัฐจากเวสเทิร์นออสเตรเลียไปเรียนแพทย์ที่รัฐวิคตอเรีย ในมหาวิทยาลัยเมลเบิร์น ชึ่งเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนําออสเตรเลีย เมื่อบิดาย้ายจากเพิร์ทไปรับตำแหน่งหัวหน้าภาควิชาสัตวแพทย์ ที่มหาวิทยาลัยเมลเบิร์น

     ชายหนุ่มสำเร็จการศึกษาโดยได้คะแนนสูงสุดของรุ่น ผ่านงานเป็นอินเทิร์น แล้วจึงเป็นเรสซิเดนท์และรีจิสตราทางกุมารเวชศาสตร์ ที่โรงพยาบาลในเมลเบิร์น

     เพราะการปฏิบัติงานดีเด่นทำให้เขาได้เป็นซีเนียร์รีจิสตราที่โรงพยาบาลเซ็นจอร์จในลอนดอนอยู่หนึ่งปี แล้วจึงบรรจุเป็นอาจารย์ผู้บรรยายที่ยูไนเต็ดเดนทัลแอนด์เมดดิคัลสคูลที่จีเคทีที่ลอนดอน ก่อนกลับมาเป็นอาจารย์ในคณะกุมารเวชศาสตร์ หรือสคูลอ๊อฟพิดิอะทริคแอนด์ไชลด์เฮลท์ของคณะแพทย์ทันตกรรมและวิทยาศาสตร์การแพทย์ของมหาวิทยาลัยเวสเทิร์นออสเตรเลีย เนื่องจากต้องการกลับไปอยู่กับครอบครัว

      ครอบครัวเขานั้นประกอบด้วยบิดาของเขา...ศาสตราจารย์เอ็ดเวิร์ด คล้าร์ค มณฑิรา…มารดาเลี้ยงคนไทยที่รักและเลี้ยงดูเขามาเหมือนลูกแท้ ๆ ของเธอ และน้องสาวทีอายุห่างจากเขาถึง 20 กว่าปี เด็กหญิงรสลิน หรือ โรสบัด ลูกหลงที่เกิดเมื่อมารดาเลี้ยงของเขาอายุ 42 ปี 

     เอ็ดเวิร์ดพาครอบครัวอพยพกลับมาบ้านเกิด เพื่อมารับตำแหน่งคณบดีที่มหาวิทยาลัยเวสเทิร์นออสเตรเลีย และจุดประสงค์สำคัญอีกอย่างคือ เพื่อดูแลบิดามารดาอย่างใกล้ชิด เพราะปู่และย่าของเขา...ปู่จอห์นและย่าลอร่ามีอายุมากแล้ว แม้จะยังแข็งแรงมาก

     พ่อแม่เขาซื้อบ้านหลังใหญ่ขนาดสี่ห้องนอนบนเนื้อที่ 884 ตารางเมตรหรือ 221 ตารางวา แถวซูเบียโก บนถนนเฮสเบอรี่ห่างจากบ้านปู่ย่าซึ่งอยู่บนถนนเดียวกันหนึ่งบล็อค

     ส่วนตัวเขาเองมีบ้านแบบทาวน์เฮาส์ขนาดสองห้องนอน เนื้อที่ 300 ตารางเมตร อยู่ถนนยอร์ค ใกล้กับโรงพยาบาลเด็กอันเป็นที่ตั้งของภาควิชากุมารเวชศาสตร์ สะดวกแก่การเดินและขี่จักรยานไปทำงาน เพราะบางวันต้องดูเด็กที่โรงพยาบาลปรินเซสมาร์กาเร็ต และโรงพยาบาลคิงเอ็ดเวิร์ดที่อยู่ใกล้กันด้วย

      เขาเป็นอาจารย์ที่นี่มาสามปีแล้ว จึงขอ sabbacital leave คือ ลาเพื่อไปปฏิบัติงานเพื่อเพิ่มพูนความรู้ทางวิชาการเป็นเวลาหกเดือน และประเทศไทย คือสถานที่ที่ เขาเลือกในครั้งนี้

      อีกยี่สิบห้านาทีจะทุ่ม เมื่อเขาลืมตาตื่น ฟ้าวันนี้ดูมืดครึ้มกว่าปกติ หากเขารีบลุกขึ้น ถอดเสื้อผ้า สวมกางเกงอาบนํ้า สวมชุดเดิมทับ คว้ากระเป๋าใส่ผ้าเช็ดตัว และกุญแจรถเอาดี้ได้ก้รีบออกจากห้อง เพื่อจะได้ออกกำลังด้วยการว่ายนํ้า และ...ที่สำคัญ...อาจได้เจอสาวน้อยแสนสวยคนนั้น…

      เมื่อมาถึงที่จอดรถหน้าสระว่ายนํ้า สาวน้อยที่เขาคิดถึงกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับรถจักรยายยนต์ของเธอ ดูท่ารถของเธอ จะมีปัญหา…

      เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองรถออดี้ที่แล่นมาจอดตรงที่จอดรถไม่ห่าง ร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาจากรถ เสียงทุ้มถามเธอเป็นภาษาอังกฤษว่า

      “มีอะไรให้ผมช่วยได้บ้างครับ”