คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Dear Master 7
Even I just want to be like other...
But in the end everything still didn't change.
"อืม... ดูแปลกตาจริงๆนะ?"
ฉันหมุนตัวดูภาพตัวเองที่สวมชุดเครื่องแบบของยูเอย์ครั้งแรก ยิ่งดูยิ่งรู้สึกภูมิใจอยู่เหมือนกันที่ฉันได้เข้ามาเรียนที่เดียวกับแม่แล้วล่ะนะ...
จริงสิ ถ้าจำไม่ผิดคุณแม่เคยบอกว่าที่นี่เป็นที่ที่มีความทรงจำดีๆระหว่างคุณแม่กับพ่อล่ะ อยากรู้จังว่าฉันจะมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นไหมน้า?
-เดี๋ยว ไม่สิ-ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย!?
ฉันยกมือกุมหน้าตัวเองที่ร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อเพ้อฝันถึงความรักแบบคุณแม่บ้าง แต่ว่านะ มันยังไม่ถึงเวลาใช่ไหมล่ะ!!
"มาสเตอร์ จะสายเอานะ"
เสียงของอาเธอร์ที่ขึ้นมาตามฉันที่กำลังสติแตกอยู่ในห้องเรียกสติให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวฉันทันที ฉันเอ่ยขานรับเสียงเรียกของเขาก่อนที่จะออกจากห้องไปและออกเดินทางไปยังโรงเรียน
"อื้ม!"
ในที่สุดชีวิตในโรงเรียนยูเอย์ของฉันก็จะเริ่มขึ้นแล้วล่ะ! เอาล่ะชีวิตอันสดใสรอฉันอยู่!!--
".........."
ก็อยากจะมีไฟแบบนั้นอยู่หรอก... แต่ว่านะ
ฉันถอนหายใจออกมาพลางเสมองไปนอกหน้าต่าง ในห้องของเรานั้นมีสมาชิกกันอยู่21คน ฉันเป็นเลขที่21 แต่ละคนเองก็มีเอกลักษณ์ทีแ่ตกต่างกันไป บางคนก็ดูไม่ต่างจากปกติเหมือนกับฉัน แต่บางคนก็ดู..น่าสนใจอยู่นะ
มีใครคิดบ้างล่ะว่าจะมีคนเกิดมาหัวเป็นช่องคำพูดน่ะ
"ต่อไป เลขที่21"
เสียงเรียกของอาจารย์ที่ปรึกษาวลาดคิงเอ่ยขึ้น ฉันขานรับและเอ่ยแนะนำตัวคร่าวๆ
"ฟุโยริ คินากะ อัตลักษณ์มาสเตอร์ค่ะ"
ฉันเอ่ยทักทายสั้นๆ ก่อนจะนั่งลงที่เดิม แต่หลังจากเอ่ยแนะนำตัวไปก็ดูเหมือนจะได้รับเสียงซุบซิบกลับมาเหมือนกันแต่ก็นะ
ก็ไม่มีอะไรต่างจากเดิมนี่
"เอาล่ะพวกแก สวมชุดพละแล้วลงไปที่สนามซะ เราจะทดสอบร่างกายกัน!"
"ครับ/ค่า"
จะว่าไปอิสึกุคุงอยู่ห้องไหนกันหว่า.. ห้องAหรือเปล่านะ..
ว่างๆค่อยไปดูแล้วกัน
เมื่อมาถึงสนามด้านล่างอาจารย์เซกิจิโร่จึงเอ่ยอธิบายเรื่องการทดสอบสมรถภาพทางกายพร้อมบอกว่าพวกเราสามารถใช้อัตลักษณ์ช่วยควบคู่ไปด้วย แต่ว่าปัญหาคืออัตลักษณ์ฉันมันไม่ใช่อะไรที่เอามาใช้ช่วยทดสอบเนี่ยสิ... เพราะงั้นแล้วจึงจบลงที่ฉันได้ผลหนักไปทางท้ายๆ(นอกจากความอ่อนตัวที่อยู่อันดับแรกๆ) จนมาถึงการทดสอบขว้างลูกบอล
"ต่อไปฟุโยริ คินากะ ...เธอน่ะก่อนหน้านี้ไม่ยอมใช้อัตลักษณ์ช่วยเลยนี่ ถ้างั้นการทดสอบสุดท้ายก็ใช้ซะ"
อาจารย์เอ่ยขึ้นพลางมองฉันด้วยสีหน้าจริงจัง.. แต่อาจารย์รู้ไหมคะว่าอาจารย์ทำหน้าปกติหนูก็กลัวแล้วค่า-
ก็อาจารย์หน้าเหมือนยักษ์(ที่หมายถึงยักษ์จริงๆ)นี่นา!
"....เข้าใจแล้วค่ะ"
ฉันถอนหายใจยอมรับ
"อาเชอร์ ฝากด้วยนะ"
สิ้นเสียงของฉันก็เรียกสายตาของนักเรียนคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี พวกเขามองฉันอย่างไม่เข้าใจว่าฉันพูดกับใครอยู่ ก่อนที่จะทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นเอมิยะปรากฏตัวขึ้นมายืนอยู่ข้างๆ
"นั่นมันอัตลักษณ์อะไรน่ะ!?"
"ผู้บุกรุกเหรอ-? ไม่สินี่มันยูเอย์นะมาจากไหนกัน!!?"
"เงียบได้แล้วเจ้าพวกเด็กบ้า! นี่สินะที่หมายถึงมาสเตอร์น่ะ?"
หลังจากที่อาจารย์เซกิจิโร่หันไปตวาดเพื่อนร่วมห้องจนพวกเขาเงียบสนิทได้ เขาจึงหันมาถามฉันและมองด้วยสายตาเชิงบังคับให้อธิบาย... ค่ะอาจารย์ยอมแล้วค่ะ เลิกมองหนูด้วยสีหน้าแบบนั้นทีเถ๊อะ-
"ค่ะ หนูสามารถเรียกวิญญาณวีรชนที่ทำสัญญากันมาช่วยปกป้องได้ค่ะ.."
ฉันอธิบายออกมาสั้นๆ ก่อนที่จะยื่นบอลในมือให้แก่เอมิยะ
".....เอาล่ะ..."
อาเชอร์โยนบอลในมืออยู่สักพักพลางเรียกสายตาของเหล่านักเรียนเป็นอย่างดี ขึ้นชื่อว่าอาเชอร์ด้วยแล้วเจ้าตัวจะทำอะไรกับบอลนั่นกันนะ?
เอมิยะสร้างธนูขึ้นมาในมือ พร้อมๆกับเอาบอลนั่นไปติดที่ปลายลูกธนูที่มีหน้าตาเหมือนหัวสว่าน? ก่อนที่เขาจะง้างและยิงมันออกไป
"....1002เมตร"
"หา!?"
ผลปรากฏว่าวันนั้นฉันเลยโดนล้อมถามเรื่องเอมิยะอยู่ยกใหญ่ แต่ก็แน่ละนะโดนรุมฉันก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน เพราะงั้น... ไหนๆก็หมดคาบการทดสอบร่างกายแล้วเเอบหนีไปหาอิสึกุคุงดีกว่า!
ณ ห้อง1A
เหล่านักเรียนที่กำลังนั่งรออาจารย์คาบต่อไปนั้นได้ส่งเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เสียงโหวกเหวกโวยวายและเสียงพูดคุยสนิทสนมที่ราวกับรู้จักกันมานานเสียจนอดคิดไม่ได้ว่า นี่พวกเขาพึ่งรู้จักกันจริงๆน่ะเหรอ? แต่ก็ใช่ว่าความน่ารำคาญเหล่านี้จะไม่รบกวนชายที่ได้ชื่อว่าหมาบ้าของห้อง ระหว่างที่เส้นความอดทนเส้นสุดท้ายของบาคุโกกำลังจะขาด ก็ได้มีเสียงเปิดประตูห้องเปิดออกมาเบาๆเรียกความสนใจจากคนในห้องได้
"ครืด.."
"อ้ะ- เอ่อ..."
"ยัยบ้านั่น?!/คินากะจัง!!?"
เสียงของสองเพื่อนที่ไม่อาจญาติดีกันดังขึ้นพร้อมๆกัน บาคุโกหันไปมองเดกุที่เห็นเพื่อนสาวของตนด้วยท่าทางดีใจออกนอกหน้าก็อดที่จะสร้างระเบิดขึ้นและเตรียมไประเบิดอัดหน้าเจ้าของผมสีน้ำเงินอ่อนหน้าห้องไม่ได้
"คัตจัง!!-"
เมื่อเห็นท่าว่าบาคุโกกำลังจะไปย้อนรอยเดิม มิโดริยะและเพื่อนๆก็พยายามจะห้าม แต่ก็นั่นแหละไม่อาจจะห้ามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกระทันหันทันหรอก
"นี่ยังไม่เลิกนิสัยนี้อีกเหรอ?"
"!!? ใครน่ะ..."
ใครคนหนึ่งในห้องเอ่ยออกมาเมื่อเห็นเอมิยะปรากฏตัวออกมาโดยไม่มีสัญญาณใดๆ จะว่าเขาเข้ามาหยุดบาคุโกเร็วเสียจนมองตามไม่ทันก็คงจะได้ แต่มือของบาคุโกก็โดนจับไว้ท่าเดิมอีกเเล้ว
"แกอีกเเล้วเหรอ!!?"
ยิ่งเห็นคนเดิมที่เคยขัดเขาบาคุโกก็ยิ่งหงุดหงิด เมื่อตั้งใจจะโจมตีต่อเขาก็โดนอีเรเซอร์เฮดมายับยั้งอัตลักษณ์ไว้ได้.. เอมิยะเมื่อเห็นว่าอาจารย์มาแล้วเขาจึงกลับไปอยู่ในร่างวิญญาณอีกครั้ง
"ชิ!"
"คินากะจังไม่เป็นไรนะ?"
มิโดริยะรีบวิ่งไปหาเพื่อนเขาพร้อมถามด้วยความเป็นห่วง คินากะเองก็ยิ้มตอบมาเล็กน้อย เธอไม่เป็นอะไรหรอกนะ
เมื่อหมดธุระและเห็นว่าเพื่อนเพียงคนเดียวสอบผ่าน เด็กสาวจึงบอกว่าเธอต้องกลับห้องแล้วแต่ก่อนหน้านั้นก็โดนอาจารย์ไอซาวะเอ่ยทักเสียก่อน
เรียกความสงสัยจากนักเรียนในห้องเอามากๆ
"เธอน่ะเด็กนักเรียนของเซกิจิโร่ที่ชื่อฟุโยริ คินากะสินะ..?"
"อ่า ใช่ค่ะเซนเซย์"
เธอพยักหน้าตอบไอซาวะด้วยสีหน้าสงสัยว่ามีอะไร ทางด้านไอซาวะเองก็เพียงแต่มองเธอไปสักพักเท่านั้น..
ความจริงในหัวของไอซาวะตอนนี้กำลังสงสัยเรื่องของพลังคินากะที่ได้ยินมาจากผู้อำนวยการอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อครู่ที่ตนลบอัตลักษณ์ของบาคุโกและเด็กสาวตรงหน้า ทำไมชายอีกคนที่น่าจะปรากฏเพราะอัตลักษณ์ของเด็กสาวจึงไม่หายไปทันที..
"เธอน่ะทำไมถึ-"
"ฟุโยริ ได้เวลาเรียนคาบต่อไปแล้วนะกลับเข้าห้องได้แล้ว"
ยังไม่ทันได้ถามผู้ที่ได้ชื่อว่าวลาดคิงอาจารย์ประจำชั้นของเธอก็เรียกเธอกลับไป เด็กสาวหันไปพยักหน้ารับและหันมาขอตัวกลับไปเรียน..
เอาเถอะไว้ถามครั้งหน้าก็ได้
คิดได้แบบนั้นไอซาวะก็หนีไปนอนอยู่ในถุงดักแด้(?)รอออลไมล์มาพาเด็กๆเรียนคาบต่อไป และปล่อยให้เหล่านักเรียนในห้องหันไปพูดคุยกันต่อ
"เห้ยๆมิโดริยะ เด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้นี่ชื่ออะไรงั้นเหรอ?"
คามินาริเมื่อเห็นว่าอาจารย์ไม่ว่าอะไรก็กระชากคอเสื้อมิโดริยะไปกลางวงซุบซิบทันที นักเรียนคนอื่นๆก็หันมามองด้วยความสนใจในคำถามเหมือนกัน รวมทั้งโทโดโรกิที่เเอบสนใจแม้เขาจะไม่แสดงสีหน้าก็ตามที..
"แล้วผู้ชายคนเมื่อกี้ก็ด้วย ใครเหรอมิโดริยะคุง"
คราวนี้อุรารากะก็ถามด้วยความสงสัยด้วย เพราะการที่อีกฝ่ายปรากฏตัวขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแถมท่าทางแล้วไม่น่าใช่อาจารย์อีก มันน่าสงสัยอยู่เหมือนกัน
"เธอชื่อฟุโยริ คินากะจังน่ะ เมื่อก่อนเคยอยู่โรงเรียนเดียวกับผมแต่อยู่กันคนละห้อง ส่วนผู้ชายคนเมื่อกี้รู้สึกจะชื่อว่าคุณเอมิยะ หรือที่คินากะจังเรียกบ่อยๆว่าอาเชอร์ เธอบอกว่าเขาเป็นวิญญาณวีรชนที่เธอทำสัญญาด้วยอัตลักษณ์ของเธอ แต่จริงๆผมคิดว่าคุณ...."
ตอบได้อยู่สักพักมิโดริยะก็ไม่วายเริ่มพึมพำวิเคราะห์ถึงตัวตนของเอมิยะออกมา เสียจนเพื่อนที่รอฟังอยู่นั้นทำหน้าเหนื่อยใจออกมาให้เห็น
"ที่ว่าเป็นวิญญาณนี่มัน...? หมายถึงเขาเป็นผีน่ะเหรอ!?"
เสียงของอุรารากะทำเอาอาชิโดะและอากากุเระหันมากอดกันกลม..ถึงอีกคนจะเป็นมนุษย์ล่องหนก็เถอะนะ
"อืม...คินากะจังบอกว่าตอนแรกเธอเองก็เป็นคนเดียวที่เห็นน่ะและเริ่มแรกคนอื่นก็สัมผัสเขาไม่ได้เหมือนกันแถมไม่ได้ยินเสียงพูดด้วย แต่เห็นว่าพอทำสัญญาแล้วก็สามารถทำให้คนอื่นเห็นแถมแตะต้องตัวกันได้เหมือนคนมีกายเนื้อล่ะ.."
ได้ยินคำพูดของมิโดริยะพวกเขาก็อดคิดสงสัยไม่ได้เหมือนกันว่า
ต้องเป็นอัตลักษณ์ยังไงกันนะถึงทำให้วิญญาณมีตัวตนขึ้นมาได้อีกเนี่ย..
.
ความคิดเห็น