คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
“เสร็จหรือยังมีร์เดี๋ยวก่อนตกรถรอบนี้หรอก”เสียงตะโกนดังมาแต่ไกลของอูยอง
“เสร็จแล้ว รอก่อนสิอูยองบ่นอยู่นั้นแหล่ะ ไปๆ”หนุ่มน้อยนามว่า มีร์ ตะโกนบอกไป ก่อนจะลากอูยองวิ่งไปขึ้นรถเที่ยว
สุดท้าย ในรอบวัน
“รอบสุดท้ายจะออกแล้วนะครับบบบบบบ” เสียงของคนขับรถดังขึ้น พร้อมกับจะเดินไปออกรถ
“รอด้วยคร้าบ” อูยอง ตะโกน ก่อนจะวิ่งขึ้นรถพร้อม มีร์ ได้ทันเวลา
“ดูสิ มั่วแต่แต่งตัวอยู่นั่นแหล่ะ ถ้าเกิดพลาดรถรอบนี้เมื่อไหร่นะ ไม่ได้เรียนต่อแน่เลย” อูยองบ่นขึ้นอย่างเหนื่อย เนื่องจาก
ต้องวิ่งขึ้นรถให้ทัน
“บ่นเป็นลุงอีกแล้วนะอูยองฮยอง ก็จะเข้าโซลทั้งที ถ้าจะให้แต่งตัวบ้านๆก็อายคนโซลแย่เลย แล้วก้อไม่พลาดรถสักหน่อยไป
ต้องมาบ่นเลย” มีร์ตอบกลับไปอย่างกวนประสาท
อูยองเลยได้แค่ถอนหายใจ ให้น้องข้างบ้านที่แสนกวนประสาทคนนี้
ณ โซล
“ตอนนี้ถึงโซลแล้ว ครับขอให้โชคดีนะครับ” คนขับรถผู้อย่างอารมณ์ดี
“อูยองฮยอง จองที่พักไว้แล้วใช่ ป้ะ” มีร์ถามขึ้น
“ใช่เป็นหอพักใกล้ๆ มหาลัยเลย ไปกันเถอะนี้ก็เย็นแล้ว” พูดจบอูยองก็กางกระดาษที่จดลายละเอียดหอพักที่ได้เตรียมเอา
ไว้ และโทรหาใครบ้างคน
“ฮัลโหล จุนโฮ นายอยู่หอพักใช่ไหม”
(ใช่ๆ นายมาได้เลยนะเดี๋ยวฉันไปคุยกับเจ้าของให้เลย รีบมาด้วย บาย)
“เฮ้ เดี๋ยวสิ อ่า วางไปซะแหล่ะเดี๋ยวค่อยบอกแล้วกัน” อูยองไม่ทันพูดอะไรเลยจริงๆ
“มีอะไรหรอ” มีร์พูด
“อ่า ไม่มีไรหรอก ลงเถอะถึงแล้ว”เมื่อพูดจบเขาก็ลงจากรถโดยสาร ที่จอดรถที่หน้าหอพักของเขาทั้งสองคน
ณ หอพัก xx
“สวัสดีครับ มาเช่าหอพักใช่ไหมเอ่ย”หนุ่มน้อยหน้าใสเจ้าของหอทักทาย สองหนุ่ม อย่างเป็นกันเอง
“อ้อครับ ใช่ครับมาเช่าห้องพักครับ” อูยองตอบกลับ
“อ่างั้นเชิญเข้าด้านในเลยนะ แล้วก่อนไม่ต้องเกร็งหรอกเดี๋ยวเราก็ต้องเป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว”
หนุ่มน้อยหน้าบอกและจัดการทำการสัญญาเช่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อ่าใช่ลืมแนะนำตัว ผม โยซอบ ยังโยซอบ นะ แล้ว??” โยซอบยังไม่ทันพูดจบอูยองก็พูดขึ้น
“ผมอูยอง จางอูยอง ส่วนนี้มีร์ หรือ บังชอลยง” อูยองพูดและชี้ไปทาง มีร์ที่ยืนเล่นเกมในโทรศัพท์ และ มีร์จึงละหน้าออก
จากโทรศัพท์ พร้อมยิ้มให้กับ โยซอบ
“แล้วนี้กินอะไรมาหรือยังครับ”โยซอบพูดขึ้น
“ยังเลยอ้ะ” มีร์พูดขึ้น
“งั้นไปกินข้าวกันไหมล้ะ เดี๋ยวโยเลี้ยงเอง” โยซอบพูดพร้อมกับหันหลังไปปิดออฟฟิดที่มันหมดเวลาในการเปิดทำการแล้ว
“ไปสิ จะได้ทำความขึ้นจักมากขึ้นเนอะ” มีร์กระโดดไปเกาะอูยองทำท่าอ้อนให้อูยองใจอ่อน เพราะเขารู้ว่าอูยองขี้เกรงใจคน
ที่เพิ่งรู้จักใหม่เป็นที่สุด
“ งั้นโยว่าเราเอาของไปเก็บกันก่อนเถอะ” แล้วทั้งสามก็เดินขึ้นชั้นสาม ชั้นที่พักของอูยองและมีร์
“โอ้ย”มีร์ร้องขึ้น
“นี้ ....อ่อ ขอโทษนะ” ชายหนุ่มปริศนาพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร คราวหน้าก็ระวังแล้วกัน” มีร์พูดขึ้นและเดินออกไป
“อ้าวอีจุนฮยองมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย” โยซอบที่เดินตามมาขึ้นมาทีหลังทักอีชานซอน หรือ ก็คืออีจุนนั่นเอง
“พี่กำลังจะลงไปหาอะไรกินนะไปก่อนนะ” อีจุนพูดก็รีบเดินลงไปทันทีไม่รู้ว่าหิวหรืออะไรกันแน่ โยซอบ งงแต่ก็เดินต่อไปหามีร์และอูยองทันที
“กินอะไรดีล้ะ แถวนี้ของอร่อยเพียบ” โยซอบพอเดินออกมาจากหอพักก็เริ่มสนิทกับมีร์มากขึ้น ไม่รู้เพราะอะไรแต่เห็นแล้วก็ถูกชะตาเลย
“กินอะไร ก็ได้ที่ได้เยอะๆ และ อร่อย” มีร์อารม์ดีทุกครั้งที่พูดถึงของกิน ก็เลยไม่ต้องสงสัยว่าทำไมหุ่นเป็นแบบนี้
“นายก็ชอบกินใช่ไหมล้ะมีร์” ท่าทางสองคนนี้จะมีรสนิยมเหมือนกัน
“ใช่เลย ดีใจจังเลยที่มีคนชอบเหมือนกัน” มีร์ยิ้มออกมาอย่างสดใสจนลืมสังเกตว่ามีคนกำลังมองเขาอยู่
“แล้วอูยองล่ะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”โยซอบพูด แบบไม่เป็นกันเอง
“ฉันหรออยากกิน.....ไก่ทอดน้ะ” อูยองคิดอยู่นานก่อนจะพูดของสุดโปรดออกมา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า อูยองฮยองกินไก่ทอดอีกแล้วหรอ ก่อนมาฮยองก็กินไปแล้วนะ 555” มีร์ขำออกมาโดยที่ไม่อายคนรอบข้างเลย
แถมยังมีคนยิ้มกับการกระทำของเขาอีก
“มีร์ นายอ่ะ ก็ฮยองชอบนี้น่า” อูยองพูดอย่างอายปนงอนไปด้วย
“งั้นโยว่าเราไปกินร้านนั้นกันเถอะเพราะว่ามันมีทั้ง ไก่ทอด และอย่างอื่นด้วย” โยซอบเน้นคำว่าไก่ทอดเหลือเกิน และก็พา
ไปยังร้านที่บอกไว้ก่อนหน้า
“โยอ่ะ เอ๊ะแต่ ร้านนี้มันไม่หรูไปหรอ” อูยองทำหน้ายู่และตกใจกับร้านที่โยซอบพามา
“ก็โยบอกแล้วไงว่าโยเลี้ยงงงงง” โยซอบพูดก่อนเดินนำเข้าไป
“สวัสดีครับ อ่า โยอีกแล้วหรอ”พนักงานต้อนรับพูดขึ้น
“โถ ดูจุน ก็แม่กับพ่อดูจุน เขาบอกให้ฉันมากินฟรีได้ทุกตลอดนี้น่า” โยซอบพูดก็จะพาเพื่อนใหม่สองคนไปนั่งโต๊ะ
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยร้อนตัวไปไหม อ้าวแล้วนี้-” ดูจุนยังไม่ทันพูดจบ ก็โดนแทรกขึ้นมาก่อน
“ไงจะลูกโย อ้าวนี้ใครล่ะ” แม่ของดูจุนทักทายโยและถามด้วยความสงสัย
ติ้ด ติ้ด
“ขอตัวแปปนึงนะครับ อ้อ ใช่ผม จางอูยองครับ”อูยองก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกมารับโทรศัพท์
“ฮัลโหล จุนโฮมีอะไร”
(อูยอง นายอยู่ไหนนะ ทำไมยังไม่มาอีกรู้ไม ออฟฟิศ มันปิดแล้วนายจะนอนทีไหนฮะ)
“อ่ออออออ คือฉันมีหอแล้วล่ะ ทีจริงฉันจะบอกตั้งแต่ที่โทรไปแล้ว”
(แล้วทำไมไม่บอกล้ะ งั้นไม่เป็นไรแค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปทำงานต่อแล้ว)
ตู้ด ตู้ด
มาไวไปไวเหลือเกินเพื่อนคนนี้ อูยองล้ะเครียด...
อีกฝั่งในร้าน
“ส่วนผมชื่อมีร์ครับ หรือบังชอลยง ฝากตัวด้วยนะครับเพิ่งย้ายมาจากปูซาน” ตามมาด้วยมีร์ที่แนะนำตัวและลุกขึ้นก้มหัว
ให้
“จ้ะ งั้นกินกันตามสบายนะเดี๋ยวแม่ไปช่วยพ่อก่อน” แล้วแม่ดูจุนก็เดินออกไป
“แล้ววันนี้จะกินอะไรดีครับ” ดูจุนพูดพร้อมยืนเมนูอาหารให้
“เหมือนเดิมแล้วกันนะ แล้วมีร์ล้ะกินไร อ่ะ? อ่าว มาพอดีเลยอูยองสั่งเลยสิ” โยซอบพูดกับสองเพื่อนใหม่
“งั้นมีร์ เอา บิบิบัม แล้วกันส่วนอูยองก็ไก่ทอดใช่ม้า” มีร์พูดจบก็ยืนเมนูกลับไปให้ดูจุน
อูยองก็พยักหน้า กับคำพูดของมีร์
“โอเค งั้นขอถ้วน แล้วกันนะ มีข้าวผัด บิบิบัม และ ไก่ทอด ส่วนน้ำ แตงโมแล้วกันเดี๋ยว ฉัน เอ่อ ผม เลี้ยงเอง”
“แตงโมก็ได้ แต่ว่าไม่ต้องสุภาพก็ได้เราไม่ถือ เนอะอูยอง” มีร์พูดกับดูจุน ดูจุนนะแกกว่ามีร์ตั้งหลายปีเลยนะ
“งั้นรอแปปนึงนะ” ดูจุนเดินไปหลังร้านทั้งทีที่พูดจบ
.
.
.
“โอ้ยยย อิ่ม”มีร์บ่นและลูบท้องเบาๆ
“ทีหลัง ก็มากินกันบ่อยๆนะลูก กลับกันดีๆนะลูก” แม่ของดูจุนเดินลูบหัวทั้งสามคน ยังสนิทสนม อูยองไม่คิดว่าตังแต่เข้า
โซลมาจะเจอแต่คนดีๆอย่างนี้
“ครับ แล้วจะแวะมาบ่อยๆนะครับ” ทั้งสามพูดออกมาเกือบจะพร้อมกัน และก็เดินออกจากร้านไป
“แม่ครับแล้วบ้านเราจะไม่ขาดทุนหรอครับเนี่ย” ดูจุนถามอย่างป่วยๆ
“ถึงจะขาดทุนแต่เราก็มีความสุขไม่ใช่หรอดูจุน ถึงแม้จะมีมาเพิ่มสองคนแต่แม่ก็รู้สึกผูกพันก็พวกเขามากขึ้นนะลูก” แม่ขยี้
ผมดูจุนเบาๆก่อนเดินเข้าไปในครัว
“ครับ อ้าวกลับมาแล้วหรอ พี่คุณ” ดูจุนทักพี่ชายคนสนิท ที่มาอยู่กับเขาได้หลายปีแล้ว
หลังจากเดินออกมาจากร้าน
โป๊ก
“ขอโทษครับ เป็นไรมาก” อูยองชนเข้ากับคนๆหนึ่ง ทำให้หนังสือของชายตรงหน้าหล่นและเขาจึงช่วยเก็บหนังสือแต่แล้วก็
ต้องแปลกใจเพราะคนตรงหน้าเหมือน ‘พี่คุณ’ ของเขา
“เอ้คุณ อ่า”ยังไม่ทันพูดจบคนคนนั้นก็เดินเข้าร้านนั้นไปแล้ว อูยองคิดว่าตัวเองคงคิดมากไปเอง
“อูยองทำไรอยู่พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ” มีร์พูดเตือนอูยองที่ยังมอง เขา อยู่
นิชคุณ พาท
โป๊ก
“ขอโทษครับ เป็นไรมาก” คนตรงหน้าที่ดูคุ้นตาเหลือเกิน พูดไม่ออกเพราะคนที่อยู่ตรงหน้านี้
“เอ้คุณ อ่า”
นั่นใช่อูยองหรือเปล่านะ นิชคุณเดินออกมาจากตรงนั่นให้เร็วที่สุด ถ้าใช่จริงเขายิ่งตรงหลบหน้า
“ครับ อ้าวกลับมาแล้วหรอ พี่คุณ”
ผมเดินผ่านน้องไม่แท้มา แถมยังไม่สนคำทักทายนั่นพร้อมเตรียมขึ้นห้อง
10 ปีก่อน
“พี่ต้องไปแล้วอูยอง”
“ไม่ไปไม่ได้หรอ”เด็กน้อยงอแงไม่ยอมให้พี่ชายที่รักจากไปไหน
“ไม่ได้พี่ต้องไป พี่สัญญานะว่าพี่จะกลับมา”
“ไปได้แล้วนิชคุณ พ่อนายรออยู่นะ” น้าสาวเดินมาดึงตัวนิชคุณไปขึ้นรถทันที
“พี่สัญญานะว่าจะกลับ ว่าจะกลับมา”อูยองตะโกนตามรถที่ห่างออกไปเรื่อยๆจนสุดสาย..ตา
------------------------------------------------------------------
เป็นไงกันบ้างเอ่ย โอเคหรือป่าวอาจจะใช่คำแปลกไปด้วย ช่วยเม้นเป็นกำลังใจ
นะค้า :) มาแก้คำผิดให้และเนื้อหานิดกน่อยน้าไม่ว่ากันน้า ปิดเทอมแล้วจะมาอัพ
ให้บ่อยๆ ติดตามกันด้วยนะค่ะ
berry
ความคิดเห็น