Time to love รักของเราต้องการเวลา [2PM BEAST MBLAQ]

ลำดับตอนที่ #8 : Time to love 6

ติ้ด ติ้ด
 

เสียงนาฬิกาปลุกดังซ้ำเป็นรอบที่สิบและยังไม่มีท่าทีว่าคนที่นอนอยู่จะลุกขึ้นมาปิดมัน

ติ้ด ติ้ด

“โอ้ย รำคาญเงียบได้ไหมไอนาฬิกาปลุก”มีร์ตื่ขึ้นอย่างงัวเงียพร้อมด่านาฬิกา จะปลุกอะไรกันหนักหนา

“ว่าแต่กี่มองแล้วเนี่ย”มีร์หันไปมองที่นาฬิกาพร้อมทหน้ายุ่ง เอ๊ะ แต่นี้มัน 8 โมงแล้ว มีร์แถบจะตกเตียงจากการกระเด้งตัวของเขา สายแล้ว มีร์รีบ
วิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระยามเช้าให้เสร็จทันก่อนแปดโมงครึ่ง 

หลังจากมีร์ทำธุระยามเช้าเรียบร้อยพร้อมจะออกจากบ้านแต่ดันเหลือบไปเห็นข้าวกล่อง มีร์เดินไปดูพร้อมดูโพสอิทที่แปะเอาไว้

‘อย่าตื่นสายนะ รีบกินแล้วไปเรียนให้ทัน ถ้ารู้ว่าไม่ทัน ฮยองจะให้แกกลับปูซาน แล้วเย็นจะกลับไป จากอูยองฮยอง’เมื่อมีร์ข้อความจบก็รีบยัดเข้า
กล่องใส่กระเป๋าและไปโรงเรียนทันที ถ้ายังอยู่กินได้กลับไปกินปูซานแน่!

กริ้งงงงงงงงงงงงงงง

เสียงอ้อนดังขึ้นทันทีเมื่อมีร์ย่างก้าวเข้ามาในห้องพอดี ชั่งเป็นโชคดีของเด็กชายมีร์จริงๆเลย

“ยืนอยู่ทำไมล่ะ ไปนั่งสิ”อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องชี้ให้มีร์ไปนั่งที่ของตน

“เอาล้ะวันนี้ ช่วงบ่ายจะมีกิจกรรมดังนั้นช่วงเช้าก็คงไม่มีอะไรมาก ครูก็ขอให้นักเรียนไปร่วมทำกิจกรรมกันด้วยรุ่นพี่จะมหาลัยก็จะมาด้วยนะ ระวังมารยาทกันด้วยล้ะ ครูก็มีเรื่องมาบอกแค่นี้ล้ะ ไปแล้ว”เมื่ออาจารย์พูดจบก็เดินอออกจากห้องไปทันที ไม่รอให้เด็กถามอะไรสักคำ

“ครูเขารีบมากป่ะว่ะมีร์”ดงอุนที่นั่งข้างๆหันมาถามมีร์

“คงจะมากอยู่”มีร์ตอบกลับเพียงสั้น เพราะอาการเหนื่อย

...

กริ้งงงงงงงงงงงงงงง

เสียงกริ้งดังแสดงให้ทราบว่าหมดคาบเรียนในช่วงเช้าแล้วและก็ถึงกิจกรรมในช่วงบ่ายที่นักเรียนรอคอยกันจนไม่เป็นอันเรียนในช่วงเช้ากันเลย

“แกคิดไว้ยังว่าอยากเขาชมรมไร”ดงอุนถามมีร์

“ไม่รู้ดิ่ ยังไม่ได้คิด”มีร์ตอบกลับสั้นๆ พร้อมกับมองยังซุ้มต่างที่ตั้งเรียงรายไปทั่วสนามใหญ่และในหอประชุมของโรงเรียน

“เยอะว่ะเลือกยาก”ดงอุนพูดพร้อมกับเดินมากอดคอมีร์เอาไว้ เยอะจริงๆนั่นแหล่ะแค่วันเดียวจะมีเวลาคิดหรือป่าวก็ไม่รู้

มีร์และดงอุนพยายามเดินให้รอบที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่ชมรมที่ให้เลือกนั้นมันมีให้มากเกินไปอีก จนต่อนี้มีร์เริ่มจะไม่ไหวกับอากาศและซุ้มเหล่านี้
แล้ว

“มีร์ ดงอุน”เสียงเรียกชื่อทำให้มีร์และดงอุนหาไปตามเสียงที่เรียกเขาทั้งสองคน

“อ้าว พี่จุน”มีร์อุทานขึ้นเมื่อเห็นหน้าคนเรียก

“นี้ๆ สนใจเข้าชมรมพี่ป่าว??”จุนพูดพร้อมกับยื่นรายละเอียดของชมรมมาให้มีร์และดงอุน

“ขอคิดก่อนแล้วกันพี่”ดงอุนบอกอีจุนสั้นก่อนจะก้มลงไปดูรายละเอียดที่อีจุนยื่นมาให้เมื่อสักครู่

“อย่าคิดนานล้ะ”อีจุนบอกก่อนจะเดินออกไป

“เดี๋ยวพี่จุน”มีร์ตะโกนเรียกอีจุนเอาไว้ก่อน

“หือ??”อีจุนหันมาพร้อมทำหน้ามึน

“ขอไปนั่งที่ซุ้มได้ป่ะตรงนี้มันร้อน”มีร์พูดพร้อมกับเข้าไปอ้อนอีจุน แล้วมีหรอที่อีจุนจะไม่ยอมน่ะ

“ไปดิ่ ไปๆ”อีจุนพูดพร้อมกับเอาแขนกอดคอมีร์และเดินไปงั้นซุ้มชมรมขออีจุนทันที

“รอด้วยดิ่”ดงอุนรีบวิ่งตามไปทันที เขาก็ไม่อยากร้อนเหมือนกันนะ

การโปรโมตชมรมของอีจุนอย่างดำเนินต่อไป ทั้งหญิงสาวชายหนุ่มต่างก็พากันแวะเวียนเข้ามาดูก็เรื่อยๆไม่ขาดสาย และทุกๆครั้งที่จุนเข้าไปคุย
กับสาว มีร์ก็จะเรียกอีจุนมาตลอดไม่ปล่อยให้ไปคุยกับสาวที่ไหน

“พี่จุนมานี้หน่อย”มีร์เรียกอีจุนที่กำลังคุยกับสาวเกี่ยวกับเรื่องชมรม

“อะไรอีกล้ะ หือ?”สุดท้ายอีจุนก็ต้องวิ่งมาหาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“คือ ไม่มีอะไรเรียกเฉยๆ”มีร์ตอบไปแถๆ ก็มีร์เล่นถามทุกำถาม จนไม่มีคำถามจะถามแล้วนิ่

“หรอ งั้นพี่ไป...”

“ไม่ได้ พี่ต้องนั่งเป็นเพื่อนมีร์”ไม่ทันที่อีจุนจะพูดจบมีร์ก็ดึงอีจุนไว้ก่อน

“ดงอุนก็อยู่”อีจุนขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยปนหงุดหงิด ทำไมมีร์ต้องมาขวางไม่ให้เข้าไปทำงานด้วย

“มันจะไปแล้ว ใช่มั้ย”มีร์หันไปถามดงอุนพร้อมกับกระพริบตาส่งซิก

“หือ? อือ”ดงอุนพยักหน้าเบาๆ ก็จะลุกขึ้นยืนและออกจากซุ้มไปทันที ขืนอยู่ได้โดนมีร์เสยแน่

“ก็ได้ๆ”อีจุนจึงต้องยอมแต่โดยดีและนั่งลงข้างๆเด็กเอาแต่ใจคนนี้

Rrrr Rrrr

เสียงโทรศัพท์ของจุนดังทำให้ มีร์ที่จับจุนอยู่ต้องปล่อยออก เผื่อจะเป็นธุระสำคัญอะไร

‘ดูจุน’

“ฮัลโหล”

(อยู่ไหนว่ะ)เสียงอันคุ้นเคยถามผู้รับสาย

“อยู่ฝั่งมัธยมอ่ะมึง มีไรป่ะ”อีจุนจึงตอบกลับปลายสายไป

(งั้น มึงเจอน้องมีร์บ้างป่ะ กูมีไม่มีเบอร์น้องเขา ก็มีเรื่องจะบอกน้องเขาสักหน่อย)ฝั่งปลายสายรัวคำถามมาไม่ยั้ง

“ใจเย็นมีไร น้องเขาเขาอยู่ข้างกู”

(งั้นมึงบอกน้องเขาด้วย ตอนนี้อูยองอยู่โรงพยาบาล)

“ห้ะจริงอ่อ งั้นเดี๋ยวกูบอกน้องเขาให้”

(ฝากด้วย เดี๋ยวก็เสร็จงานก็จะไปเยี่ยม แล้วเจอกัน)ดูจุนบอกก็จะวางสายไป

อีจุนกำลังลังเลอย่างหนักว่าจะบอกไปดีไหม แต่เขาก็ต้องบอกอยู่ดี บอกไปเลยแล้วกัน

“มีร์”อีจุนหันมาเรียกมีร์

“ครับ”

“เอ่อ... คือ ตอนนี้ อูยองอยู่โรงพยาบาลนะ”

“ห้ะ อะไรนะอยู่โรงพยาบาล อูยองฮยอง”เมื่อมีร์ฟังจบก็ล้มลงทันที เป็นลมไปซะแล้วนี้เพราะช็อกเรื่องของอูยองหรือว่าอะไรกันแน่

หลังจากที่มีร์เป็นลมอีจุนก็ไม่ต้องไปทำอะไรกันแล้ว นั่งพัด นั่งส่งยาดม ให้มีร์ก็เกือบครึ่งชั่วโมงได้แล้ว มีร์ก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาสักที นี้สลบหรือตายกัน
แน่ อีจุนชักไม่แน่ใจแล้วสิ

“อือออ”เสียงครางดังจากคนที่สลบ(?)ไปนาน แสดงให้รู้ว่าเริ่มรู้สึกตัวแล้ว

“มีร์ ตื่นแล้วหรอ”อีจุนถามพร้อมก้มลงมามองคนที่เริ่มรู้สึกตัว

“เห้ยยย”มีร์แทบจะตกเก้าอี้ ใครบอกเอาหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้!! มีร์กรี๊ดร้องในใจ

“ใจเย็นๆ ลุกขึ้นมาก่อน”อีจุนพูดพร้อมกับก้มจะลงไปช่วยพยุง แต่มีร์ก็ลุกขึ้นมาเองเสียก่อน

“ไม่เป็นไรครับ”มีร์ส่ายหัวเบาๆ ท่าทางจะยังตกใจปนเขินปนอาย เรื่องเมื่อกี้อยู่

“หรอ ไหวไหม แล้วจะไปหาอูยองป่าว?”อีจุนท้วงถามมีร์ ทำให้มีร์นึกได้ทันที เกือบไปเลยมัวแต่ตกใจอยู่

“ไปๆ”มีร์ตื่นตัวแล้วรีบออกจากซุ้มที่อยู่ไปทันที

“รอด้วย”อีจุนพูดและวิ่งตามไป 

...

“เพิ่งฟื้นแท้ๆ วิ่งตากแดดเดี๋ยวก็ได้เป็นลมอีกรอบ”อีจุนวิ่งมาทันมีร์พร้อมกับกางร่มให้มีร์เพื่อกันแดด คำพูดของอีจุนทำให้มีร์อยู่วิ่งและหันไปรับบร่ม
มาถือเอง

“ไม่ต้องเดี๋ยวถือให้”อีจุนพูดและดึงร่มกับมาที่มือของตน

“ขอบคุณครับ”มีร์พูดพร้อมกับหันมายิ้มเบาๆ

อีจุนถึงกับอึ้ง 3 วิ โดนมีร์แอคแทคไปทำไรไม่ถูกเลย และทั้งคู่ก็เดินทางมาเพื่อไปดูอาการของอูยอง...

------------------------------------------------------------------------------------

มาเรียกน้ำย่อยกันก่อน เดี๋ยวปิดเทอมนี้มาเจอกันน้า ขอเม้นเป็นกำลังใจหน่อยน้า แล้วเจอกัน :))
 

Rasp berry