คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พายุนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลง
ยิ่ว่ารั 1
เสียฟ้าร้อรุนแรนทำให้พื้นสะเทือนและแสนั้น็แลบเป็นสีาว เป็นเส้นยาวๆ เหมือนลาาฟ้าลมาที่ิน พร้อมับลมที่รรโอย่าแร
้นไม้นอบ้านหลัเล็ๆ นี้ไหวอย่ารุนแร
และเสียิ่ไม้เปราะๆ ไ้หัลมา แ่ยุทธ็ยัรู้สึีใเพราะว่า่อนหน้านี้ิ่แห้ๆ
ผุบาิ่อ้นสนสูนั้นเาไ้ไปฟันลมาา้นบ้าแล้ว ่อนหน้าพายุะมาถึ เพราะเารู้ว่าแถวายทะเลแห่นี้ยามหน้าฝนและมรสุมรุนแร
น่าลัวเพียใ ิ่สนบาิ่อาะทำให้หลัาอันเปราะบาที่เป็นระเบื้อลอนให่นั้นแหั
แถมบ้านหลัเล็ๆ ทีู่ไม่มั่น็อาะพัลไ้
เมื่อเสียฟ้าเียบะมีเสียร้อรวราอบาัึ้นแทนและเสียนี้บาหัวใยุทธเสียยิ่ว่าอื่นใ
บาสุภาพไม่่อยีอยู่แล้ว ยิ่ท้อแ่ และใล้ลอ็ูเหมือนะยิ่แย่...
เาเินลับไปลับมาหน้าห้อที่บานอนอยู่...ฝนมาไ้สอวันแล้ว...บา็เหมือนว่าะรอไม่ไหว
บาทำท่าะลอ่อนำหน
หมออนามัยนัลออน้นสัปาห์หน้า อีห้าวัน
เาึไม่ไ้พาบาไปที่โรพยาบาล หรือสถานีอนามัย...เาะทำอย่าไรี
สีนวล ม่ายสาวลูอ่อนวัยห้าเือน มาเฝ้าูแลอยู่ับบาในห้อ
ฟ้าฟาลมาอีเปรี้ย แ่ฝนาล...ยุทธโผล่หน้าไปูรหน้าบ้าน...รถระบะเ่าๆ อเาออยู่รนั้น เาะออไปที่อนามัย ไปามเ้าหน้าที่พยาบาลสาวมาูแลบา
เพราะสภาพบานั้นไม่น่าะลนั่รถไปไหว แล้วเา็นึไ้ว่าป่านนี้สถานีอนามัยปิแล้ว
เพราะมันเินเวลา อนนี้เวลาหโมว่า ึะ้อไปามที่บ้านพั
ฝนาแล้ว เาเินลับไปที่ห้อเล็ๆ ้านใน
ห้อนอนห้อเียวไม่นับรวมพื้นที่้านอ ที่ยุทธัริเรียเสียโ้ว่าห้อโถ...
เายิ้มื่นๆ ับัวเอ...เวลาสามปีที่ระำลำบา...บ้าน...ริๆ
แล้วือระท่อมโโรโโสามมีามเิเท่านั้น
และบา็ยัป่วยออๆ แอๆ...
เาไม่น่าให้บาท้อ...
แ่บา็ิ้นรนเอ บาอยามีลูให้ับเา...ทั้ที่มันเสี่ย
สุภาพไม่ี ท้อยามยาไร้...ัวแม่ไม่ไ้บำรุบำเรอมานัเพราะวามอัััสน
แ่ยุทธ็ทำานหนัทุ่มเทปรนเปรอบาอย่าเ็มที่ แม้านที่ไ้ะเป็นแ่ับั!
าผู้ายที่เยทำานนั่โ๊ะในห้อปรับอาาศ...เาเหลือสภาพแ่ผู้ายที่อยู่อย่าิ้นรนปาัีนถีบ
รับ้าหาเินไปวันๆ ้วยารเป็นลูเรือประม
ออเรือไปับไ่๋
เรือหาปลาที่ไม่ให่มานั ทำานลาแ้ ใ้แรานเ้าว่า เาไม่อาะหวนหาอีที่เยสุสบายอี
วามผิพลาอีวิไม่ไ้เิเพราะเา
แ่เิเพราะผู้ายนนั้นนเียว...
นายนัย
โภาันทร
เาเปิประูเ้าไป ในห้อนั้นมีบานอนทอายอยู่บนฟูที่นอน...้าๆ
ัวมีสีนวลอยู่้วย เาเินเ้าไปหา สีหน้าบาบอวามเ็บปว
“บา
พี่ะไปามหมอนะ รอ่อน...”
“ไม่เอาึ้นรถไปหรือ พี่ยุทธ”
สีนวลเอ่ยถาม
เาพลันส่ายหน้า มอูบาแล้ว ารเลื่อนย้ายบาน่าะทำให้หล่อนระทบระแท
เาลัว...เามีลาสัหร์บาอย่า...วามอ่อนแออบาะ้อแ้ัทำให้เาไม่อยานึอะไรไลเินไป...
“เี๋ยวไปรับหมอนมาีว่า”
หมอนอาวบ้านหรือพยาบาลประำสถานีอนามัย
นพร
“ฝนาลมาแล้วยัมีแ่ฟ้าและลม ับรถไปรับมา...เรียมน้ำร้อนและผ้าสะอาไว้แยะๆ
นะ”
เาโน้มัวไปหาบา วามือบนแ้มอหล่อน แ้มีๆ
หน้าูบเียวไม่อิ่มเอิบ และแววาที่มอสบาับเาบอวามเ็บปว
“บา
อทนหน่อยนะ นี”
เาปลอบโยนหล่อน สสารหล่อนับใ หล่อนแย้มปารับ แห้ี...
“หิวน้ำไหม ินน้ำหน่อยนะ”
เาบอ หยิบระบอน้ำพลาสิที่มีหลอเสียบิอยู่้วยมาใล้ปา แล้ว้อนมือลไปใ้ศีรษะประอหล่อนึ้นมา
ใหู้น้ำ หล่อนูนิเียว็เบนหน้าห่าออไปทันที
“บา อทนหน่อยนะ พี่ำลัะไปรับหมอน”
หล่อนพยัหน้ารับ เอ่ยเสียแห้ๆ “รีบไปรีบมานะ พี่ยุทธ”
“้ะ...”
เาฝาบาไว้ับสีนวล โยไม่รู้ว่าสีนวลมีเนาอะไร
เาไม่เยรู้ทันสีนวลถึวามในใอันทะเยอทะยานและมาร้ายอหล่อนเลย
พอเาออาบ้านับรถออไป ยุทธ็ไม่รู้ว่าสีนวลเริ่ม้น
“เล่นาน” บามันที
้วยารเริ่ม้นประโยอันอ่อนหวาน่อน ประับประอให้บานอนสบาย
เพราะหล่อนเอเพิ่ผ่านารลอมาไ้ห้าเือนเท่านั้น...ลูสาวัวน้อยอหล่อน็เพิ่ะหลับไปเมื่อสัรู่
แม้ฟ้าฝนรุนแร็ไม่ื่นร้อโยเย เหมือนหลับสนิท หลัาื่มนมอหล่อนไปแล้ว
“พี่ยุทธนี่รัเธอมานะ บา”
เสียพู...เนิบนาบ
แ่พร้อมะพูอียาวเพื่อให้ไ้าม้อาร
“แม้ว่าเธอะไม่่อยแ็แร”
บามวิ้วหาัน
“ันรู้นะว่าเาเหาและอทนมา...”
บาๆ ่อนะระาเสียถาม
แ่ระนั้นวามเหนื่อยอ่อนทำให้เสียหล่อนาเป็นห้วๆ
“สีนวล...หมายวาม...ยัไ...เธอะบออะไร”
รอยยิ้มบนหน้าอนที่้มหน้าลอยู่้าัวบอถึประส์ร้าย
“เาเยบอว่า้อารเธอไหม”
“ัน...ัน...ไม่เ้าใที่เธอพู”
มือเอื้อมมาับแนอสีนวลบีบแน่น
“พู...สีนวล...พูให้หม”
“็เอ้อ...วาม้อารแบบนั้น...เาอนอนับเธอไหม”
บามีอาารเหมือนระุที่หัวใทันที
“ไม่เยใ่ไหม...หรือเย เธอ็ให้เาไม่ไ้”
บาปิปาเียบ แ่ระสับระส่าย
“เวลาเาลับมาาเรืออไ๋พษ์ เาไม่เยไปเที่ยวผู้หิเหมือนลูเรือนอื่นนะ
บา เาริ่ลับบ้าน...ำเินมาให้เธอ...ริไหม”
“สีนวล บอัน...มีอะไร”
“ันเ้าในะ” เสียสีนวลอ้อยอิ่...ฟ้าำรามลั่นๆ...
“ผู้ายเหา ลัมันลับมาาเรือนไปทีหลายๆ วัน...พว่อน่ะ้อนรับผู้ายพวนี้ันไม่มีว่า”
หน้าอบาเผือล...ฟ้าฟาลมาอีเปรี้ย พื้นสะเทือนเหมือนบ้านเ่าๆ
นี้ะไหวไ้
“ันรู้...เพราะเา...อาันนะ เาเ็บเินไม่ไปเที่ยว่อ เาเ็บเินให้เธอ”
บาเหมือนหัวอะระเบิ นึแล้ว...หล่อนรำพึ...ท่าทีสีนวลแปลๆ ทุหนที่พูุยับยุทธ
หล่อนแอบสัเเห็นนานแล้ว ท่าทีแปลๆ
เหมือนมีอะไร่อัน ลับหลัหล่อน...
“ันน่ะอยู่นเียวมาั้แ่ยัยแอนมันยัไม่เินะ”
สมหมาย ผัวอสีนวลนั้นหายสาบสูไป ไม่มีร่อรอย...และสีนวล็ำรัวเป็นม่ายอนที่ท้อแ่...นระทั่บันี้ลูสาวอหล่อนอายุไ้ห้าเือน
“เาไปหาเธอใ่ไหมเวลาลับมาาทะเล”
“เาเหาน่ะ บา แล้วัน็่วยเธอ”
มืออบาำแนอสีนวลแน่นและปลายเล็บที่ไม่ไ้ยาวแ่ไม่ไ้ัสั้นเสียทีเียว็ลในเนื้ออสีนวลแ่ระนั้นนถูิ็ไม่ไ้ปริปาร้อ แ่บอว่า
“ันเสียใ”
สั้นๆ สามำ แ่ผูมััวอยุทธเอาไว้เ็มที่
สีนวลรู้ว่าหล่อน้อารอะไร
็เ้าทำนอ่าเมียเสีย เอาผัวมา ประมานั้น...
หล่อนรู้ว่าหล่อนับลูะอยู่ันลำพัไม่ไ้ หาไม่มีผู้ายเ้มแ็สันอยูแล
หล่อนไม่อยาไ้แ่วามเมาายุทธ เพราะเาับสมหมายเยเป็นเพื่อนันมา่อน
เมื่อสมหมายหายสาบสูไป ยุทธ็มีเมา่อหล่อน หยิบยื่นเินให้
ไปูแลหล่อนบ้า แ่ทว่าเาไม่เยมีสัมพันธ์ทาายับหล่อนเลย แม้หล่อนะให้ท่า
ทอสะพาน็บ่อยหน
หล่อนโหบาเพราะหล่อนรู้ว่าารวาเพลิหนนี้ะเผาบาเสียทั้เป็น
บาไม่่อยสบาย ท้อแ่ใล้ลอ
เรียพออยู่แล้ว
อนนี้เพิ่มเรื่อู้สาวาวสวาทไปอีสัเรื่อ หัวอหัวใอบาะแทบาเสียเป็นแน่
“สีนวล
เา...ับเธอ...ริหรือ”
เสียบาสั่น เนื้อัวสั่นไปหมแล้ว ่อนะร้อโอโอย
เพราะเ็บท้อเือนมาเป็นระยะๆ อันรุนแร
“บา
หยุิเถิ เธอปวท้อใ่ไหม...”
ร่าที่อ้วนลมและส่วนท้อนูนึ้นมานั้นบิไปมา
รีร้อ...สีหน้าไม่่อยีเลย...หล่อนเ็บท้อทรมานมา...มันเ็บไปหม...
“พวเธอทรยศหัหลััน”
“บา
บอแล้วไว่าอย่าเพิ่ิมาไป”
หล่อนปลมือบาออ แล้วพยายามะ่วยประทัวามเ็บนั่นให้ แ่บาลับออแรปัหล่อนระเ็นออมาพร้อมับเสียหอบหายใ
ยส่วนัวท่อนบนยับึ้น้วยท่อนแน้อมาที่หน้าอสีนวล ้วยแววาิัอย่ายิ่
“เลว...ทั้เธอทั้พี่ยุทธ...นเลว”
หล่อนหอบ...เอามือวาบนหน้าท้อ บิัวไปมา ร้อรวราว่าเ็บ
และทรมาน...
“ไม่เอาน่า บา ิมาทำไม เธอำลัะเป็นแม่นนะ...”
“อย่ามายุ่ับัน” หล่อนสะบััวออ ลืมไปว่าัวเอไม่แ็แรพอ
หล่อนพยายามะลุ...แ่ลับล้มระแทลมาให้้อร้อราอย่าเ็บปวมาว่าเิม
ฝนที่าาเม็ไปแล้วลับมาระหน่ำอีหน ราวๆ บนหลัา
ลมไหวอื้ออึ...และเสียิ่ไม้ฟาหั
เสียฟ้าร้อ สายฟ้าแลบาวสว่าเป็นระยะ...ไฟฟ้านั้นิๆ ับๆ...ไม่ไ้สว่าอยู่ลอเวลา น้ออาศัยุะเีย่วยอีแร...พอๆ ับไฟในเาที่ลุิเพราะ้มน้ำเือรอท่าารทำลอ
สีนวลมอบา้วยแววาเยือเย็น...มาร้ายและหวัผลเลิศ
หล่อนิเอาเอว่านไหนที่อ่อนแอ็ไม่น่าะอยู่ให้นาน...ะอยู่ทำไมเพื่อวาทาอหล่อนและยุทธ
หาไม่มีบา ยุทธะูแลหล่อนมาว่านี้
่ำนี้ หาทั้แม่ทั้ลูมีอันเป็นไป็ี แ่หาะให้เลือมีอย่าเียว อมีแ่ลู็น่าะพอ
“บา...ายๆ ไปะ ็ะเท่าับ่วยทำบุให้ับันและลูนะ”
หล่อนเอ่ยับัวเอ...แล้วมอูบาผู้พลิัวนอนหันหลัมาให้ ยิ้มเยาะมุมปา
“เธอน่าะรู้ว่าเธอวระายาไปไ้แล้ว
นอ่อนแอ...ไม่มีประโยน์นอาถ่วพี่ยุทธ”
ถนนมีแ่เศษิ่สนทั้ให่และเล็มาวาทาให้้ออยหลบหลี เาแวะไปรับนพรไ้ที่บ้านพัแล้วเร่ให้หล่อนามออมา
“อะไร ะลอ่อนเวลาเหรอ” นพรเอ่ยถาม
ยุทธพยัหน้ารับ“ฝนหนั้วย ท่าะลอยา”
“ไปโรพยาบาล็ไม่สะวินะ”
เาส่ายหน้า
“ะี้ผมับรถมา ทาไปไม่ไ้หลายุ...”
เาวิ่นำลับไปที่รถ นพรพร้อมับระเป๋าเรื่อมือหมอ วิ่ามมาแล้วเ้ามานั่ในอนหน้าอรถระบะเ่าๆ...้านหลัแม้ะมีหลัาแ่็ถูฝนสาระหน่ำนเปียไปหม
เารีบเอารถลับบ้าน...ถนนามาว่าเิม
เพราะิ่ไม้วา เา่อยๆ ไ่หลบไป ใร้อนรนนั
ภาวนาแ่ว่าอให้เาไ้พานพรลับไป่วยทำลอไ้ทัน
นพรพยายามัถามอาารอบาไปพลาๆ แล้วบอวามเป็นห่ว
“บาไม่่อยแ็แรนั”
“ผม็ลัวนะ หมอ”
“ไม่เป็นไร ะทำให้ีที่สุ...อนนี้ใรเฝ้าบาอยู่ละ”
“็เป็นสีนวล”
“ีนะ เพราะสีนวลมีประสบาร์เป็นแม่ลูอ่อนมา่อน”
“ผม็ว่าี...”
แล้วเา็พยายามับรถอย่าระมัระวั เหลือระยะทาอีสัสามิโลเมรถึบ้าน เสียนพร็ร้อเอะอะออมา
“ยุทธ เห็นไหมนั่น”
หล่อนี้มือไป้วย เาึมอเห็นรถยน์ที่อ้าถนน
มีิ่ไม้อยู่บนหลัารถ
“อรถลไป่วยู่อนีไหม”
เาลัเล
แล้วถามอ่อยๆ “ะีหรือ บารออยู่”
“แ่เราเห็นแล้วนะ ยุทธ
เราะทำเยไม่ไ้
ยุทธหันมอหน้านพู เห็นวามริและห่วใยาวหน้านั้น
“สัแป๊บนะ ยุทธ ไปูพวเาหน่อย
มีนิในรถไหม”
เาำ้อยอม
ประเี๋ยวเียว
บาน่าะรอไ้...้านอฝนยัลมาแ่ิใบไม้และิ่อันพันันอยู่เบื้อบนึไม่ไ้ระหน่ำให้เปียปอน
เาเินนำหน้านพรไปยัรถ...เอะใเมื่อพิารารถอย่าเ็มา
เาเยเห็นรถันนี้...ยี่ห้อรถบนฝาระโปร...แม้ะไม่เห็นเลทะเบียน
เาเพ่มออีหน ระุที่หัวใรุนแรร่ำร้อับัวเอว่า
...ไม่น่าะใ่...
ใระิว่าะย้อนลับมาเอันไ้...เามอเ้าไปในรถ...
นับนอนฟุบหน้าับพวมาลัย และ้านับ...
เาเห็นผู้หินนั้นถนัา...ำไ้...
ุปาริาิ!
ยุทธราในใ...เธอไม่ไ้หมสิ แ่มอมา
วานั้นยายว้าและมีประายยินี
เธอเอามือทุบระหน้า่า รีเสียร้อออมา
“่วย้วย”
เธอไม่รู้ัเา...ยุทธแน่ใ แ่เารู้ัเธอ ในานะุผู้หิอนาย
นายหิ
และนับน่าะเป็นัวนายนัย โภาันทร เอ
นาย...นที่ับไล่เาออาานมาระำลำบา
นที่ปิหนทาอเา...นใร้าย
“่วยัน้วย...่วยันับสามี และ่วยลู”
เธอเอาระลไ้แล้ว ำหลัระุหัวใเา เาำลัะมีลูที่้อลับไป่วยเหมือนัน
ยุทธเปิประูรถ
ปาริาิแทบะหล่นลมา
แ่นั่น....วาอยุทธเบิว้า
ปาริาิท้อ...เธอท้อ...และน่าะเป็นท้อแ่...
นายหิท้อ
่อนหน้านี้วามพยายามะมีลูอนายับนายหิเป็นที่รู้ันี แ่ไม่เยมี
แ่วันนี้เธอท้อ...
“่วยลูัน้วย...”
ปาริาิเอ่ยุะวิวอน
“ไ้โปร...่วยเรา...สามนพ่อแม่ลู”
เาะทำอย่าไร...ยุทธอยู่ในภาวะที่ัน
ทำอะไรไม่ถูไปเสียแล้ว
ความคิดเห็น