คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 หรือจะเป็นเพราะ...? [100%]
“ไอ้นกเอี้ยง! ปล่อยฉันนะโว้ย!”
เซฟโวยลั่น เขย่าเก้าอี้ที่เขาถูกผูกติดไว้อย่างหัวเสีย
“เราควรจะช่วยกันคิดแก้ปัญหามากกว่ามาโวยวายนะครับ คุณเซฟ” บอยพูดพลางนวดขมับเบาๆ เขาทนไม่ได้จริงๆที่จะเห็นคนที่เขารักกลายเป็นม้าดีดกะโหลก
“แกก็ปล่อยฉันซีวะ!”
“กรุณาใช้คำสุภาพด้วย แล้วพูดเบาๆก็ได้ครับ เราอยู่กันแค่นี้ ทำอย่างกับอยู่คนละฟากเมือง” ร่างบนเก้าอี้ฮึดฮัด ตั้งแต่ชายหนุ่มถูกเปลี่ยนร่างมาก็รู้สึกหงุดหงิดบอกไม่ถูก ตาก็จะปิดอยู่รอมร่อ ตัวก็เหนอะหนะบอกไม่ถูกทั้งข้างนอกและข้างใน “มีนนึกอะไรออกบ้างไหม”
คำตอบคือการส่ายหน้า บอยถอนหายใจเฮือกกับคนทั้งสองที่ดูจะไม่ให้ความร่วมมือเสียเลย มองหน้ากันก็ยังไม่มอง
“พวกคุณเลิกกันเพราะอะไรหรือ” เจ้าบ้านพลั้งปากถามไปด้วยความอยากรู้ ร่างบนเก้าอี้หันกลับมาจ้องเขาราวจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไม่ใช่เรื่องของแก!”
“เขาทิ้งผมน่ะครับ” เซฟหันไปถลึงจ้องบุรุษที่นั่งอยู่บนเตียง สบถเบาๆอย่างหงุดหงิด “วันนี้ปีที่แล้ว... วันวาเลนไทน์... ในร้านกาแฟตรงหัวมุมสี่แยกที่ผมกับเขาชอบไปกินกันบ่อยๆ...” ดวงตาสีน้ำตาลเหม่อลอยราวกลับไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นอีกครั้งยามเอ่ย “เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อน กับกางเกงยีนส์ที่ใส่ประจำ... เดินเข้ามาหาผม... ถอดแหวนคู่ของเราออก... วางไว้บนโต๊ะ... แล้วบอกผมว่า ‘ฉันเบื่อนายแล้ว เราเลิกกันเถอะ’ เขาออกไปจากร้าน แต่ผมยังนั่งอยู่ตรงนั้น ทิฐิของผมทำให้ผมไม่ลุกตามไป... ไม่โทร... ไม่ถาม... ไม่ตื้อ... ไม่อ้อนวอน... ไม่ร้องไห้...”
เล่าถึงตรงนี้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบือนไปจ้องร่างของตนเองที่ถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้ ดวงตาที่ทำให้เซฟถึงกับสะอึก...
“ผมสาปแช่งคุณต่อเทพเจ้าแห่งความรัก ที่คุณบังอาจมาเลิกกับผมในวันของท่าน ขอให้คุณมาเป็นผม รู้สึกอย่างผม เข้าใจความเจ็บปวดของการถูกทิ้งที่ผมต้องเผชิญ...”
“บ้าน่า!” เซฟอุทาน ดวงตาสีดำกลมโตเบิกกว้าง ประโยคที่พูดต่อมาแทบจะเป็นเสียงกระซิบ “ฉันว่าฉันรู้สาเหตุแล้ว...”
“ครับ?” สองเสียงทวน
“ดูเหมือนเทพแห่งความรักจะเล่นตลกร้ายลึกกับเราเข้าแล้วล่ะมีน...” ผู้พูดกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นยามเอ่ยต่อ “ฉันก็ขอเทพแห่งความรักเหมือนกัน ขอทำนองเดียวกับนายเลยล่ะ”
ไม่มีใครทันสังเกตว่าเสียงพูดของเซฟปวดร้าวเพียงใดเพราะเนื้อความนั้นสำคัญกว่ามาก...
“สรุปก็คือเพราะพวกคุณสองคนขอเทพแห่งความรักให้อีกคนมาเป็นอย่างตัวเองในวันแห่งความรัก ท่านเลยสนองให้เป็นตามนั้นในปีถัดมา” บอยเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่ยาวนาน
“ไม่เชิง” ร่างบนเก้าอี้ตอบ “ว่าแต่คุณแก้มัดให้ผมได้รึยัง”
“ผมว่าเป็นไปได้สูงครับบอย ถ้าผมจำไม่ผิดตอนที่ผมวิ่งมานี่ก็ช่วงเที่ยงคืน เป็นไปได้ว่าท่านอาจทำงานเฉพาะวันวาเลนไทน์ ถึงได้สนองพรแบบตลกร้ายกาจมาข้ามปีอย่างนี้”
มีนเดินไปแก้มัดให้ร่างของตนที่ถูกมัดติดเก้าอี้
“เอาล่ะ ไปกันเถอะครับเซฟ”
“ไปไหน??” คนถูกเรียกถามอย่างงุนงง
“ก็ไปอาบน้ำไงครับนี่คงเหนียวตัวแย่แล้วใช่ไหมเนี่ย” ขณะที่ผู้ฟังกำลังงงๆอยู่มีนก็หันไปหาบอย “ยืมมือคุณช่วยอุ้มร่างผมไปในห้องน้ำหน่อยสิครับ บอย”
“เฮ้ย! ไม่ต้องฉันเดินเองได้! หยุดนะ! หวา...!” อยู่ดีๆชายหนุ่มก็ถูกช้อนขึ้น เขาผวากอดคออีกฝ่ายด้วยกลัวตก
“อย่าเลยครับ ร่างผม ผมรู้ดี ตอนนี้คุณน่ะ แค่จะลืมตายังแทบจะลืมไม่ขึ้นเลย” เป็นจริงดังที่เจ้าของร่างพูด และกว่าเขาจะรู้ตัว...
ร่างเล็กก็อยู่นั่งในอ่างเย็นเฉียบ...
“เอ้า! ออกไปได้แล้วแค่อาบน้ำฉันอาบเองได้” หากทั้งสองคนยังคงนิ่ง “เอ้า! ไปสิยืนอยู่ทำไม”
“แน่ใจนะครับว่าไม่ให้ผมกับบอยช่วย??”
“บ้า! ให้นายช่วยน่ะไม่เอาหรอก ส่วนถ้าให้คุณช่วย ถ้าคุณทนไม่ไหว ปล้ำผมขึ้นมาจะทำยังไง” ดวงตาสีดำกลมโตมองร่างสูงทั้งสองอย่างบ่งเจตนาชัดเจน มีนถอนหายใจเฮือก
“ตามใจแล้วกันครับ ถ้าอาบเสร็จแล้วก็เรียกแล้วกัน เดี๋ยวผมจะได้พาออกไปและอาบต่อเลย เหม็นกลิ่นเหล้าจริงๆ นี่คุณติดเหล้าหรือ” ไหงเจ้ากรรมคนติดเหล้ากลับจ้องเขาเขม็ง
“ไม่ใช่เรื่องของนาย! ออกไปได้แล้ว!” มีนมองบอยอย่างขอความเห็นเมื่อไม่มีอะไรค้านพวกเขาทั้งสองจึงเดินออกไป
“เฮ้อ” เซฟถอนหายใจ
ทิ้งร่างลงนอนราบกับอ่างน้ำ
ตามองเพดานขาวที่ว่างเปล่า...
น้ำตามันก็พาลไหลเอาดื้อๆ...
เขาปล่อยกายที่ไม่ใช่ของเขาให้สัมผัสความเย็นของแผ่นกระเบื้อง... อากาศที่โอบล้อมกรีดความหนาวเข้าลึกถึงหัวใจ...
คนที่เขาไม่ได้เจอมาหนึ่งปี... หนึ่งปี...
ตอนที่ของดริ๊งค์อยู่ที่คลับ กลับบ้านไม่ไหว จึงไปนอนในม่านรูดที่ดูจะใกล้ที่สุด...
พอรู้สึกตัวก็มีใครไม่รู้กำลังอยู่ในตัวเขา...
บัดซบจริงๆ...
บัดซบ...
“ฮึก...” ชายหนุ่มสะอื้นอยู่ในลำคอคำพูดทั้งหลายวนเวียนอยู่อย่างนั้น
“มันก็สมควรกับคนอย่างคุณแล้วนี่ครับ”
“ฮึก...” หยาดน้ำไหลเรื่อยลงไปผ่านใบหูลงไปที่เส้นผมก่อนจบลงบนอ่างกระเบื้อง...
เขาปล่อยให้เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ก่อนฝืนกายลุกนั่งอย่างยากเย็น เดินข้ามจากอ่างอย่างระมัดระวัง จนมานั่งแหมะอยุ่หน้ากระจกบานใหญ่ ที่ส่องได้ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
รอยยิ้มน้อยๆถูกแค่นขึ้น
เจ้าหมอนั่นรวยไม่เลว...
คนใหม่ของมีน...
ดวงตาสีดำเงยขึ้นมองคนที่อยู่ในอนุสติ...
ดวงตาสีดำกลมโตที่มักจะมองเขาอยู่เสมอ...
และตอนนี้มันก็กำลังมองเขาอีกครั้งหนึ่งผ่านกระจก...
ฝ่ามือทาบลงบนแผ่นแก้ว... ไล้ไปตามส่วนต่างๆ...
วงหน้าที่โหยหามาตลอด...
ริมฝีปากอวบอิ่มโน้มเข้าหาภาพเสมือนในกระจก...
สุดท้ายก็สัมผัสได้เพียงความเย็นของแผ่นแก้ว...
“คุณทำอะไรน่ะ” เซฟสะดุ้งสุดตัว หันไปมองผู้บุกรุกที่อาจหาญเดินเข้ามา วงหน้าคมเข้มไม่บ่งความประหลาดใจแม้แต่น้อย “ขอโทษ ผมเห็นคุณเซฟเงียบไปนานเลยเข้ามาดูว่าเป็นอะไรรึเปล่า ผมก็ว่าแล้ว...”
“ผมไม่แย่งหรอกครับ ไม่ต้องห่วง” ร่างเล็กตอบแม้อีกฝ่ายยังพูดไม่จบก็ตามที ดวงตาสีดำกลมโตมองบอยด้วยสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย “ขอโทษด้วยแล้วกันที่ทำกับร่างกายคนของคุณอย่างนี้”
คนของคุณ...
พูดเองก็เจ็บเอง
“คุณยังรักเขาอยู่” ความขื่นขมในแววตาของเซฟเป็นคำตอบได้ดีที่สุด
“ผมปฏิเสธไม่ได้ครับ... แต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่า... คนอย่างเซฟเจ็บแล้วจำ...” บอยหรี่ตาลงอย่างคุณคิด
“ทำไม... ผมไม่เข้าใจ... เท่าที่ผมจำได้ คุณเป็นคนทิ้งมีน แต่หลายครั้งผมกลับนึกว่าคุณเป็นคนถูกทิ้งเสียมากกว่า... คุณเจ็บเพราะอะไรกันคุณเซฟ...” ร่างเล็กเบิกตากว้างเมื่อสำนึกได้ว่าตนพูดอะไรออกไป ก่อนคุมสติได้ในวินาทีต่อมา
“ก็แค่... ผมเบื่อเขาเท่านั้นเองครับ ไม่มีเหตุผลอะไรอื่นอีก ผมแค่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” คนพูดหลบตาอย่างพิรุธ “ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่แย่งเขามาแน่ๆ รักมีนให้มากๆไม่ต้องสนอะไร แค่นั้นก็พอครับ รบกวนคุณออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะอาบน้ำแล้ว”
วงหน้าคมเข้มครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนเดินออกไปแง้มประตูห้องน้ำไว้เล็กน้อยเผื่อมีอะไรเกิดขึ้นจะได้เข้ามาช่วยได้ทัน
เซฟถอนหายใจอีกครั้ง พยุงกายไปนั่งในอ่าง เปิดน้ำจากฝักบัวให้สาดเทลงมา
เขานั่งพิงอ่าง ดวงตาสีดำพริ้มลง สัมผัสความแรงของหยาดน้ำที่กระเซ็นลงมาลบคราบทุกอย่างออกไป... รวมไปถึงน้ำตา...
ความจริงน่ะให้มันอยู่กับเขาคนเดียวก็พอ...
“คุณทำอะไรน่ะ”
มีนสะดุ้งละริมฝีปากออกจากกระจก ดวงตาสีดำเข้มของบอยจ้องมา
“ผมแค่คิดถึงวันเก่าๆน่ะครับ... ไม่ต้องห่วงหรอกครับบอย... ผมไม่กลับไปหาเขาหรอก” ดวงตาสีน้ำตาลฉายรอยขื่นขม
ถึงอยากกลับไปก็คงทำไม่ได้...
“บอยน่าจะรู้นะครับ... คนอย่างมีนเจ็บแล้วจำ...”
ร่างสูงชะงักกึก ก่อนหันหลังเบือนหน้าหนีแล้วเดินออกไป ทิ้งไว้แต่คำพูด....
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
+++++++++++++++
ยาวแล้วน้า ขอโทษค่า ขอเลื่อน nc ออกไปหน่อย คิดว่ามันคงเร็วเกินไปสำหรับคนในเรื่อง --+
ขอโทษจริงๆค่า ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์นะค้า
++++++++++
ตอนนี้สั้นๆค่า เน้นเนื้อหา แต่ละตอนจะมีหนึ่งปม --+
แต่ตอนต่อไป
>//////////////<
ไม่บอกให้ทายเอาเอง 55+
ใบ้ว่าเราจะมีการทำความสะอาดครั้งใหญ่และ NC เล็กๆน้อยมาบรรณาการ -/////-
เพราะงั้นเลยตัดจบตอนนี้แค่นี้ค่า ไม่งั้นยาว --+
ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์นะค้า
รบกวนบอกริสหน่อยได้ไหมคะว่างงตรงไหนจะได้แก้ถูก งงว่าใครเป็นใครรึเปล่าคะ?
แล้วตอนนี้งงไหมเอ่ย
ด้วยความขอบคุณ
Loveyaris
ความคิดเห็น