คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ทำไมถึงเป็นแบบนี้!? [100%]
บทที่ 1 ทำไมถึงเป็นแบบนี้!?
อึ๊ก...
อะไรกัน...
ทำไมรู้สึกอึดอัดอย่างนี้...
เจ็บ...
อะไรบางอย่างที่อยู่ในตัวเขากำลังขยับ...
อะไรบางอย่าง... ที่อยู่ในตัวเขา...?????
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!”
ขาเรียวยันร่างที่อยู่บนกายตัวเองตกเตียงโครม! ความอึดอัดเลือนหายไปสิ้น ทิ้งไว้แต่ความเจ็บและอารมณ์บางอย่าง ดวงตาสีดำสนิทมองร่างที่บัดนี้อยู่บนพื้นอย่างไม่เชื่อสายตา
ชายหนุ่มมีร่างสูง และร่างกายที่เรียกไม่ได้ว่าบอบบาง ผิวสีน้ำผึ้งน่าหลงไหล วงหน้าคมเข้มรับกับดวงตาสีดำเรียวยาวคม คิ้วเข้มพาดได้รูป จมูกโด่งสวย เส้นผมสั้นสีดำสนิท ว่าแต่...
“แก๊...!! แกเป็นใครฟระ...!!” เขาร้องลั่น ใครกันที่มาทำกับเขาอย่างนี้!
พลันภาพที่สะท้อนอยู่ในกระจกโต๊ะเครื่องแป้งทำให้ต้องตะลึง เมื่อสิ่งที่เห็นมันไม่ใช่ตัวเขาที่เห็นจนชินตา ร่างเล็กๆผอมบางที่เขาไม่ได้เห็นมาแรมปี เส้นผมสีดำลู่ติดหน้าขาวอมชมพูด้วยเหงื่อ ดวงตาสีดำกลมโต กับริมฝีปากสีแดงน่าลิ้มลอง จมูกโด่งรั้นนิดๆ...
เฮ้ย... นั่นมัน ‘มีน’ แฟนที่เลิกกันไปเมื่อปีที่แล้วนี่...!?
“โอ๊ย... มีน คุณทำอะไรของคุณกันครับ... ผมก็ ‘บอย’ สุดที่รักของคุณไง”
เอ่อ... ถ้าเขาจำไม่ผิดเขาชื่อ ‘เซฟ’ นะ...
นี่เขาต้องกำลังฝัน... กำลังฝันอยู่แน่ๆ หมัดซ้ายตรงเข้าปะทะหน้าตัวเอง
ตื่นสิ! ตื่น! แกกำลังฝันว่าโดนผู้ชายปล้ำอยู่นะโว้ย ไอ้เซฟ!
ข้อมือถูกอีกฝ่ายล็อกกึก...
“คุณทำอะไรน่ะมีน ทำร้ายตัวเองทำไม!” หน้าคมเข้มสุดกระชากใจห่างไปไม่ถึงคืบ
ไม่แปลกที่จะฝันถึงมีน แต่มันแปลกที่ทำไมถึงฝันว่าเป็นมีนแล้วถูกผู้ชายปล้ำฟร้า...!!
“ปล่อยฉัน...!!” คราวนี้ขาที่ควรจะไร้เรี่ยวแรงเตะผ่าหมากจนอีกฝ่ายน้ำตาเล็ด
กิ๊งก่อง!
เสียงกริ่งดูเหมือนจะหยุดเวลา หยุดการกระทำทุกอย่าง หยุดปากของบอยที่กำลังร้องโอดโอย หยุดเซฟ(?)ที่กำลังจะประทุษร้ายตัวเองและคนข้างกาย บอยลุกขึ้นใส่ชุดคลุมก่อนหันมามองอย่างคาดโทษ
“ผมขอฟังเหตุผลดีๆจากคุณเมื่อผมกลับมาด้วยนะครับ” ดวงตาสีดำมองราวกับจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ แม้ร่างนั้นจะหายไปแล้วแต่เขาก็ยังงงกับตัวเองไม่เลิก
อะไรกัน... เกิดอะไรขึ้น...
ทำไมนอนอยู่ดีๆตื่นมาถึงมาโจ๊ะพรึ่มพรึ่มกับใครก็ไม่รู้ อ๊าก...!
เวลาไม่ปล่อยให้เซฟรอนาน อยู่ดีๆประตูห้องก็ถูกเปิดพรวดพร้อมๆกับร่างหนึ่งที่เข้ามา
ร่างของเขานี่หว่า...!
ดวงตาของทั้งสองฝ่ายแทบถลน ขณะที่มีเสียงร้องห้ามเข้าห้องจากคนที่รู้สึกว่าชื่อบอยดังอยู่ไกลๆ...
“นั่น... เซฟใช่ไหมครับ...” ร่างของเซฟที่บัดนี้ไม่ใช่ของเซฟอีกต่อไปพูดเสียงเบาหวิว...
“งั้นนายก็... มีน...?” ร่างนั้นพยักหน้าหงึกอย่างช้าๆ
พระเจ้าช่วย! เขาคิดว่าเรื่องแบบนี้มีแต่ในละครซะอีก!
“นี่คุณ! เข้ามาบุกบ้านคนอื่นแบบนี้ ผิดกฎหมายนะ!” ผู้บุกรุกถูกกระชากออกไปนอกห้องด้วยน้ำมือของเจ้าบ้าน ขณะที่เซฟได้แต่นั่งมองอย่างงงๆก่อนถูกเจ้าบ้านหันมาว่าอีกราย “คุณด้วย! ใส่เสื้อซะ มาโป๊อะไรต่อหน้าคนอื่น!”
ปัง!
“โอ๊ย! บอยทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!” คนที่มาโป๊อะไรต่อหน้าคนอื่นได้ยินเสียงแว่วๆจากนอกห้อง
“คุณเป็นใคร ทำไมถึงรู้ชื่อผม??” อีกเสียงตอบอย่างตระหนก
“ผมก็มีนไง”
“มีนอยู่ในห้องต่างหาก นี่คุณเป็นอะไรมากรึเปล่า เมาอยู่ใช่ไหม? ผมได้กลิ่นเหล้าจากตัวคุณ รีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าไม่อยากให้ผมเรียกตำรวจ...”
“โว้ย!!!” เซฟร้องขึ้นอย่างเหลืออด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันฟระ! “พวกคุณทั้งสองคนนั่นล่ะเข้ามานี่!!” ความเงียบดังอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนประตูห้องจะถูกเปิดเข้ามา เขาเห็นดวงตาสีดำของบอยเบิกกว้าง ก่อนประตูจะถูกปิดโครม!
“ผมบอกให้คุณใส่เสื้อแล้วไง!” เสียงดังจากหลังประตู
“แกจะเข้ามา หรือจะให้ฉันออกไป หา!”
“มีน... ผมว่าคุณแปลกไปนะ ปกติคุณไม่พูดคำหยาบนี่...”
“หุบปาก! แล้วเข้ามานี่เดี๋ยวนี้!”
“คุณก็ใส่เสื้อ...”
“เดี๋ยวนี้!!!”
“ใส่เสื้อก่อนสิ... เฮ้ย!” คนที่เปิดประตูเข้ามากลับเป็นคนที่อาศัยร่างของเขา ร่างนั้นก้าวสวบๆเข้ามาโดยไม่สนใจคนข้างหลังที่ยืนอยู่หน้าประตู ดวงตาสีน้ำตาลเข้มใต้คิ้วเรียวมองเซฟอย่างพิจารณา
“เซฟรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” คิ้วเรียวมุ่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันสิต้องถามนายว่า มันเกิดบ้าอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้!”
“เซฟดูใจร้อนขึ้นนะ”
“มีใครจะอธิบายให้ผมฟังได้ไหมครับ??” บอยถามขึ้นในที่สุด ตอนนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะตีกันมั่วไปหมด คนที่ควรเป็นแฟนเขาที่มีนิสัยสุภาพเรียบร้อยกลับกลายเป็นคนหยาบกระด้าง ส่วนคนดูแล้วกระด้างนิสัยกลับเหมือนแฟนเขา!?
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ อย่ายุ่ง!” ร่างเล็กบนเตียงพูดอย่างหงุดหงิด
“เขาคือเซฟครับ แฟนเก่าผม เราไม่ได้พบกันมาหนึ่งปีได้แล้ว” คำตอบกลับดังจากใครสักคนข้างตัว เป็นครั้งแรกที่บอยได้มองผู้บุกรุกคนนี้ชัดๆ
ชายหนุ่มในร่างสูงโปร่งที่ไม่เตี้ยไปกว่าเขาเท่าใดนัก เส้นผมย้อมสีน้ำตาลซอยตามกระแสนิยมกระเซิง ดวงตาเรียวยาวสีน้ำตาลเข้มเปลือกไม้ ใต้คิ้วเรียวยาวที่บ่งบอกอาการเครียด จมูกโด่งได้รูปสวยเหนือริมฝีปากสีชมพูบางเฉียบ ทุกอย่างดูลงตัวในวงหน้าละมุน ก็นับว่าไม่เลว
ติดที่กลิ่นแอลกอฮอล์แรงออกมาจนต้องย่นจมูกนี่สิ เสื้อเชิ้ตสีเหลืองยับก็ดูไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลย กางเกงยีนเก่าๆที่เหมือนผ่านการใช้งานมานานปีนั่นก็ไม่เจริญตา เพราะงั้นตอนแรกเขาจึงห้ามไม่ให้เข้ามาเพราะคิดว่าเมาอาละวาด แต่ดูๆแล้วพ่อคนนี้ดูมีสติดีกว่าแฟนเขาเสียอีก
“รู้สึกว่าเราจะสลับร่างกันน่ะครับ” คำตอบที่ทำเอาดวงตาคมเข้มแทบถลน
“ใครอะไรกับใครนะครับ!?”
“ผม มีน สลับร่างกับแฟนเก่าผม เซฟ ผมเลยรีบมาหาบอยที่คอนโดนี่ ในระหว่างที่บอยกับผมกำลังเปิดศึกรอบที่เก้าไงครับ ที่คุณบอกว่าจะทำให้ครบสิบสี่รอบรับวันวาเลนไทน์ อยู่ดีๆผมก็ไปนอนอยู่คนเดียวในโรงแรมม่านรูดข้างๆนี่...”
“เปิดศึกรอบที่เก้า...?” ร่างเป็นเตียงทวนเสียงเย็น มีนคิดว่าเขาเห็นความปวดร้าวในดวงตาสีดำคู่โตคู่นั้นที่เคยเป็นของเขา แต่เมื่อกระพริบตามันกลับกลายเป็นแววเย้ยหยัน ราวกับเข้าใจบางอย่าง “หา ‘ตัวใหม่’ ได้เร็วดีนี่”
ฝ่ามือเงื้อขึ้นหมายจะตบ! หากระงับตัวเองไว้ ดวงตาสีน้ำตาลข่มแน่น
“ถ้าคุณไม่ได้อยู่ในร่างผมนะ... ผมตบคุณไปแล้ว”
“ทำไมไม่ตบล่ะ กลัวเสียโฉม แล้วเอาไปหลอกใครไม่ได้เหรอ” เซฟยวน
“คุณครับ” บอยเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออดหลังจากคิดว่าตัวเองน่าจะทำใจรับเรื่องราวทุกอย่างได้ “ผมไม่รู้นะครับว่าพวกคุณมีปัญหาอะไรกันมาก่อน แต่กรุณาระวังคำพูดหน่อย ผมไม่ใช่ ‘ไอ้ตัว’ ผมเป็นคนมีการศึกษา กรุณาอย่าดูถูกผมและมีน และถึงคุณจะอยู่ในร่างของมีน แต่หากทนไม่ไหวขึ้นมาละก็...”
“คุณนกเอี้ยงผู้มีการศึกษา พูดจบรึยัง” ร่างเล็กมองมาอย่างท้าทาย
“มีน ใจเย็นครับ” ร่างสูงเอ่ยกับคนข้างกายผู้ถูกด่าอ้อมๆแต่แรงกว่าคนถูกด่าตรงๆที่กำหมัดแน่น “คุณต้องเข้าใจนะครับว่า คุณเซฟ โผล่มาตอนที่ผมกับคุณเปิดศึกรอบที่เก้า เขาคงยังทำใจไม่ได้ ที่รู้สึกตัวขึ้นมา ตัวเองก็ ‘ถูกเสียบ’ อยู่...”
“แก๊...!”
“มันก็สมควรกับคนอย่างคุณแล้วนี่ครับ”
คำพูดของมีนที่ทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ เซฟกัดริมฝีปากอิ่มแน่น ดวงตากลมโตสั่นระริกมองมาด้วยความรู้สึกที่มีนไม่เข้าใจคลอไปด้วยหยาดน้ำ ขณะที่บอยมองผู้พูดอย่างไม่เชื่อหู
แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อร่างเล็กลุกพรวด วิ่งผ่านเขาทั้งสองออกไปจากห้องตรงไปยังประตูหลัก! เช่นเดียวกับนางเอกละครน้ำเน่า!
บอยรีบวิ่งไปคว้ามือหมับ
“คุณจะไปไหน! อายไม่เป็นรึไง! นี่คุณโป๊อยู่นะ!”
พลั่ก!
ขาเรียวเตะผ่าหมากอีกรอบจนอีกฝ่ายเผลอปล่อยมือ
“ไม่อายโว้ย! ยังไงมันก็ไม่ใช่ร่างฉันอยู่แล้ว!!” เจ้าของร่างเหมือนเพิ่งจะรู้ตัว รีบวิ่งตามร่างตัวเองที่จวนจะถึงประตู
“ไม่นะ! เซฟ! เซฟทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!” มีนจินตนาการด้วยน้ำตาว่าพรุ่งนี้คงมีพาดหัวข่าวหน้าหนึ่ง ‘ชายโรคจิต เปลื้องผ้า วิ่งตามถนน’ แล้วเขาจะกล้าเอาหน้าไปสู้ใครได้อีก! “หยุดดดดดดดด!!!”
มือเล็กๆนั่นกำลังจะเอื้อมไปที่ประตูคอนโด ขณะที่เจ้าของร่างห่างออกไปราวห้าก้าว
“ม่ายยยยยยยยยยยย!!!”
พลันร่างเล็กทรุดฮวบ!
"บ้าเอ๊ย!" เซฟสบถ มือพยายามเอื้อมคว้าลูกบิด อยู่ดีๆแรงทั้งหมดก็พาลหายไปเสียดื้อๆ อีกนิดเดียว...
ในที่สุดนิ้วก็แตะกลอนได้...
หมับ!
แต่มีอีกมือมาคว้าข้อมือเขาไว้ วงหน้าคมเข้มอยู่ห่างไปราวหนึ่งฟุต ก่อนพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่เซฟบอกได้คำเดียวว่า เสแสร้งที่สุด!
"อย่าลืมสิครับ ถึงคุณจะมาตอนเปิดศึกรอบที่เก้ารอบเดียว แต่ร่างที่คุณอยู่ตอนนี้ โดนมาแล้วเก้าครั้ง ต้องไม่มีแรงเหลือแล้วแน่ๆ ถึงตอนแรกคุณจะมีแรงฮึดวิ่งมาได้นิดหน่อยก็เถอะ"
+++++++++++++++++++++
แก้คำผิดนิดหนึ่งค่า คิดว่าจะมาลงทุกวันนะคะ ถึงจะวันละน้อยก็ตาม - - + เดี๋ยวมาลงค่า
แก้แล้วววววว = =! ไม่รูยังงงอยู่รึเปล่าค่ะ ริสใส่ชื่อคนไปเพิ่มแล้วตรงที่น่าจะสับสันว่าใครเป็นใคร
ถ้ายังงงอยู่ก็บอกนะคะ ข้าพเจ้าไรท์เตอร์คนนี้จะไม่ละเลยต่อคำวิจารณ์ทุกคอมเม้นท์ค่า!
ขอบคุณนะคะที่วิจารณ์
งงกันไหมเนี่ย - -+ นึกชื่อเรื่องไม่ออก ใครมีไอเดีย เสนอหน่อยนะค้า
เรื่องนี้จบก่อนวันวาเลนไทน์ค่า ไม่ยาวมาก
ช่วยวิจารณ์กันด้วยนะค้า -//////-
ด้วยความขอบคุณ
Loveyaris
ความคิดเห็น