| MHA/BNHA x FGO | Undefined [END]

ลำดับตอนที่ #6 : Dear Master 6

ถ้าหากสามารถยืมพลังของคนอื่นมาใช้เพื่อผ่านบททดสอบยากๆได้เธอจะทำยังไงงั้นเหรอ?

แต่หากเป็นฉัน ฉันขอดิ้นรนด้วยตัวเองก่อนดีกว่า.. แบบนั้นมันน่าภูมิใจกว่าไม่ใช่หรือไงกัน?

นับจากวันที่ได้พบกับอาเธอร์มันก็ผ่านไปหลายเดือนแล้ว..

หลังจากวันนั้นอาเธอร์ก็สอนคินากะฟันดาบ ส่วนอาเชอร์เองก็สอนเธอใช้เวทย์ป้องกันต่างๆ เพราะว่าอีกไม่นานวันที่จะสอบเข้ายูเอย์ก็มาถึงแล้วยังไงล่ะ..

เรื่องคะแนนสอบคินากะเองคิดว่าตัวเธอน่าจะไปไหว แต่ว่านะเรื่องสอบปฏิบัตินี่เธอจะทำได้จริงๆหรือเปล่านะ?

"....."

เด็กสาวสบัดความคิดลบๆนั้นออกไป พร้อมให้กำลังใจตัวเอง ตอนนี้น่ะเธอมีทุกๆคนอยู่นะเพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก!

วันนี้เป็นวันหยุดเสียด้วย คินากะเองก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อดีเหมือนกัน คุณแม่เธอก็มีงานต้องทำวันนี้เลยมีแค่เธอที่อยู่บ้าน..

กับพวกอาเชอร์และเซเบอร์ล่ะนะ

"ตอนนี้คงไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วด้วย!"

คินากะพึมพำกับตนเองเช่นนั้นแล้วก็หยิบกระเป๋าสะพายอันเล็กใบโปรดตนเองมา และเดินลงไปชั้นล่าง ที่ชั้นล่างมีอาเชอร์ที่กำลังทำงานบ้านอยู่ดูท่าทางจะยุ่ง ส่วนเซเบอร์นั้นเธอก็ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหนเหมือนกัน

"คินากะไปข้างนอกก่อนนะคะ"

เด็กสาวออกไปจากบ้านโดยที่ไม่ได้รอฟังเสียงตอบกลับมาของอาเชอร์ ไม่สิต้องเรียกว่าเขาไม่ได้ยินต่างหาก

เธอยิ้มออกมาด้วยท่าทางสบายใจ พูดให้ถูกก็คือมันเป็นอิมเมจของเธอที่มักจะแสดงออกมาบ่อยๆล่ะนะ เด็กสาวเดินไปเรื่อยๆตามทางอยู่สักพัก เธอก็เห็นเพื่อนเพียงคนเดียวของตนกำลังออกกำลังกายอยู่ที่ริมหาด

จะว่าไปอิสึกุคุงเองก็บอกว่าช่วงนี้มีฝึกพิเศษสินะ.. ขยันสุดๆไปเลยนะนั่น...

ดวงตาสีชมพูแกมแดงเหม่อมองและเผลอจับจ้องไปยังเพื่อนของตนโดยที่ไม่รู้ตัว เธอเผลอมองเขานานไปเสียหน่อยจนตอนนี้โดนชายวัยกลางคนร่างเล็กคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้นมา

"มีอะไรเหรอสาวน้อย เธอรู้จักเขาเหรอ?"

"!! อ่า..อิคคุงเป็นเพื่อนของฉันน่ะค่ะ"

เธอรีบตอบทันทีที่ถูกชายผมทองเอ่ยถาม ก่อนที่จะกลับไปมองที่เพื่อนของตนเช่นเคย

"อิสึกุคุงเนี่ย...เข้มแข็งจังเลยนะคะ ทั้งที่โดนแกล้งมาขนาดนั้นแท้ๆ..."

ถ้าเป็นฉันคงทนไม่ไหวหรอก

เด็กสาวแอบคิดออกมาแบบนั้นโดยที่ไม่ได้หันไปสบตากับชายวัยกลางคนตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าตัวเธอนั้นจะปกปิดความรู้สึกตัวเองไม่เก่งนัก มันถึงได้หลุดแสดงออกมาทางสีหน้าให้ผู้ที่ได้ชื่อว่าออลไมล์เห็น

"มานั่งคุยกันสักหน่อยไหมละ? ระหว่างรอมิโดริยะฝึกน่ะ"

เขาเอ่ยถามเด็กสาว เธอพยักหน้ารับคำชวนอย่างเต็มใจ

.
.
.

ณ วันสอบปฏิบัติของยูเอย์

วันนี้คินากะนั้นตื่นเช้าเสียยิ่งกว่าทุกๆวัน เธอสวมชุดลำลองสบายๆและทานข้าวเช้าด้วยท่าทางที่ไม่เร่งรีบมากนัก..

แต่จริงๆเธอก็กำลังตื่นเต้นอยู่ละนะ..

"เอมิยะคุณแม่ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาอีกเหรอ?"

เอมิยะส่ายหน้าแทนการตอบคำถามของคินากะ เธอหลุบตาลงด้วยความกังวล

ปกติแม่ของเธอไม่น่าจะไปทำงานนานขนาดนี้นี่นา เป็นอะไรหรือเปล่านะ?

.

.

"ประหม่าจัง.."

ฉันพึมพำออกมาหลังจากมาเยือนยังสถาบันฝึกสอนฮีโร่ ยูเอย์อันโด่งดัง รอบๆตัวฉันนั้นต่างก็มีเหล่านักเรียนที่มาสอบจำนวนมากเช่นกัน..

แน่ล่ะว่าฉันไม่มีทางยอมแพ้ให้กับพวกเขาหรอกน่า การฝึกที่ได้มาจากอาเธอร์และเอมิยะฉันจะไม่ทำให้มันเสียเปล่าเด็ดขาด

(ฉากต่อสู้มันน่าเบื่อแถมจำเจ ขอข้ามละกันนะคะเดี๋ยวส่งคุณเอมิยะมาสรุปเหตุการณ์คร่าวๆ)

Emiya's Part

เมื่อการสอบเริ่มขึ้นมาสเตอร์ของพวกเรานั้นก็เอ่ยบอกว่าตัวเธออยากจะใช้พลังที่ผมฝึกสอนให้มาก่อนหน้านี้และลงมือต่อสู้เองดู ซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นการตัดสินใจพึ่งพาตนเองที่น่ายกย่องมาก โดยปกติแล้วกับเด็กที่ได้รับพลังให้สามารถใช้งานวีรชนอย่างพวกเขาสู้แทนได้ แถมมั่นใจว่าผ่านได้ง่ายๆคงไม่มาลงมือสอบเองหรอกจริงไหมล่ะ?

แต่กับมาสเตอร์นั้นต่างกัน

เธอเชื่อว่าสุดท้ายแล้ว นี่ก็เป็นการสอบเพื่อที่จะวัดว่าตัวเธอนั้นเหมาะสมกับการเรียนต่อในรูปแบบไหนเเละเพราะเป็นแบบนั้นการที่จะมาพึ่งแต่พลังพวกผม สุดท้ายแล้วก็คงจบลงที่เธอต้องเผชิญหน้ากับบทเรียนที่ไม่เหมาะกับตัวเธอ เธอจึงเลือกที่จะจัดการด้วยตนเอง

มาสเตอร์นั้นออกตัวไปด้วยความเร็วที่ไม่ต่างจากคนปกตินัก แต่เธอนั้นฉลาดและรู้จักพลิกแพลงเมื่อเห็นว่าศัตรูเป็นหุ่นยนต์เธอก็ไม่รอช้าที่จะใช้เวทย์พาลาไรซ์ส่งไปเพื่อให้วงจรไฟฟ้ารวน เธอจึงได้แต้มจากการต่อสู้อยู่บ้าง แต่ก็เก็บไม่ทันพวกเด็กๆคนอื่น เพราะหลังจากเจ้าหุ่นยนต์ยักษ์ศูนย์คะแนนออกมา เธอก็เลือกที่จะถอยไปช่วยคนที่บาดเจ็บจากการต่อสู้เสียแทน..

จนการสอบสิ้นสุดลง

"ผลจะเป็นไงน้า..."

มาสเตอร์ที่กลับถึงบ้านก็ทิ้งตัวลงโซฟาในบ้านด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แม่ของเธอยังไม่กลับบ้าน นอกเสียจากโทรมาหาคินากะเท่านั้นเอง

"มาสเตอร์ทำเต็มที่แล้วนี่นา ผมว่าไม่เป็นไรหรอกนะ"

อาเธอร์พูดปลอบใจ เพราะเขาเองก็เห็นว่าเธอทำออกมาได้ดีเลยล่ะ ถึงจะไม่ได้หวือหวาเท่าเด็กชายผมสีบลอนต์ยุ่งๆในอีกสนามสอบก็ตามที..

ตอนนี้ก็คงจะได้แต่รอเวลา...

ทางด้านของผอ.เนสุที่อ่านรายละเอียดใบประวัติของคินากะ ประกอบกับวิดีโอบันทึกการสอบก่อนหน้านี้

"อัตลักษณ์มาสเตอร์เหรอ...? ก่อนหน้านี้ถูกระบุว่าไม่มีอัตลักษณ์นี่นา"

เนสุเอ่ยพลางหยิบข้อมูลประวัติของคินากะออกมาดูเปรียบเทียบ ก่อนที่เขาจะหยิบจดหมายที่ถูกส่งมาจากฮีโร่ มิราจ หรือก็คือแม่ของฟุโยริ คินากะนั่นเอง...

'สวัสดีค่ะ ฉันมิราจ หรือฟุโยริ ฟุราโนะเองค่ะผอ.เนสุ ขออภัยที่ไม่ได้แจ้งเรื่องนี้ด้วยตัวเองนะคะ พอดีตอนนี้ถูกสั่งงานเร่งด่วนมาให้ตามสืบเกี่ยวกับสมาพันธ์วิลเลินเสียหน่อย ฉันมีเรื่องเกี่ยวกับลูกสาว ฟุโยริ คินากะมาแจ้งค่ะ

เดิมทีลูกของดิฉันนั้นเกิดมาโดยไม่มีอัตลักษณ์ค่ะ ถ้าผอ.พอจะจำได้ แต่ว่าสิ่งที่เป็นพลังให้แก่ลูกสาวมันคือพลังเวทย์ หรือก็คือตระกูลแม่มดจากอดีตกาลนั่นเองค่ะ เมื่อก่อนตระกูลของเราเคยถูกล่าเพราะพลังที่แปลกประหลาด แต่เพราะโลกเปลี่ยนไปเช่นนี้แล้ว พลังของเราจึงดูไม่ประหลาดเสียเท่าไหร่นัก

เดิมทีแล้วตัวฉันไม่อยากให้ลูกต้องมาเป็นฮีโร่เลยค่ะ เพราะคินากะนั้นเป็นครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ของฉัน แถมเธอเองก็ดูจะไม่มีความรู้เกี่ยวกับเวทย์หรือรับรู้เรื่องเวทย์มนต์ได้เลย ฉันที่เป็นแม่และมีอัตลักษณ์มายาที่ต้องทำงานเบื้องหลังเองก็ค่อนข้างจะไม่อยากให้เธอเข้ามาสู่โลกฮีโร่เลย แต่ดูเหมือนว่าเมื่อหลายปีก่อนเธอจะได้พบกับสิ่งที่หลงเหลือจากความรู้ของจอมเวทย์ในอดีตค่ะ เรื่องนี้ฉันก็ไม่ค่อยจะเข้าใจนักเพราะแม่ของฉันเองก็ไม่ได้อธิบายอะไรมามากนัก แต่ดูเหมือนเธอจะมีความสามารถในการควบคุมวิญญาณของเหล่าผู้กล้าในอดีตให้ช่วยเหลือเธอได้ค่ะ

ตอนนี้ดิฉันเลยเลือกที่จะให้เธอเขียนอัตลักษณ์แบบนั้นส่งไป ส่วนรายละเอียดอย่างอื่นกรุณาถามเอากับชายที่ชื่อเอมิยะหรืออาเชอร์ที่อยู่กับเด็กคนนั้นนะคะ

ดิฉันขอฝากเด็กคนนั้นด้วยนะคะ

ฟุโยริ ฟุราโนะ'

"เป็นแบบนี้เองสินะ.. เอาเถอะ ฉันก็ไม่มีปัญหากับการจับตาดูเหล่าวิญญาณฮีโร่ในอดีตหรอกนะฟุราโนะคุง..."

เนสุเอ่ยพึมพำออกมาก่อนที่จะมีชายผมสีขาวร่างกายบึกบึนเดินเข้ามาในห้องผอ.

"เรียกเหรอครับ?"

"อ่า เซกิจิโร่คุงฝากเด็กคนนี้ด้วยล่ะ นับแต่นี้ไปเธอจะเป็นนักเรียนอีกคนของห้องเธอน่ะ.."

เนสุยื่นใบกระดาษที่เขียนรายละเอียดของฟุโยริ คินากะส่งให้เขาไป

ดูเหมือนว่าสาขาฮีโร่จะมีเด็กที่มีอัตลักษณ์แปลกๆเพื่มมาอีกแล้วสิ

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น

"มาสเตอร์จดหมายจากยูเอย์ส่งมาแล้วนะ"

เอมิยะที่ออกไปเปิดกล่องจดหมายในยามเช้า เอ่ยเรียกเด็กสาวผู้เป็นมาสเตอร์ของตนที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่กับอาเธอร์ คินากะได้ยินแบบนั้นก็รีบร้อนวิ่งมารับจดหมายด้วยความตื่นเต้นทันที

แม้จะผ่านไปอีกสัปดาห์ก็ยังไม่มีวี่แววว่าฟุราโนะจะกลับมา ถึงอาเชอร์จะอยู่กับคินากะมานานแต่การที่ฟุราโนะออกไปทำงานนานๆแบบนี้นั้นเขาก็พึ่งจะเห็นเหมือนกัน

เพราะปกติแล้วเธอจะไปทำงานหลังจากที่เขาไปส่งคินากะ และกลับมาก่อนทุกๆครั้ง แต่ตอนนี้นอกจากจะโทรมาสองสามวันครั้งก็แทบไม่ได้ข่าวคราวว่าจะกลับมาเลย

"งั้นเปิดแล้วนะคะ!"

คงเพราะรู้อยู่แล้วว่าอีกนานกว่าแม่ตนจะกลับคินากะจึงได้เปิดซองจดหมายทันที และเมื่อเปิดออกก็ได้มีชายที่ได้ชื่อว่าออลไมล์ปรากฏออกมาเป็นโฮโลแกรมและอธิบายผลสอบคร่าวๆ

"ยินดีด้วยนะ คินากะ"

"ยินดีด้วยนะครับ มาสเตอร์"

ผลการสอบที่ออกมานั้นคือมาสเตอร์ของพวกเขาสอบผ่าน และได้อยู่ในสาขาฮีโร่ห้องB ถึงแม้คะแนนการโจมตีหุ่นเธอจะต่ำแต่ดูเหมือนคะแนนการช่วยเหลือของเธอจะมากพอที่จะให้เจ้าตัวอยู่ห้องBล่ะนะ

"อื้ม! ขอบคุณนะทั้งสองคน!"

มาสเตอร์ยิ้มรับด้วยความดีใจ ที่ความพยายามของเธอสัมฤทธิ์ผลเช่นนี้..

ในที่สุดฉันก็ได้เข้าสาขาฮีโร่แล้วล่ะค่ะ! ดีใจสุดๆเลยถ้าคุณแม่มาตอนนี้ฉันคงจะเอาไปบอกท่านแล้วล่ะนะ.. แต่ก็คุณแม่ดูจะติดงานหนักพอสมควรเธอเลยยังกลับมาไม่ได้..

มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่านะ?

แต่เรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะ! ฉันสงสัยจังว่ามิโดริยะคุงจะเป็นไงบ้างจะสอบผ่านแล้วได้อยู่ห้องเดียวกันไหมน้า?

"จริงสิมาสเตอร์ เรื่องชุดฮีโร่น่ะได้ออกแบบหรือยัง?"

เสียงของอาเธอร์เอ่ยถามพลางยื่นใบแจ้งจากยูเอย์ที่บอกว่าให้ส่งรูปแบบชุดฮีโร่ที่ต้องการไป

"ยังน่ะ งั้นทั้งสองคนฉันขอไปออกแบบชุดก่อนน้า!"

ฉันยิ้มร่าให้สองคนก่อนที่จะผละตัวขึ้นห้องไปออกแบบชุดฮีโร่ของตนเอง..

และรู้อะไรไหม- ฉันใช้เวลาทั้งวันเลยล่ะกว่าจะออกแบบมาได้ถูกใจน่ะ...