หนังสือรุ่น

เนื้อเรื่อง

“โอ๊ย!!!!!”

อนลร้องลั่นเมื่อหนังสือเล่มหนาตกลงมากลางหัวพอดิบพอดี เขาลุกออกมาจากกองของมากมายตรงหน้า

                         ทำไมห้องเก็บของมันรกอย่างนี้ว่ะ

อนลมองหาไอ้หนังสือต้นเหตุที่เล่นเอามึนไปเลย แล้วร้องออกมาด้วยความดีใจ  หนังสือรุ่นที่เขาคิดว่าหายไปแล้ว

และเลิกหามาหลายปีอยู่นี่เอง อนลคว้าหนังสือเดินลิ่วออกจากห้องเก็บของ ไอ้กล่องใส่แบบบ้านเดี๋ยวค่อยมาหา
    

    อนลค่อยๆเปิดดูทีละหน้า แล้วก็อมยิ้ม เพื่อนสมัย ม.ปลายที่เขาไม่ได้เจอมานานเกือบสิบปี

บางคนยังได้เจอกันบ้างแต่ก็แค่ทักทาย ถามสารทุกข์สุขดิบกันไปแล้วก็ต้องรีบแยกย้ายไปทำงาน

บางคนขาดการติดต่อไปเลย ก็ตามประสาเด็กผู้ชายจะให้มานั่งเขียนจดหมายถึงเพื่อน อายตายเลย  

อนลเปิดดูไปเรื่อยๆจนถึงหน้าที่มีรูปใบเล็กขั้นไว้ เด็กผู้หญิงผมเปียสองข้าง ยิ้มแป้นโชว์เขี้ยวที่มุมปาก

ทำอนลหัวใจกระตุก

                        ลืมไปแล้ว ลืมสนิท ลืมได้ยังไงนะ... รักแรก

อนลหยิบรูปนั้นขึ้นมาดูใกล้ๆวันเวลาอาจทำให้สีของรูปซีดจางไปบ้าง แต่อีกรูปที่ซ้อนทับขึ้นมาในความทรงจำ กลับชัดเจน

จนไม่อยากจะเชื่อว่าช่วงหนึ่งของชีวิตเขาลืมเธอไปแล้ว อนลพลิกรูปดูด้านหลัง ที่เขารู้ดีว่ามันมีข้อความบางอย่าง

ที่เจ้าของรูปเขียนไว้

                        อย่าลืมเรานะ คิดถึงกันบ้าง / การ์ตูน

เหมือนจะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าอย่างนั้นแหละ  แต่ก็นะ ยัยนี่รู้ดีจะตาย วันที่ทุกคนเรียนจบ ต่างแยกย้ายกันไป

เขาไปเรียนเมืองนอกตามประสาลูกคนมีเงินที่เรียนไม่ค่อยเก่งเท่าไร  ส่วนเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้

มหาวิทยาลัยใหญ่ในภาคเหนือ จังหวัดของพวกเขาเอง วันนั้นเธอส่งรูปในนี้ให้เขา

‘ ห้ามลืมเรานะ ’

‘ ใครจะไปลืมตูนลง \'

‘ ก็ไฟไง ‘

‘ ไม่ลืมหรอก สัญญา ’

แล้วเขาก็ลืม อนลยิ้มขื่นๆกับตัวเอง ภาพวันเวลาในวันวานฉายชัดขึ้นมาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วัน


    วันแรกของการเรียน โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ อะไรก็ใหม่ไปหมดสำหรับเขา อนลเพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพ พ่อส่งเขามาอยู่

กับย่าที่เชียงใหม่และให้เข้าเรียนที่นี่ หลังจากที่เขาต่อยลูกชายผู้อำนวยการโรงเรียนเก่าซะหมอบ ด้วยข้อหา หมั่นไส้

ใครๆก็บอกว่าเขาร้อนเป็นไฟสมชื่อ ซึ่งบางทีเขาเองก็ยังคิดอย่างนั้นเลย

    อนลได้ที่นั่งใหม่ ตรงแถวหน้าเกือบๆจะกลางห้องเลยด้วยซ้ำ ในขณะที่เขากำลังอารมณ์เสียสุดขีดกับที่นั่ง

ที่แสนจะไม่ได้ดั่งใจ ไอ้ที่ที่เขาเล็งไว้น่ะ มันตัวสุดท้ายของแถวตรงมุมห้องโน่น  แล้วให้มานั่งหน้าแบบนี้ ให้ตาย

ฆ่ากันเลยยังดีซะกว่า

“นี่อย่าทำหน้ายังงั้นดิ” เสียงใสๆขัดขึ้นมา ยัยนี่ท่าทางไม่อยากเรียนอย่างสงบซะละมั้ง

หน้างอๆที่หันมามองอย่างไม่ญาติดีไม่ทำให้คนอย่างการิตาหวาดหวั่นแม้แต่น้อย เธอยังพูดเจื้อยแจ้วอย่างไม่สน

คนหน้างอต่อไปเรื่อยๆ

“เราเข้าใจนะว่าเธอไม่อยากนั่งหน้าไม่อยากจะสนใจครู แต่จะบอกอะไรให้นะ นั่งหลังนั่นแหละตัวดีเลย มันเป็นมุมกว้างไง

ครูเขาก็...จะเห็นเราได้ชัด ทำอะไรเห็นหมด แต่นั่งหน้าๆแบบนี้นะ เราจะทำอะไรครูเขาก็ไม่เห็นหรอก คิดว่าเราไม่กล้า แบบนี้ไง”

แล้วเธอก็ชี้ที่การ์ตูนญี่ปุ่นสองสามเล่มในลิ้นชักให้เขาดู ถึงตอนนั้นอนลจะยังทำเป็นไม่สนใจ แต่เขาก็แอบสังเกตอยู่ว่า

ตอนที่เธออ่านการ์ตูนใต้โต๊ะ แล้วครูไม่เห็นจริงๆทั้งๆที่นั่งอยู่ตรงหน้าเลยทีเดียว

    แล้วหลังจากนั้นเสียงใสๆของคนช่างพูดก็จะมากวนเขาทุกเวลา ความน่ารัก  ความใกล้ชิดสนิทสนม

ทำให้ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นช้าๆ ในหัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวของอนล


    อนลเปิดหนังสือรุ่นดูหน้าที่เป็นรูปภาพถ่ายรวมกันทั้งห้องของพวกเขา แล้วอมยิ้มเมื่อนึกถึงวันเวลาเก่าๆ  อนลกับการิตา

ถูกเพื่อนๆบังคับให้ยืนคู่กัน ถึงจะเขินสุดขีด จนหัวใจเต้นตึ๊กตั๊กอย่างกับจะหลุดออกมานอกอก แต่ก็แอบดีใจ เธอก็คงเขินเหมือนกัน

เพราะหน้าแดงไปถึงใบหูเลยทีเดียว

“โอ๊ยๆๆเขินกันขนาดนี้ กลับจากเมืองนอกให้แม่มาขอเลยดีกว่า” เพื่อนรุมแซวอนลกับการิตา แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกไป

เธอก็ขัดขึ้นมาซะก่อน

“พูดงี้ได้ไง ไฟเค้าไม่ได้คิดอะไรกับเราซะหน่อย ใช่มั๊ยไฟ” ยังมีหน้าหันมาถามอีกนะ ถึงจะคิดไปแล้วเต็มๆ แต่อนลก็พยักหน้ารับ

แต่โดยดี “เห็นไหม ล้อกันไม่เข้าเรื่อง เดี๋ยวไฟก็ขายไม่ออกกันพอดี”

ถึงจะแปลบๆในอกอยู่บ้างแต่ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้  ทุกครั้งที่เพื่อนล้อเรื่องเขากับเธอ การิตาจะพูดแบบนี้เสมอ  

ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้ก็ไม่รู้


    อนลหยิบกระดาษปากกาออกมาจดที่อยู่ในหนังสือรุ่นออกมา แล้วเริ่มเขียนจดหมาย ไปเรียนเมืองนอกห้าปี

เขาไม่เคยเขียนจดหมายสักฉบับ แต่ตอนนี้เขากำลังเขียนจดหมายฉบับแรก...ถึงความรักครั้งแรก

                                          เปิดออกมาดูโดยไม่ตั้งใจ ว่าจะได้เจอรูปเก่า*

                                              อยู่ในวันเวลาที่สดใส วันที่มีเราข้างกัน

                                            ภาพเดิมๆก็หวนมาเปลี่ยนเวลากลับไปวันนั้น

                                                   ใจก็เหมือนสั่นๆเกือบลืมกันแล้ว

                                       ต่างเดินกันไปตามทางของใคร แยกไปค่อยๆไกลห่าง

                                              อยู่ดีดีวันหนึ่งก็จากหาย ขาดกันโดยไม่รู้ตัว

                                        แต่เรื่องราวที่สวยงามอยู่อย่างเดิมไม่เคยหมองมัว

                                                 ในหนังสือเก่าๆ หนังสือรุ่นเราเล่มนี้

                                                     รูปเธอยังยิ้ม ข้างเธอคือฉัน

                                                 เพ่งมองดูนานๆน้ำตาก็มาก็คลอ

                                               กี่ปีมาแล้ว เธอเป็นอย่างไรบ้างหนอ

                                                        ค่อยๆลืมเลือนกันไป

                                         ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเรื่องราวเหล่านั้นจึงจบลง

                                             เปิดไปดูเบอร์โทรไม่เห็นมี ที่ลงไว้คือที่อยู่

                                      หยิบปากกาบรรยายในจดหมายว่าจำกันได้ไหมเธอ

                                         ที่อยู่เดิมที่เขียนไปหากเปลี่ยนแปลงก็คงไม่รู้

                                         ได้แต่หวังกันไปความหลังคงไม่ตายจากเรา



    อนลอ่านทวนเนื้อความในจดหมายอีกครั้ง หวังว่ายังอยู่ที่เดิมนะ ก็เธอบอกเขาเองนี่นา

                                        “ตูนเกิดที่นี่ ตูนจะเรียนที่นี่ และจะตายที่นี่”

    อนลหยิบการ์ดสีชมพูหวาน มาใส่ลงไปในซองจดหมายนั้นด้วย แอบหวังลึกๆคงจะได้เจอกันอีกครั้ง อนลปิดซอง

ยิ้มออกมาอย่างสุขใจเมื่อนึกถึงการ์ดสีชมพูใบนั้น เขาส่งการ์ดแต่งงานไปกับจดหมายฉบับแรก...ถึงความรักครั้งแรก...

เพื่อบอกข่าว...ความรักครั้งสุดท้าย



                                        
__________________________________________________
*เพลง หนังสือรุ่น  ของ นครินทร์ กิ่งศักดิ์(ป้าง)