คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพชรประกายแก้ว
สามี 5G ีรีหื่นเ็มพิั1
ประูรถเปิออ้วยลไอัโนมัิ
เพรประายแ้ววาามออย่ารวเร็ว
อะไรัน...เธอร้อถามัวเอ สิ่ที่เห็นรหน้านั้นบอเลยว่าูเหมือนะไม่ใ่
มาผิานหรือไม่
เพราะที่เห็นือทาเินที่ทอยาวมาถึประูรถที่เพิ่เปิออ
พรมำ
เหนือพรมำือลีบุหลาบาว...ุหลาบริหรือุหลาบผ้า
ไม่แน่ในั
เธอะั ไม่ล้าลารถ นเสียนุ่มๆ
ัมาระทบหู พร้อมับมือที่โผล่พ้น าแนเสื้อสีาวัวในและเสื้อลุมัวนอสีำ
“แม่รับ ลมาเถิ”
เพรประายแ้วส่ายหน้า ถอแว่นสีำรอบประับเพร
ออาวหน้าาว ผิวเนื้อเนียนนวล นผ่อลออา
“แม่มาผิานแน่ๆ แรนิ”
“ไม่ผิรับ” แรนิยืนยัน “ที่นี่เรียม้อนรับารมาารวะศพพ่อเป็นรั้สุท้าย
่อนเราะพาเาลับบ้าน”
พาเาลับบ้าน...พาอิศราลับบ้าน
อิศรา ฤทธาเริไร นัธุริวัย 53
มาประสบอุบัิเหุทาเรื่อบิน หลัามาูานที่ร่วมทุนับบริษัทที่นี่ เาเสียีวิเมื่อวานที่ผ่านมา
เป็น่าวัทั้ที่ีนและที่เมือไทย เายัไม่แ่ ร่ำรวย และมีอนาไล ้อบีวิเพราะอุบัิเหุที่ไม่มีใราิ
ทาบริษัทหม่าไวรับเป็นธุระให้ มีารารวะศพเาที่บริษัท และเธอับลูสอนเินทามาที่นี่
ลูสาวนโ พลอยเษรา
และลูายนเล็ แรนิ
“เิรับ” อีเสียแทรมา
เธอเบือนหน้าไปมอ
พิะ ัวาล
เลาส่วนัวอแรนิ...และยัเป็นผู้่วยฝ่าย่าประเทศออิศรา เธอึนึไ้ว่าเาเป็นนประสานานับทาหม่าไวมาสามปี
“พิะ บอันมาว่าทำไม้อทำอะไรมานานี้”
“อะไรือมารับ”
“พรมำปูุหลาบาวนี่อย่าไรล่ะ”
“นสั่ให้ทำือุนายเหม่ยหยา”
“แล้วใรือุนายเหม่ยหยา”
“แม่อท่านประธานอี้วน”
“ท่านประธานนนี้ือใร”
“เ้าอบริษัทหม่าไวที่ร่วมทุนับเรา”.
มีเสียเหมือนนไอึ้นมาทันที...นนั้นือพลอยเษรา
หิสาววัย 28 ที่อยู่ในุำ เป็นุสูทระับในร่าเพรียว
พิะรู้ทันทีว่าหล่อนทำเสียแบบนั้นเพราะเาเอ่ยำว่าเรา
ายหนุ่มเม้มปาหาันเล็น้อย
่อนะเอ่ย่อเรียบๆ โยหันไปสบาับ พลอยเษรา หล่อนลารถทาอีฝั่หนึ่อรถ มายืนถัไปาแรนิ
และเาไ้เห็นว่าแรนิส่ายศีรษะเล็น้อยทำนอว่าให้เาไม่้อใส่ใับพลอยเษรา
หล่อนไม่อบเา...ไม่ไว้ใสารพั
นับาแรรู้ัเา พ่อหล่อน อิศรา ฤทธาเริไร ไว้ใเามาไป หล่อนรวแฟ้มประวัิอเา
มันูว่าเปล่า...แม้แรนิะรับรอว่าพิะือเพื่อน
หล่อนเยั้ำถามว่าทำไมเว้นว่าประวัิ ในแฟ้มานบุลอบริษัท พิะ ัวาล
มีแ่ื่อ นามสุล วันเิ เือนปีเิ ไม่มีื่อพ่อแม่ ไม่มีถิ่นภูมิลำเนา นอาที่อยู่ปัุบัน อพาร์ทเม้นท์ลารุเทพมหานร
และที่พำนัแท้ริือที่บ้านอหล่อนเอ
ใ่
เามาอยู่บ้านหล่อนไ้ปีว่าๆ แล้ว ในำแหน่้นห้ออแรนิ
ในำแหน่นิามอิศรา
พ่ออหล่อน
เาับพ่อมีวามสนิทสนมันแบบ
ุบิบ น่าสสัย
ใรๆ
บอว่าพ่อหล่อนเ้าู้ มีผู้หิมามาย แม่นั้นเยุ่นเือนลายเป็นำๆ
เลิิาม และยืนยันว่าพ่อหล่อนสามารถีบผู้หิไ้ทุน ไม่เลือหน้า
ไม่เาะว่าสวย ไม่สวย นอาอให้เป็นผู้หิ
...แม่ไม่อยาหึระทั่หมาแมวัวเมียไ
แม่เลยหยุ...
เพรประายแ้วอบเ่นนั้น
...ไม่อยาเหนื่อย…
แ่ว่าพลอยเษราิแบบร้ายว่า
หรือพิะะเ้ามาเป็น “ผู้ายอพ่อ”
ว่าไ้หรือ สัมพันธ์อายับาย
เี๋ยวนี้มีให้เห็นมามาย บ่อยรั้ที่หล่อนเห็นเาสนิทสนมับพ่อ
เห็นพวเาสอนมัะมีเรื่อพูุยันแบบุบิบ สุมหัว
หล่อนไม่อบเา ไม่ไว้ใ
นอะไรเหมือนไม่มีหัวนอนปลายเท้า
เยพูับแรนิ เาว่าหล่อนิมา
...ทำไมไม่มีที่มาที่ไป
มีแ่ื่อนามสุล ที่เรียน เรียฝ่ายบุลมาุย ็บอว่าเป็นสิทธิพิเศษ
พ่อเป็นนบอว่าไม่เป็นไร...
...พี่็ไปถามพ่อสิ...
แรนิบอ
...พ่ออาะบอพี่ไ้...
็ว่าะถาม ะถาม
แ่พ่อมาาไปเสีย่อน ทีนี้ะถามใรไ้อีนอา้อ “ับามอ” เป็นพิเศษ...เพราะระแวับใ...แถมเมื่อเาอวอ้า
“เรา” รวมเ้ามาในรอบรัว
พลอยเษราวาหูนั และอนนี้วาา เพราะเาอยู่ในรอบรัว เาเป็นนประสานานับบริษัทหม่าไว
ให้แม่และหล่อนับน้อายมาที่นี่หลัพ่อเิอุบัิเหุเมื่อวัน่อน
“ลมาเถิรับ” แรนิบอมารา
“พวเารอุอยู่รับ นายหิ”
อีรั้ที่พิะไ้เห็นารปรายามอ เาสะบัร้อนสะบัหนาววูบวาบทันที ทุรั้อารมอแบบนี้อพลอยเษรา
ทำให้เาเ็บลึลไปสุั้วหัวใ...
ผู้หิอะไรร้ายานั
ิา็เ่...
แ่เาไม่มีเวลาิมา หน้าที่รออยู่... “นาย” สั่เาให้ทำให้ามและรวเร็ว
ที่สุ
เพรประายแ้วึ้าวเท้าลารถ...รอเท้าส้นแหลมาารออแบบอ
นัออแบบรอเท้าื่อัระับโล...สีำ หัวรอเท้าประับ้วยเพรและมรเป็น
ุหลาบและใบสีเียว...แอ่อนในวามหนาวเย็นสามาระทบประายเพรนั้น วูบวาบ...หย่อนเท้าลมารบสอ้า แรนิ็ส่แนให้มาราไ้เาะ ทรัวยืน
เพรประายแ้วมาในุสีำเรียบสนิท
ระับเรือนร่าที่ยัไ้สัส่วน...สีำับผิวผ่อ
เยมีนพูเสมอว่าเธอสวมใส่อาภร์อนัีไน์เนอร์นไหน
็ทำให้อาภร์นั้นยิ่โเ่น แ่ีไน์เนอร์อเธอือเพื่อนสนิท ที่เยเป็นมือหนึ่อวารแ่ปัุบันวามือไปแล้ว
เว้นแ่ยัไม่อาะทิ้เพื่อนไ้ ในุที่เพื่อนอร้อให้ทำให้
เสื้อผ้า BY มุา
ึมีอยู่ำนวนไม่น้อยในู้เสื้อผ้าอห้อเสื้อผ้านาให่ที่บ้านฤทธาเริไร
เพรประายแ้วเินไป้าหน้าบนพรมำปู้วยลีบุหลาบาว
ะี่ร้อย ี่พันอบอไม่ไ้ เธอูส่าาม มีแรนิเินอยู่้าวาเธอ
นที่ามมาทา้ายือพลอยเษรา และเบื้อหลัทา้านแรนิือพิะ
ที่ปลายสุทาเินอพรมือรูปภาพออิศรา
ฤทธาเริไร บนแท่น และเบื้อหลัภาพือหีบศพสีาว
เพรประายแ้วบอัวเอว่าะไม่ร้อไห้
เธอะไม่ร้อไห้ับาราไปอเา
แม้ว่าะมีทั้เสียใและโรธแ้นไม่น้อย
เสียใที่เาาไปไม่ไ้เอ่ยำลา
แ้นรที่เาไม่ไ้ายนเียว
ไม่นับนับิน 1 และ 2
ยัมีผู้หิอีสอนที่ายในเรื่อบินลำนั้น!!
อี้วนเ็นรถให้ับมารา
ผ่านสนามห้าเรียบเียว้าๆ นาือุนาย เหม่ยหยา หิเหล็วัย 75 ปี ที่บันี้นาพิาร
ไม่สามารถเินไ้เพราะโนระเบิานร้ายที่ะสัหารนา เพราะเป็นู่แ่ทาธุริ
นาอให้เาหยุรถ
และมอผ่านำแพไปยัอีฝั่
“หาแม่ไปที่นั่นล่ะ”
“แม่ไปไ้” ำอบอ่อนโยน “แ่ผมไปไม่ไ้”
“หล่อนไม่รู้ัเรา”
อี้วนเินอ้อมาหลัรถเ็นมาุเ่าลับพื้นห้า เอ่ยอ่อนโยน
ับสอมืออนาที่วาอยู่บนผ้าลุมสีเทาหม่น มาุมเอาไว้
“แมู่หน้าผมสิ ผม่าาอิศรารไหน”
ุนายเหม่ยหยาถอนใเบาๆ
้อาบุราย “แม่รู้สึละอาย
ที่ไม่สามารถออไปอยู่รนั้นไ้”
“เพียแ่แม่้อาร...ะพูับเพรประายแ้ว สะใภ้อแม่ ผมะให้นพา
แม่ออไป”
มีท่าทีลัเลามารา
่อนนาะเอ่ยเบาๆ
“แม่อยาเอเ็ๆ”
อี้วนยิ้ม “พวเาสอนไม่เ็แล้วรับ
แม่ พลอยเษราอายุ 28
แรนิอายุ 25”
“หวัว่าพิะไม่แสท่าทีอะไร่อหน้าพวนั้น”
“โอ...ไม่แน่นอนรับ...พิะปิสถานะอเาไ้ี ผมไม่ไป้วยนะรับ ผมะเ้าไปูาล้อวรปิในบ้าน”
ารารวะสามีที่าไป
ทำันามำบออเ้าพิธี ธูปในมือถูถือไว้แน่น...เพรประายแ้วเอ่ยำอำลา่อเาและาม้วยำพูสั้นๆ
“ันะพาุลับไปเมือไทย”
ธูปถูปัในระถา...เมื่อเยหน้าอีหน
มีนเ็นรถวีลแร์ระบบไฟฟ้ามาอยู่รหน้าเธอ
“มาามเหม่ยหยา...” พิะเป็นนเอ่ยแนะนำ
นี่หรือมาามเหม่ยหยา
มาราท่านประธานบริษัทหม่าไว
“เสียใ้วยนะ”
ภาษาไทย...เพรประายแ้วเบิาว้า
เ่นเียวับแรนิและพลอยเษรา
มาามเป็นนไทย
“ันถือสัาิไทย” ำอบเรียบ
เสียแปร่เล็น้อย ในวัยอนา ูี แ่ริ้วรอยผ่านวาเหมือนนผ่านวามระทมมาไม่น้อย
แม้ปาะแ หน้าะยันวล มีริ้วรอยประปราย และเินไม่ไ้ “ันเสียาสอ้ามาหลายสิบปี ้อนัุ่ยับุ...อิศราอายุสั้น...อย่าเสียใไปเลยนะ
ุ้าวเิน่อไปไ้ และอาะี้วยที่ไม่มีเาอยทำร้ายิใุอี่อไป”
นารู้อะไร
เพรประายแ้วถามัวเอ
รอยยิ้มที่ส่มาบอถึวามเมา
“ีวิไป้าหน้าเสมอ
าราไปอใรนหนึ่ไม่ไ้หมายวามว่าเราะหยุาร้าว่อไป”
เพรประายแ้วยมือรับำนั้น...้มศีรษะลเล็น้อย และเมื่อเยหน้าอีหนเธอไม่รู้ว่าเป็นภาพที่อัรา
ฤทธาเริไร หรืออี้วน อยาหยุภาพนั้นนิ่ๆ
ภาพอหิสาวที่ยัสวย
มีเสน่ห์ มีรอยยิ้มที่ละลายหัวใผู้าย
และหัวใอเา
หัวใออี้วนละลายเพราะเพรประายแ้วเสมอมา
“ถึเวลาที่อัราะปราัวไ้แล้วสินะ เพรประายแ้ว”
ความคิดเห็น