ลูกมะพร้าว

เนื้อเรื่อง

 วันนี้เห็นบ้านเมืองต่างๆมากมายเช่นเคย มีรถสีเทาถูกชนด้วย
 ฉันเพิ่งจะมองเห็นได้ไม่นานมานี้เอง ฉันนี่คงเป็นมะพร้าวที่
 โชคดีจริงๆ ฉันได้เห็นอะไรมากมายที่มนุษย์ทั่วไปไม่มีวัน
 เห็นมุมมองอันน่าอัศจรรย์นี้ได้แน่ แต่ก็มีอยู่เรื่องนึงที่ฉัน
 อิจฉามนุษย์ยิ่งกว่าความรู้สึกโกรธที่พวกเขาตัดเพื่อนๆของ
ฉัน ไปทำเป็นแกงกะทิ นั่นก็คือ พวกเขาเดินได้!!! ทำไมโลก
 นี้ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ทำไมฉันเดินไม่ได้นะ!! ให้ตายสิ!!

         ฉันอยากจะ...เดินได้เหมือนมนุษย์พวกนั้น.....

   พวกเขาก็คงจะอิจฉาที่ฉันมองเห็นทุกอย่างที่พวกเขามองไม่ได้

พักนี้มีอะไรไม่รู้แปลกๆบินผ่านมาทุกครั้ง พวกเขามองเห็นโลกจากด้าน

ล่าง เหมือนนกเหล็กยังไงก็ไม่รู้ ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเหล็กคืออะไร แต่

พ่อแม่ของฉันเรียกอย่างนั้นนี่นา ฉันก็ต้องเรียกตามอยู่แล้ว!!


         พ่อแม่ของฉันไม่เคยพูดกับฉันหรอกนะ แต่เราสื่อหากันได้

   เพราะทุกคนไม่ยอมพูดกับฉัน ฉันก็จะไม่พูด!! ฉันพูดได้นะจริงๆนะ!

    คนอื่นน่ะ พูดไม่เป็นกันแน่ๆเลย ถึงได้ทำเป็นหยิ่ง สื่อหากันอย่าง

เดียว ถ้าหากว่าฉันถูกตัดออกมาทำแกงกะทิ พวกเขาจะยอมพูดกับ

 ฉันเป็นครั้งสุดท้ายมั้ยนะ?  

                อ้ะ!! "ฟื่ด!!!!!!" เสียงใบเลื่อยจากข้างล่าง?

          บ้านของเรากำลังจะพัง!!! ทำไงดี!! ช่วยด้วย!!!

       ลูกมะพร้าวพยายามดิ้นไปเรื่อยๆ แต่มันไม่ขยับเลย

        แม้จะลองขยับปาก มันก็ปิดสนิท หรือ กอดพ่อแม่ก็ไม่ได้


          ทำไมฉันถึงทำอะไรไม่ได้เลย บ้านเราจะเป็นยังไงต่อไป...


       "โครม!!!!!!!!!!~" ต้นไม้หล่นลง ฉันกลิ้งไปที่ชายฝั่งของ

       ทะเลสีคราม  

    ตัวของฉันเป็นสีเขียว ดูน่าสนใจออก ทำไมไม่มีใครมองฉันเลย

    พวกเขาคงจะทำเมินฉันแน่ๆให้ตายสิ

          "ปึ๊ก!!!!!!!!!!!!" โอ๊ย! มันเจ็บจังเลย ตอนนี้ฉันอยู่บนน้ำนี่!

    ช่วยด้วย!!! ใครเตะฉันน่ะ! มาช่วยฉันเดี๊ยวนี้นะ!!

     


             ผ่านไป3วัน

    ไม่มีใครมองเห็นฉันเช่นเคย เบื่อ... นี่หรอโลกที่'พวกเขา' มองไป

     ช่างน่าเบื่อนัก...  น่าเบื่อยิ่งกว่าสิ่งใด   ฉันที่เคยอยู่สูงกว่า

    กลับมองว่าน่าอิจฉา เพราะอะไร?


                จริงๆแล้ว ไม่มีใครผิดหรอก...

    ที่บ้านของเราล้มคงเป็นเพราะ...ลม..?...ละมั้ง?

      ฉันพยายามปลอบตัวเอง ทั้งที่รู้ว่ามนุษย์นั้นผิด

          
         ลอยไปเรื่อยๆ....

     ลูกมะพร้าวลอยไปเรื่อยๆในทะเล

              

                ผ่านไปหลายวัน....

        ตอนนี้สีของฉันเป็นสีน้ำตาล

            ทะเลช่างสงบนัก มีเพียงไม่กี่ครั้งที่จะเกิดคลื่น

     หรือเรือผ่านไปเสียงดังหนวกหู

              ช่างสงบเหลือเกิน สีฟ้าของน้ำทะเล ช่างสวยงาม

         สีฟ้าที่อ่อนโยน และ เย็นชาเหน็บหนาว


                    ฉันจะลอยต่อไป....


              เป็นแค่ ลูกมะพร้าวในทะเล ต่อไป

_________________________________________________

 ไว้ค่อยอัพต่อ-นู๋น้อยเยลลี่

15/05/2008 

  โอยยยย จบซักที อ้อ! นามปากการ่วม ใหม่ของเยลลี่นะคะ
 
 'นู๋น้อยเยลลี่&ไดอารี่เชอรี่' คนที่อ่านเรื่องนี้ก็ลองค้นหาดูนะคะ

   จะพยายามแต่งต่อไป เรื่องใหม่ในนามปากกานี้ ชื่อว่า 

 เพื่อนรัก...บนรถเมย์  ค่ะ ^0^/