คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนํา ฝันที่เป็นจริง
ดินแดนแห่งนี้ถูกเรียกว่า อริเซีย ผ่านกาลเวลาอันยาวนาน ผ่านการรบราฆ่าฟันนับครั้งไม่ถ้วน อารยธรรมมากมายล่มสลาย อารยธรรมมากมายก่อร่างขึ้นมาแทนที่ จนในที่สุด กลุ่มอำนาจทั้งหมดก็เหลือเพียงแค่ สี่ กลุ่ม
ทางเหนือ พันธมิตร ประกอบด้วยสองประเทศใหญ่คือ โอรอน และ อลูซินอร์ ดินแดนแห่งเครื่องกล ที่มีภูมิปัญญาทาง วิทยาศาสตร์สูงส่งที่สุดในอริเซียแห่งนี้
ทางตะวันตก จักรวรรติ ประกอบด้วย เดอเรริออซ(delirioas) อเมนทิส(amenthis) วาโรเร็ต(varolet) ดินแดนที่มีกองทัพอันยิ่งใหญ่และเกรียงไกร
ทางตะวันออก ราชอาณาจักร แม้จะถูกปกครองด้วยชนเผ่า น้อยใหญ่มากมาย แต่ก็มีศูนย์กลางอยู่ที่เมืองท่า คีซาน ดินแดน แห่งศิลปะ ดนตรี และการค้าอันเฟื่องฟู
ทิศใต้ ที่ตั้งของอาณาจักรเซนเทียร์ ดินแดนแห่งการเรียนรู้ ศาสนา และเวทมนต์ และยังเป็นที่ตั้งของเมืองแห่งการเริ่มต้น เมืองอันเป็นกลาง ที่อยู่นอกสงคราม หรือเมืองที่ผู้เริ่มเล่นจะต้องมาเกิดก่อนที่จะเลือกอาชีพและประเทศนั้นเอง
เขา อัศวะ พาหุรัตว์ หรือชื่อในเกม คิริน เลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองนี้ เนื่องจากไม่ต้องการที่จะข้องแวะกับสงครามใดๆ (แต่ดันมาเลือกเกมที่มีแต่สงครามซะงั้น)
ดวงตาสี เทา หม่น เหม่อมองบนฟากฟ้า เรือบินค่าโดยสารแพงหูฉี่ บิน ตรงไปยัง อาณาจักรซักแห่งที่เขาไม่รู้จัก สายลมพัดเอื่อยๆ สำหรับเมือง ที่ถูกตั้งให้เป็นภูมิอากาศแบบร้อนเกือบทั้งปี ดั่งเช่นทุกวัน
ณ โลก แห่งนี้ ทุกอย่างถูกสร้างขึ้น ทุกอย่างถูกกำหนด ทั้งลมฟ้าอากาศ สภาพแวดล้อม ประเทศ หรือแม่แต่ชาวเมือง สำหรับโลกใบนั้น ซักวันมันคงเปลี่ยนไป บทที่ถูกเขียนขึ้นโดยใครบางคน มีคนที่คอยสวมบทบาท เป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่ง เป็นเพียงสิ่งที่คอยขับเคลื่อนฟันเฟือง ขับเคลื่อน “โลกใบนี้”
หลังจากนอนเล่นมาสามชั่วโมง ในที่สุด คิริน ก็ตัดสินใจลุกขึ้น ภาพเมืองปรากฏขึ้นมาสู่สายตาอีกครั้ง เมืองนี้เองก็ถูกสร้างขึ้นมาอย่างสวยงาม บ้านเรือนส่วนใหญ่ที่ถูกสร้างด้วยอิฐ มีใจกลางของเมืองเป็นน้ำพุและวงเวียน ก่อนจะถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนโดยถนนสี่สายที่พุ่งออกมาจากน้ำพุนั้น
สายตาของคิรินมองไปทางส่วนที่อยู่ทางขวาของประตูใหญ่ของเมือง สายตาเหลือบมองไปที่ป้ายขนาดใหญ่ที่ถูกเขียนว่า เขตการค้าเพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจไปยังที่แห่งนั้น
“Window” คิรินกล่าวก่อนที่จะปรากฏหน้าต่างขึ้นมาบานหนึ่ง หน้าต่างนี้จะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกคือหน้าต่างสถานะ ซึ่งจะเป็นส่วนที่ บอก LV HP MP และค่าสถานะต่างๆ และ ส่วนที่สอง คือ Box มีไว้สำหรับเก็บการ์ด
ต่างๆ แบ่งออกเป็น Sealcard อันเป็นการ์ดที่ไว้บรรจุสัตว์เลี้ยง(โดยปกติผู้เล่นหนึ่งคนจะมีได้หนึ่งตัว)
Mysticcard เป็นการ์ดที่ไว้บรรจุ ชุด อาวุธ ก้อนหิน น้ำ อาหาร และวัสดุอื่นๆที่จับต้องได้
Eventcard เป็นการ์ดที่บรรจุเหตุการณ์ วิญญาณ ความสามารถพิเศษ ซึ่งจะเป็นการ์ดที่ใช้ได้เพียงแค่ครั้งเดียวก็จะหายไป
คิรินเลือกการ์ด Money ออกมาจากช่อง Mysticcard มุมล่างซ้ายของการ์ดถูกเขียนไว้ว่า 100000 อาเทอรี่ คิรินตัดสินใจถอนเงินออกมาทั้งหมด 1000 อาเทอรี่ ก่อนเดินไปทางโซนร้านค้าที่ถูกวางขายโดยผู้เล่นด้วยกันเอง
“อ่าวไงพี่ชาย ต้องการชุดหนังหมาป่ารึเปล่า ผมมีชุดที่ติด + เจ๋งๆด้วยนา ดูก่อนได้” พ่อค้าคนหนึ่งซึ่งหน้าจะอายุอ่อนกว่าเขาพูดขึ้น
คิรินส่ายหน้าก่อนที่สายตาจะพลันไปเห็นบางอย่างที่หน้าสนใจ ประทัดงั้นหรือ มุมปากผริยิ้มอย่างนึกสนุก
“ขอประทัด 40 ลูก” คิรินพูดขึ้น
“โอ้ เอาประทัดหรอครับ แต่ผมขอบอกไว้ก่อนเลยนาว่าถ้าพี่จะเอาไปใข้สู้กับมอนสเตอหร่ะก็มันมีพลังโจมตีแค่หนึ่งจุดเอง”พ่อค้ากล่าวด้วยความหวังดี
“ครับ เอา 40 ลูก”
เห็นคิรินยังคงยืนยันหนักแน่น พ่อค้าก็ไม่ว่าอะไร ก่อนจะยื่นประทัดให้ “ทั้งหมด 400 อาเทอรี่ครับ”
คิรินส่งเงินให้กับพ่อค้า เรียก หน้าต่างออกมา เอ่ยคำสั่ง keep ประทัดทั้งสิบลูกถูกดูเข้าไปในการ์ดใบหนึ่งที่ยังว่างเปล่าอัตโนมัติ หลังจากนั้นก็เดินไปสู่ถนนใหญ่ แล้วเลี้ยวขวาเพื่อออกจากเมือง พลางคิดในใจ
ได้เวลาล่ามอนแล้วสิน่ะ … หึหึหึ
………………………………………………………..
สิ่งที่ฉันสัมผัสได้เป็นอย่างแรกคือสายลม สายลมเข้าปะทะกับใบหน้าซึ่งไม่ถูกบดบังด้วยอาภรณ์ ใดๆ ว้าว ที่นี้ถูกสร้างได้อย่างสุดยอดไปเลยนะเนี้ย ฉันคิด พลางทดลองกระโดดโลดเต้นไปมา เด็ดหญ้าที่พื้นก่อนนำขึ้นมาดม จ้องมองแสงอาทิตย์ที่ทำให้ฉันแสบตา ทุกอย่างทำขึ้นมาอย่างสมจริงสุดๆ ฉันรู้ แม้ว่า มันจะถูกลืมเลือนไปเนินนานแล้วก็ตาม
ฉันเริ่มสำรวจถึงสถานที่ ที่ฉันโผล่เข้ามาในเกม ฉันยืนอยู่บนเนินเขา มองไปทางซ้ายเห็นเป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่ไม่มากนัก มองไปทางขวาเห็นเป็นทุ่งหญ้าโล่ง มี กวาง กระต่าย และสัตว์อื่นๆ มากมายที่ดูไม่มีพิษมีภัย ห่างออกไปเป็นป่าดำทะมึนกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ฉันตัดสินใจที่จะไปสำรวจป่าแห่งนั้นเป็นที่แรกโดยไม่ลังเล พลางวิ่งถึกๆถืออาวุธเพียงชิ้นเดียวในมือที่ได้รับมอบจาก NPC หนุ่ม ไปแบบไม่สมกับเป็นกุลสตรีเลยซักติ๊ด โดยไม่ได้ดูป่ายขนาดใหญ่ที่ถูกปักไว้ในชายป่าเลยว่า LV 20+
เพียงก้าวแรกที่เข้ามาในป่า เสียงคำรามของ สัตอสูรก็ดังขึ้นแบบไม่ให้ตั้งตัว
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!
หมีสีฟ้าตัวใหญ่พุ่งเข้ามาจากทางขวา
ก่อนที่ฉันจะพุ่งหลบไปได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด
หมีสีฟ้าแสดงท่าทีฮึดฮัดที่การโจมตีครั้งแรกของมันพลาดเป้า ก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาหาฉันอีกรอบ
ตูมมม !!!! พื้นดินที่ฉันเคยยืนอยู่แตกกระจายออกด้วยแรงฟาดอันมหาศาล ฉันที่ตอนนี้ที่ตั้งตัวได้แล้วเบี่ยงหลบโดยไม่เสียการทรงตัว ดาบไม้ที่อยู่ในมือขวาแทงปราดไปที่ตาขวาของมันอย่างรวดเร็ว
โดยปกติแล้วอาวุธทุกชนิดจะมีค่าความคมอยู่ ไล่ไปตั้งแต่ระดับ 0-10 โดยมอนทุกตัวเองก็จะมีค่าความคมขั้นต่ำที่จะสามารถสร้างบาดแผลให้มันได้เช่นกัน เช่น หมูป่ามีค่า ค.ม. อยู่ที่ 1 หมีสีน้ำตาลค่า ค.ม. อยู่ที่ 2 เป็นต้น
และหมีสีฟ้าที่ อลิซ กำลังสู้อยู่เองก็มีค่าความ ค.ม. อยู่ด้วย โดยจะที่อยู่ที่ระดับ 5 เนื่องจากมันคือหมีที่วิวัฒธนาการมาจากหมีสีน้ำตาลโดยการดื่มน้ำ จากบ่อน้ำศักสิทธิ์ จนกลายเป็นเจ้าแห่งหมี ณ ป่าแห่งการเริ่มต้น จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ดาบไม้เลเวล 1 ที่มีค่าความคมอยู่ที่ 0 นั้นจะสามารถสร้างความเสียหายให้แก่หมีสีฟ้าได้ แต่ก็ยังมีอีกหนทางหนึ่ง ที่สามารถสร้างความเสียหายให้แก่มอนเตอได้โดยไม่สนค่า ค.ม. นั้นก็คือ การโจมตีจุดอ่อนนั้นเอง ซึ่งจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวที่หมีสีน้ำตาลมีคือ ดวงตา
ฟุบๆๆๆ
ดาบถูกแทงเข้าไปที่ตาขวาของหมีสีฟ้าด้วยความรวดเร็วติดต่อกันถึงสี่ครั้ง หมีสีฟ้าที่ถูกโจมตีเข้าไปที่จุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของมัน ร้องออกมาด้วยเสียงโหยหวน อลิซ เองก็ตกใจกับเสียงร้องของหมีสีฟ้า หวดกระหน่ำซ่ำเมอเซลไปที่หัวมันอย่างไม่ยั้ง จ้าวแห่งหมี ที่ทั้งทรมาณจากการถูกทิ่มตาทั้งถูกกระหน่ำเข้าไปที่ศีรษะถึงกับสลบไป
ระบบประกาศว่า หมีสีฟ้าติดสถานะ สลบ อลิซจึงไปนั่งหอม แฮ่กๆ อยู่กับพื้น การออกกําลังกายครั้งแรกจากที่ไม่ได้ทํามายาวนาน ทําให้เธอ รู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยนิดหน่อย
‘ผู้เล่น อลิซ ได้รับ 3000 MP ค่ะ’
อ่อยแทบตาย อลิซทอดถอนอย่างเหนื่อยใจ แล้วจะเอายังไงกับมันต่อดีระนี้ เฮ้อ ฟันก็ไม่เข้า แล้วจะฆ่ามันยังไ งว้า บ่นไป ก็หันมองสภาพแวดล้อมไป แล้วก็หันไปเห็นหน้าผาสูงชันอยู่ข้างหน้า
ปิ๊ง หุหุ ovo ตายยย !!!
…………………………………………………………………………
ความคิดเห็น