คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หญิงสาวแสนสวย และรางบอกเหตุแห่งความยุ่งยาก
หรือเราจะเป็นพวกซึนเดเระ
“เอ่อ ขอโทดนะครับ” ผมเรียกเธอ
ผู้หญิงที่กำลังลากหมีเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยความสงสัย เธอแสดงความเหนื่อยหอบออกมาเนื่องจากลากอะไรที่มันใหญ่เกินตัว หางคิ้วเรียวยาว โครงหน้ารูปไข่กลมกลึง ดวงตาสีฟ้าอันเปล่งประกาย ทุกสิ่งทำให้ผมสรุปออกมาได้ว่าเธอ
……………….. สวย มากด้วย
“ค่ะ”
“คือ ถ้าทำอย่างนั้นคุณจะไม่ได้ค่าประสบการณ์นะครับ”
เธอเอียงคอมองผมด้วยความสงสัย พระเจ้า เธอช่างน่ารักอะไรเช่นนี้ “คุณ หมายความว่า ลากมัน ไปโยนลงหน้าผาหรอค่ะ”
“ใช่ครับ คือ ระบบจะถือว่า คุณไม่ได้เป็นคนฆ่ามันหน่ะครับ มันจะถือว่าเป็นอุบัติเหตุ”
“ง่า แล้วฉันจะทำไงอ่า ฟันมันก็ไม่เข้า”
“ผมคิดว่าผมช่วยได้นะ”
เธอหันมามองค้อนผม “อ่ะ ห้ามแย้งฉันฆ่ามันนะ” แถมยังมีงกอีกแนะ
“ไม่ๆ ผมจะให้คุณเป็นคนฆ่ามัน ว่าแต่คุณมียาเพิ่มเลือดรึเปล่า”
“งื่มม ยาอะไรอะ” ผมสรุปว่าเธอเป็นผู้เล่นใหม่ ถึงเธอจะใส่ชุดผู้เริ่มเล่นอยู่ก็ตาม แต่ก็มีพวกเด็กโข่งมันชอบใส่ชุดผู้เริ่มต้นอยู่เยอะอะน่ะ แถมเธอยังกำลังล่ามอนระดับ บอส อยู่ด้วย นั้นทำให้ผมไม่ได้สรุปว่าเธอคือผู้เล่นใหม่ในแวบแรกที่เห็น
“คุณต้องเอ่ยคีย์เวิร์ดว่า Window” เธอทำตาม “นั้นหร่ะ คุณเห็นช่อง Mysticcard ไม้ นั้นหร่ะ หยิบใบ Potion ออกมาครับ”
เธอหยิบการ์ด Potion ออกมา ก่อนจะกดปุ่มให้มันแปลงสภาพจากการ์ดเป็นขวดยา โดยที่ผมไม่ต้องบอกเลย แหมไหวพริบดีอีก คนอะไรนอกจากน่ารักแล้วยังฉลาดอีกนะเนี้ย
เพล้ง แต่เนื่องจากเธอเรียกออกมาพร้อมกันทีเดียวสิบขวด ทำให้ขวดที่เธอไม่อาจแบกไว้ในสองมือได้ตกแตก
“คุณ ต้องเรียกออกมาเท่าที่คุณถือได้สิ ถ้าคุณกดด้วยช่องทางมุมขวาคุณจะสามารถกำหนดจำนวนได้”
“แล้วทำไมนายไม่รีบบอกฉันหร่ะ” เธอเปลี่ยนสรรพนามเรียก จากคุณ เป็นนาย รวดเร็ว เสียผมยังตกใจ “ทั้งหมดเป็นความผิดนายแท้ๆ รู้ไม้ตอนเริ่มเล่นใหม่ๆ การหาเงินซื้อยาเพิ่มเลือดเป็นเรื่องลำบากขนาดไหน กรุณาชดใช้มาด้วยนะ”
เอ๊ะ -_-
ผมที่ในตอนนั้น เกิดอาการ เอ๋อ ฉับพลัน เธอจึงพูดต่อโดยไม่เปิดโอกาศให้ผมได้เถียง “แล้วให้เอายาออกมาทําอะไรหร่ะ"
รู้ไม้ อัตราการอยู่รอดจะเพิ่มขึ้นได้จากอะไร ก็อัตราการปรับตัวไงระ การปรับตัวเพื่อความอยู่รอดนั้นเป็นความสามารถพื้นฐานของสิ่งมีชีวิตที่จะสามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้ในวันพรุ้งนี้ และก็นั้นหร่ะ ผมเองก็มั่นใจในเรื่องการ ปรับตัวต่อสถานะการต่างๆ ที่ไม่อาจคาดคิดอยู่พอสมควร ผมแกล้งทำเป็นลืมสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วไป คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ก่อนจะพูดต่อ “คือ ผมเคยสังเกตุตอน ทำยาตกแตกเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหน่ะครับว่ามันเป็นน้ำมัน ”
“แล้วไงอะ” เธอมองผมด้วยสายตาบ่องแบ๊ว ที่ผมสงสัยว่ามัน บ่องแบ๊ว อย่างที่ตาเห็น รึเปล่า
“เราจะจุดไฟ เผามันครับ ให้คุณใช้ Potion ซึ่งเป็นน้ำมันราดบนตัวมัน ผมเองก็สามารถใช้เวทย์ไฟได้นิดหน่อย” ผมพูดพลาง ท่องคาถา ก่อนจุดไฟที่ปลายนิ้วให้เธอดู หมีสีฟ้าเองก็ได้ยินที่ผมพูด ดิ้นพลาดๆ อยู่บนพื้น พลางส่งเสียงร้อง อ้อแอ้ๆ เนื่องจากโดนเถาวัลย์มัดปากอยู่
“ว้าวว ความคิดนายนี้แจ่มแจ๊วไปเลย” เธอกระโดดร้องอย่างดีใจ จากนั้นจึงนำ Potion ไปเทให้ทั่วตัวหมีสีฟ้า
ผมจุดไฟที่ประทัด แล้วยื่นให้เธอ “ถ้าผมเป็นคนเผา ระบบจะบอกว่าผมเป็นคนฆ่า คุณเอาประทัดไปแล้วปาใส่มันดีกว่า” เธอคว้าเอาประทัดไปจากมือผมโดนไม่ขอบคุณเลย ซักนิ๊ดด หลังจากนั้นพวกเรา ก็ ยืนดูฉากอันสวยงาม อลังการ ของหมีสีฟ้าที่ดิ้นพลาดๆ อยู่บนพื้นด้วยความสำราญใจ ผ่านไปห้านาที (ทนไฟได้ห้านาที โคด อึด อ่า เหอๆ สมกับเป็นมอนระดับบอสจริงๆ)ระบบก็แจ้งว่าผู้เล่น อลิส สังหาร หมีสีฟ้า สัตว์อสูรระดับบอสได้ อ้อ เธอชื่ออลิสนี้เอง
“อิอิ อื๋อ ได้เงินพรึบเลย ขอบใจนายมากนะ” เธอตบไหล่ผม หยั่งกับสนิทกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๊ยว” ผมหันกลับมา เธอพูดต่อ “แล้วยาหร่ะ”
ห๊ะ
“ยาของฉันที่นายทำแตกไง นายยังไม่ได้ชดใช้เลย”
มันก็มีเรื่องอย่างนั้นเกิดขึ้นอยู่ ผมนึกขึ้นมาได้ แม้เหมือนมันจะไม่ค่อยเป็นอย่างงั้นตามที่ผู้หญิงตรงหน้าผมเข้าใจก็ตาม ผมหยิบยาออกมาแบ่งใส่การ์ดอีกใบที่ว่างเปล่า เธอเห็นการกระทำของผมก็รีบพูดขึ้น
“ฉันขอ 80 ขวด” ผมจำได้ราง ๆ ว่าที่ตกแตกไปมันไม่ถึง 5 ขวดด้วยซ้ำ ถึงงั้นผมก็ไม่ได้พูดโวยวายอะไร ยังทำตามที่เธอบอกแต่โดยดี ทำไมผมไม่ค้านอะไรเธอบ้างเลยนะ นั้นยังคงเป็นคำถามติสแตกระดับโลก ทุกครั้งไปที่ผมนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาในอนาคต
“อิ ดีมาก นายจะไปไหนก็ไป” แนะ มีไล่กันอีกตั้งหาก
ผมเดินกลับเมืองอย่างระโหยโรยแรงเป็นพิเศษ สองมีตกลู่อยู่ข้างตัว แกว่งไปมา แบบไร้อารมณ์สุดขีด ทำไมไม่มีอารมณ์ ไปล่ามอนเลยน้า ผมถามตัวเอง แล้วเสียงสัญญาณก็ดังขึ้นจากหน้าต่างที่ผมเปิดค้างไว้
ติ๊ดๆๆ
หน้าต่างแสดงว่ามีคนส่งข้อความถึงผม ‘หัวหน้า GM ขอเชิญคุณไปพบที่ห้องส่วนตัว คุณต้องการจะตกลงหรือไม่’ แม้ในข้อความจะถามความสมัครใจของผม แต่ผมก็รู้ ลางๆ โดยสัญชาตญาณว่าถ้ากดปฏิเสธไปจะเกิดอะไรขึ้น แน่นอน ผมกดตกลง แสงสว่างสีขาวล้อมรอมตัวผม จากนั้นความรู้สึกเหมือน ถูกดูดก็เกิดขึ้น
แวบ
…………………………………………………………………………………
คิริน โผล่ขึ้นมาในแคปซูลสีขาวสว่าง หลังจากเปิดฝาแคปซูลออก เค้าก็พบเจอกับห้องที่มีสีเดียวกัน แคปซูลที่หน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบ ตั้งเรียงรายไปทางซ้ายและขวายาวสุดลูกหูลูกตา ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยนี้นา หัวหน้า GM เรียกทำไมนะ เอ๊ะ !! เดี๊ยวก่อน
หรือเราทำอะไรผิด คิดได้ดังนั้นก็รู้สึกหวั่นๆ ทุกฝีเท้าที่ก้าวไปรู้สึกสองมือเย็นเฉียบขึ้นเรื่อยๆ คิรินอยากจะโทษว่านั้นเป็นเพียงเพราะ แอร์ อะนะ ใช่ ไม่ได้รู้สึกตื่นตูมซะหน่อย
ในที่สุดคิรินก็มาถึงห้องที่มีป่ายติดอยู่ตรงประตูว่า หัวหน้า GM คิรินตัดสินใจเคาะประตู แต่ก่อนที่จะได้ทำ ประตูมันก็เปิดออกเสียก่อน ให้ตาย หน้าห้องมีกล้องรึไงนะ
“เชิญครับ” เสียงดังขึ้นจากเบื้องหลังโต๊ะสีแดงสด ขัดกับ ภาพลักษณ์บริษัทอย่างสิ้นเชิง แน่นอน นั้นไม่ได้หมายถึงโต๊ะเพียงอย่างเดียว แต่นั้นหมายถึงไอ้ คนที่ใส่สูทหนังสีแดงสด กับผมทรงเฮดร็อคย้อมทองนั้นด้วย ให้ตาย คนอย่างนี้ได้มาเป็นหัวหน้า GM ได้ไง ความคิดนั้นเกิดขึ้นมาตอน คิรินเดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้ว
หัวหน้า GM เห็นคิรินนั่งเรียบร้อยก็เอ่ยขึ้น “คุณ อัศวะ สิน่ะครับ”
“ครับ ผม เอ่อ อัศวะ พาหุรัตว์”
“เข้า เรื่อง เลยนะครับ ที่ผมเรียกคุณมาวันนี้เพราะอยากจะเสนองานให้คุณทำ”
“ขอ ทราบรายระเอียดด้วยครับ คือ ถ้างานนั้นทำให้ผมต้องใช้เวลาไปมากกว่าเดิมหร่ะก็ ผมคงจะต้องขอปฏิเสธ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ งานที่เราให้ทำสามารถทำไปพร้อมกับงานตรวจหาบั๊คอันเดิมของคุณได้”
เห็นผมทำหน้าสนใจ หัวหน้า GM ก็รีบอธิบายต่อ “เราจะให้คุณคอยติดตามคนๆ นึง”
“คน ติดตาม …ใครครับ”
“คุณได้พบเธอแล้วครับ คนที่คุณไปช่วยเธอฆ่าบอสหมีนั้นแหละ”
คิรินนึกออก ก็ ร้อง อ๊อ ก่อนจะรู้สึกเอะใจอะไรบางอย่าง “ผมขอทราบเหตุผล” หัวหน้า GM ไม่รอให้ผมพูดจบ ก็ขัดขึ้นทันที
“เรื่องนั้นคงไม่ได้ครับ ที่ผมต้องการคือ ให้คุณคอยติดตามเธอ รายงานพฤติกรรมของเธอทุกวัน แล้วก็ติดต่อ ผมทันทีหากพบสิ่งผิดปกติใดๆ คุณพอจะรับงานนี้ได้หรือไม่”
คำถามนั้นเหมือน แกมบังคับให้คิรินทำมากกว่า ที่จะให้ทางเลือกแก่เค้า คิรินรู้ว่างานนี้สำคัญแค่ไหน สำหรับผู้ที่ยังเรียนมัธยมอยู่ และต้องใช้เงินเช่นเค้า การถูกไล่ออกจากงานที่หายากแสนยากนั้นนับว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก ทางออกเหลือไม่มากนักจนบีบบังคับให้คิรินต้องรับงานนี้ แม้จะสัมผัสได้รางๆ ถึงความยุ่งยากที่จะตามมาก็ตาม “ผมรับงานนี้”
“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ งานวันนี้เอาเป็นว่าพอแค่นี้ เชิญคุณกลับได้” หัวหน้า GM แบ มือไปทางประตูทางออก แต่ก่อนที่คิรินจะเดินออกจากประตูไป หัวหน้า GM ก็พลันพูดขึ้น
“อ่อ เดี๊ยวก่อน ผมลืมบอกคุณไป” คิรินปล่อยมือจากลูกบิดประตู “เรื่องที่คุณคอยสังเกตการเธอ ขออย่าให้เธอรู้นะครับ ทำเรื่องนี้ให้เป็นธรรมชาติที่สุด”
คิรินไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ว่าหัวหน้าคงไม่บอกอะไรมากกว่านั้น หลังจากที่เค้าเดินออกจากห้องไปแล้ว หัวหน้า GM ก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
“ไม่บอกความจริงไปจะดีหรือ วิรุต” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังหัวหน้า GM
“ยิ่งเค้ารู้ความจริงน้อยเท่าไหร่ก็จะยิ่ง ปลอกภัยต่อเรามากเท่านั้น” ชายผู้ที่ถูกเรียกว่า วิรุต พูดตัดบท ดวงตาสีดำขลับ จ้องมองไปที่ หญิงสาวเจ้าของดวงตาหยาดเยิมข้างหลังเค้า
“ยังเย็นชาไม่เปลี่ยนเลยน้าวิรุตจัง” ปากสีม่วงแย้มยิ้ม โน้มลงมาเอ่ยที่ข้างหูของเค้าเบาๆ ก่อนที่ร่างของเธอจะค่อยๆ เลือนราง
“เธอ เอง ก็ยังคงร้ายไม่เปลี่ยนเหมือนเดิม”
หล่อนหัวเราะกับคำพูดของเค้า “odious เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว” พูดแค่นั้น ร่างของหญิงสาวก็พลันหายไป ทิ้งไว้แต่ปริศนาที่ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบตัดสินใจ คงได้เวลาแล้ว
……………………………………………………………………………..
ความคิดเห็น