Geon online

ลำดับตอนที่ #5 : สู่ LIMBO (ขอบนรก) และก้าวแรกสู้การเป็นเกรียนเกม(ยอดฝีมือ)(50%)

           “เฮ้ย   คนเค้ามีชื่อเว้ย  มาเรียกผีลืมหลุม เดวปั๊ดเหนี่ยว”  เจ้าของเสียงแหบพร้าพูดขึ้นด้วยความหัวเสีย   ดูเหมือนหน้าที่ขาวซีดอยู่แล้วจะซีดยิ่งกว่าเดิมซะอีก  (หมอนี้ก็เป็นอีกตัวที่สีผิวแสดงอารมณ์ได้สินะ   ฉันคิด)

          “ไอ้พวกหน้าตายังกะผีตายซากก็สมควรที่จะได้รับชื่อว่าผีลืมหลุมแล้วแหละวะ  รีบๆตายกลับลงหลุมไปซะไป้ !!”  หมาน้อยอ่อยเหยื่อเถียงกลับพร้อมด่าสมทบ

          “หน่อยไอ้บ้านี้”  ฉันไม่ได้คิดไปเองนะว่าเจ้าของฉายา (ที่เจ้าตัวไม่เต็มใจรับ) ผีตายซากเหมือน ผิวจะขาวจนดูโปร่งใสอยู่แวบหนึ่ง  “มาถึงยังไม่ได้ทำเหวไรเลย  แม่มด่าอย่างเดียว    วันนี้ปากปีจออย่างแกไม่ได้ตายดีแน่   พวกเราลุย”

          ฉันมองภาพผู้เล่นสามสิบกว่าคนวิ่งอิรุงตุงนังเข้าใส่กลุ่มอัศวินในชุดเกราะทองอย่างเนื่อยๆ   ก่อนที่สายตาจะพลันไปสบตากับคนข้างๆ    ดูเหมือนพวกเราจะมีความคิดตรงกันนะ

          “เธอ  ใช้ไอ้ทักษะใหม่นั้นเป็นแล้วใช่ไม้ ?” หน้าจืดกระซิบถามฉัน

          “อืม  ไปกันเถอะ  ไงเราก็ไม่เกี่ยวอยู่แล้ว”   ฉันตอบ   จริงๆ  ในจังหวะที่หน้าจืดมันกำลังเจรจา  ฉันแอบศึกษาจนใช้ทักษะใหม่ได้แล้ว   

          “แยกกันคนระทางนะ   เจอกันที่   เอ่อเธอรู้จักที่ไหนบ้างเนี้ย”

          “ตอนฉันออกไปล่ามอน(ก่อเรื่อง)  เหมือนจะเห็นว่ามีเสาที่ส่องแสงได้อยู่ในป่าด้วย   เราไปเจอกันที่นั้นก็ได้”

          “อืม  Linbo งั้นหรอ  อืมๆ จริงๆ ก็กะพาเธอไปอยู่แล้ว   เจอกันที่นั้นแล้วกัน”  สิ้นสุดคำพูดพี่หน้าจืดของเราก็พริ้วสไหวขึ้นไปบนฟ้าด้วยวิชาตัวเบาที่เหมือนกับเหาะมากกว่า    เหล่าผู้เล่นที่กำลังตะลุมบอนกันอยู่หันมาดูกันด้วยสายตาที่เบิกค้าง    สงสัยมันจะเป็น ability ขั้นสูง  หึหึ   ดูเหมือนฉันจะมาเจอไอ้หน้าโง่สุดเจ๊ง  ที่แสนจะหลอกง่ายใช้คล่องซะแล้วสิ

          ส่วนฉันเองก็เรียกการ์ดทักษะสไลด์ออกมา   “อิลสตอล”  ฉับพลันการ์ดก็กลายเป็นแสงแล้วหายเข้าไปในร่าง    และเพียงฉันก้าวขาไปข้างหน้า    ร่างของฉันก็พุ่งเหมือนกับคนที่ลื่นบนพื้นน้ำแข็ง  แต่เนื่องจากไม่สามารถบังคับทิศทางได้   ทำให้ทิศที่ฉันพุ่งเข้าไปคือกองซากปรักหักพัง

          ตูมมม !!

          โอ๊ย   นี้มันบ้าอะไรเนี้ย    ฉันที่กำลังหัวทิ่มอยู่ในกองซากปรักหักพังโวยวายในใจ    ตอนลองครั้งแรกมันไม่ได้พุ่งไกลขนาดนี้นี่นา  หรือมันขึ้นอยู่กับความเร็วตอนก้าว

          หลังจากที่เริ่มจับหลักได้ฉันก็ลองใช้ทักษะอีกครั้ง   เสียงดังโวยวาย ประมาณว่ามันหนีไปแล้ว  มันหนีไปแล้ว   ดังไล่หลังฉันมา   แถมไอ้หน้าจืดมันก็ไปแล้วไปรับแบบไม่คิดจะหันกลับมาห่วงกันซักนิด    T^T  ความเป็นสุภาพบุรุษหน่ะมีม้ายยยยยยยยยยยยยย    ขอสาปแช่งให้หน้าแกมันจืด  จืดสนิทตอลดปายยยย

                                         …………………………………………………………………………..

          ฮัดชิ่ววว     อยู่ๆ ผมก็จามออกมา   พึ่งรู้ว่าเกมนี้มันมีฟังชันจามด้วย   รึเราเป็นหวัด

          “เกมนี้มันมีหวัดรึเปล่าหว่า”  ผมถามไปแบบไม่ได้ต้องการคำตอบ

          “มีสิครับ”  

           กรู ไม่ได้ต้องการคำตอบ    ผมกะจะตะโดนกลับไปอย่านั้น   แต่พลันสำนึกได้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่จะมาทำอย่างนั้น   ผมรู้ว่าตัวผมเองไม่ธรรมดา    และแน่นอนคนที่สามารถเข้ามาใกล้บร๊ะเจ้าแห่งเมืองเริ่มต้นผู้ไม่ธรรมดาโดนไม่ให้บร๊ะเจ้าคนนี้รู้สึกตัวได้ก็ย่อมไม่ธรรมดา              แต่    ผมมองไปยังต้นเสียง

           “ผมเคยได้ยินว่าทางเหนือของคีซาน  มียุงยักษ์ที่ทำให้เป็นหวัดได้อยู่”   

           นั้นมันไข้เลือดออกรึเปล่า  และมันก็ไม่ใช่หวัด  ผมเถียงอยู่ในใจ   พลางมองเจ้าของเสียงด้วยความรู้สึกอันแปลกประหลาด   มีดวงตาและผมสีฟ้า   หน้าเด็กจนเหมือนเด็กประถม   แถมหมอนั้นสูงแค่เอวผมอีก    แต่เหตุที่สามารถจ่องตาผมได้ตรงๆ ก็เพราะหมอนี้มันลอยอยู่    บนตัวของมันติดเครื่องจักรไว้เต็มไปหมด   และที่ทำให้ลอยได้ก็คงเป็นเพราะเครื่องจักรเหล่านั้น    พวกนักประดิษหรอ

           “นายเป็นใคร”  ผมเอ่ยถามออกไปด้วยประโยคสุดคลาสสิค

           “อ๋อ   ขอโทดทีครับลืมแนะนำตัว”  หมอนั้นหัวเราะแหะๆ  แบบถ้าพวกรักเด็กมาคงบอกว่าหน้ารักสุดขีด   แต่อารมณ์ผมตอนนี้อยากจะเอาทีนไปลูบหน้ามันชะมัด  “ผมชื่อ  เอพพิล ครับ   อาชีพ นักรบจักรกล  จากเมืองอลูซินอร์ ”

           อาชีพขั้นสอง   ผมหลิ่วตาอย่างไม่ไว้ใจ  “ต้องการอะไร”

           “พอดีพวกเราได้เห็นการต่อสู้ของพวกคุณในเมืองเริ่มต้น   จึงอยากมาชวนไปเข้าพวกครับ”

           จะบอกว่าถ้าเราไม่มีประโยขน์ก็ไม่ต้องการสินะ   ผมถอนหายใจออกมา   และคำตอบในใจผมมันก็แน่นอนอยู่แล้ว   ผมไม่ต้องการเข้าร่วมกับใคร   ผมไม่ต้องการไปยุ่งเกี่ยวกับสงครามใดๆ

           “ขอโทษนะ  ชั้นคงไม่”

           “ตกลง  พวกเราจะเข้าร่วมด้วย”      เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังผมฉับพลัน   พร้อมกับการปรากฏของเจ้าของดวงตาที่ตอนนี้กำลังเปล่งประกายแวววับ(อย่างไม่หน้าไว้ใจนัก)

           “น่ารักจังเลยยยย !”     

           

           นั้นแหละครับ  เหตุผลของเธอ

          หลังจากนั้นผมก็ต้องยืนมองภาพอันสิ้นท่าของนักรบจักรกลที่กำลังดิ้นพลาดๆ  อยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาว    นั้นทำให้ผมเกิดอารมณ์อย่างจะกระตืบมันเข้าไปอีก     อ๊ากกกก !!      อิจฉาว้อยยยยยยยยยย  !!!!!

                                   ………………………………………………………………………………………

           “หัวหน้าครับ  พวกมันหนีไปแล้ว”

           “เออ   กรูเห็น  นึกว่ากรูโง่รึไงฟร่ะ”  อวารอน  ตอบลูกน้องกลับไปแบบหัวเสีย    ไอ้บ้าผมเทากับผู้หญิงคนนั้นไวมาก   ไม่มีทางเลยที่พวกเค้าจะสามารถตามได้โดยมีไอ้พวกอัศวินเกราะทองเส็งเคร็งพวกนี้ขวางอยู่

           “จัดรูปขบวนไว้  ตั้งรับพวกมัน”  หนึ่งในอัศวินตะโกนสั่งการ   ทั้งหมดรับอย่างพร้อมเพรียงวิ่งมาเข้าแถวเรียงเป็นหน้ากระดาน   เหล่าอัศวินที่รวมเป็นหนึ่งนั้นน่าเกรงขามมาก   ท่าโจมตีอันทรงพลังที่ถูกปล่อยมาเป็นแถวหน้ากระดานค่อยๆทำให้ศตรูกลายเป็นแสงหายไปทีระคน   ถึงแม้ฝั่งตรงข้ามจะมีจำนวนมากกว่าก็ตาม

           “ฮึ่ม  พวกแก”  อวารอนกัดฟันอย่างหัวเสีย   ควันสีดำดูหน้าหวาดหวันลอยออกมาจากความว่างเปล่าหมุนวนอยู่รอบๆอวารอนนั้น  ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นหมาป่าสีดำจำนวนเจ็ดตัว  

           “บ้าหน้า  นั้นมันสกิลอะไรกัน  แกเป็น summoner ไม่ใช่เราะ” หมาน้อยอ่อยเหยื่อร้องขึ้น

           “ข่าวของพวกแกยังคงตกยุคไม่เปลี่ยนเลยนะ  นี้คืออาชีพขั้นที่สามของ summoner” อวารอนแสยะยิ้ม “เนโครแมนเซอร์”

           เหล่าอัศวินต่างสีหน้าซีดเผือด

           “ทุกคน ใช้ใบวาร์ปกลับเมืองเร็ว”  หมาน้อยอ่อยเหยื่อตะโดนก้อง   พวกเค้าไม่ได้คาดคิดว่าศตรูในตอนนี้มีอาชีพขั้นสามอยู่ด้วย   และหากเป็นเช่นนั้นก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเค้าจะสามารถสู้ได้

           “Warp”

           พร้อมกันนั้นเสียงแหบพร้าก็ดังขึ้น