คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Who am I? 5
"ฮือ... ทรมานจัง.."
ฉันแอบบ่นอุบอิบขึ้นมาหลังจากกลับถึงบ้านและทิ้งตัวลงบนที่นอน ความปวดระบมตามร่างกายย้อนกลับขึ้นมาอีกครั้ง เป็นควรเจ็บปวดจากการฝืนตัวเองออกกำลังเกินตัวเลยต้องมาทรมานอยู่แบบนี้..
ถึงตอนสอบจะทำเหมือนไม่เจ็บก็เถอะ แต่จริงๆฉันทรมานมากๆเลยนะ!
แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องอดทน เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยเจ็บปวดมามากกว่านี้เสียอีก ตอนที่เป็นมาสเตอร์ของคาลเดียน่ะ
"แต่ว่านะ..."
ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนที่ตัวเองนอนฟุบอยู่ มือข้างหนึ่งก็คว้ามือถือที่ถูกโยนไว้ข้างๆมาเปิด และไล่ดูข้อความหรือจะแจ้งเตือนนู่นนี่นั่น
ทุกคน...จะกลัวฉันหรือเปล่านะ..
สายตามองเหม่อไปยังแชทกลุ่มที่ยังคงเด้งเตือนข้อความที่พูดคุยกันทุกๆวัน ชื่อที่ปรากฏคือกลุ่มเพื่อนเดิมๆที่มักจะเป็นคนขยันพูดของห้อง กลับกันคนที่ไม่ชอบสื่อสารก็แค่อ่านเฉยๆเท่านั้น
หนึ่งในนั้นก็ฉันนั่นแหละ
เพราะรู้สึกกระอักกระอ่วนเลยไม่เคยส่งข้อความที่จะคุยเล่นไปเลยสักครั้ง ทุกๆวันก็ยุ่งอยู่กับการติดตามข่าวสารและฝึกฝนร่างกาย หรือแม้แต่นั่งเหม่อก็ตามที..
เพราะอะไรถึงกลายเป็นคนเก็บตัวได้นะ? หรือเพราะชินกับชีวิตที่ห้อมล้อมด้วยวีรชนโดยที่ไม่มีงานอดิเรกอื่นๆ
ทุกๆวันก็ต้องคอยออกไปฝึกฝน เพราะไม่รู้ว่าวันใดจุดแปรผันหรือเหตุการณ์ประหลาดจะปรากฏขึ้นมาอีก วนเวียนอยู่แบบนั้นจนการเดินทางจบลง
เมื่อไม่มีลอสเบลท์หรือจุดแปรผันแล้ว เหล่ากลุ่มคนสตาฟขององค์กรคาลเดียก็วางมือ ตัวฉันได้ถูกส่งกลับไปใช้ชีวิตปกติ.. เป็นชีวิตทั่วๆไปโดยที่ไม่มีวีรชน ไม่มีภาระอย่างต้องปกป้องโลกให้ต้องแบก..
จะว่าไปแล้ว ทำไมฉันถึงตายได้กันนะ?
ความทรงจำที่พอจะนึกออกคือช่วงหลังจากจบการเดินทางเพียงแค่ไม่กี่ปี นอกนั้นก็จำไม่ได้แล้วแถมความทรงจำช่วงนั้นยังเลือนลางเสียอีก เกิดอะไรขึ้นกันแน่...
"มาสเตอร์ อาหารเย็นพร้อมแล้ว"
เสียงเรียกของเอมิยะดังขึ้นเรียกให้ฉันเลิกคิดอะไรไปเรื่อยอีก จะว่าไงดีล่ะฉันเป็นพวกคิดมากสุดๆเวลาว่างน่ะนะ คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยถ้าผ่าสมองออกดูคงเห็นร่องรอยความคิดเพียบเลย..
หลังจากเรียกไม่นานมาสเตอร์ก็ลงมาทานอาหารเย็นด้วยใบหน้านิ่งๆ ถามอะไรไปก็ไม่ตอบเพราะมัวแต่คิดอะไรสักอย่างอยู่ จนไนติงเกลต้องเอ่ยทักถึงจะรู้สึกตัว
ดูท่ามาสเตอร์จะกลัวคุณพยาบาลจริงๆนะนั่นน่ะ..
"มาสเตอร์คุงอารมณ์ดีเข้าไว้นะ! เอานี่โอนี่จังคนนี้ซื้อพุดดิ้งมาฝากด้วยล่ะ"
ว่าแล้วเมอร์ลินก็ยื่นถ้วยพุดดิ้งที่ซื้อมาจากร้านประจำของมาสเตอร์ให้ เด็กสาวเห็นแบบนั้นก็ตาเป็นประกายและยิ้มออกมา
"ขอบใจนะ เมอร์ลิน"
"เพื่อมาสเตอร์คุงผมทำได้อยู่แล้ว"
ว่าแล้วก็เต้นแร้งเต้นกาอยู่คนเดียว ทำเอาอาเธอร์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆมองคนที่เคยเป็นอาจารย์ของตัวเองอีกคนด้วยรอยยิ้มเหนื่อยใจ แต่ทำมาสเตอร์ยิ้มได้ก็โอเค
"จะว่าไปแล้วมาสเตอร์...กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?"
ว่าแล้วอาเธอร์ก็เอ่ยถามขึ้น คินากะชะงักมือที่กำลังตักพุดดิ้งเข้าปากก่อนจะหันไปมองเขา
"คือว่า...กำลังคิดอยู่น่ะว่าก่อนจะเข้าคาลเดียฉันมีงานอดิเรกอะไร... พอดีคิดไม่ออกน่ะ.."
เธอเอ่ยตอบเช่นนั้นก่อนจะตักพุดดิ้งทานต่อ จะว่าไปมาสเตอร์ตอนที่อยู่คาลเดียก็ดูจะไม่มีเวลาทำงานอดิเรกเลยนะ แถมนอกจากพูดคุยกับพวกเราก็ดูจะ...
"มาสเตอร์ชอบฟังเพลงหรือเปล่า?"
ฉัน(เอมิยะ)เอ่ยถามออกไป ถ้าจำไม่ผิดมาสเตอร์ชอบฮัมเพลงนี่นา แถมถ้าจำไม่ผิดเคยกล่อมแจ็คเดอะริปเปอร์เข้านอนด้วยนี่..
"เอ๋.... อา ก็น่าจะนะ?"
หลังจากคิดอยู่สักพักเจ้าตัวก็เอ่ยตอบมาอย่างไม่แน่ใจ ฉันพยักหน้ารับเบาๆพร้อมกับคิดว่าบางทีออกไปซื้อเครื่องเล่นmp3ที่พกติดตัวง่ายกว่ามือถือมาให้คงจะดีกับมาสเตอร์ แถมเจ้าตัวก็กำลังจะออกไปเข้าค่ายแล้วด้วยสิรีบไปดีกว่า
"งั้นเดี๋ยวฉันกลับมานะ มาสเตอร์"
"ไปไหนเหรอ? เอมิยะ?"
"ซื้อของนิดหน่อยน่ะ พอดีของในครัวหมด"
ตอบแบบนั้นและเดินออกจากบ้านไป โดยที่มีอาเธอร์ที่นั่งรู้ทันอยู่ ว่าต้องไปซื้ออะไรมาให้มาสเตอร์แน่ๆ
ถามว่าทำไมถึงรู้น่ะเหรอ? ก็...คือมาสเตอร์กำลังจะไปเข้าค่ายแน่ละว่าพวกเขาจะต้องไปด้วย เพราะงั้นของน่ะค่อยซื้อมาตอนมาสเตอร์กลับก็ได้ แต่ถ้ารีบไปแบบนี้คงจะมีของที่อยากให้มาสเตอร์ตั้งแต่เนิ่นๆแน่ๆ
จะว่าไปตอนที่มาสเตอร์ไม่อยู่ พวกเขาเหล่าวีรชนเองก็ตัดสินใจว่าจะใช้ร่างวิญญาณที่มาสเตอร์มองไม่เห็นคอยดูแลข้างๆมาสเตอร์อยู่หนึ่งคน ส่วนคนอื่นๆก็ไปหาข้อมูลหรือดูรอบๆตัวจากไกลๆแทน โดยปกติแล้วคนที่อยู่ใกล้ตัวมาสเตอร์คืออาเธอร์ และไนติงเกล เอมิยะจะคอยดูอยู่ไกลๆเพื่อดูรอบข้าง และเมอร์ลินจะไปหาข้อมูลต่างๆ..
ซึ่งเอาเข้าจริงหมอนี่แค่ตระเวนไปทั่วนั่นแหละ
วันต่อมา... ณ หน้ารถบัสของยูเอย์ กลุ่มนักเรียนของห้องเอและบีมารวมตัวกันอยู่..
"......;;;"
คินากะที่ยืนปลีกตัวห่างๆอยู่ มองเหม่อภาพที่เนย์โตะกำลังพูดจาแกว่งเท้าหาเสี้ยนห้องข้างๆโดยมีเคนโด้เคาะหัวไปทีหนึ่ง เห็นแล้วก็อดยิ้มขึ้นมากับภาพตรงหน้าไม่ได้ พวกเขานี่จะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่เปลี่ยนเลยน้า..
ยืนมองอยู่สักพักก็รู้สึกว่ามีสายตานับสิบคู่มองมาทางตน พอหันมองรอบๆดูก็เห็นพวกห้องเอหลบตาตัวเองกัน
มีอะไรหว่า?
ยังไม่ทันจะเดินไปถามเสียงของอาจารย์ก็เรียกให้ขึ้นรถ ฉันให้ทุกๆคนขึ้นไปก่อนและกำลังจะเดินตามขึ้นไป..แต่แล้ว
หมับ!
"อ-เอ้ะ?"
ฉันกระพริบตาปริบๆพลางหันมองอาจารย์เซกิจิโร่ที่หิ้วคอเสื้อฉันและยกมาอยู่ข้างๆอย่างสบายๆ ฉันขมวดคิ้วหันไปมองอาจารย์ด้วยความงุนงง
"เธอน่ะทำอาจารย์ไอซาวะเขาบาดเจ็บอยู่ ตอนนี้ผอ.เลยบอกให้เธอไปกับพวกห้องเอ เพื่อที่จะได้ช่วยงานอาจารย์ไอซาวะน่ะ"
"เอ้ะ... งั้นเหรอคะ?"
"ใช่ เพราะงั้นเธอไปขึ้นคันนู้น"
อาจารย์หิ้วคอเสื้อฉันก่อนจะพาไปส่งรถของห้องเอ และเขาก็เดินกลับรถไป ฉันเงยหน้ามองรถตรงหน้าด้วยความกระอักกระอ่วนใจเล็กๆ ตอนที่จะก้าวขึ้นไปเสียงของคนคุ้นเคยก็เอ่ยทักจากด้านหลัง
"มาสเตอร์ เอานี่สิ"
"? ขอบใจนะ.."
ฉันรับmp3รุ่นใหม่ที่มีขนาดเล็กและพกพาง่ายแถมทนทานมาจากเอมิยะ ก่อนจะกล่าวขอบคุณถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงให้มาก็ตาม เขายกมือลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะเอ่ยประมาณว่า อยู่กับอีกห้องมันอึดอัดใช่ไหมล่ะ งั้นนั่งฟังเพลงไปสิมาสเตอร์
"......"
ฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้กับความเอาใจใส่ของวีรชนตัวเอง หลังจากได้ความเป็นห่วงจากคนที่เป็นเหมือนผู้ปกครองมาฉันก็เดินขึ้นรถไป
ทันทีที่ฉันขึ้นมาเสียงเอะอะโวยวายก็เงียบไปทันใด สายตาของทุกคนหันจับจ้องมายังผู้มาใหม่ที่มีผมสีน้ำเงินอ่อนเป็นเอกลักษณ์กับดวงตาสีแดงแกมชมพูที่ก่อนหน้านี้เคยดูสดใส แต่ตอนนี้มันดูมั่นคงและแข็งแกร่งขึ้นมาก
ฉันนั่งลงข้างไอาจารย์ไอซาวะที่มีที่ว่างทันที หลังจากเห็นท่าทางของฉันไม่นานทุกคนก็หันไปคุยกันต่อ ส่วนฉันก็ยกmp3ที่พึ่งได้มาใส่หูฟังและเปิดเพลงฟังดูน่ะนะ เอมิยะจะใส่เพลงแบบไหนให้บ้างหว่า..
ทางด้านของห้องเอ
หลังจากที่คนครบไม่นานนักพวกเราก็แปลกใจที่รถไม่ออกกันเสียที แถมนอกจากนั้นอาการบาดเจ็บชนิดคล้ายมัมมี่ของอาจารย์ไอซาวะก็ทำเอาสงสัยว่าอาจารย์ไปเจ็บตัวมาตอนไหนอีก
"อาจารย์ไอซาวะครับทุกคนมาครบแล้ว"
อิดะผู้ที่เป็นหัวหน้าห้องก็เอ่ยรายงาน อาจารย์พยักหน้าเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่บอกให้คนขับรถขับออกไป
"อาจารย์รออะไรอยู่หว่า?"
คามินาริเอ่ยขึ้นมา ส่วนคิริชิม่าก็ส่ายหัวเป็นเชิงว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
ไม่นานนักที่พวกเขาสงสัย ร่างของหญิงสาวผมยาวสีน้ำเงินอ่อน ดวงตาสีแดงแกมชมพูก็เดินขึ้นมาบนรถ ในมือเจ้าตัวดูจะถืออะไรอยู่สักอย่างเธอหันมองพวกเขาด้วยใบหน้านิ่งๆเล็กน้อยก่อนจะหันไปนั่งข้างอาจารย์ไอซาวะ
"นั่นมันคินากะจังนี่นา.."
มิโดริยะเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เธอนั่งไปแล้ว ทางฝ่ายเพื่อนๆก็หันไปคุยกันอีกครั้ง
"เธอดูเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะ?"
อุรารากะพูดขึ้นมาบ้างเรียกความสงสัยให้สาวล่องหนที่นั่งอยู่ไม่ไกล
"ยังไงเหรอโอชาโกะจัง?"
"ก็.... ความรู้สึกละมั้งนะ... เดกุคุงคิดว่าไงเหรอ?"
ว่าแล้วหญิงสาวก็หันไปถามคนที่สนิทกับหญิงสาวเจ้าของหัวข้อสนทนาจนได้ แม้โทโคยามิจะเอ่ยว่า อีกฝ่ายนั่งอยู่ด้านหน้านั่นนะ เกรงใจหน่อยสิ แต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาสนใจกันเท่าไหร่นัก ยิ่งจิโร่บอกว่าอีกฝ่ายใส่หูฟังเปิดเพลงฟังอยู่ด้วยก็ยิ่งทำให้วงสนทนาเริ่มคุยกันเเบบไม่เกรงใจ แถมเรียกความสนใจจากคนอื่นๆยิ่งกว่าเก่าอีก
ทางด้านบาคุโกเองก็หงุดหงิดอยากลุกไประเบิดอัดหน้าเด็กสาวตั้งแต่เห็นขึ้นรถแล้ว แต่ความรู้สึกบางอย่างในตัวมันบอกว่าอีกฝ่ายดูต่างออกไปก็ทำให้เขานั่งอยู่เฉยๆได้
ส่วนโทโดโรกินั้นก็แค่ฟังอยู่เฉยๆเท่านั้น ส่วนตัวเขาสนใจอัตลักษณ์ของเธออยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสคุยหรือเห็นอีกฝ่ายบ่อยเท่าไหร่ เลยไม่รู้อะไรนัก
"คินากะจัง... ตั้งแต่ตอนนั้นก็ดูเหมือนจะ....จะว่าไงดีล่ะ ผมรู้สึกว่าเธอให้ความรู้สึกเหมือนพวกโปรฮีโร่ที่ผ่านประสบการณ์เห็นอาการบาดเจ็บหรือต่อสู้มานับครั้งไม่ถ้วนน่ะ.. ตั้งแต่หลังจากวันแข่งนั่น.."
"งั้นทำไมไม่ลองเรียกเธอมาคุยด้วยดูล่ะ แบบนั้นน่าจะรู้ได้ง่ายกว่าว่าเธอเปลี่ยนไปยังไง?"
อะซุยเอ่ยเสนอ กลุ่มเพื่อนก็ดูจะคิดว่าเป็นความคิดที่ดีนะ ดังนั้นพวกเขาเลยส่งผู้กล้า- อะแฮ่ม เพื่อนสนิทที่สุดของเธอไปนั่นเอง
"เอ่อ.. คือว่าคินากะจัง..."
"...? อิคคุงมีอะไรเหรอ?"
หลังจากที่มิโดริยะสกิดไหล่อีกฝ่าย เจ้าตัวก็ถอดหูฟังออกและหันมาถาม เขาจึงเอ่ยชวนเธอไปนั่งเล่นคุยกันด้วยแต่คินากะก็ดูจะลังเลพลางหันไปดูอาจารย์ไอซาวะ เธอมีหน้าที่ต้องคอยช่วยอาจารย์นี่นา..
"ไปเถอะค่ะมาสเตอร์ เรื่องดูแลคนไข้เดี๋ยวดิฉันรับมือเอง"
"อ- ฝากด้วยนะคะคุณพยาบาล"
ทันทีที่ร่างของไนติงเกลปรากฏตัวขึ้นก็เรียกเสียงกระดี๊กระด๊าของมิเนตะและนักเรียนชายร่วมตี้(?)อย่างเดนกิได้เป็นอย่างดี ดูท่ารูปร่างและสายตาของคุณพยาบาลจะถูกใจอีกฝ่ายพอตัวละนะ...
คินากะเดินตามอิสึกุไปยังกลุ่มเพื่อนนักเรียน แต่เพราะยังอยู่บนรถบัสแถมที่นั่งมีจำกัดเธอจึงต้องไปนั่งร่วมกับโมโมะ เพราะเจ้าตัวเสนอว่ามาเบียดเธอได้ อีกคนไม่ว่าหรอก
สงสัยจังนะ ว่าพวกเขาจะคุยอะไรกัน?
ความคิดเห็น