ลัดฟ้ามาหารัก

เนื้อเรื่อง

               ภายในห้องสี่เหลี่ยมของคอนโดแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพมหานคร  "นักรบ" หนุ่มไฟแรง
ที่กำลังประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน  ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมในทุก ๆ ด้าน กำลังนั่งวาดภาพหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเคยพบเจอเธอรึเปล่าหลายปีมาแล้วที่เขาใช้เวลาว่างหมดไปกับการวาดภาพของเธอ 
               "ขอให้ผมได้พบคุณสักครั้ง…ได้ไหม" ชายหนุ่มรำพันกับภาพที่เพิ่งวาดเสร็จ  พรุ่งนี้เขาจะเอามันไปใส่กรอบ ภาพเธอทุกภาพที่เขาวาดเหมือนมีชีวิตจริง ๆ  เธอดูสดใส อ่อนหวาน บางครั้งก็ดูขี้เล่น  แสนงอน  บางภาพเขาก็คิดว่าเธอออกจะดื้อกับเขาด้วยซ้ำไป เพราะกว่าที่เขาจะวาดภาพนั้นเสร็จก็ใช่เวลานานเหลือเกิน  ตั้งแต่ที่เขาเริ่มวาดภาพเธอมาถึงตอนนี้มีภาพของเธอ  แทบจะทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะนอน นั่ง หรือเดิน  เขามีความสุขกับการมองภาพที่เขาวาด หรือเพราะในภาพ  คือเธอกันนะ  นี่เขากำลังหลงรักเธออยู่ใช่ไหม?  ชายหนุ่มยิ้มกับความคิดของตัวเอง ก่อนที่จะเผลอหลับไป

               "โอ้ย! เมื้อยจะแย่อยู่แล้ว นอนพักก่อนดีกว่า" อลิน ทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม รู้สึกเพลียกับการเดินทางจากอีกฝั่งของท้องฟ้ากลับมาเมืองไทย  แต่ก็ต้องสะดุ้ง ดีดตัวขึ้นมาทันทีเมื่อรู้สึกเหมือน
ร่างบางนอนทับใครบางคนอยู่ หญิงสาวดึงผ้าห่มออก
               "เฮ้!!~  นายเป็นใครน่ะ  เข้ามาในนี้ได้ยังไง"  นักรบตกใจไม่แพ้กัน  แต่ไม่ใช่เพราะมีใครเข้าห้องนอนของเขาได้ในยามวิกาลแบบนี้  แต่เป็นเพราะ "เธอ" ต่างหาก
                "คุณ!"  ต่างคนต่างมองจ้องหน้ากัน ถึงจะรู้สึกคุ้นหน้าหมอนี่ แต่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาต่อความยาวสาวความยืด ตอนนี้เธอเหนื่อย และง่วงมาก อยากจะพักผ่อน ซึ่งตรงกันข้ามกับ
ชายหนุ่มเหลือเกิน ที่ดูจะดีใจมากกว่าตกใจที่ได้เจอเธอ
               "คุณจริง ๆ ใช่ไหม  คุณมาหาผมแล้ว  ผมดีใจที่ได้พบคุณนะ  ถึงแม้จะในฝันของผมก็เถอะ" ชายหนุ่มกล่าวอย่างตื้นเต้น เขาได้พบเธอจริง ๆ เธอคนที่เขาเฝ้าฝันอยากพบเจอ
              "พูดบ้าอะไรของคุณ  ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้นะ"  เสียงที่แสดงความเป็นเจ้าของบ่งบอกอารมณ์ของคนพูดได้เป็นอย่างดี แต่ทว่าชายหนุ่มกับยิ้มหวานให้หญิงสาวตรงหน้า
ถึงแม้เธอจะไม่ได้ดูอ่อนหวาน เหมือนภาพที่เขาวาด แต่คงเป็นเพราะเขาและเธอเพิ่งจะเจอกันล่ะมั๊ง  ชายหนุ่มคิด
              "ห้องของคุณ  อะไรกันครับสาวน้อย  ที่นี่ห้องของผมนะครับ" เขาอธิบาย
              "อย่ามามั่วหน่อยเลย  ที่นี่เป็นคอนโดที่แด๊ด ซื้อไว้ฉัน และทุกครั้งที่กลับเมืองไทย ฉันก็มาพักที่นี่"
              "พักที่นี่!" นักรบทำตาโต  "ตั่งแต่เมื่อไหร่ครับ"  หญิงสาวเงียบไป  นั่นสิ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ
              "ว่าไงครับสาวน้อย" หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ในใจ
              "ไม่รู้  อาจจะเมื่อวาน  หรือ  2 วัน 3 วัน ที่ผ่านมา เมื่อปีที่แล้ว "  เสียงใสกล่าวเบาๆ เหมือนจะอยากให้ได้ยินแค่เธอ เขาหัวเราะเบา ๆ
              "คุณนี่ท่าจะเพี้ยน   ผมอยู่ที่นี่มา 4 ปีแล้วครับ"
              "คุณพูดจริงหรือ" อลินเดินสำรวจทั่วห้อง  และหยุดอยู่มุมขวาของห้องที่ชายหนุ่มใช้สำหรับเป็นมุมวาดภาพของเขา หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบ ๆ สะดุดอยู่กับภาพขนาดใหญ่ตรงหน้าเดินเข้าไปใกล้ๆ เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวที่เขาวาดคือเธอนั่นเอง
              "รูปนี้มัน!"
              "รูปคุณ หรือไม่เธอก็เหมือนคุณ เพราะผมเองก็ไม่รู้จักเธอ" นักรบเดินเข้ามาใกล้ เปิดภาพผ่านไปแต่ละหน้า ล้วนแต่เป็นภาพของหญิงสาวในอิริยาบถที่แตกต่างกันออกไป เกิดอะไรขึ้น
กับเธอและชายหนุ่มผู้นี้
              "เรารู้จักกันหรือเปล่าคะ" หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเขาเปิดถึงภาพเธอที่ยืนมองท้องฟ้า เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอชอบมองท้องฟ้าโดยเฉพาะท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ริมทะเล 
              "ไม่รู้สิ คุณว่าเราเคยรู้จักกันมั้ย"  นักรบเริ่มเล่าเรื่องราวของเขาที่เข้ามาอยู่ที่นี่และครั้งแรกที่เขาลงมือวาดภาพของเธอ และวาดมาเรื่อย ๆ โดยไม่รู้สึกเบื่อ เขามีเวลาไม่มากนักกับอาชีพนักธุรกิจ แต่ก่อนนอนเขาก็จะมานั่งวาดภาพ และทุกครั้งจะต้องเป็นภาพของเธอ  อลิน ตั้งใจฟังเธอรู้สึกว่าภาพทุกภาพที่เขาวาดมันคือชีวิตของเธอ แต่ทำไมพอเขาถามกลับมาที่เธอ เธอถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ ช่วงเวลาที่ขาดหายก่อนที่เธอจะมาที่นี่คืนนี้  โอ้ว! ไม่นะ มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  สีหน้าของหญิงสาวซีดลง
              "เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
              "ฉันตายไปแล้วใช่ไหมคะ  ฉันจำอะไรไม่ได้เลย เวลาของฉันขาดหายไปไหน"
              "ตบหน้าผมทีสิครับ ผมอยากรู้ว่าผมฝันไปรึเปล่า เพราะที่ผมรู้สึกตอนนี้มันไม่ใช่ความฝัน"  อลินตบหน้านักรบเบา ๆ ให้เขาพอแค่รู้สึก  ใช่เขาเจ็บจริง ๆ   ปู๊น ปู๊น ปู๊น  เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น อ้าว! ฝันไปหรือเนี่ยเราเขายังรู้สึกงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และตั้งแต่คืนนั้นนักรบก็ได้พบกับอลินทุกคืน  เหมือนฝันแต่ไม่ใช่ฝัน เขาเชื่อว่าเขาไม่ได้เพียงแค่ฝันไปแน่นอน วันเวลาทำให้ทั้ง 2 ผูกพันกันมากขึ้น 
 
               "ทำอะไรอยู่คะ ดูคุณเครียดจัง" อลินโผล่หน้ามาใกล้
               "งานที่บริษัทครับ  มันมีปัญหานิดหน่อย"
               "อลินเห็นคุณนั่งอยู่ตรงนี้ ตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว ไม่ขยับไปไหนเลย" เธอรู้สึกเป็นห่วง
               "คุณเห็นผมด้วยเหรอ"  หญิงสาวพยักหน้าไม่ว่าจะที่ไหน ๆ เธอก็เห็นเขาได้เสมอเพียงแต่ไม่สามารถแสดงตัวให้เขาเห็นได้เท่านั้น อาจจะดูแปลกเธอไม่มีร่าง เป็นเหมือนวิญญาณ  เธออาจจะตายไปแล้วจริง ๆ
               "ดีจัง" นักรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ หญิงสาวจนรู้สึกได้ถึงไออุ่นของลมหายใจ  อลินมองสบสายตาเขาความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นกับเธอ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาใกล้เข้ามาจนเธอรู้สึกร้อน 
นักรบจูบที่หน้าผากของหญิงสาวเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนมาประกบที่ปากสวยได้รูป  อลินตกใจกับสัมผัสของเขาแต่ก็ปล่อยให้เขาทำตามใจ  ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก ใบหน้าเขาอยู่ใกล้เธอแค่ฝ่ามือ
 เขามองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ก่อนจะบอกถ้อยคำนั้น
              "ผมรักคุณ อลิน" หัวใจของอลินเต้นแรงผิดปกติ ก่อนที่ร่างเธอจะเลือนหายไปจากตรงนั้น
              "อย่ากลัวไปเลยคนดี  ออกมาเถอะครับ ผมอยากเห็นหน้าคุณ"  เมื่อได้สตินักรบก็เดินไปทั่วห้องเรียกให้อลินออกมา
              "ผมจะไม่ทำอย่างนั้นอีก  อลิน" อลินโผล่อีกครั้งตรงหน้านักรบ เขาไม่ทำอย่างเมื่อคู่แต่ตอนนี้เขากอดเธอไว้แน่น
              "ไหนว่าจะไม่ทำคะ"  หญิงสาวติงเบา ๆ เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา
              "ก็ไม่ได้ทำนี่ครับ แค่กอดไว้เฉย ๆ อย่าหายไปแบบนั้นอีกนะครับ"
              "แล้วถ้าวันนึง…อลินหายไป…แล้วไม่กลับมาล่ะ นักรบจะคิดถึงอลินมั้ย" ชายหนุ่มสูดเอาความหอมจากเส้นผมสลวย
              "พูดอะไรแบบนั้นครับ"
              "นักรบ  อลินรู้สึกแบบนั้นจริงๆ นะ ยิ่งอลินอยู่กับคุณมากเท่าไหร่ ก็เหมือนเวลาของ
อลินเหลือน้อยลงไปทุกที อลินกลัว" 
              "โธ่! อลิน" ชายหนุ่มยังคงกอดปลอบขวัญหญิงสาว
              "ไม่มีอะไรมาพรากเราจากกันอีกแล้ว เชื่อผมนะอลิน"
               "อลินเชื่อนักรบ  อลินจะรอคุณ รอจนกว่าอลินจะรอไม่ไหว" ชายหนุ่มจูบที่ผมเธออีกครั้ง พร้อมกระชับอ้อมกอดแน่น

                1  สัปดาห์ผ่านไปที่นักรบไม่กลับเข้ามาคอนโดอีก  อลินก็ไม่สามารถสื่อสารกับเขาได้ เหมือนเขาอยู่ไกลเกินกว่าที่เธอจะสื่อจิตถึงเขา  และตอนนี้เหมือนว่าเธอกำลังจะแตกสลาย
ดับสูญไปในไม่ช้า
                "คุณอยู่ไหนนะ  นักรบได้โปรดกลับมาหาอลินเถิด อลินคิดถึงคุณ  อลินยังไม่ได้บอกคุณเลย ว่าอลินรักคุณ  รักนักรบ"

                 ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ในประเทศอังกฤษ
 ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งถูกพันธนาการด้วยอุปกรณ์ช่วยชีวิตของโรงพยาบาล นักรบมองดูร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวรู้สึกหดหู่ใจ เขาเดินทางมาประเทศอังกฤษเพื่อตามหาครอบครัว  ของอลิน หลังจากที่เขาค้นหาประวัติของเธออยู่หลายวัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะขอพาร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยกลับเมืองไทยแต่เขาก็ทำสำเร็จชายหนุ่มอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ครอบครัวของเธอฟัง จนพวกเขายอมให้ในสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการ  และวันนี้เขาจะพาเธอบินลัดฟ้ากลับเมืองไทย 
                "รอผมนะ อลิน"  ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองขณะอยู่บนเครื่องบินพาร่างของอลิน บินลัดฟ้ากลับเมืองไทย


@@...สวัสดีคร้า ^-^ อยากความคิดเห็นของทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านหน่อยนะคะว่าควรจะแต่งต่อให้เป็นเรื่องยาวรึเปล่า?...@@