ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ผมกลัวแล้วครับคุณพ่อ...!? [50%]
บทที่ 3 ผมกลัวแล้วครับคุณพ่อ...!?
กลิ่นที่ไม่คุ้นเคยลอยมาแตะเข้าที่จมูก...
กลิ่นแปลกๆของสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นอาหาร...
กลิ่นไหม้...?
“เฮ้ย!” ร่างเล็กลุกพรวด แต่แล้วภาพเบื้องหน้าเหมือนจะมืดมัวไปหมดจนต้องฟุบลงไปอีกรอบ
“คุณๆ เป็นอะไรรึเปล่า!” เสียงหนึ่งแล่นเข้าอนุสติ หลังจากความหน้ามืดเลือนหายไป “อย่ารีบลุกสิ ค่อยๆ” ดวงตาสีดำกลมโตกระพริบถี่ๆจนปรับแสงได้ในที่สุด...
จำได้เพียงว่าตัวเองฝันแปลกๆว่าสลับร่างกับแฟนเก่าเพียงแค่นั้น แต่คนที่อยู่เบื้องหน้านี่สิ...
ทำไมมันหน้าเหมือนคนในฝันที่มากระทำเขาเสียจริง...
หรือบางทีอาจจะไม่ใช่แค่ฝัน?
แล้วเซฟก็ถึงคราวปลงเมื่อเห็นภาพของมีนสะท้อนอยู่ในกระจกแทนที่จะเป็นภาพของเขา เสียงซ่าของน้ำดังอยู่มีนในร่างของเขาคงกำลังอาบน้ำ
“คุณโอเครึยัง” น้ำแก้วหนึ่งถูกยื่นให้ซึ่งเซฟก็รับมาดื่มอึ๊กๆ “ดื่มช้าๆก็ได้ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว” ไม่รู้เขาคิดไปเองรึเปล่าว่าเสียงของคนตรงหน้ามีความโมโหกรุ่นอยู่ แต่คำพูดไม่ได้รับการสนองเมื่อคนดื่มดื่มหมดเรียบรอบ พร้อมส่งแก้วคืนให้
“ขอบคุณครับ” เขากล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง “นี่ผม... หลับไปเมื่อไหร่...”
“นั่นล่ะเรื่องที่เราจะพูดกัน”
เสียงของบอยเย็นจนน่ากลัว
“ทำไมคุณถึงไปหลับในห้องน้ำครับ!” ชายหนุ่มดุราวเขาเป็นเด็กเล็กๆ
“อะ... หา...?? นี่ผมหลับในห้องน้ำเหรอ??” เซฟเห็นชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจ
“คุณรู้ไหมว่าคุณน่ะทำพวกผมจะหัวใจวายเอา!” ร่างเล็กที่ถูกตำหนินั่งมองอย่างงงๆ “มีนก็ถามแล้วว่าอาบไหวรึเปล่า อาบไม่ไหวแล้วยังมาทำอวดเก่ง! เป็นยังไงล่ะ! ไม่จมน้ำตายไปก็บุญเท่าไหนแล้วคุณ!”
“จมน้ำ?”
“ก็ใช่น่ะสิ! ทำไมคุณถึงไม่เปิดท่อก่อนถ้าจะอาบฝักบัว! แล้วนี่เห็นไหมน้ำมันก็นองๆมาเนี่ย!” บอยชี้ไปทางพื้นที่ยังไม่แห้งดี “มันไหลออกมาถึงห้องนี้ดูสิครับ!!! นี่เพิ่งทำความสะอาดเสร็จเมื่อกี้ มีนถึงเพิ่งไปอาบน้ำได้...” ดวงตาสีดำดุจัดจนเซฟต้องเบือนหนี “มองตาผมนี่!”
นั่นแน่ะ... ไม่ยอมให้หลบตาอีก... ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วครับ คุณพ่อ(?)...
เซฟจำหันกลับไปมองดวงตาที่คุโชนด้วยไฟแห่งความโกรธ “พอผมกับมีนวิ่งไปที่ห้องน้ำเพราะเจ้าน้ำนี่ รู้ไหมว่าผมเห็นอะไร! คุณน่ะจมอยู่ในอ่าง! หลับสนิทเลย สนิทมาก! จนผมคิดว่าตายไปแล้วด้วยซ้ำ! ตัวคุณเงี้ยนอนอยู่ในอ่างเลยล่ะ! หัวก็อยู่ในอ่าง! ฟองหายใจก็ไม่มี! น้ำนี่เจิ่งไปหมดทั้งห้องน้ำไหลมาถึงห้องนอน! ยังดีที่ไม่ออกนอกห้องไปท่วมคอนโด!” เซฟอ้าปากเหวออย่างไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อน...
เจ้าคนที่เหมือนอารมณ์เย็น พอโกรธกลับร้อนยิ่งกว่าไฟ...
จำได้ว่าไม่ถูกใครว่าแบบนี้มาตั้งแต่สิบห้าแล้ว...
“นี่คุณ! ฟังผมอยู่รึเปล่า! ผมเครียดนะ! คราวหน้าคราวหลังเตือนอะไรก็ขอให้ฟังบ้าง! เชื่อบ้าง! ถ้าผมกับมีนไม่เจอเข้าจะเป็นยังไง! คิดถึงตรงนี้บ้างสิ อย่าเอาทิฐิโง่ๆของคุณมาบงการสมอง! ถึงตายเลยนะคุณ!”
“นี่คุณด่าผมเหรอ!?” ร่างเล็กขึ้นเสียงสูงปรี๊ด
“ผมชมคุณอยู่มั้ง ไม่ต้องมาค้อนเลย ผมไม่ได้ด่าคุณ ผมแค่ว่า การด่าคือการใช้คำไม่สุภาพ เราโตกันพอที่พูดกันด้วยเหตุผลแล้ว...”
“อ๋อเหรอ ผมนึกว่าคุณคิดว่าตัวเองเป็นพ่อผมเสียอีก” เซฟสะบัดหน้าหนี เมื่อคำว่า ‘ทิฐิโง่ๆ’ มันแทงใจเจ็บจี๊ด จนทำให้บอยเริ่มรู้สึกผิด
“เอาเป็นว่าผมขอโทษแล้วกันถ้าพูดอะไรแรงเกินไป แต่คุณก็ผิด และผมก็ยังโกรธคุณอยู่” ฝ่ายถูกว่ายังคงไม่หันมาเพราะ ‘ทิฐิโง่ๆ’ ตามที่อีกฝ่ายปรามาสไว้ “ผมบอกว่าผมยังโกรธคุณอยู่” บอยย้ำเสียงดุ เออ... นี่เห็นเขาเป็นเด็กจริงๆใช่ไหม...
“อย่าให้ผมต้องพูดอีกรอบ ไม่งั้นผมจะถือว่าคุณยังไม่โตจริงๆด้วย ว่ากันตามเหตุผลสิครับ!” เซฟนิ่งไปครู่หนึ่ง คิดย้อนเหตุการณ์ทั้งหมด การที่บอยตำหนิเขาก็เพราะความเป็นห่วง อีกอย่างเขาก็ผิด ถึงจะผิดแบบไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ ก็จริง... ถ้าเกิดบอยกับมีนไม่มาเจอละก็...
“ผมขอโทษ...” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นในที่สุด แม้จะยังไม่หันมามอง “แล้วก็ขอบคุณด้วย...” เซฟคิดว่าตัวเองได้ยินเสียงถอนหายใจ
“คราวหลังไม่ไหวก็บอกว่าไม่ไหวนะครับ”
“ครับ...” เซฟรับคำเบาๆ ก่อนเอ่ยงุบงิบ “คุณพ่อ...”
“คุณว่าอะไรนะ?”
“เปล๊า ไม่ได้พูดว่าอะไร เอ๊ะ คุณได้กลิ่นอะไรไหม? ผมได้กลิ่นไหม้ๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว??”
เดี๋ยวมาต่อจ้า
กลิ่นที่ไม่คุ้นเคยลอยมาแตะเข้าที่จมูก...
กลิ่นแปลกๆของสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นอาหาร...
กลิ่นไหม้...?
“เฮ้ย!” ร่างเล็กลุกพรวด แต่แล้วภาพเบื้องหน้าเหมือนจะมืดมัวไปหมดจนต้องฟุบลงไปอีกรอบ
“คุณๆ เป็นอะไรรึเปล่า!” เสียงหนึ่งแล่นเข้าอนุสติ หลังจากความหน้ามืดเลือนหายไป “อย่ารีบลุกสิ ค่อยๆ” ดวงตาสีดำกลมโตกระพริบถี่ๆจนปรับแสงได้ในที่สุด...
จำได้เพียงว่าตัวเองฝันแปลกๆว่าสลับร่างกับแฟนเก่าเพียงแค่นั้น แต่คนที่อยู่เบื้องหน้านี่สิ...
ทำไมมันหน้าเหมือนคนในฝันที่มากระทำเขาเสียจริง...
หรือบางทีอาจจะไม่ใช่แค่ฝัน?
แล้วเซฟก็ถึงคราวปลงเมื่อเห็นภาพของมีนสะท้อนอยู่ในกระจกแทนที่จะเป็นภาพของเขา เสียงซ่าของน้ำดังอยู่มีนในร่างของเขาคงกำลังอาบน้ำ
“คุณโอเครึยัง” น้ำแก้วหนึ่งถูกยื่นให้ซึ่งเซฟก็รับมาดื่มอึ๊กๆ “ดื่มช้าๆก็ได้ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว” ไม่รู้เขาคิดไปเองรึเปล่าว่าเสียงของคนตรงหน้ามีความโมโหกรุ่นอยู่ แต่คำพูดไม่ได้รับการสนองเมื่อคนดื่มดื่มหมดเรียบรอบ พร้อมส่งแก้วคืนให้
“ขอบคุณครับ” เขากล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง “นี่ผม... หลับไปเมื่อไหร่...”
“นั่นล่ะเรื่องที่เราจะพูดกัน”
เสียงของบอยเย็นจนน่ากลัว
“ทำไมคุณถึงไปหลับในห้องน้ำครับ!” ชายหนุ่มดุราวเขาเป็นเด็กเล็กๆ
“อะ... หา...?? นี่ผมหลับในห้องน้ำเหรอ??” เซฟเห็นชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจ
“คุณรู้ไหมว่าคุณน่ะทำพวกผมจะหัวใจวายเอา!” ร่างเล็กที่ถูกตำหนินั่งมองอย่างงงๆ “มีนก็ถามแล้วว่าอาบไหวรึเปล่า อาบไม่ไหวแล้วยังมาทำอวดเก่ง! เป็นยังไงล่ะ! ไม่จมน้ำตายไปก็บุญเท่าไหนแล้วคุณ!”
“จมน้ำ?”
“ก็ใช่น่ะสิ! ทำไมคุณถึงไม่เปิดท่อก่อนถ้าจะอาบฝักบัว! แล้วนี่เห็นไหมน้ำมันก็นองๆมาเนี่ย!” บอยชี้ไปทางพื้นที่ยังไม่แห้งดี “มันไหลออกมาถึงห้องนี้ดูสิครับ!!! นี่เพิ่งทำความสะอาดเสร็จเมื่อกี้ มีนถึงเพิ่งไปอาบน้ำได้...” ดวงตาสีดำดุจัดจนเซฟต้องเบือนหนี “มองตาผมนี่!”
นั่นแน่ะ... ไม่ยอมให้หลบตาอีก... ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วครับ คุณพ่อ(?)...
เซฟจำหันกลับไปมองดวงตาที่คุโชนด้วยไฟแห่งความโกรธ “พอผมกับมีนวิ่งไปที่ห้องน้ำเพราะเจ้าน้ำนี่ รู้ไหมว่าผมเห็นอะไร! คุณน่ะจมอยู่ในอ่าง! หลับสนิทเลย สนิทมาก! จนผมคิดว่าตายไปแล้วด้วยซ้ำ! ตัวคุณเงี้ยนอนอยู่ในอ่างเลยล่ะ! หัวก็อยู่ในอ่าง! ฟองหายใจก็ไม่มี! น้ำนี่เจิ่งไปหมดทั้งห้องน้ำไหลมาถึงห้องนอน! ยังดีที่ไม่ออกนอกห้องไปท่วมคอนโด!” เซฟอ้าปากเหวออย่างไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อน...
เจ้าคนที่เหมือนอารมณ์เย็น พอโกรธกลับร้อนยิ่งกว่าไฟ...
จำได้ว่าไม่ถูกใครว่าแบบนี้มาตั้งแต่สิบห้าแล้ว...
“นี่คุณ! ฟังผมอยู่รึเปล่า! ผมเครียดนะ! คราวหน้าคราวหลังเตือนอะไรก็ขอให้ฟังบ้าง! เชื่อบ้าง! ถ้าผมกับมีนไม่เจอเข้าจะเป็นยังไง! คิดถึงตรงนี้บ้างสิ อย่าเอาทิฐิโง่ๆของคุณมาบงการสมอง! ถึงตายเลยนะคุณ!”
“นี่คุณด่าผมเหรอ!?” ร่างเล็กขึ้นเสียงสูงปรี๊ด
“ผมชมคุณอยู่มั้ง ไม่ต้องมาค้อนเลย ผมไม่ได้ด่าคุณ ผมแค่ว่า การด่าคือการใช้คำไม่สุภาพ เราโตกันพอที่พูดกันด้วยเหตุผลแล้ว...”
“อ๋อเหรอ ผมนึกว่าคุณคิดว่าตัวเองเป็นพ่อผมเสียอีก” เซฟสะบัดหน้าหนี เมื่อคำว่า ‘ทิฐิโง่ๆ’ มันแทงใจเจ็บจี๊ด จนทำให้บอยเริ่มรู้สึกผิด
“เอาเป็นว่าผมขอโทษแล้วกันถ้าพูดอะไรแรงเกินไป แต่คุณก็ผิด และผมก็ยังโกรธคุณอยู่” ฝ่ายถูกว่ายังคงไม่หันมาเพราะ ‘ทิฐิโง่ๆ’ ตามที่อีกฝ่ายปรามาสไว้ “ผมบอกว่าผมยังโกรธคุณอยู่” บอยย้ำเสียงดุ เออ... นี่เห็นเขาเป็นเด็กจริงๆใช่ไหม...
“อย่าให้ผมต้องพูดอีกรอบ ไม่งั้นผมจะถือว่าคุณยังไม่โตจริงๆด้วย ว่ากันตามเหตุผลสิครับ!” เซฟนิ่งไปครู่หนึ่ง คิดย้อนเหตุการณ์ทั้งหมด การที่บอยตำหนิเขาก็เพราะความเป็นห่วง อีกอย่างเขาก็ผิด ถึงจะผิดแบบไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ ก็จริง... ถ้าเกิดบอยกับมีนไม่มาเจอละก็...
“ผมขอโทษ...” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นในที่สุด แม้จะยังไม่หันมามอง “แล้วก็ขอบคุณด้วย...” เซฟคิดว่าตัวเองได้ยินเสียงถอนหายใจ
“คราวหลังไม่ไหวก็บอกว่าไม่ไหวนะครับ”
“ครับ...” เซฟรับคำเบาๆ ก่อนเอ่ยงุบงิบ “คุณพ่อ...”
“คุณว่าอะไรนะ?”
“เปล๊า ไม่ได้พูดว่าอะไร เอ๊ะ คุณได้กลิ่นอะไรไหม? ผมได้กลิ่นไหม้ๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว??”
เดี๋ยวมาต่อจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น