คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Who am I? 6
พลังของตำนาน..ของวีรชนเพียงหนึ่งคนที่ถูกส่งต่อมาจากเรื่องเล่าในอดีตกาล
เป็นพลังที่รุนแรงพอเสียจนมนุษย์ธรรมดานั้นไม่อาจจะคาดคิดได้เลย
"แล้ว....มีอะไรงั้นเหรอ?"
สุดท้ายพออาจารย์ไอซาวะเห็นพวกเราที่นั่งเบียดกันเกินไปจึงไล่ให้ฉันเปลี่ยนไปนั่งเก้าอี้ท้ายรถบัสแทน.. แอะแหะๆ...
ข้างๆฉันเป็นอุรารากะกับอะซุยจัง เบาะหน้าสองเบาะที่แลกที่กันชั่วคราวเป็น อิสึกุ และฮากาคุเระ โดยอิสึกุแลกที่กับเซโระ ส่วนมิเนตะแลกที่กับฮากาคุเระ
และแล้วทั้ง5คนก็เริ่มบทสนทนากันโดยไม่สนเลยว่าจะมีเพื่อนคนอื่นนั่งฟังอยู่ด้วย ใช่คนคนนั้นก็คือคัตสึกิที่นั่งอยู่ไม่ไกลไงล่ะ..
และแล้วทั้งคำถามทั่วๆไปและคำถามเกี่ยวกับข่าวลือที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ถูกถามออกมา
ขณะเดียวกันอาจารย์ไอซาวะที่ได้ไนติงเกลคอยดูอาการและเตรียมเชือด(?)มิเนตะที่ทำท่าทางจะเนียนเกาะเธอด้วยการชักปืนของตัวเองออกมาจ่อหัวเป็นการขู่เสียอย่างนั้น เล่นเอาคามินาริเเละคิริชิม่านั่งนิ่งไม่กล้าเอ่ยอะไรทีเดียว ไอซาวะที่เห็นว่าเด็กที่นั่งใกล้ๆเงียบกันไปก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางหวนคิดถึงเรื่องที่ผอ.เนสุเอ่ยตอนประชุม
"ไอซาวะคุงจากการสอบปลายภาครอบนี้ผมคิดว่าจะให้ฟุโยริคุงย้ายมาห้องเอน่ะ"
"หืม? ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ ผอ.? ถึงเธอจะอยู่ห้องบีแต่ก็ใช่ว่าการเรียนจะต่างกับห้องเอนะ..."
เซกิจิโร่เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เนสุถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อ
"ผมคิดว่าการที่ให้นักเรียนที่เคยชินกับคนน่ากลัวอย่างห้องเอเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเธอดีกว่าน่ะ.. อัตลักษณ์ของเธอมันน่ากลัวใช่ไหมล่ะ?"
เนสุหันไปถามไอซาวะ เขาพยักหน้ารับ..
"อีกอย่างหนึ่งผมคิดว่าปีหน้าผมจะย้ายชินโซ ฮิโตชิมาสาขาฮีโร่ด้วย แต่ก่อนหน้านั้นก็ต้องได้รับการทดสอบก่อนใช่ไหมล่ะ? แล้วอีกอย่างฟุโยริคุงเองก็มีความสามารถมากพอที่จะขึ้นห้องเอด้วย เพราะงั้นเเล้วไอซาวะคุง"
"ในการเข้าค่ายครั้งนี้ผมจะให้เด็กคนนั้นอยู่ในความดูแลของนายแล้วกันนะ"
เป็นผอ.ที่ตัดสินใจเอาแต่ใจซะจริง... แค่นี้ห้องผมก็มีปีศาจรับมือยากเยอะอยู่แล้วนะครับ..
ไม่นานนักรถบัสของห้องเอก็มาถึงจุดหมายแม้จะดูเหมือนจุดพักชมวิวแต่จริงๆแล้วนี่คือทางที่จะตรงไปยังค่ายของเหล่าห้องเอในครั้งนี้..
ใช่ เขาพานักเรียนมาปล่อยให้ผึกกันที่นี่ ไม่เว้นแม้แต่คินากะ
"แล้ว.... ทำไมเราถึงหยุดกันที่นี่เหรอคะอาจารย์ไอซาวะ?"
"......."
หลังจากที่นักเรียนลงกันมาครบแล้วพวกเขาก็ได้แต่แปลกใจ ที่อาจารย์บอกว่าเราจะแวะพักกัน แถมบริเวณนี้ก็ไม่มีอะไรนอกจากจุดแวะจอดรถและป่าเขา พวกเขายืดเส้นยืดสายจากการนั่งรถนานอยู่สักพัก อาจารย์ไอซาวะก็พูดกับคนที่มาใหม่
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ.."
ว่าพลางก้มศีรษะทักทาย ก่อนหญิงสาวสองคนในชุดเครื่องแบบฮีโร่จะออกมาโพสต์ท่าเเปรงร่าง? (ไม่ใช่ว้อยคินากะจัง-)
"จงติดกับดวงตาเปร่งประกายเจิดจ้า!"
"ด้วยความน่ารักเหมือนน้องเหมียว!"
"ไวลด์ ไวลด์ พุชชี่แคท!"
".................."
อิหยังวะคะ?
ฉันกระพริบตาปริบๆมองสองสาวโปรฮีโร่ในชุดคอสตูมเข้าคู่กันที่กำลังโพสต์ท่าเปิดตัวเหมือนสนวม.อิลิยา ส่วนข้างๆก็ดูจะไม่เล่นด้วยเสียด้วยสิ
"เอ้า! เนโกะจังตรงนั้นน่ะ! โพสต์ท่าด้วยสิ"
"อ-เอ้ะ ฉันเหรอ?"
ว่าพลางหญิงสาวผมสีทองก็ชี้มือมาทางฉัน พร้อมทำท่าประมาณว่าโพสต์ท่าสิ โพสต์ท่า! ฉัน ฉันเลย..
"ม-เหมียว!"
ว่าแล้วก็ทำมือเป็นแมวแล้วร้องเหมียวออกมาเรียกสายตาเพื่อนร่วมห้องที่มองมาด้วยสีหน้าประมาณว่า ว้าว.. คงคิดว่าฉันก็บ้าพอที่จะรับมุกสินะ! เออ ก็บ้าพอที่จะรับมุกกับวีรชนมาแล้วเหมือนกันนั่นแหละ! รู้สึกอายสุดๆเลย///
เชี่ย.. น่ารักว่ะ
คินากะจังน่าร๊าก--
โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้หรอกว่าเพื่อนร่วมห้องนั้นก็โดนดาเมจตัวเองไปเหมือนกัน- แม้ตัวเองจะอายจนแทบจะมุดดินหนีตอนนี้ก็ตาม
"ฮีโร่สี่คนที่จัดตั้งสำนักงานด้วยกัน เหล่าฮีโร่ที่ช่ำชองการกู้ภัยบริเวณภูเขาพวกเขาน่ะ--"
หลังจากนั้นนิสัยบ้าฮีโร่ของมิโดริยะก็เรียกความสนใจและความเอือมระอาของทุกคนได้เป็นอย่างดี เสียจนคินากะอดโล่งใจไม่ได้ที่ทุกคนเลิกสนใจเธอแล้ว
"เหอะ ทำท่าบ้าบออะไรของเธอน่ะยัยบ้า?"
ไม่วายเจ้าหมาบ้าประจำห้องเอก็เอ่ยกัดเธอจนได้ คินากะหันไปมองเจ้าของผมสีบลอนด์ดวงตาสีแดงที่ทำหน้าเหมือนจะซัดกับเธอ ยังไม่ทันจะเอ่ยปากเสียงของเมอร์ลินก็เอ่ยขัดขึ้นมา
"แหมๆ แต่ผมเห็นนะว่าเธอน่ะ ...เมื่อกี๊ก็แอบคิดว่ามาสเตอร์คุงของพวกเราน่ะน่ารักใช่ไหมล่ะ?"
เมอร์ลินขยิบตาพลางชี้นิ้วใส่บาคุโก เสียงของผู้มาใหม่จึงเรียกความสนใจของนักเรียนข้างๆได้อีกครั้ง บาคุโกชะงักกึกไปขณะหนึ่ง ก่อนที่เส้นเลือดจะปูดขึ้นมาเสียจนดูก็รู้ได้เลยว่าหงุดหงิดแล้ว..
ชักจะคิดจริงๆแล้วนะว่าหมอนี่โกรธกลบเกลื่อนว่าตัวเองเขินน่ะ
เมอร์ลินหรี่ตาและยกยิ้มกวนๆขึ้น แต่ไม่ทันที่บาคุโกจะระเบิดอัดหน้าเจ้าหมีลิน พื้นดินที่พวกเขายืนก็ค่อยๆทลายลงจนทำให้พวกเขาร่วงลงไปเบื้องล่าง
อาเธอร์รีบปรากฏตัวทันทีเขาอุ้มร่างของมาสเตอร์ตัวเองขึ้นก่อนจะกระโดดไปยืนอยู่ที่ป่าด้านล่างไม่ไกลจากพวกนักเรียนมากนัก..
"ขอบใจนะ อาเธอร์"
"ไม่เป็นไรหรอก มาสเตอร์"
ดูเหมือนว่าพวกอาจารย์จะให้พวกเธอเดินเท้าเข้าไปยังสถานที่สำหรับค่ายกันเอาเอง และถ้าไปไม่ทันเที่ยงก็จะอดข้าวเที่ยงอีกด้วย..
เอมิยะเองก็บอกว่าวันนี้เขาไม่ได้เตรียมข้าวเที่ยงมาให้ เพราะงั้นมาสเตอร์ก็คงต้องไปทานพร้อมเพื่อนๆนั่นแหละ
ตัวเธอยืนคิดอยู่สักพักว่าจะเอาไงดีกับการที่จะไปให้ถึงที่หมายให้เร็วที่สุด ร่างกายเธอก็ยังไม่หายปวดระบมดี ว่ากันตามตรงคือตอนนี้โคตรจะไม่มีแรงยกแขนเลยล่ะ..
"ทุกคนเตรียมตัวด้วยครับ ดูเหมือนพวกเราจะมีศัตรูมาให้จัดการด้วย"
มิโดริยะเอ่ยเตือนสติ คินากะที่ได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองโกเล็มที่ถูกสร้างจากดินและหินตัวสูงหลายเมตร..
"อา..โกเล็มนี่นา.."
"เฮ้! เธอก็มาช่วยด้วยสิ!"
คิริชิม่าเอ่ยทักขึ้น คินากะหลังจากหลุดจากห้วงความคิดตัวเองก็สังเกตเห็นว่าทุกคนกำลังจัดการกับโกเล็มนั่นอยู่ และมีเพียงเธอเท่านั้นที่ไม่ได้จัดการ..
อืม...ข้าวเที่ยงก็สำคัญด้วยสิเกิดโดดข้าวเที่ยงไปคุณพยาบาลจับมัดแถมโดนเทศน์แหงๆ..
"ฮา.... เอาล่ะ"
คินากะสูดหายใจลึกๆ ตัวเธอเดินไปด้านหน้าสองสามก้าวก่อนจะถอดเนกไทของชุดนักเรียนออกและปลดกระดุมคอเสื้อบน
"อาเธอร์เตรียมปลดปล่อยโฮกุ"
"รับทราบ"
"....ทุกคน! ช่วยหลบออกไปด้านข้างๆสัก4-5เมตรด้วย! ถ้ายังไม่อยากโดนย่างสดน่ะนะ!!"
เธอตะโกนออกไปบอกเหล่าเพื่อนร่วมห้อง พวกเขาขมวดคิ้วและมองเธออย่างไม่เชื่อในสิ่งที่พูดว่าเธอจะทำแบบนั้นได้
"ทุกคนรีบหลบกันเถอะ! ผมก็ไม่แน่ใจว่าคินากะจังจะทำอะไรแต่ผมว่าฟังเธอไว้หน่อยดีกว่า.."
มิโดริยะที่สนิทกับเจ้าตัวที่สุดพูดแบบนั้นเหล่าเพื่อนๆจึงเลือกที่จะถอยออกมานอกป่า และจับจ้องไปยังหญิงสาวผมสีน้ำเงินอ่อนเป็นตาเดียว
ดวงตาสีแดงหรี่ลงด้วยความจริงจัง เธอมองตรงไปด้านหน้าและพยักหน้าให้กับอาเธอร์
พลังของเจ้านั่น..จะเป็นยังไงกันนะ...
โทโดโรกิคิดพลางหันไปจับจ้องชายผมทองในชุดเกราะ
คราวนี้ไอหมอนั่นเรอะ? เหอะ..
บาคุโกจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปจับจ้องอาเธอร์
"seal thirteen decision start! (ปลดปล่อยสิบสามข้อจำกัด เหล่าโต๊ะกลมเริ่มทำการลงมติ!)"
เสียงของอาเธอร์ดังก้องกังวาลพร้อมๆกับละอองสีทองที่เริ่มหมุนวนรอบๆตัวเขา มานาจากคินากะถูกดูดออกไปแปรเปลี่ยนเป็นพลังงาน อาเธอร์ยกดาบเอ็กซ์คาริเบอร์ขึ้น ก่อนที่เสียงของดาบจะดังขึ้นมา
"อนุมัติ เบดีเวียร์ กาเรส แลนสล็อต มอเดรด กาลาฮัท..."
เสียงของเมอร์ลินโปรโตไทป์ดังออกมาจากดาบ เหล่านักเรียนยูเอย์เบิกตากว้างอย่างตกใจที่ได้ยินเสียงที่ไม่น่าจะมี และสายลมอันรุนแรงที่พัดอยู่รอบๆอาเธอร์ คินากะที่ยืนอยู่ด้านหลังชายหนุ่มยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ดวงตาของเธอดูเปร่งประกายยามที่จับจ้องไปยังโฮกุของเขา..
มีใครเคยบอกหรือเปล่าว่ามาสเตอร์ชอบตอนใช้โฮกุของวีรชนน่ะ.. มันเท่มากๆเลยนะ
"นี่คือ... การต่อสู้เพื่อช่วยโลกใบนี้...."
อาเธอร์หลับตาลงก่อนที่ดาบเเห่งคำมั่นสัญญานั้นจะส่องแสงประกายเจิดจ้า...
"อาเธอร์"
**เปิดในเว็บเพื่อดูวิดีโอโฮกุประกอบนะ**
"เอ็กซ์..คาริเบอร์!!"
ตูม!!
เสียงตะโกนของอาเธอร์พร้อมกับการฟาดฟันดาบสุดแรงปลดปล่อยพลังที่มีอยู่ในตัวดาบออกไป คลื่นพลังสีทองอร่ามปะทะเข้ากับโกเล็มและต้นไม้ในป่าพร้อมกับเสียงของการทำลายล้างที่รุนแรง ทันทีที่แสงสีทองสวยนั้นหายไปนั้นก็ปรากฏภาพของป่าที่โดนทำลายเป็นทางยาวไม่เหล่าแม้แต่ซาก หน้าดินถูกกวาดเป็นทางยาวหลายกิโลเมตร...
นักเรียนห้องเออ้าปากค้าง บาคุโกที่ได้เห็นแบบนั้นเองก็
รู้สึกกลัวจนขยับไม่ได้..
ใช่ พลังทำลายล้างที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากวีรชนเพียงคนเดียวที่สามารถทำลายพื้นที่เบื้องหน้าไปอย่างไม่เหลือซาก แต่ว่า
"...เฮ้!"
ไม่รู้ทำไมทันทีที่เห็นว่าร่างของหญิงสาวผมสีน้ำเงินอ่อนกำลังจะเซล้มนั้นร่างของเขาถึงได้ขยับไปเอง..
หมายจะคว้าเธอเอาไว้.. แต่เจ้าตัวก็ถูกรับโดยวีรชนผมทองในชุดเกราะสีเงิน
"มาสเตอร์ไหวหรือเปล่า? เธอดูท่าทางไม่ดีนะ..."
อาเธอร์ขมวดคิ้วหลังจากที่ช่วยพยุงมาสเตอร์ของต้นไม่ให้ล้มลง
"ฮะๆ ไม่คิดว่าโฮกุของอาเธอร์จะดึงพลังมหาศาลขนาดนี้น่ะ... แต่สมแล้วล่ะ... รอบหน้าจะใช้เรย์จูในการปลดปล่อยโฮกุแทนนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ.."
คินากะที่ยกยิ้มให้อีกฝ่ายเพื่อไม่ให้เจ้าตัวต้องเป็นห่วง แต่ถึงแบบนั้นเขาก็อดที่จะเป็นห่วงมาสเตอร์ไม่ได้..
ถึงจะมีมานาและพลังเวทย์ในอากาศ แต่เมื่อต้องต่อสู้ยังไงเขาก็ต้องดึงพลังงานจากมาสเตอร์ตัวเอง และเพราะเเบบนั้นถ้ามาสเตอร์ของเขาลืมที่จะเปลี่ยนพลังเวทย์ในอากาศมาเป็นพลังเวทย์ของตัวเอง..
เธอจะหมดสติ และบางครั้งอาจจะตายก็ได้ นี่คือสิ่งที่เมอร์ลินบอกเอาไว้
"คินากะจังโอเคไหม? ถ้าทำแบบนั้นแล้วเธอหมดแรงละก็..ไม่ต้องก็ได้นะ"
มิโดริยะวิ่งเข้ามาถามอาการเพื่อนของตนด้วยความเป็นห่วง คินากะเลิกคิ้วเล็กน้อยกับท่าทางของเขา..
"ไม่กลัวเหรอ?"
"หืม?"
"ไม่กลัวฉัน... ที่สั่งการวีรชนเหรอ?"
คินากะเอ่ยออกไป ดวงตาสีแดงแกมชมพูจับจ้องดวงตาสีมรกตตรงหน้า สายตาของเธอดูเหงาหงอยและกังวลเอามากๆ. จนทำให้มิโดริยะพอจะเดาได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
"ไม่หรอก! ทำไมผมต้องกลัวล่ะอีกอย่างนั่นก็เป็นพลังที่สุดยอดมากๆเลยขอผมถามข้อมูลด้วยได้ไหม!!"
มิโดริยะเอ่ยถามอย่างสนใจ
"........ฮะ... ฮะๆๆ อื้มเข้าใจแล้ว!"
ราวกับความกังวลในอกถูกหลอมละลาย คินากะหัวเราะออกมาและหันไปมองเพื่อนๆห้องเอทุกคน ไม่แม้แต่จะหลบตาหรือเมินใคร แม้แต่บาคุโก
"พวกเรา... ไปทานข้าวเที่ยงกันเถอะ!!"
สวัสดีค่ะโรสค่ะ
ตอนนี้กำลังคิดหนักว่าเรื่องนี้ควรมีพระเอกดีไหมน้า? หรือแค่มิตรภาพแบบนี้ไปเรื่อยๆใครชอบน้องก็โดนเฟรนด์โซนใส่555555555555555555555555555555555
แอบนั้นน่าสงสารแย่เชียวนะคะ- งั้นอยากให้ใครเป็นพระเอกกันบ้างคะ?
ความคิดเห็น