| MHA/BNHA x FGO | Undefined [END]

ลำดับตอนที่ #5 : Dear Master 5

หากอยากที่จะเป็นผู้เขียนที่ดีก็ต้องรู้จักอ่านให้มาก....

และถ้าหากอยากเป็นผู้ที่แข็งแกร่ง ก็ต้องรู้จักฝึกฝน..

ส่วนถ้าหากอยากเป็นฮีโร่เอง ก็ต้องรู้จักเสียสละเช่นกัน

เบื้องหน้าของราชาอัศวินนั้น มีร่างของหญิงผมสีน้ำเงินซีดมองตรงมายังเขาด้วยสีหน้าที่แปลกใจ ดวงตาสีทัวมาลีนแกมเเดงมองสบตากับเขาด้วยความไร้เดียงสา

เด็กสาวตรงหน้าย่อตัวลง ก่อนจะยื่นมือมายังเขา

"คือว่า... ให้ฉันช่วยนะคะ"

เด็กสาวพูดออกมาเป็นเชิงขออนุญาต ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือมาดึงกระชากเถาวัลย์ที่แม้แต่แรงของวีรชนก็ไม่สามารถดึงออกได้ เธอดึงออกมาอย่างง่ายดาย

"ขอบคุณที่ช่วยนะ คุณหนู"

อาเธอร์จับมือของเด็กสาวยกขึ้นจุมพิษบริเวณหลังมือด้วยความเคยชิน เด็กสาวแปลกหน้าใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาชายอีกคนที่ยืนอยู่ห่างๆไม่ใกล้ไม่ไกล

"อาเชอร์... คือว่านี่น่ะ เขาเป็นวีรชนเหมือนกันเหรอ?"

อาเธอร์เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เด็กสาวถาม

เท่าที่เขารู้มาจากความรู้ที่น่าจะได้มาจากจอกศักดิ์สิทธิ์ โลกใบนี้นั้นผู้คนได้เกิดมาพร้อมกับสิ่งที่เรียกว่าอัตลักษณ์ ว่ากันว่าเป็นพลังที่ได้มาจากการวิวัฒนาการของร่างกาย และเพราะเหตุนั้นตระกูลจอมเวทย์หรือผู้คนจากหอนาฬิกาในตอนที่เขาถูกอัญเชิญครั้งล่าสุดนั้น คงไม่มีเหลืออีกแล้ว..

แต่ว่าสิ่งที่เด็กสาวพูดนั้นเรียกความสนใจให้แก่เขาเป็นอย่างดี เมื่อมองตามไปเขาก็เห็นใบหน้าของชายหนุ่มผิวแทนผมสีเงินเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้านั้นราชาอัศวินเองก็รู้จัก

"วีรชนเอมิยะ ไม่คิดเลยนะว่าจะได้เจอกันอีกครั้งแบบนี้"

อาเธอร์กล่าวทักทายพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส เขาสบัดข้อมือที่ถูกตรึงด้วยเถาวัลย์มายานั่นเป็นเวลานาน เอมิยะพยักหน้าและเอ่ยออกมาเช่นกัน

"ไม่คิดว่าจะโดนอัญเชิญมาในโลกเดียวกันเช่นนี้เหมือนกัน ท่านราชาอัศวิน"

"..รู้จักกันเหรอ?"

เด็กสาวหันมองทั้งสองคนด้วยความสงสัย อาเชอร์พยักหน้า

"ใช่แล้ว มาสเตอร์ ก่อนหน้านี้ฉันกับท่านราชาอัศวินเคยรับใช้มาสเตอร์คนเดียวกันมาก่อนน่ะ.. เพื่อช่วยโลก"

เด็กสาวตาเป็นประกายวาววับเมื่อได้ยินว่าช่วยเหลือโลก เธอหันไปทักทายอาเธอร์ทันที

"สวัสดีค่ะ หนูฟุโยริ คินากะเป็นมาสเตอร์ของอาเชอร์.. ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ!"

คินากะเเนะนำตัวด้วยรอยยิ้มสดใส อาเธอร์ยิ้มตอบ

"ส่วนผม เรียกว่าเซเบอร์ได้นะ.."

เด็กสาวพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปหาเอมิยะและชวนกลับบ้าน

สายตาของอาเธอร์นั้นหันไปมองเอมิยะด้วยท่าทางที่เหมือนกับว่ามีคำถามจะถามให้ได้ แต่เขาก็โดนขัดไปก่อนเมื่อเอมิยะชี้ไปยังเด็กสาวและบอกว่าไว้ค่อยคุยกัน..

ทั้งสามกลับมาถึงบ้านของคินากะโดยสวัสดิภาพ

ไม่นานนักเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว คินากะตอนนี้นั้นได้เข้านอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ส่วนอาเธอร์และเอมิยะตอนนี้พวกเขากำลังออกมาด้านนอกในร่างของวิญญาณเพื่อที่จะไปสอดส่องดูเหล่าฮีโร่กำลังจัดการกับวิลเลินนั่นเอง

ใช่แล้ว ฟังไม่ผิดหรอก..

แถวบ้านคินากะมีเหตุก่อคดีของวิลเลินเสียบ่อยครั้ง แต่เด็กสาวถูกอาเชอร์ปิดหูปิดตาจากเรื่องนี้อยู่ตลอดหลายปี

"งั้นผมคงจะถามเรื่องที่ผมคาใจได้แล้วสินะ?"

"อือ"

เอมิยะพยักหน้าให้กับคำถามของอาเธอร์ ทั้งคู่เลือกที่จะไปหยุดอยู่ที่ดาดฟ้าตึกเรียนของคินากะ ในยามค่ำคืนเช่นนี้บนดาดฟ้าของโรงเรียนสามารถของลงไปเห็นถึงความวุ่นวายไม่สงบภายในเมืองได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเหล่าวิลเลินที่กำลังก่อการร้ายจนเกิดเปลวเพลิงและควันพวยพุ่งขึ้นมา แต่ก็ไม่อาจจะทำให้เหล่าวีรชนสนใจได้

ก็ตอนนี้เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำนี่นา..

"ทำไม.. ถึงยังมีจอมเวทย์หรือมาสเตอร์เหลืออยู่อีกล่ะ? ไม่ใช่ว่าตอนนี้ตระกูลจอมเวทย์น่าจะหายไปหมดเหมือนที่จอกศักดิ์สิทธิ์บอกมาไม่ใช่รึ?"

"ไม่หรอกฉันยืนยันได้เลยล่ะว่ายังเหลืออยู่.. อย่างน้อยก็มาสเตอร์ตัวน้อยของฉันไม่สิ ของพวกเรานั่นแหละ"

อาเชอร์ผุดยิ้มขึ้นมาระหว่างตอบ เขาหวนนึกถึงเหตุการณ์เก่าๆในตอนที่เจอกับมาสเตอร์ได้อย่างดี

"แล้ว...นายพอจะมีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมนอกจากที่จอกบอกมาหรือเปล่า อาเชอร์?"

"....."

เอมิยะยกยิ้มขึ้นมาเล็กๆ และเผลอหัวเราะออกมาในลำคอ ตอนที่เขาถูกอัญเชิญมาน่ะตัวเขาไม่รู้อะไรเลยสักอย่างและต้องใช้เวลาเป็นปีๆกว่าจะได้ข้อมูล แต่ดูเหมือนว่าเจ้านั่นจะให้ข้อมูลแก่วีรชนที่มาใหม่สินะ..

"เท่าที่ฉันรู้ ต้นไม้ที่นายและฉันถูกตรึงไว้ก่อนหน้านี้น่ะ คือต้นไม้แห่งโลก.."

"ว่าไงนะ? ต้นไม้โลก..งั้นเหรอ?"

เอมิยะพยักหน้าแทนคำตอบให้แก่อาเธอร์ เขาขมวดคิ้วแน่นพลางทำท่าทางครุ่นคิด แต่อาเชอร์เองก็ไม่ยอมปล่อยให้พูดอะไรต่อ

"มาสเตอร์ของฉัน คินากะน่ะไม่ใช่เด็กที่เกิดมาพร้อมอัตลักษณ์ เธอเป็นแค่มนุษย์ที่มีพลังเวทย์เอ่อล้นจากการที่โลกใบนี้ไม่มีผู้ใช้เวทย์คนอื่นเลย หลายปีก่อนเด็กคนนั้นเจอฉันที่ต้นไม้แห่งนั้นและเชื่อว่ามันเป็นพลังของอัตลักษณ์น่ะ.."

"แต่ถึงเธอจะหลอกตัวเองยังไง ความจริงก็คือความจริง เด็กคนนั้นไม่ได้มีร่างกายแข็งแกร่งเป็นพิเศษหรือมีพลังเฉพาะตัวเเบบพวกคนที่เกิดมาใหม่ เพราะงั้นฉันถึงคอยฝึกและทำสัญญาเป็นเซอร์แวนต์กับเธอเพื่อจะช่วยปกป้องเธอเอาไว้น่ะ..."

"ทำไมนายถึงต้องทำแบบนั้นกันล่ะ? บุญคุณเหรอ..?"

อาเธอร์เอ่ยถามขึ้นมา เอมิยะส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงปฏิเสธ

"ไม่ใช่หรอก สาเหตุน่ะมันเป็นเพราะเธอเหมือนกับ ริทสึกะ.."

"!!"

เห็นท่าทางตกใจเเบบนั้นของอาเธอร์เอมิยะก็ผุดยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจ เมื่อเขาเอ่ยชื่อมาสเตอร์คนสุดท้ายของมนุษยชาติ ที่เสียสละตัวเองเพื่อปกป้องอนาคตของโลกใบนี้ และเข้าต่อสู้ร่วมกับพวกเขา..

ใช่... อดีตมาสเตอร์เพียงคนเดียวที่ปกป้องโลกใบนี้เมื่อหลายร้อยปีก่อน...

และนี่คือโลกในอนาคตจากนั้นไงล่ะ

"แต่ไม่ใช่เเค่นั้น อีกสาเหตุน่ะมันก็เพราะ..."

เอมิยะเว้นวรรคเล็กน้อย ก่อนจะเสมองไปยังทางที่ฮีโร่และวิลเลินกำลังต่อสู้กันอยู่เขาเงียบไปสักพักด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย ก่อนจะเปิดปากเล่าต่อ

"โลกใบนี้น่ะมันโหดร้าย มาสเตอร์น่ะต้องการจะเป็นฮีโร่ที่ช่วยเหลือผู้คน แต่เธอไร้ซึ่งพลัง ไม่แม้แต่จะมีพลังพอที่จะปกป้องตัวเองด้วยซ้ำ หนำซ้ำคุณรู้อะไรไหม ยอดคนที่ฆ่าตัวตายเพราะไม่มีอัตลักษณ์น่ะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆทวีคูณขึ้นทุกๆปี

จะว่าไปแล้วก็น่าขำนะ ก่อนหน้านี้มาสเตอร์ถูกบังคับให้ต้องเสียสละต่อสู้เพื่อมนุษยชาติเพราะไม่อาจหลีกหนีได้ แต่ตอนนี้ที่เธอต้องการปกป้องคนอื่น เธอกับไม่มีพลังอะไรเลย แถมถึงมีพลังเวทย์แต่ไม่รู้ถึงวิธีใช้ด้วยซ้ำ"

เอมิยะแค่นเสียงหัวเราะออกมา อาเธอร์นั้นมองชายตรงหน้าด้วยใบหน้านิ่งเรียบไม่ได้เอ่ยอะไร

"แล้วคุณ.. จะทำยังไงต่อราชาอัศวิน?"

ในฐานะที่เป็นอดีตคนที่สนิทกับมาสเตอร์ที่สุดเขาคงจะไม่ปฏิเสธแล้วบอกว่าไม่เกี่ยวกับตัวเขาหรอกนะ?

"..........."

อาเธอร์ปิดปากเงียบไม่ให้คำตอบ เอมิยะเห็นสีหน้าเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาเล็กๆ ก่อนจะเอ่ยข้อเสนอไป

"พรุ่งนี้ไม่ลองแอบเดินสำรวจโรงเรียนของมาสเตอร์ดูหน่อยล่ะ? นายจะ- ไม่สิคุณจะรู้ว่าทำไมฉันถึงต้องปกป้องมาสเตอร์ขนาดนี้"

....

และนั่นจึงกลายเป็นข้อตกลงระหว่างเขากับอาเธอร์ขึ้นมา

"ขอบคุณที่มาส่งนะอาเชอร์.. ว่าแต่ว่าเซเบอร์เขาไปไหนแล้วเหรอ?"

คินากะเอ่ยถามเอมิยะด้วยความสงสัย เมื่อวานพวกเขาก็อยู่กันเเท้ๆแต่เช้านี้เธอไม่เห็นเลย

"เขาไปทำธุระน่ะมาสเตอร์ ไม่ต้องกังวลหรอก"

เด็กสาวพยักหน้าเข้าใจก่อนที่เธอจะวิ่งเข้าโรงเรียนไปด้วยรอยยิ้มสดใส เอมิยะหลังจากที่โบกมือลามาสเตอร์ของตนเขาก็ได้เวลาที่ต้องไปแอบดูแลเธอเหมือนกัน..

เขาไม่ยอมให้ใครมาแกล้งมาสเตอร์หรอกนะ

Arthur Part

ทำไมไม่ลองไปที่โรงเรียนของมาสเตอร์ดูล่ะ

อาเธอร์หวนคิดถึงคำพูดของเอมิยะเมื่อยามค่ำคืน ตอนนี้เขาจึงอยู่ในร่างวิญญาณเพื่อจะสอดส่องดูโรงเรียนทั่วๆไปที่มาสเตอร์คนนั้นเรียนอยู่..

และเขา ก็เริ่มเข้าใจแล้วว่ามันน่าเป็นห่วงเเค่ไหน

ภาพตรงหน้าเขาคือเด็กชายผมหยิกสีสาหร่ายคนหนึ่ง กำลังโดนดูถูกดูแคลนจากกลุ่มเพื่อน

หรือแม้แต่... จากอาจารย์ประจำวิชาที่สอนก็เช่นกัน

คนไร้อัตลักษณ์อย่างแกน่ะไม่มีทางจะเป็นฮีโร่ได้หรอก ไอ้เดกุ

จะเข้าUA?อย่ามาพูดให้ขำหน่อยเลยน่า!

คนอย่างแกไม่ลองไปตายแล้วเกิดใหม่ดูล่ะ?

ไม่คิดเลยว่าสังคมนี้จะน่ารังเกียจได้เช่นนี้..

ถ้าเธอมาเห็น ว่าโลกในอนาคตที่เธอต้องเสียสละมาเพื่อที่จะปกป้องมันขนาดนี้เธอจะเศร้าแค่ไหนกันนะ..

ทั้งตัวเธอ ทั้งคนคนนั้น คนสำคัญของเธอ..

ทั้งที่เธอยอมรับและยิ้มรับมันแม้จะแอบร้องไห้ขนาดนั้น..

ผมน่ะ ผม...

ผมจะปกป้องเธอ...

ไม่ใช่เพื่อโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว

แต่จะปกป้องเธอ จากโลกใบนี้

เย็นวันนั้น

"อ้าว เซเบอร์..ตัดสินใจได้แล้วเหรอ?"

เอมิยะหันไปเอ่ยถามชายผมทองในชุดลำลองข้างๆ เขาผุดยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจอีกครั้งเมื่อเห็นดวงตาสีมรกตใสฉายแววมุ่งมั่นนั้นปรากฏขึ้นมา

"อื้ม"

อาเธอร์พยักหน้า ใช่เขาตัดสินใจแล้วล่ะ...

"ทั้งสองคนขอบคุณที่มารับนะ!"

เสียงใสของเด็กสาวกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มอารมณ์ดี และนั่นทำให้อาเธอร์เห็นภาพซ้อนทับของคนคุ้นเคยออกมา

มาสเตอร์...

ใบหน้าเปื้อนยิ้มสดใสที่เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งมันเคยส่งมาให้เขายามที่พบกันครั้งแรก และรอยยิ้มนั้นได้แปรเปลี่ยนไปในครั้งสุดท้าย

มันถูกแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ราวกับจะร้องไห้ แต่เธอคนนั้นก็สามารถฝ่าฟันและทำให้เรื่องพวกนั้นมันจบลงไปแล้ว..

ตัวเธอที่ปกป้องโลกใบนี้..

ตอนนี้ผมน่ะ

"........."

"กลับบ้านกันเถอะ มาสเตอร์"

จะปกป้องเธอเอง มาสเตอร์