วนลดา…มรรคาแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ-บลู เลชเชนนอลเทีย

บลู เลชเชนนอลเทีย

วนลดา...ดอกไม้ป่า...ที่โรสบัด (Rose bud) อัดทับแห้งไว้ ด้วยเครื่องอัดดอกไม้ที่พ่อให้ เริ่มจาก บลู เลชเชนนอลเทีย (Blue Leschenautia) ดอกไม้สีฟ้าสดใสแสนสวย เส้นผ่าศูนย์กลางราวหนึ่งนิ้ว มีกลีบเรียวแหลมชี้ 5 กลีบ และวงกลีบดอก กลีบคู่ข้างขนาดใหญ่ ชาวอะบอริจิน ชนพื้นเมืองของออสเตรเลียเรียกดอกไม้นี้ว่า พื้นนภา (The floor of the sky) บานตั้งแต่ปลายฤดูหนาวถึงปลายฤดูใบไม้ผลิ นั่นคือประมาณสิงหาคมถึงพฤศจิกายน

พรมาตาเหลือบดูนาฬิกา เวลานี้ บ่าย 3 โมง 15 นาที เวรบ่ายคงขึ้นวอร์ดในอีก 15-20 นาทีข้างหน้า หลังจากตรวจสอบ และบันทึกสารนํ้าเข้าออกของผู้ป่วยเสร็จ ก็เป็นเวลาเขียนบันทึกรายงานการพยาบาล และเตรียมส่งเวรกับเวรบ่าย

พรมาตา ชิโนทัย เป็นนักศึกษาพยาบาลปีสี่อันเป็นปีสุดท้ายของคณะพยาบาลศาสตร์ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคใต้ เด็กสาวกำลังฝึกปฏิบัติงานอยู่ในวอร์ดนฤบาลฯ ซึ่งเป็นตึกผู้ป่วยเด็กตึกหนึ่งในแผนกกุมารเวชศาสตร์ของโรงพยาบาลซึ่งเธอฝึกงานอยู่ ทั้งยังเป็นวอร์ดสุดท้ายในการฝึกปฏิบัติงานอีกด้วย เหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งสัปดาห์ หลังจากนั้นก็เป็นการสอบ แล้วคงจบสิ้นชีวิตการเป็น นักเรียนพยาบาลเสียที...เธอหวังอย่างนั้น

ด้วยความที่เป็นคนเรียนดีมากและผลการปฏิบัติงานก็ออกมาเยี่ยมเสมอ เธอคิดว่าตัวเองก็น่าจะจบเป็นพยาบาลปริญญา มีใบประกอบโรคศิลป์ด้วยคะแนนเฉลี่ยดีพอที่จะหางานทำหรือเรียนต่อในระดับสูงขึ้นได้ไม่ยาก เด็กสาวใฝ่ฝันที่จะจบการศึกษาอย่างน้อย ระดับปริญญาโท

สาวน้อยมีร่างอ้อนแอ้น โปร่งหากสมส่วน ผิวสีนํ้าผึ้ง ดวงหน้างามสะดุดตา จุดเด่นสุดคือตากลมโตสุกใสสีนํ้าตาลเข้ม มันขลับมีแววหวาน  ซ่อนร่างกลมกลึงในเครื่องแบบนักเรียนพยาบาลสีขาวฟ้าสะอ้าน ผมดำยาวสลวยรวบและเก็บมิดชิด ภายใต้หมวก ไนติงเกลสีขาว

เมื่อลงบันทึกในชาร์ทคนไข้ตัวน้อยเรียบร้อย ก็เดินไปดูเด็กน้อยที่อยู่ในความดูแลอีกครั้ง ก่อนจะเดินจากเตียงเล็ก ๆ นั้น เด็กสาวเอื้อมมือไปลูบไล้ผิวอ่อนบางของเด็กน้อยคนหนึ่งที่อยู่ในความดูแลของเธอ เด็กหญิงคนนี้มีชื่อเล่นว่าน้องเจี๊ยบ ร่างเล็กจ้อย ยังคงอ่อนเพลียจากการผ่าตัดครั้งใหญ่ ข้างหมอนมีตุ๊กตาหมีตัวไม่โตนัก ดีอย่างว่าห้องผู้ป่วยเด็กตกแต่งด้วยสีสันสดใสน่ารัก และอนุญาตให้เด็กได้มีของเล่น

“โชคดีนะจ๊ะ...หนูน้อยของพี่””

เธอเดินไปยังห้องเล็กๆ อันเป็นที่เก็บอุปกรณ์การแพทย์และการพยาบาล ห้องนี้มีประตูเป็นบานพับสปริงให้ผู้ที่มือไม่ว่าง ใช้ไหล่ดันเปิดเข้าไปได้ แล้วประตูก็จะปิดเองโดยอัตโนมัติ

ง่วนเก็บข้าวของจนเสร็จ กำลังก้มหน้าก้มตาล้างมือ ก็รู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้องเล็กแคบนั้น เหลือบดูด้านหลัง แล้วใจหายวาบ...โอ๊ะ! อาจารย์หมอกวี...อืยย์...ไม่อยากคิดต่อเลยว่าขี้หลีด้วย กิตติศัพท์ที่เคยได้ยินคำเตือนจากเพื่อนบางคน หน้าตาก็ดีเพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน เมียก็สวยและเก่ง ทำไมไม่รู้จักพอรีบเช็ดมือหันกลับ เดินตัวลีบกำลังจะผ่านนายแพทย์หนุ่มใหญ่รูปหล่อ นึกไม่ถึงว่าหมอหนุ่มใหญ่ขี้หลีจะก้าวเข้ามาสกัดหน้า อ้าแขนกั้น ดูราวกับจะโอบเธอไว้ในอ้อมอก แถมยิ้มให้จนตาเยิ้ม
 
“อาจารย์. ..” เด็กสาวรู้สึกงง ตกใจ จนพูดต่อไม่ออก

“จะรีบไปไหนหรือคะ น้อง”  คนเจ้าชู้ถาม  “ช่วยหาของให้พี่หมอหน่อยได้ไหมเอ่ย”

“หาอะไรหรือคะ”  ทำใจดีสู้เสือ ทั้งท่ี่ใจเต้นตึกตักหน้าชักจะซีด แล้วก็ไม่เชื่อหูกับคำตอบว่า

“ ก็หัวใจของพี่หมอ มันหล่นอยู่แถวนี้ น้องเห็นบ้างไหม”           

เอาเข้าแล้วไหมนี่ ใครจะเชื่อว่าเหตุการณ์อย่างนี้จะเกิดกับเธอในสถานฝึกงาน จากผู้ที่ดูน่านับถือที่สุดในสถานที่นี้ มีทั้งเกียรติ ความรู้ หน้าที่การงาน และภรรยาซึ่งเป็น พยาบาลหัวหน้าตึกนี้ด้วยซํ้า

“อาจารย์คะ...หนูขอตัว ต้องไปเตรียมส่งเวรแล้วค่ะ”  เด็กสาวเบี่ยงตัว หาทางเดินผ่านผู้ขวางทางออกประตู หมอจอมเจ้าชู้หันตาม  แขนโอบหมับ

อารามตกใจเธอชะงักกึกไปชั่วครู่ ขณะกำลังจะย่อตัวลอดใต้วงแขนหมอกวีออกไป ประตูห้อง ก็เปิดออกจากภายนอกโดยเร็ว ทั้งคู่หันขวับ ภาพที่คนภายนอกเห็นก็คือหญิงสาวอยู่ในอ้อมกอดของหนุ่มใหญ่

ผู้ที่ยืนตรงทางเข้าประตูด้านนอกคือ นุชจรี พยาบาลหัวหน้าตึก ภรรยาสาวสวยของหมอกวี  กับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าตาผิวพรรณเป็นฝรั่ง   

“นี่อะไรกัน” นุชจรีถามเสียงเขียว ตาจ้องเขม็ง พยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้ระเบิดด้วยความโกรธอย่างสุดความสามารถ

พรมาตาใจหายวาบ เธอเป็นคนที่หันหน้าออกประตู พอได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ  ตาสวยสบกับตาสีแปลก ของหนุ่มหน้าเข้ม...เห็นตาสีเขียวเทาของเขาลุกวาบขึ้น ทั้งคู่จังงัง ใจเต้นระรัว ความรู้สึกดังถูกไฟฟ้าช็อต โลกดั่งมีเพียงเธอและเขา เวลาเสมือนหยุดชะงัก ไปชั่วครู่ภายในไม่กี่วินาที

และแล้วมนต์ขลังหยุดเวลาดังกล่าว ก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงเข้มของนุชจรี

“ฉันถามว่า นี่มันอะไรกัน หมอ เธอด้วย...พรมาตา”  นุชจรีเอ่ยชื่อ โดยไม่ต้องดูป้ายชื่อบนหน้าอกเครื่องแบบด้านซ้าย ของสาวรุ่นน้อง

ได้ยินเสียงเมีย นายแพทย์กวีรีบลดแขนลง แก้ตัวนํ้าขุ่น ๆ ว่า  “น้องเขาจะเป็นลม ผมก็เลยจะช่วยพยุง  สงสัยอากาศในห้องนี้ จะอับไปหน่อย”

นุชจรีหันมาทางเด็กสาวรุ่นน้อง ถามว่า  “แล้วเธอ…ว่ายังไง”
เด็กสาวหน้าซีด ตะกุกตะกักว่า “หนู ๆ...”

ยังไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี  นายแพทย์กวีเห็นสบโอกาสแก้สถานการณ์ ก็เอ่ยทักหนุ่มหล่อหน้าฝรั่ง ร่างใหญ่ เป็นภาษาอังกฤษว่า  ฮัลโหลพอล เป็นอย่างไรบ้าง เดี๋ยวเราไปดูคนไข้ แล้วไปท่ี่ห้องทำงานผมก่อนดีกว่า"                          

หันมาพูดกับนุชจรีว่า “ผมไปก่อนนะ เย็นนี้มีประชุมคงเลิกเย็น คุณกลับก่อนนะ แล้วผมจะพาพอลไปที่บ้านสักทุ่มหนึ่ง”

แล้วหันมาทางพรมาตาที่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกหน้าตาร้อนผ่าว รู้สึกว่าตนกำลังถูกจับตามองเขม็ง ทั้งจากนุชจรีและหนุ่มฝรั่งแปลกหน้า เอ่ยด้วยความหวังดีเสียเหลือเกินว่า

“หนูต้องระวังสุขภาพ หน่อยนะจ๊ะ เป็นลมง่าย ๆ อย่างเนี้ย”  พูดเสร็จก็ทำไม่รู้ไม่ชี้เดินนำออกไปก่อน

หมอพอล...แพทย์หนุ่มผมสีนํ้าตาลทองหันมาพูดกับนุชจรีเป็นภาษาอังกฤษว่า  “แล้วเจอกัน”  แต่ตาเขียวเทาคมปลาบ ปรายมาสบกับเด็กสาว บอกความนัยว่า เขาหมายถึงเธอด้วย แล้วเดินตามหมอกวีไป

นุชจรีมองสาวรุ่นน้องพูดเน้นคำว่า  “เธอกับฉันคงมีเรื่องพูดกันยาว หลังส่งเวรแล้วเธอรอพบฉันด้วย ”    

พรมาตาใจแป้วหลบตารับคำ แล้วเดินก้มตัวผ่านพยาบาลรุ่นพี่ออกมา อนาคตฉันจะเป็นยังไงนะเนี่ย...ในใจยังนึกถึงสายตาคมวาวมีแววแปลกกึ่งเย้ยหยันของหนุ่มต่างชาติอยู ่ไม่วาย

บ่ายสี่โมงสามสิบนาที นุชจรีกอดอกมองนักเรียนพยาบาลรุ่นน้อง ทั้งคู่อยู่ลำพังในส่วนทำงานของหัวหน้าพยาบาล

“ไหนเธอเล่ามาสิ มันเป็นยังไง เธอมีอะไรกับสามีฉันงั้นเหรอ”  
เด็กสาวทำใจกล้า ถือความสุจริตใจเป็นที่ตั้ง มองหน้าสบตาพยาบาลรุ่นพี่ตรงหน้า ตอบว่า

“หนูไม่ได้มีอะไรกับอาจารย์หมอกวี หนูเก็บของอยู่ดี ๆ อาจารย์ก็เข้ามา ทำท่าจะ เอ้อ...กอดหนู”    

หัวหน้าตึกสาวมองเด็กรุ่นน้องอย่างพิจารณา จับสังเกตทั้งแววตาและอากัปกริยา รู้สึกว่าผู้พูดไม่ได้โกหก  ก็บอกว่า

“เอาล่ะ ครั้งนี้ก็แล้วกันไป แต่อย่าให้ฉันเห็นอีกครั้งนะ ฉันบอกไว้ก่อน...เธอไปได้แล้ว”

หลังจากเด็กสาวรุ่นน้องออกไปแล้ว นุชจรีหมุนโทรศัพท์ถึงสุจิตรา อาจารย์พยาบาลประจำวอร์ด ซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นพี่ ซึ่งสนิทกันดีกับเธอ

“พี่สุ...นี่นุชค่ะ” 

“อ้าว  นุช ยังไม่ลงเวรอีกเหรอ มีอะไรหรือเปล่า”   บ่ายนี้สุจิตรามีบรรยายในชั้นเรียน เธอจึงลงจากวอร์ด ไปตั้งแต่ก่อนเที่ยง

“พี่ หนูถามอะไรพี่หน่อย เด็กปีสี่ชื่อพรมาตา เป็นยังไงบ้าง”

“ทำไม มีอะไรเหรอ คนนี้เด็กดีนะ มีหวังได้เหรียญทองเชียวล่ะ มีเรื่องอะไรบนวอร์ดหรือเปล่า นํ้าเสียงสุจิตรามีแววปกป้อง”

“นุชเจอเขากอดกับกวีในห้องเก็บอุปกรณ์นะซิ”

“ฮ้า...จริงเหรอ แล้วนุชทำยังไง”       

“นุชก็ถามกวี พอดีพอลพี่ชายนุชที่เป็นหมอเด็กจากออสเตรเลียอยู่ด้วย เขาเลยถือโอกาสไปกับพอล ยังไม่ได้ทันพูดกันให้รู้เรื่อง แต่นุชเรียกพรมาตามาคุย...เขาว่าเขาไม่มีอะไร หมอมาทำท่าจะกอดเขาเอง”

สุจิตราฟังเพื่อนรุ่นน้องโดยพยายามทำใจให้เป็นกลาง เธอรู้จักทั้งหมอกวี...นุชจรีและพรมาตาค่อนข้างดี เมื่อนุชจรีตกลงใจแต่งงานกับกวีเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากรู้จักกันได้ไม่ถึงหกเดือน แม้เธอจะยินดีกับรุ่นน้อง แต่ก็อดกังวลแทนนุชจรีในเรื่องความเจ้าชู้ของกวีไม่ได้

“แล้วนุชว่ายังไงล่ะ”    

นุชจรีถอนใจยาว แล้วบอกตรง ๆ ว่า “นุชรู้สึกว่าเด็กพูดจริง พี่ แต่นุชก็ยังอยากฟังความเห็นของพี่เกี่ยวกับเด็กคนนี้ด้วย”

“เท่าที่รู้และสังเกตดู เด็กคนนี้เรียบร้อย ไม่เคยมีเรื่องอะไรเสียหาย ที่จริงแล้วพี่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาด้วยนะ ดูแลมาตั้งแต่ปีหนึ่ง รู้สึกว่าจะมีแฟนแล้วนะ เห็นว่าพ่อแม่เขาอยากให้หมั้นและแต่งงานหลังเรียนจบ แต่ตัวเด็กอยากเรียนต่อ”

“งั้นเหรอค่ะ...พี่ นี่เป็นหนที่สามแล้วนะที่นุชเจอกวีทำรุ่มร่ามแบบนี้หลังแต่งงาน...ยังกับเขาเป็นโรคจิต เห็นผู้หญิงสาวหน้าตาดีไม่ได้”  นุชจรีพูดอย่างอึดอัดใจ

“หมายความว่ายังไง...ทั้งสามหนกับพรมาตางั้นรึ”

“ไม่ใช่ อีกสองหนกับผู้หญิงอื่น...เอายังงี้ดีกว่า นุชไม่อยากพูดเรื่องนี้บนวอร์ด เราจะคุยกันที่ไหนดี  วันนี้นุชว่างถึงหกโมงเย็น”

เมื่อทั้งคู่นัดแนะเวลาและสถานที่เรียบร้อยแล้ว นุชจรีจึงเข้าห้องนํ้าผลัดเปลี่ยนจากเครื่องแบบ เป็นชุดธรรมดาแบบเรียบเก๋ แล้วลงจากวอร์ดไป