| MHA/BNHA x FGO | Undefined [END]

ลำดับตอนที่ #15 : Who am I? 3

ชีวิตน่ะต่อให้ไม่ทำอะไรพลาดไป ปัญหามันก็โถมเข้ามาอยู่ดี

วันถัดมา

"ขอความกรุณาด้วยค่ะ"

เธอโค้งตัวทักทายอาจารย์ไอซาวะที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ วันนี้พวกนักเรียนสาขาฮีโร่อย่างเราๆก็แยกย้ายกันไปฝึกงานกับโปรฮีโร่ ส่วนฉันก็มาทำงานกับอาจารย์ แม้ตอนก่อนหน้านี้จะต้องนั่งรออยู่สักพักเพราะอาจารย์ออกไปส่งนักเรียนก็ตาม อาจารย์ไอซาวะเองก็จัดการเอกสารตรงหน้าด้วยท่าทางเหมือนจะสลบลงไปนอนกับพื้นได้มากกว่าทุกวัน จะว่าไปแล้ว..

"อาจารย์ตาไปโดนอะไรมาเหรอคะ?"

ฉันยกขึ้นชี้ไปที่บริเวณใต้ตาของตัวเอง เพื่อจะสื่อว่าแผลตรงกระดูกใต้ตาของอาจารย์เขาไปโดนอะไรมา ก็...อัตลักษณ์ของอาจารย์มันเกี่ยวกับดวงตานี่นาก็ต้องใส่ใจดูแลดีๆหน่อย

"แผลจากตอนที่สู้กับพวกวิลเลินที่USJ ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก ฟุโยริมานี่เดี๋ยวสิ"

ว่าแล้วอาจารย์ก็เรียกฉันไปถามความเห็นเกี่ยวกับบาคุโกคุงกับมิโดริยะ ฉันจึงเเสดงความคิดเห็นไปบ้าง คอยเป็นคนชงกาแฟให้บ้างหรือเอาเอกสารไปให้อาจารย์คนอื่นหรือผอ.บ้าง..

ตามตรงนะอาจารย์ไอซาวะงานยุ่งสุดๆ!

"......."

"................"

พออาจารย์ไม่ได้สั่งอะไรฉันก็ไปนั่งช่วยจัดเอกสารนู่นนี่นั่นอยู่ห่างๆ ยังดีที่มีงานให้ฉันโฟกัสอยู่เลยทำให้ฉันไม่คิดมากหรือฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวอีก

ไอซาวะเองก็เหลือบมองเด็กที่ตัวเองรับดูแลฝึกงานภายในหนึ่งสัปดาห์ ว่ากันตามตรงตอนที่เซกิจิโร่มาอธิบายถึงข้อมูลอัตลักษณ์และความสามารถในการทำงานร่วมกับเซอร์วอนท์ของเด็กตรงหน้าก็ทำให้เขาประหลาดใจแล้ว แต่ดูเหมือนพลังของเหล่าเซอร์วอนท์เหล่านั้นก็ยิ่งทำให้อันตรายไปอีก

เพราะงั้นแล้วในช่วงนี้พวกเขาจึงให้เด็กสาวที่เสี่ยงจะเดินทางผิดอยู่ในบริเวณที่จับตามองได้ยังไงล่ะ

เจ้าตัวบอกอยากหาที่สงบๆน่ะ ยังไงก็ฝากทำให้เด็กนั่นร่าเริงด้วยแล้วกัน

พูดน่ะมันพูดง่าย... เห็นฉันถูกกับเด็กนักเรียนนักรึไง

"มาสเตอร์... คุณนี่เมื่อคืนก็ไม่ฟังดิฉันและนอนจนดึกดื่นไม่ห่วงสุขภาพ ตอนนี้ก็คิดจะไม่ทานอาหารกลางวันอีกงั้นหรือคะ? นี่คุณอยากให้ดิฉันบังคับคุณจริงๆใช่ไหม?"

"!!"

"!ค-คุณพยาบาลใจเย็นๆนะคะ กำลังจะไปทานแล้วค่ะ..."

ในระหว่างที่ห้องเงียบอยู่นั้นอยู่ๆหญิงสาวผมยาวสีชมพูอ่อนก็ปรากฏตัวขึ้นมาจากอากาศ พร้อมกับกอดอกมองเด็กสาวที่ตนเรียกว่ามาสเตอร์ด้วยสายตากดดันและยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเหยียบ.. ทางคินากะที่ได้ยินก็สะดุ้งเฮือกรีบตอบทันที

"มาสเตอร์ ไปทานอาหารกันเถอะ!"

เหมือนไอซาวะจะเห็นคินากะหันไปพูดว่า มาทันเวลาเลย! ให้กับคนที่ชื่อว่าเอมิยะที่ตอนนี้เป็นผู้ปกครองตัวเองอยู่..

"งั้นหนูไปก่อนนะคะอาจารย์"

"อา.."

ไอซาวะขานรับเด็กสาวก่อนที่เธอจะรีบพาวีรชนสาวที่ดุเหลือเกินไป แต่ยังไม่ทันจะออกจากห้องพักครูเธอก็เดินเข้ามาตบโต๊ะเขาดังปัง!

"คุณเองก็ต้องไปทานอาหารนะคะ คิดหรือคะว่าพยาบาลอย่าดิฉัน จะปล่อยให้คนไข้ทำร้ายร่างกายตัวเองทางอ้อมแบบนี้น่ะ?"

"......."

"ไนติงเกลซังใจเย็นๆนะคะ อาจารย์เขาก็ทานเยลลี่แบบนั้นตลอดนั่นแหละค่า ปล่อยเค้าไปเถอะนะคะ!"

ว่าแล้วคินากะก็รีบมาอธิบายนู่นนี่นั่นอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอกังวลอะไรอยู่ สายตาก็มองมาทางไอซาวะเป็นเชิงว่า อาจารย์หนีไปค่ะ หนีไป-

"ฉันไม่สนค่ะมาสเตอร์ เพราะหน้าที่ของฉันคือการดูแลรักษาทุกคน ต่อให้ต้องฆ่าเพื่อรักษาก็ตาม"

"......"

"เฮ้อ..."

เอมิยะก็ได้แต่กุมหน้าผากพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีใครหยุดการรักษาอย่างบ้าคลั่ง ของเบอร์เซิกเกอร์ได้หรอก.. แม้แต่มาสเตอร์หรืออาจารย์เองก็ตาม..

สุดท้ายไอซาวะก็โดนหญิงสาวชุดแดงลากไปทานอาหารได้ โดยที่ไม่มีใครทำได้มาก่อน!

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...

พวกเด็กนักเรียนตอนนี้ก็ได้กลับมาเรียนกันตามปกติแล้ว แต่ละคนต่างก็พูดถึงงานที่ตัวเองไปฝึกมา ในขณะเดียวกันก็ดูเหมือนจะมีข่าวที่ว่านักฆ่าสเตนถูกจับตัวโดยฮีโร่เหมือนกัน

เอมิยะเองก็มารายงานเรื่องนักฆ่าสเตนว่าเขานั้นไปปะทะกับพวกอิสึกุคุง แต่โชคดีที่พวกเขานั้นสามารถรอดมาได้..

ทำอะไรไม่ห่วงตัวเองเลยนะ หมอนั่นน่ะ..

"นักเรียน เคารพ"

"สวัสดีค่ะ/ครับ"

หลังจากที่อาจารย์เซกิจิโร่เดินเข้ามาในห้องพวกเราก็เอ่ยทำความเคารพ เขากวาดตาดูนักเรียนทั้งห้องที่ได้ออกไปทดลองงานด้วยตนเองมาแล้ว ไม่นานนักดวงตาสีแดงหม่นคู่นั้นก็เหลือบมองไปยังเด็กสาวที่น่าเป็นห่วงมากที่สุด..

"....?"

คินากะกระพริบตาปริบๆอย่างงุนงงเมื่ออาจารย์หันมามองเธออย่างเป็นห่วง แต่ก็พอจะรู้ตัวว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ทำหน้าเป็นห่วงแบบนั้น พอรู้ตัวแล้วก็ยิ้มตอบอาจารย์ไป

"เอาล่ะการที่ได้ไปฝึกงานกับโปรฮีโร่ก็เป็นเรื่องที่ดี อย่าลืมเอาประสบการณ์ที่ได้มาทบทวนดูดีๆล่ะว่างานโปรฮีโร่มันไม่ได้ง่ายเลย.."

"จริงสิอีกไม่นานผอ.เนสุวางแผนจะให้พวกเราไปเข้าค่ายหน้าร้อนกัน ส่วนสถานที่นั่นน่ะยังไม่แจ้ง"

พอพูดมาถึงตรงนี้ก็ได้ยินเสียงเหล่านักเรียนที่ร้องดีใจออกมาเบาๆ แต่แน่นอนว่าอาจารย์ยังพูดไม่จบ

"แต่ก่อนหน้านั้นก็มีสอบอยู่รอบนี้ก็อย่าแพ้พวกห้องAเหมือนตอนงานกีฬาซะล่ะ หมดธุระแค่นี้"

พออาจารย์ออกไปเสียงพูดคุยร่าเริงถึงการสอบปลายภาคเรียนขึ้น พวกเขาดูจะมีไฟในการสอบและเอาชนะห้องเอ อยู่เหมือนเดิมเลยนะ... แต่ก็ดีแล้วล่ะ

Pony Talk

ตั้งแต่วันนั้นหลังจากที่งานกีฬาจบลงคินากะก็ดูซึมไปมากๆ จนฉันอดกังวลไม่ได้เลยล่ะเพราะท่าทางที่คุณอาเชอร์แสดงออกมาในตอนนั้นดูน่ากังวลมาก แม้แต่เด็กผู้ชายคนที่อยู่ห้องเอที่สนิทกับคินากะก็ด้วย..

หลังจากนั้นเธอก็หายไปจนจบงาน ต่อให้รออาจารย์อธิบายสถานการณ์พวกเขาก็ไม่ได้กล่าวอะไร จนวันถัดมาหลังจากที่โรงเรียนยูเอย์หยุดเพื่อให้พวกเราพัก คินากะก็กลับมาด้วยท่าทางที่ดูเหมือนคนละคน

นั่งเงียบไม่พูดอะไรสักอย่าง ปฏิกิริยาโต้ตอบคนอื่นก็แทบจะไม่มี จนถึงตอนที่ทะเลาะกับโมโนมะ

ตอนนั้นฉันเป็นห่วงมากๆเลย ว่าทำไมพวกคุณอาเชอร์ไม่ออกมาห้ามในขณะเดียวกันพอจะเข้าไปช่วยก็รู้สึกเหมือนมีกำแพงบางอย่างมากั้นไม่ให้เข้าใกล้เธอมากเกินไป

และพออาจารย์มา พวกเราทั้งห้องถึงได้เข้าใจว่าเพราะอะไรคินากะถึงเป็นแบบนั้น วันนั้นทั้งวันคินากะจังหายไปเลย พอคาบบ่ายอาจารย์ก็บอกว่าเธออาการไม่ค่อยดีให้กลับบ้านไปพักก่อนแล้ว..

จะเป็นอะไรมากไหมนะ?

ถึงแม้จะกังวลยังไง แต่ก็ทำได้แค่เชื่อใจว่าคินากะจะผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้แน่ๆ ฉันจึงโฟกัสอยู่ที่การฝึกงานของตัวเอง

และเมื่อหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปคินากะก็ดูจะดีขึ้นจากเดิม ถึงแม้จะไม่ได้ร่าเริงสดใสเหมือนทุกที แต่ก็นับว่าดูดีขึ้นมากเเล้วล่ะ

ฉันดีใจนะที่เพื่อนฉันอาการดีขึ้น

อีกด้านหนึ่ง

"ดูเหมือนการสอบภาคปฏิบัติจะเป็นแบบการจัดการหุ่นน่ะนะ พวกห้องBบอกมาแบบนั้น"

"งั้นเหรอ! แบบนี้ก็หวานหมูพวกเราก็ไปติวกันเหอะ! เพื่อค่ายหน้าร้อนนน"

เสียงของเพื่อนร่วมห้องยังคงคึกคักกันเหมือนทุกๆที แต่กับมิโดริยะนั้นเขาเองก็กำลังกังวลเรื่องของเพื่อนสนิทต่างห้องที่ไม่ได้พบหน้ากันตั้งแต่วันนั้น.. ตั้งแต่วันที่เขาเห็นเธอทำหน้าสิ้นหวังราวกับโลกทั้งใบมันแตกเป็นเสี่ยงๆน่ะ..

"....."

นึกขึ้นมาก็ไม่อาจสะบัดความรู้สึกหดหู่ไม่ได้ จนเผลอถอนหายใจและเรียกความสงสัยจากคนหัวฟางที่นั่งอยู่ด้านหน้าผู้ที่ทำหน้าเหมือนหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา

"แกถอนหายใจหาอะไรวะ เดกุ!"

"ข-ขอโทษนะคัตจัง! ผมน่ะกังวลเรื่องคินากะจังน่ะ.."

"....."

"ชิ! ทำตัวน่ารำคาญชะมัดพวกแกน่ะ! น่ารำคาญโว้ย!!"

ว่าแล้วก็ทำเสียงดังโครมครามเดินออกจากห้องไปด้วยความหัวเสีย เล่นเอาเพื่อนในห้องมองมายังเขาที่พูดคุยและทำหน้างงกับการกระทำของเพื่อนสมัยเด็ก..

อย่างหนึ่งเลยก็นะ เขาไม่โดนระเบิดใส่หน้าล่ะ..

"เมื่อกี้คุยอะไรกับบาคุโกเหรอ เดกุคุง?"

อุรารากะอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย ในขณะเดียวกันพวกคนอื่นๆอย่างโทโดโรกิ สึยุ คิริชิม่า หรือแม้แต่รองหัวหน้าอย่างยาโอโยโรสุเองก็หันมาถาม

"เรื่องของคินากะจังน่ะ..."

"เห....?"

ยิ่งได้ฟังคำตอบก็อดสงสัยกันไม่ได้ว่าทำไมถึงมีปฏิกิริยาอย่างนั้น ก่อนที่อุรารากะคนหน้ามนจะเอ่ยออกมาก่อนจะทำหน้าตกใจสุดๆ

"หรือว่า!"

"อะไร? อะไรเหรอ??"

"บาคุโกคุง... จะชอบคินากะจังน่ะ!"

และแล้วข่าวลือจากความเข้าใจผิดของอุรารากะและสาวๆนักจิ้นในห้องก็ดังกระฉ่อนออกไปยังห้องเรียนอื่น ไหนจะการที่เจ้าตัวมโนกันว่าที่บาคุโกหันไปมองคินากะแบบกินเลือดกินเนื้อนั้นเป็นเพราะอยากจะหาเรื่องมองแต่กลบเกลื่อนเอาเพราะเขินต่างหาก..

ไหนจะเรื่องที่พุ่งเข้าใส่จะระเบิดอัด ก็เพราะเจ้าตัวทำอะไรไม่ถูกเลยระเบิดไว้ก่อน(?)

และหลังจากนั้นไม่นานหลังจากบาคุโกได้ยินข่าวลือแปลกๆก็หัวไหม้และมองคินากะเป็นตัวปัญหาที่สักวันจะระเบิดอัดให้ได้หนักกว่าเดิมเสียอีก...

ชีวิตคนเราเนี่ยน้า อยู่ดีๆก็มีเรื่องซะงั้น