คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Dear Master 4
สุดท้ายแล้วคนที่เอาแต่ทำร้ายคนอื่นอย่างนาย ก็คงเป็นอย่างอื่นนอกจากอันธพาลไม่ได้หรอก
เวลาผ่านไปหลายเดือน
"ฮึบบบ! เอาล่ะ!!"
เด็กสาวผมสีน้ำเงินซีดยืนบิดขี้เกียจเล็กน้อยตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน ตามตัวมีเหงื่อผุดออกมาประปราย เธอสวมชุดวอร์มสำหรับออกกำลังกายตอนเช้า ตอนนี้ก็เป็นเวลาประมาณเกือบๆ7โมงเช้าเเล้วสิ
"กลับมาจากออกกำลังกายเเล้วสินะ มาสเตอร์?"
เอมิยะเปิดประตูออกมาและเอ่ยทัก เด็กสาวยิ้มตอบ
"อื้อ! แบบนี้ฉันจะได้เเข็งแรงขึ้นและช่วยพี่อาเชอร์สู้ได้ยังไงล่ะ!"
เด็กสาวฉีกยิ้มด้วยดวงตาเปร่งประกาย เอมิยะยิ้มให้กับท่าทางนั้น ก่อนจะเอ่ยทักให้เธอไปเตรียมตัวไปโรงเรียน
"อาเชอร์ซัง คินากะกลับมาจากไปวิ่งออกกำลังกายแล้วสินะคะ?"
คุณแม่ของเด็กสาวเอ่ยถาม อาเชอร์พยักหน้ารับและไปช่วยเธอเตรียมอาหารเช้า
ตั้งแต่วันนั้นเมื่อหลายเดือนก่อนที่อาเชอร์ได้ทำพันธสัญญาวีรชนกับคินากะ คนรอบตัวเธอก็สามารถเห็นเขาได้ อาเชอร์ทำหน้าที่เสมือนเป็นพ่อบ้านให้กับเธอ คอยตามไปรับไปส่งเธอ และคอยแอบดูแลเธอห่างๆในขณะที่ใช้ร่างวิญญาณ
ทำไมเขาต้องปกป้องเธอขนาดนั้น? น่ะเหรอ
เหตุผลก็ง่ายๆ มาสเตอร์ของเขานั้นไม่รู้วิธีการใช้เวทมนต์ นอกจากนั้นคนรอบตัวก็เป็นเหล่าผู้คนที่มีอัตลักษณ์ต่างๆด้วย แถมคินากะก็เป็นพวกที่ไม่มีเพื่อนอีกเขาเลยต้องคอยดูแลไม่ให้ถูกรังแก
จนถึงตอนนี้เธอก็ได้เข้าเรียนม.ต้นในโรงเรียนประจำเมือง และแน่นอนว่าพวกเด็กที่คอยกลั่นแกล้งคนอื่นก็ยังมีอยู่เช่นเดิม
"มาสเตอร์ จะสายแล้วนะ—"
เขาเอ่ยเรียกเธอแต่ไม่ทันที่จะได้พูดออกไปจนจบเธอก็โผล่ออกมาในสภาพหัวยุ่งเพราะความรีบร้อน
"หวา— งั้นฉันจะรีบกินแล้วกันนะ!"
"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง"
"อื๋อ??"
เด็กสาวมาสเตอร์มองหน้าวีรชนด้วยความสงสัย เขายิ้มตอบเธอเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบหวีมาหวีผมและมัดผมให้เธอ
.
.
..
.
"งั้นฉันไปเรียนแล้วนะอาเชอร์ ขอบคุณที่มาส่ง^^"
เด็กสาวยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าโรงเรียนไป วันนี้เอมิยะมาส่งเธอด้วยการที่อุ้มมาสเตอร์ตัวน้อยของเขามาและวิ่งด้วยความเร็วของแรงวีรชน แน่นอนว่ามันทำให้คินากะมาถึงโรงเรียนเร็วกว่าปกติ
เอมิยะมองส่งเด็กสาวสักพัก เมื่อลับตา เขาก็ถอยมาจากตรงนั้นและหลบไปยังมุมที่ไม่มีคน และแปลงเป็นร่างวิญญาณคอยดูอยู่ไกลๆ
.
.
.
"กริ๊ง~"
"นักเรียน เคารพ"
"ขอบคุณครับ/ค่ะ!"
หลังจากเสียงกริ่งบอกเวลาดังขึ้น หัวหน้าห้องก็บอกทำความเคารพ ตอนนี้มาถึงเวลาพักเที่ยงเรียบร้อยแล้ว เหล่านักเรียนต่างแยกย้ายออกไปทานอาหารกลางวัน หรือจับกลุ่มกันทานอาหาร ส่วนคินากะนั้นก็นั่งอยู่ที่โต๊ะของเธอ และหยิบข้าวกล่องที่เอมิยะให้มาขึ้นมาทาน—
แน่นอนว่าไม่มีใครคิดจะมากวนหรือยุ่งกับเธอนัก เพราะเธอได้ชื่อว่าเป็นผู้มีอัตลักษณ์ 'มองเห็นสิ่งที่ถูกซ่อน'
เพราะงั้นแล้วคนหลายๆคนเลยกลัวว่าเธอจะเห็นอะไรเข้านั่นเอง…
แต่ก็นั่นแหละ มีสิ่งที่เธอที่นั่งอยู่ในห้องรับไม่ได้เหมือนกัน
"เฮ้! ไอ้เดกุ แกนี่ยังพึมพำๆอะไรคนเดียวน่าขยะแขยงเป็นบ้า!"
"วิเคราะห์ฮีโร่? บ้าบออะไรล่ะ?คนไร้อัตลักษณ์อย่างแกน่ะไม่มีวันเป็นฮีโร่ได้หรอก!"
"ฮะๆฮ่าๆๆๆๆ"
"เห้อ... อาหารอาเชอร์หมดอร่อยพอดี"
คินากะลุกขึ้นยืนด้วยความหงุดหงิดใจและรำคาญ เธอได้ยินเสียงของเด็กผู้ชายห้องข้างๆมาสักพักแล้ว และมันก็เกินกว่าที่เธอจะอดทนได้แล้ว
เธอเปิดประตูห้องออกดังปัง และจ้องหน้ากลุ่มเด็กชายห้องข้างๆ
"เฮ้! พวกนายน่ะพอสักทีเถอะน่า"
"ห๋า—? แล้วเธอมายุ่งอะไรด้วยล่ะ? ยัยเปี้ยก"
เด็กชายผมสีอ่อนที่ดูราวกับโดนไฟฟ้าช็อตจนตั้งเดินเข้ามากระชากปกเสื้อเธอ คินากะจ้องหน้าเขากลับไป
"นายนี่ทำตัวเลวร้ายไม่ต่างจากอันธพาลเลย คนอย่างนายน่ะคงไม่มีวันได้เป็นฮีโร่หรอก!"
"ย-อย่าไปพูดแบบนั้นกับคัตจังเขาสิ;;"
เด็กชายผมสีเขียวท่าทางขี้กลัวเอ่ยเตือนเธอ แต่แน่นอนว่ามันสายไปแล้ว
"ยัยบ้านี่!! โดนระเบิดตายไปซะเถอะแกน่ะ!!"
เด็กชายตะโกนออกมาด้วยความโกรธ เขาง้างมือหมายจะจับหัวเธอและระเบิดมันให้แหลกเป็นจุล คินากะปิดตาแน่นด้วยความกลัว แต่ในชั่วพริบตานั้นเอง
"!! แก เป็นใครน่ะ!?"
"...!!อาเชอร์!"
เมื่อคินากะลืมตาขึ้นเธอก็เห็นอาเชอร์จับแขนของเด็กชายคนนั้นไว้ไม่ปล่อย สายตาที่เย็นเหยียบเสมือนจะหักแขนเล็กๆของเด็กคนนั้นได้ เด็กคนอื่นๆเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะแค่เสี้ยววินาทีเล็กๆเท่านั้น ชายตรงหน้าก็ปรากฏตัวออกมา
"ไม่เป็นไรนะ? มาสเตอร์"
"อ-อื้อ"
"เฮ้ย! นี่แกปล่อยฉันน่ะเว้ย!!" เด็กชายหัวโจกพยายามสบัดมือให้หลุดจากการจับกุมของเอมิยะ แต่ก็ไม่สามารถสลัดจนหลุดออกไปได้
"ไม่ใช่ว่า..ใช้พลังทำร้ายนักเรียนคนอื่นมันผิดกฏรึไงกัน?"
"..."
"เด็กอย่างนายเนี่ยนะจะกลายเป็นฮีโร่? อย่าพูดให้ฉันขำหน่อยเลย"
"เด็กที่ดีแต่รังแกคนอื่นอย่างนาย ก็เป็นได้แค่อันธพาลเท่านั้นแหละ"
"แก!!"
ด้วยคำพูดของอาเชอร์ มืออีกข้างของบาคุโกจึงสร้างระบิดขึ้นมา และใช้มันใส่ตัวของเอมิยะเต็มๆ เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วทั้งห้องพร้อมกับควันขโมงที่เกิดจากแรงระเบิด สร้างความตกใจให้เด็กคนอื่นอย่างมาก
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ที่น่าประหลาดใจคือแทบจะไม่มีรอยระเบิดติดอยู่ที่ผิวอาเชอร์นอกจากชุดที่ไหม้จากแรงระเบิดสักนิด
"อ-อาเชอร์ทำร้ายนักเรียนไม่ได้นะ…"
คินากะรีบร้องห้ามก่อนที่อาเชอร์จะสร้างดาบขึ้นมา เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"เข้าใจแล้วมาสเตอร์ ไปจากตรงนี้กันเถอะ…"
อาเชอร์ปล่อยมือจากเด็กชายหัวโจก เห็นแบบนั้นคินากะก็จับมือเด็กชายผมสีสาหร่ายที่ถูกแกล้งก่อนหน้านี้และลากเขาให้ตามออกไป ทั้งสองเดินออกจากห้องไปโดยมีเอมิยะเดินตามหลัง
.
.
.
นั่นเป็นครั้งแรกที่คินากะพบหน้ามิโดริยะและบาคุโก
"เอ่อ- คือว่า ผม...ขอบคุณนะ.."
เด็กชายผมสีเขียวเอ่ยออกมาเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้ามีสีแดงระเรื่อปรากฏขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะรู้สึกเขินตอนที่รู้ตัวว่าตนเองกำลังจับมือกับเด็กผู้หญิง...เป็นครั้งแรก
"เฮ้อ... นี่นายน่ะโดนพวกนั้นแกล้งแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?" คินากะหันไปถามหลังจากที่ทั้งคู่เดินออกมาไกลพอสมควร
"อ่า.. ผมน่ะรู้จักกับคัตจังมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ แถมเรื่องแบบนั้นก็โดนมาตั้งนานแล้วด้วย..."
"แต่ถึงยังไงคัตจังก็ยังเป็นเพื่อนของผมอยู่ดี ถึงเขาจะสุดโต่งและโหดไปหน่อยก็เถอะนะ"
"งั้นเหรอ?... ดีจังน้า..."
คินากะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กๆ เธอรู้สึกอิจฉาเขาขึ้นมาเล็กน้อย..
ก็แหมถึงจะโดนแกล้ง แต่อย่างน้อยเขาก็มีเพื่อน แต่เธอน่ะไม่มีใครเลยนอกจากอาเชอร์นี่นา
"จะว่าไปนายชื่ออะไรงั้นเหรอ? ฉันฟุโยริ คินากะล่ะ!"
"ผ-ผมมิโดริยะ อิสึกุ ยินดีที่ได้รู้จักนะฟุโยริจัง"
"อื้อ!"
"อาเชอร์ฉันมีเพื่อนคนแรกแล้วล่ะ!"
เด็กสาวหันไปบอกเซอร์แวนต์ของตนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พอมิโดริยะได้ยินแบบนั้นเขาก็ทำหน้าตกใจ
"อ-อ้ะ? เพื่อนคนแรก--??"
"อื้ม! มิโดริยะคุงเป็นเพื่อนคนแรกตั้งแต่ที่ฉันเข้าเรียนที่นี่เลยล่ะ ฝากตัวด้วยนะ!!"
.
.
.
.
"วันนี้มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นเลยอารมณ์ดีสินะ มาสเตอร์"
อาเชอร์เอ่ยทักคินากะขึ้นมาระหว่างทางกลับบ้าน เด็กสาวหันไปยิ้มตอบให้กับคำถามของเขา ทำให้เขาพลอยยิ้มตามไปด้วย
"ก็นะ... นานๆทีจะไม่มีคนที่กลัวอัตลักษณ์ของฉันนี่นา.."
"...."
"แต่ว่าฉันเป็นห่วงมิโดริยะคุงจังนะ.."
เอมิยะเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ คินากะเหลือบมองหน้าเขาเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
"ก็... ถึงจะมีฉันเป็นเพื่อนอยู่เราก็อยู่คนละห้องกันอยู่ดี บางทีพวกนั้นอาจจะแกล้งเขาอีกก็ได้.."
"เป็นห่วงจังนะ.."
คินากะถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เห็นแบบนั้นอาเชอร์ก็พลอยรู้สึกแย่เพราะเห็นเด็กสาวเศร้าไปด้วย หรือเขาควรจะบอกว่าจะคอยดูแลให้ดี? จะบอกเรื่องที่เขาแอบดูแลเธออยู่ทุกวันดีหรือเปล่านะ--
".......!"
"มาสเตอร์? เดี๋ยวสิจะไปไหนน่ะ?"
เขาถามเธอออกไปเมื่ออยู่ๆเด็กสาวก็หยุดและวิ่งตรงไปนอกทางที่ควรจะกลับบ้าน เมื่อมองตามไปเขาก็รับรู้ได้ว่าบริเวณนั้นคือต้นไม้ต้นเดียวกันกับที่เขาเคยถูกกักขังไว้ก่อนหน้านี้
"นั่นมัน..."
ราชาอัศวิน...ไม่ใช่รึไงกัน!!?
ความคิดเห็น