Poppy love หนุ่มเจ้าชู้ที่รัก

ลำดับตอนที่ #9 : ชีวิตมัธยมต้น

1ปีผ่านไป
ตอนนี้ฉันก็อยู่มัธยมต้นแล้ว ฉันได้เพื่อนใหม่เพิ่มมาสองคนชื่อปิ่นกับเล็ก นิสัยดี แต่ปิ่นน่ารำคาญไปนิดหนึ่ง สองคนนี้มีแฟนแล้วอยู่โรงเรียนเดียวกันด้วย ยกเว้นเล็กเพราะแฟนเล็กอยู่ที่กรุงเทพมาไม่ได้ จริงๆแล้วเคนก็อยู่ที่นี่ แป้งก็อยู่ บอลก็ด้วย มาอยู่ด้วยกันหมดเลย ฉันกับเคนเรายังคงเหมือนเดิม แต่เคนก็ตามง้อฉันไม่หยุดหย่อน แต่ก็ยังมีไม่สนใจกันบ้าง แต่ก็พยายามง้อมาตลอดเลย ฉันก็เลยรู้ว่าถึงเคนจะไม่สนใจฉันบ้างแต่เคนก็ยังพอรักเราอยู่ ถึงจะไม่เท่าเดิม แต่ก็ยังถือว่ารักอยู่ดี
"ยีนส์ เป็นไงบ้างจ้ะวันนี้มาเร็วแท้"ปิ่นพูด ยัยนี่เดินมากับแฟนเลยนะ ฉันเห็นว่าปิ่นกับพี่กีต้าน่ะคบกันได้มานานแล้วล่ะมีอุปสรรคเยอะแยะมากมายเหมือนฉัน แต่ก็รักกันดี จนมาถึงปัจจุบันนี้พวกเขาก็ยังรักกันอยู่
"เออ แล้วนี่แกมากับแฟนทุกวันเลยหรอ"ฉันถามปิ่น
"อืม บางวันน่ะ บางวันเขาก็ไม่ว่าง บางวันก็ว่างน่ะ"ปิ่นตอบ ที่ยัยนี่มีแฟนแล้วพ่อแม่ไม่ว่าก็เพราะว่ายัยนี่น่ะเป็นคนฐานะดี พ่อแม่ตามใจนั่นแหละ ฉันยืนคุยกับปิ่นไม่นานก็มีอะไรไม่รู้มาอยู่ที่คอของฉัน ฉันก้มลงมองก็เห็นเป็นสร้อยคอจี้รูปหัวใจสองดวง ดวงหนึ่งมีเพชรล้อมรอบสีขาวอีกดวงไม่มี มันสวยมาก ฉันหันไปมองหน้าคนที่ให้สร้อยคอฉัน
"เคนให้ยีนส์นะ เคนว่ายีนส์ต้องชอบแน่ๆ แต่ถ้ายีนส์ไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะ"เคนพูด เอาอีกละเซอร์ไพรสตลอด ไอนี่ แต่ช่วงนี้แป้งก็ยังยุ่งกับเคนอยู่เหมือนเดิม แต่ฉันทำใจมาตลอดเพราะว่าฉันรู้ว่ายังไงเขาก็ต้องไปหากันอยู่ดีเพราะเรียนก็เรียนอยู่ห้องเดียวกัน นั่งก็นั่งข้างกัน แต่ฉันก็ทำใจมาตลอด สถานะตอนนี้ก็ลบออกไปแล้ว ส่วนบอล ก็อยู่ห้องเดียวนั่งอยู่ข้างๆฉันนั่นแหละ เคนก็มีหึง ไม่รู้จะหึงอะไรนักหนา ฉันยังไม่ว่าอะไรเขาสักครั้งเดียว แล้วเขาก็ไปอย่างไร้เยื่อใย พอย้ายมาอยู่ที่นี่เขาก็ไม่ค่อยอยู่กับฉันเลย เขามีแต่จะไปหาเพื่อนบ้างแป้งบ้าง เอาง่ายๆเลยนะเรายังไม่เลิกคิดที่จะห่างกันสักพักหรอก แค่เริ่มกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมเฉยๆน่ะ ฉันเลยทำตัวเมินนิดๆไงล่ะ
"ยีนส์เรื่องที่แกเล่าให้เราฟังว่าแกกับเคนขอห่างกันสักพักนั่นยังเหมือนเดิมหรอ"ปิ่นถามขึ้น ฉันบอกปิ่นว่ายกเลิกแล้วน่ะ
"อืม แต่ก็ยังไม่เท่าเดิม ตอนนี้เขามักจะง้อฉันมากขึ้น ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้วเพราะแต่ก่อน เขาจะทำตัวเมินกับฉันเหมือนที่ฉันทำกับเขาตอนอยู่โรงเรียนเก่า"ฉันพูด ฉันเห็นพี่กีต้ายืนกอดไหล่ปิ่นอยู่ สองคนนี้หวานกันจริงๆ จะหวานกันไปไหนเนี่ยน่าเบื่อ ไม่นานพวกเราก็ขึ้นเรียนกัน ปิ่นเดินขึ้นมาบนห้องพร้อมกับฉัน โดยที่พี่กีต้าแยกกลับไปอีกทาง
"เล็ก เป็นไงบ้าง"ฉันทักเล็กไป ฉันนั่งข้างเล็ก ส่วนเล็กนั่งกลาง ยัยปิ่นนั่งอีกข้าง
"สบายดี เอ่อ ดังมาขอเราคืนดีแล้วนะ"เล็กพูด หลายเดือนแล้วที่ดังกับเล็กทะเลาะกันจนเลิก แล้วเล็กก็เศร้าอยู่นาน จนปัจจุบันเนี่ยแหละ ดังก็มาขอเล็กคืนดี ส่วนฉันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
"ดีแล้วแก ส่วนอีปิ่นนะ หวานตลอด เลี่ยน อ้วกกกกกกกก!"ฉันพูด 
"ไม่ได้หวานเลยนะ ก็เฉยๆนะ พี่เขาก็ปกตินะเพราะตอนแรกที่เจอพี่เขาก็เป็นอย่างนี้จำไม่ได้หรอแก"ปิ่นพูด นั่นน่ะสิ แต่มันหวานเกินไปนิ่
"เอาเหอะ ช่างมัน"ฉันพูด ยัยปิ่นเดินมาจับมือฉัน ส่วนเล็กก็เดินมาลูบหัวฉันที่นั่งอยู่ สองคนนี้รู้ดีว่าฉันเศร้าและรู้ดีว่าเพราะอะไร ฉันอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมที่เคยเป็น ฉันอยากให้เคนรักฉันมากกว่าเดิมไม่ใช่น้อยลงแบบนี้
ผ่านไป2ช.ม.
ตอนนี้เราก็พักเที่ยงกันแล้ว ปิ่นกับเล็กบอกว่าถ้าอยากเหมือนเดิมก็ให้ไปบอกเคนว่า ตกลงเราจะคบกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ฉันก็เลยเดินมาที่ห้องของเคน ก็เห็นว่าเคนกับแป้งกำลังนั่งถ่ายรูปกันอย่างมีความสุข แถมกอดคอกันอีกต่างหาก ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ
"ไอเคนมึงทำอะไรของมึง"ฉันเห็นบอลเดินเข้าไปในห้อง แล้วตรงไปด่าเคนที่น่งถ่ายรูปอยู่
"ยีนส์"เคนอุทานออกมาเป็นชื่อฉัน ใช่สิเราคงไม่เหมือนเดิม ฉันรีบวิ่งร้องไห้ออกมาจากตรงนั้น ขนาดอยู่โรงเรียนเดียวกันยังกล้าทำขนาดนี้ แต่ถ้าไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันล่ะ มันจะขนาดไหนกัน
"เดี๋ยวยีนส์ ยีนส์!ยีนส์"เคนตะโกนเรียกเสร็จก็รีบวิ่งมาดักหน้าฉัน
"อะไรอีก อย่างนี้เราว่ากลับไปเหมือนเดิมเถอะ ห่างกันสักพักเถอะ เราไม่ควรกลับมาสนิทกันอีกเลย เพราะมันไม่สมควรที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ออกไปจากฉันได้แล้ว"ฉันพูดจบก็รีบวิ่งออกไปทันที ไม่ไหวแล้ว ฉันไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้มาก่อนเลยนะ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันร้องไห้กับเรื่องนี้
(เคน)
ยีนส์เธอกำลังเข้าใจผมผิด เธอคิดว่าผมเป็นกิ๊กกับแป้งเพื่อนของผม แต่มันก็สมควรที่เธอจะคิดอย่างนั้นเพราะเมื่อกี้ผมดันไปถ่ายรูปกอดคอกับแป้ง ให้เธอเข้าใจ และเรื่องมันก็ดันบานปลาย
"เคน นายอย่าเครียดเลยนะ นายยังมีฉันอยู่นะเคน"แป้งพูด นั่นน่ะสิ ผมยังเหลือเพื่อนของผมอีกคนหนึ่งนี่น่า เฮ้อ~แต่ผมไม่มีความสุขเลย หวังว่าพรุ่งนี้ผมจะง้อได้นะ