รักรสใหม่ หัวใจใสกิ๊ก

ลำดับตอนที่ #1 : เขียวหวานเชื่อมรัก

“ทั้งหมด ก็มีเขียวหวานสองถุง ขนมจีนสองถุง หมี่กรอบอีกหนึ่ง เป็นหนึ่งร้อยบาทพอดีค่ะ”

เสียงใครบางคนบอกลูกค้าที่กำลังมุง และรุมกันแย่งซื้อของที่หน้าร้าน ชั้นหันไปมอง เห็นยายแตง สาวน้อยร่างเล็กหัวหน้าชั้นปี

กำลังยกหม้อแกงเขียวหวานที่เพิ่งขายหมดเหลือแต่หม้อเปล่าๆ เข้ามาด้านใน ตรงที่ส่วนชั้นกำลังยืนอยู่

“นี่คุณแม่ครัวใหญ่ เขียวหวานได้หรือยังจ๊ะ” ยัยแตงส่งเสียงมาแต่ไกลถามหาแกงหม้อต่อไปที่ชั้นกำลังบรรจงปรุงอยู่

ซึ่งตอนนี้มันก็เริ่มเดือดได้ที่แล้วแถมยังส่งกลิ่นหอมหวนออกมา ซึ่งชั้นเชื่อว่าแค่ได้กลิ่นก็ต้องมีคนอยากชิมเป็นแน่ๆ

ยัยแตงเดินเข้ามาสมทบกับชั้นตรงหน้าเตาไฟ ก่อนจะยื่นหน้ามองลงไปในหม้อแกงเพื่อให้แน่ใจอีกทีพลางปาดเหงื่อที่หน้า

 และท้าวเอวมองหน้าชั้น

”OK ๆๆ ได้แล้วจ้า” ชั้นหันไปหยิบใบโหระพาโรยหน้าลงไปก่อนบอกให้เพื่อนผู้ชายบางคนมาช่วยยก

“ขายดีมากเลยนะแก นี่สามหม้อเข้าไปแล้วนะ ขืนเป็นอย่างนี้ พรุ่งนี้หน้าชั้นต้องเขียวตามแกงนี่แน่ๆๆ”  

ยัยแตงบ่นอุบก็ใครจะไปคาดคิดเล่าว่าแค่เมนูพื้นๆ ขนมจีนแกงเขียวหวานธรรมดาๆ นั้นจะขายดีเป็นเทน้ำเทท่าจนพวกที่ทำ

หน้าทีตักขายอยู่หน้าซุ้มนั้นตักกันมือเป็นระวิงทีเดียว

วันนี้เป็นวันแรกของการออกร้านในงานของมหาลัยซึ่งคณะต่าง ๆ จะต้องมาเปิดซุ้มกัน ซึ่งพวกเราทุกคนคงไม่ต้องบอกคุณหรอก

นะ ว่าชั้นอยู่คณะอะไร เพราะคงไม่มีเด็กสถาปัตย์คนไหนมายืนคนหม้อแกงอยู่หรอก

ถูกต้องแล้วคร๊าบ ….ชั้นอยู่คณะคหกรรมศาสตร์

“เป็นไงสาวๆๆ ขายดีไหมจ๊ะ” อาจารย์ภาณี ซึ่งเป็นที่ปรึกษาเดินเข้ามาถามที่ซุ้มด้วยท่าทีรื่นเริง

“โอ๊ย จารย์ขา ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ มีแม่ครัวเอกอยู่ทั้งคน” ยัยชั้น หรือขนมชั้นตอบแทนคนอื่น ๆ อาจารย์หันมาทางชั้นแล้วยิ้ม

“นั่นสิ ลองคุณพร้อมลงมือ ไม่มีใครกล้าว่า ว่าแกงเราไม่อร่อยหรอกเน๊อะ” อาจารย์ภาณีพูดพลางตบไหล่ชั้นเบาๆๆ

ก็อาจารย์แกเป็นรุ่นพี่พวกชั้นสี่ปี พอเรียนจบแกก็อยู่ทำงานที่ภาคต่อไม่ไปไหนเลยสนิทกับพวกเรามาก

และพร้อมใจเรียกชั้นตามที่พวกยัยแตงและยัยหนมชั้นมันเรียก ว่า คุณพร้อม

ก็ชื่อเต็มๆ ของชั้นคือ พร้อมพิลาศ ซึ่งเวลาใครๆๆ รู้เข้าก็ต้องคิดว่าเป็นนางเอกลิเกหลงมาเรียนคหกรรมนะสิ

______________________________________///

ชั้นเอามือทุบหลังไหล่ตัวเองเบาๆๆ ก็ถ้าลองใครมายืนแกงเขียวหวานสี่ห้าหม้อติดๆ กันไม่ปวดเมื่อยบ้างก็ต้องไหว้ล่ะ

อาจารย์ภาณีเดินกลับมาบอกให้ปิดครัวได้ เพราะใกล้เวลาเลิกงานแล้ว (จริงซินี่เกือบทุ่มแล้ว)

ชั้นเลยเดินออกมาช่วยเพื่อนคนอื่นๆๆ ขายของหน้าร้านแทน

“เฮ้ย!  นั่นไงๆๆ” เสียงยัยเจนนี่หรือถ้าจะให้ดีเรียกว่านายเจนภพ จะถูกต้องกว่า กระดี้กระด้าขึ้นมาผิดหูผิดตา

 แถมชี้โบ้ชี้เบ้อะไรไม่รู้

“ก็นั่นไงๆๆๆ หวานใจชั้นไงแก” ยัยเจนนี่ หน้าบานยิ่งกว่ากระดง แถมใช้สองมือของมันแหวกเพื่อนออกมาและทั้งผลักทั้ง

ดันตัวเองให้มันได้ออกมาอยู่หน้าร้านสุดๆๆชั้นหันไปมองตามทางก็เห็นแค่พวกเด็กวิดวะเดินมากลุ่มเดียวเท่านั้น

 <แต่แหม นายพวกนี้มีของแถมเป็นสาวๆๆ เดินตามกันต้อยๆๆ เชียวเหมือนแมลงวันตอม….? หึๆๆ> ชั้นคิดแล้วหันมา

ช่วยหมูแดงเก็บจานชามที่วางไว้ไปล้างด้านหลัง

“อุ๊ย หนุ่มๆๆ ขา  แวะ ซุ้มนี้หน่อยสิค้า………”เสียงยัยเจนนี่  สตอสุดฤทธิ์ แถมควักมือเรียกพวกที่เดินมาใหม่

“มีอะไรบ้างละ    แกงเขียวหวานหรอ ยี้    ไม่เห็นน่ากินเลย” เสียงใครบ้างคนที่บังอาจมาตำหนิแกงของชั้นดังขึ้น

ชั้นหันไปมองทันที ยัยนั่นพอกหน้าเสียขาวเหมือนเล่นละครใบ้ แถมดัดผมหยิกตามแบบเด็กสยาม

แต่ชั้นว่ายัยนี่ทำแล้วเสียสถาบันเด็กสยามหมดเพราะหน้าหล่อนนะกระเดียดออกมาทางพุดเดิลเสียมากกว่า 

“ไม่เห็นมีอะไรน่ากินเลยนี่ ไปเถอะค่ะเซ็นต์” ยัยหน้าวอกอีกคนจีบปากจีบคอ หันไปออเซาะนายคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“นี่เธอจ๋า ไม่ลองชิมจะรู้ได้ไงว่าไม่อร่อยนะ ถ้าไม่อร่อยนะวันนี้พวกชั้นไม่ขายได้เกือบหมื่นหรอกย่ะ” ยัยเจนนี่เถียงแทน

“โธ่ๆๆ  คงลดแลกแจกแถมใหญ่ละสิ  งั้นฟ้าก็อุดหนุนเขาหน่อยสิ หน้าสงสารออก” ยัยพุดเดิลหัวเราะดังลั่น

แล้วยัยพวกลิ่วล้อทั้งหลายก็หัวเราะตาม

“ไม่ต้องขาย หยุดตักเดี๋ยวนี้!” ชั้นตวาดยัยเจนนี่ที่กุลีกุจ้อจักแกงให้นายผมยาวนั่นกับหนุ่มอื่นๆ ในกลุ่มชิม

เสียงชั้นทำให้ยัยเจนนี่สะดุ้งจนกระบวยตักแกงกระเด็นออกจากมือ ส่วนชั้นเดินมาเผชิญหน้ากับยัยพุดเดิลที่หน้าร้าน

“แต่ชั้นจะซื้อ นี่เธอตักมาสองถุง” ยัยพุดเดิลยังดื้อด้าน แถมยังกระชากถุงแกงจากมือชั้น

       หน้อยแนะ ยัยนี่ ไม่รู้จักคุณพร้อมสะแล้วฝันไปเถอะว่าจะได้กินแกงของชั้น

   ชั้นกับยายนั่นเลยเล่นชักขะเย่อถุงเขียวหวานกันยกใหญ่

“นี่แจ๋ม เขาไม่ขายก็ไม่เห็นต้องไปซื้อเลย มีอย่างอื่นน่ากินกว่าตั้งเยอะ แกงนี่นะมันจะตายมีแต่พวกอ้วนๆๆ กินเท่านั้น

ล่ะ” เสียงนายผมยาวนั่นบอกแฟนมัน แถมหันหน้ามายิ้มเยาะแกงสูตรชาววังของคุณยายชั้น

“แกงนี่สูตรชาววังสมัยร.5 ไม่ใช่แกงทั่วๆๆ ไป มีไว้ให้พวกผู้ดีกิน ส่วนไอ้พวกปากตลาดสดนะ ชั้นว่าแค่เอาปากถู

กระดานก็อร่อยแล้ว”  ชั้นด่าตอบทันที วิชามารยาทที่เรียนมาลืมสนิทไปเรียบร้อยแล้ว

ยัยพุดเดิลจ้องหน้าพลางเดินเข้าหา ชั้นก็เลยหันไปคว้ามีดคว้านผลไม้มาถือไว้ เล่นเอายัยนั่นชะงักทันที แต่นายผมยาวนั่นยังคงจ้องหน้าชั้นตาไม่กระพริบเลยพลางท้าวเอว กวนโทสะสุดๆๆ

 <เอาสิ อยากลองของกับพร้อมพิลาศหรอ แม่จะเสียบให้เหมือนลูกชิ้นปิ้งเลย>ชั้นคิด  ก็ชั้นนะเวลาโกรธและก็ไม่มีถอย

อยู่แล้ว จนเพื่อนเรียกว่าแม่ครัวตลาดแตกนั่นแหละ

“นี่พวกเธอพอได้แล้ว อะไรกันเรียนที่เดียวกันแท้ๆๆ” เสียงอาจารย์สังคม อาจารย์คณะสถาปัตย์เดินเข้ามาหย่าศึก

พวกยัยแจ๋มเจ๋อนั่นก็เลยหันไปฟ้อง แต่จารย์แกให้แยกย้ายกันไปเพราะกลัวเสียชื่อมหาลัยหมด

“ไปดีกว่าไพน์ แจ๋มว่าเราไปหาอะไรที่มันเดิ้ลๆๆ ทานดีกว่านะคะ ฮันนี่” ยัยเจ๋อเชิดหน้าพูด ควงแขนนายผมยาว

ที่ชื่อไพน์แล้วก็สะบัดก้นเดินออกไปทันที

“แกงหะ-หรี่” ชั้นเอ่ยลอยๆๆ ยัยแจ๋มหันหน้ามามองแต่ไม่กล้าเข้ามาหรอก ก็ชั้นยังถือมีดควานผลไม้อยู่ในมือนะสิ

แต่นายหน้าผอม ผมยาวนั่นมองจ้องชั้นราวกับจะฝากแค้นเอาไว้ แต่ชั้นไม่สนหรอก (เก่งจริ๊งๆๆ)

“เป้ง ๆๆๆๆ  ยกแรกนางสาวพร้อมพิลาศชนะ” เพื่อนตะโกนลั่นซุ้ม อย่างสะใจ แถมยกมือให้ชั้นราวกับได้เหรียญทอง

โอลิมปิค ( ก็ใครใช้ให้มาดูถูกเด็กคหกรรมล่ะ ทำอย่างกับเกิดมาพวกนายไม่กินข้าวงั้นแหละ ไม่รู้จักบุญคุณคนหุงข้าวต้มแกงอย่างพวกชั้นแล้วยังจะมาปากหะมาอีก เชอะ)  ชั้นนึกค่อนในใจ

นี่เป็นเหตุการณ์ครั้งแรกที่ชั้นได้เจอกับนายเก๊กนั่น และก็ลืมเขาทันทีภายในเวลาไม่เกินสามนาที