| MHA/BNHA x FGO | Undefined [END]

ลำดับตอนที่ #12 : Dear Master END

"พร้อมนะฮิโตชิคุง?"

"อา"

"งั้นก็.. เริ่มหาเเต้มกันเถอะ ส่วนของอันดับหนึ่งน่ะเลี่ยงๆไว้แล้วกันเนอะ"

วางแผนกันเสร็จพวกเราก็พยักหน้ารับ เมื่อเสียงสัญญาณดังขึ้นทุกคนก็มุ่งเป้าความสนใจไปทางมิโดริยะกันตามคาด แต่เพราะแบบนั้นนั่นแหละมันถึงเข้าทางพวกเรา

พวกเราออกตัววิ่งไปรอบๆเพื่อให้ฮิโตชิคุงได้ใช้อัตลักษณ์ และแย่งคะแนนมา ในขณะเดียวกันเมื่อมีคนมุ่งจะมาแย่งคะแนนของฝั่งเราฉันก็ให้อาเชอร์จัดการและแย่งคะแนนมาได้

เวลาผ่านไปประมาณ10นาที พวกเราก็แย่งแต้มมาได้จำนวนหนึ่งเชียวล่ะ.. และหนึ่งในนั้นก็..

"ไอบ้านั่น!! ฉันจะฆ่าแก!!"

เสียงของบาคุโกดังมาจากไกลๆ พอมองตามไปก็เห็นว่าเอมิยะไปกระชากแต้มจากหัวบาคุโกมาน่ะสิ เขาเลยหัวไหม้ได้ขนาดนั้น

".......นี่มีความแค้นส่วนตัวกับหมอนั่นหรือเปล่าเนี่ย เอมิยะ?"

"ก็นะ"

ฉันหลุดปากถามออกไปด้วยความคาใจ ส่วนเขาก็ตอบมาแค่นั้นแล้วยกยิ้มมุมปาก เรียกความงงและความหงุดหงิดให้คนโดนลูกหลงอย่างฉันเป็นอย่างดี

ก๊แน่สิ คนที่โดนเกลียดมันฉันนี่นา ก็เพราะพวกนั้นเข้าใจว่าพวกวีรชนทำตามคำสั่งฉันกันน่ะ แต่เอาเข้าจริงก็ทำตัวตามใจกันเกินไปเสียจนฉันซวย..

ขอโทษนะคะ นี่คือมาช่วยฉันแข่งหรือมาเพิ่มศัตรูกันแน่คะเนี่ย?

หลังจากที่อาเชอร์สร้างศัตรูให้ฉันแล้วเขาก็เอาคะแนนมาให้ จากนั้นก็ถีบตัวออกไปหลอกล่อบาคุโกให้ไปต่อยกับเขากลางอากาศ เพราะว่าคนขี่นั้นห้ามให้ตัวแตะพื้นเด็ดขาดดังนั้นหมอนั่นเลยต้องโดดไปโดดมาตามเอมิยะล่ะนะ

บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเอมิยะถึงขยันแกล้งเด็กขนาดนั้นกันนะ..

หรือบางทีเพราะเก็บกดจากเมอร์ลินกันแน่หว่า?

[หมดเวลา!!]

และแล้วคะแนนของพวกเราก็พุ่งขึ้นมาเป็นที่2หลังจากที่เเย่งคะแนนของบาคุโกมาได้ ส่วนอันดับหนึ่งดูจะเป็นทีมของโทโดโรกิ? ที่แย่งคะแนน10ล้านจากอิสึกุมาได้ล่ะนะ

แต่เอาตามตรงก็สนุกสุดๆตอนหาทางหนีคนอื่นที่พยายามเข้ามาแย่งแต้มคืนน่ะ ฮะๆๆ

และแล้วการคัดเลือกช่วงเช้าก็จบลง พวกเราจึงแยกย้ายกันพักผ่อนและทานอาหารกัน

"ดีใจด้วยนะ ที่ผ่านเข้ารอบต่อไป"

โพนี่จังเอ่ยพลางบ่นๆเรื่องการคัดเลือกรอบก่อนที่เธอดันแพ้เพราะทะเลาะกันภายในทีมเสียอย่างนั้น ฉันก็ได้แต่นั่งปลอบเพื่อนสาวพลางชวนเธอไปเดินซื้อของแถวร้านค้าทานกัน

ว่าแต่แม่เนี่ย.. จะมาทันการแข่งช่วงบ่ายไหมนะ..

สุดท้ายฉันก็เผลอคิดเรื่องแม่ขึ้นมาและยกมือถือขึ้นมาดูไม่ได้ ไร้ซึ่งข้อความหรือสายโทรเข้าใดๆจากคนเป็นแม่เลย.. ฉันอดคิดไม่ได้ว่างานมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าแม่ถึงได้มาช้า และก็คงเพราะเผลอแสดงสีหน้าออกไปโพนี่จังถึงได้ตบบ่าฉันเบาๆด้วยความเป็นห่วงนั่นล่ะนะ..

"ขอบใจนะจ้ะ"

ฉันยกยิ้มขึ้นเพื่อให้เพื่อนตัวเองสบายใจ แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็ไม่อาจจะสลัดความคิดหนักไปได้เลย..

"เน่ มาสเตอร์คุง ทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวขนมก็ไม่หวานกันพอดี"

".....เมอร์ลิน"

เสียงของเมอร์ลินทำเอาฉันและโพนี่มองเขาด้วยสายตาแบบเหนื่อยใจ หมอนี่อีกแล้วเหรอ? รอบนี้อะไรอีกล่ะ

"อย่าทำหน้าแบบนั้นเซ่มาสเตอร์คุง เสียดายใบหน้าน่ารักๆนั่นสุดๆเลยน้า จริงไหมคุณลุง"

ว่าแล้วเขาก็หันไปหาแนวร่วม คุณลุงเจ้าของร้านขายเครปก็มองเจ้าซาลามานเดอร์ด้วยความงงๆ แต่พอหันมาเห็นพวกฉันก็รับมุขเจ้าเมอร์ลินเสียอย่างนั้น

"อ่าใช่แล้วล่ะแม่หนู! การแข่งเมื่อกี้น่ะสุดยอดไปเลยนะ เพราะงั้นอย่าทำหน้าแบบนั้นซิ! เอานี่เครปลุงให้ ทานแล้วยิ้มเข้าไว้นะ!"

ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างพร้อมยื่นเครปที่ใส่ครีม ผลไม้ พุดดิ้งมาให้เต็มที่ ฉันกระพริบตาปริบๆอย่างงงๆแต่พอเห็นสายตาคาดคั้นให้รับก็รับมาจนได้

"ขอบคุณนะคะ!"

พวกฉันสองคนก็เลยเดินทานเครปกันมาจนถึงใกล้ๆเวลาเรียกรวมตัว ก็มีข้อความจากเพื่อนในห้องบอกว่าอาจารย์บอกให้แต่งชุดเชียร์ไปเพื่อแข่งกับห้องอื่น..

"เรื่องนั้นไม่จริงหรอกนะ มาสเตอร์"

"หืม?"

ฉันหันไปหาเอมิยะที่อยู่ๆก็เดินตามมาจากด้านหลัง ส่วนในมือก็ดูจะมีขนมอย่างอื่นที่ไปซื้อมาให้ฉันกับโพนี่เพิ่ม.. โดยที่พวกเราไม่ได้สั่งน่ะนะ

"แล้วเมอร์ลินล่ะ?"

ฉันถาม เอมิยะก็ยกยิ้มแห้งๆแล้วตอบมาประมาณว่า ไปคุยกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์(หมี)น่ะ..

หมายความว่าไงล่ะนั่น..

การแข่งขันรอบบ่ายในที่สุดก็มาถึง ส่วนก่อนหน้านั้นฉันก็กลับมาทันเห็นการแข่งเชียร์ลีดเดอร์จากห้องพวกเราและห้องอื่น นอกจากฉันและโพนี่คนอื่นก็ดูจะโดนพวกโมโนมะหลอกให้แต่งตัวออกมาแข่งจนได้..

ดีนะที่ไม่ไป

ฉันเดินไปนั่งข้างๆกับเพื่อนร่วมห้องที่เตรียมกันดูการแข่งขันรอบแรก ดูเหมือนรอบแรกสุดจะเป็นพวกเด็กห้องเอล่ะนะ..

หลังจากคู่แรกผ่านไปคู่ต่อไปก็ผ่านไปได้เรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาถึงชื่อฉันจนได้

"พยายามเข้านะ คินากะ"

ว่าแล้วเคนโด้ก็เอ่ยเชียร์ ฉันยิ้มรับก่อนจะรีบเดินลงไปยังกลางสนามทันที

เมื่อเดินลงมากลางสนามฉันก็เห็นคุณหัวหน้าห้องของห้องเอที่มีอัตลักษณ์เอนจิน เขามีผมสีน้ำเงินสวมแว่นตา ฉันโค้งทักทายคู่แข่งตรงหน้าพอเป็นพิธี ก่อนที่จะรออาจารย์ให้สัญญาณเริ่มแข่ง

[คู่ต่อไปเป็น อิดะ เท็นยะคุงจากห้องA และฟุโยริ คินากะคุงจากห้องBนั่นเองคร้าบบบ are you ready!!]

ว่าแล้วเจ้าตัวก็ไม่รอช้า ให้สัญญาณเริ่มการแข่งขันได้

อิดะซังเร่งสปีดพุ่งเข้ามาตรงๆหวังว่าจะผลักฉันให้ออกจากเขตสนามไป เป็นวิธีการที่ตรงๆเสียจนสุดยอดเลยล่ะ แถมความเร็วก็สูงเสียด้วย..

แต่ว่านะ

"!!"

ทันทีที่ฉันยกมือชี้ไปทางเขาเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ คลื่นพลังสีดำถูกยิงออกมาจากปลายนิ้วฉันและพุ่งเข้าปะทะใส่ตัววเขาทันที ทันใดนั้นร่างกายทั้งร่างขยับตัวไม่ได้ และเสียการควบคุมเพราะอัตลักษณ์ยังใช้งานได้อยู่

แต่ถึงอย่างนั้นต่อให้หยุดใช้อัตลักษณ์ทันแต่ก็ไม่อาจจะขยับตัวให้หยุดได้ เพราะแรงเฉื่อยที่ตามมาจากการเคลื่อนที่โดยเร็วล่ะนะ...

ว่าง่ายๆเขาพ่ายแพ้ต่อกฏของวิชาฟิสิกส์และไถลเลยเขตสนามไป

[ภายในเวลาไม่นานทางเราก็ได้ผู้ชนะแล้วล่ะคร้าบ! OHH สมกับเป็นปีศาจสาวจากห้องBผู้ที่สามารถทำให้คนเป็นอัมพาตชั่วคราวได้ด้วยการชี้นิ้วเท่านั้น!! โกงอะไรอย่างนี๊]

"ท่าทางอาจารย์พรีเซนต์ไมค์เขาจะสนุกแฮะ ว่าแต่อาเชอร์อีดะซังเขาเป็นอะไรไหม?"

ฉันหันไปถามอาเชอร์ที่ไปหยุดอีดะก่อนที่เขาจะพุ่งไปชนกำแพงกั้นคนดู อาเชอร์จึงพาเขากลับมายืนข้างๆฉันพร้อมบอกว่าไม่เป็นไร

"ไม่คิดเลยว่าเธอจะมีความสามารถแบบนี้ด้วย.. ผมประมาทไปจริงๆนั่นแหละนะ.."

"ฮะๆ แต่ฉันว่าถ้าคู่ต่อสู้เป็นเพื่อนห้องฉันวิธีนี้ก็คงไม่ได้ผลหรอกเพราะทุกคนรู้หมดแล้วน่ะ ดังนั้นไม่ต้องคิดมากหรอกนะมันก็แค่เรื่องที่ตัวเราไม่รู้เอง!"

"ขอบใจที่ปลอบนะ คุณฟุโยริ"

"เรียกฉันว่าคินากะก็ได้อิดะซัง"

พอจบการแข่งฉันก็เดินออกไปพร้อมๆกับอิดะซังที่ไปตรวจร่างกายคร่าวๆว่ามีอะไรผิดปกติไปหรือเปล่า ส่วนตัวฉันก็ขึ้นมาดูการแข่งของคนอื่นอีกครั้ง

"อ้ะ คู่ต่อไปเป็นฮิโตชิคุงกับอิคคุงเหรอ?"

"อื้ม.. คินากะเธอว่าใครจะชนะล่ะ?"

ไอบาระซังหันมาถามฉัน แต่ถึงจะถามแบบนั้นก็เถอะนะ... มันก็เดายากอยู่ดีนี่นา

"ฉันรู้ความสามารถของทั้งสองคนก็จริง แต่ว่าก็ไม่มั่นใจน่ะเรื่องนี้ฮิโตชิคุงน่าจะได้เปรียบแต่ว่า.."

".?"

"มันก็ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใต้สำนึกอิสึกุคุงน่ะ คงบอกได้แค่นี้"

คำตอบฉันทำให้เพื่อนร่วมห้องที่อยู่ใกล้ๆหันมามองพลางทำหน้าไม่เข้าใจ แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้คิดจะอธิบายอะไรต่อ เพียงแค่บอกให้พวกเขาดูการแข่งขันเท่านั้น...

ดูเหมือนด้วยคำพูดยั่วยุของฮิโตชิคุงจะทำให้มิโดริยะที่เทิดทูนออลไมท์ติดกับไปเต็มๆ และนั่นเรียกความประหลาดใจให้เหล่าคนดูสุดๆ

ก็สำหรับคนไม่รู้ก็คงแปลกใจที่เห็นเขาเดินออกจากสนามนั่นแหละ

แต่ตอนที่ฮิโตชิคุงกำลังจะชนะนั้น อิคคุงก็ได้สติกลับคืนมา เเละดูท่าเขาจะรู้ตัวจนได้จึงไม่หลงกลคำพูดของฮิโตชิคุงอีก

ฮิโตชิคุงไม่ออกกำลังกายเลยจริงๆสินะนั่น..

มิโดริยะคุงไม่จำเป็นต้องใช้แรงมากมายนัก เขาก็สามารถเอาชนะฮิโตชิคุงได้ในที่สุด..

และแล้วการแข่งอันดุเดือดก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นเด็กผู้หญิงห้องเดียวกับบาคุโก และเจ้าบาคุโกที่สู้กัน ทั้งสองคนสร้างควันฟุ้งทั่วสนามเสียจนมองไม่เห็นตัวคน ในขณะเดียวกันก็เห็นเศษพื้นที่ลอยขึ้นไปอยู่บนฟ้าสลับกับเสียงระเบิดของเจ้าบาคุโก...

น่าประทับใจนะ ถึงแม้สุดท้ายบาคุโกจะชนะก็เถอะ..

และแล้วคู่ของฉันก็มาถึง ฉันต้องสู้กับมิโดริยะคุงเพื่อที่จะไปแข่งในรอบ4คนสุดท้าย..

"แม่..."

อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปบนอัฒจรรย์และหวังว่าจะเห็นใบหน้าคุ้นตาที่ไม่ได้เห็นมาเป็นสัปดาห์ แต่ความหวังนั้นก็ต้องพังทลายเมื่อไม่เห็นใบหน้านั้น

[และแล้วคู่ต่อไปก็เป็นคู่ของมิโดริยะ อิสึกุคุงจากห้องA และสาวน้อยเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในสนามประลองของเหล่าปีศาจ ฟุโยริ คินากะจังคร้าบบบบบบบบบ]

"ฮะๆ..."

ฉันกับอิคคุงหัวเราะแห้งให้กับคำพูดของพรีเซนต์ไมค์ที่ตั้งฉายาแปลกๆให้อีกแล้ว ไม่พอแค่นั้นเขาก็พูดพร่ำพรรณนาอะไรบางอย่างที่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจนัก และหันไปคุยกับอิสึกุคุง

"มือดีขึ้นรึยัง อิสึกุคุง?"

"อื้ม รีคัลเวอร์รี่เกิลเขารักษาให้แล้วน่ะ"

"งั้นเหรอ..."

ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อร่างของอาเชอร์ก็ปรากฏตัวขึ้นมาโดยที่ฉันไม่ได้เรียก และเพราะว่าเขาปรากฏตัวขึ้นมากระทันหันน้นเองจึงได้เรียกสายตาจากเหล่าผู้ชมและจากอาจารย์พรีเซนต์ไมค์เป็นอย่างดี

[โอ้ะโอดูเหมือนคินากะจังจะรอไม่ไหวใช้อัตลักษณ์รอนะครับเนี่ย]

แม้พรีเซนต์ไมค์จะเอ่ยแซวแต่เอมิยะซังกลับไม่มีท่าทีจะไปสนใจ นอกจากนั้นยังยื่นมือถือฉันที่ฝากไว้กับเขามาให้ด้วย มีอะไรกันนะ?

"แม่..?"

"หืม?"

ฉันเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อเห็นเบอร์ของผู้ที่โทรเข้ามา เป็นเบอร์ของแม่ฉันน่ะเอง! เห็นแบบนั้นฉันก็ยิ้มดีใจและรีบร้อนรับสายทันทีด้วยความดีใจ

"แม่คะ!"

"คิ...นากะ..."

"......!!.."

ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าเมื่อครู่เลือนหายไปโดยเร็ว เพราะเสียงปลายสายนั้นดูแหบแห้งและขาดๆหายๆอย่างน่ากลัว..

"แม่ขอโทษ..."

"แม่...คะ? พูดเรื่องอะไรน่ะ..."

ฉันเอ่ยถามเธอออกไปเสียงของฉันสั่นราวกับว่ากำลังจะร้องไห้ เสียจนอิสึกุคุงเองก็รีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วงฉัน

แต่ว่า..

"แม่...ขอ...โทษนะ ..."

"รั...ก ลูกนะ...คินากะ"

เดี๋ยวสิ... นี่มันอะไรน่ะ...?

กึก

มือถือที่ถืออยู่ในมือร่วงหล่นลงพื้นจากการที่ผู้ถือนั้นไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะจับมันต่อไปได้ เสียงปลายสายหลังจากที่เสียงแม่ของเธอหายไปคือเสียงของความวุ่นวาย เสียงของระเบิดและเสียงของเหล่าโปรฮีโร่

แข็งใจไว้นะมิราจ!!

รถพยาบาลมารึยัง!!

เร็วเข้าแผลสาหัสมาก! รีบห้ามเลือดเร็ว!!

คินากะแทบจะทรุดตัวลงกับพื้นหากไม่ได้อิสึกุจับไว้ก่อน ร่างกายสั่นเทาสีหน้าที่ราวกับคนที่หัวใจแตกสลายและสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด แม้น้ำตาจะไม่ไหลแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะตอบคำถามใคร

ไม่ว่าจะเสียงของอาจารย์พิธีกรที่ถามอย่างเป็นห่วง หรือแม้แต่เสียงของเพื่อนตรงหน้าที่ร้องถาม

ฉันไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว..

บอกฉันทีสิคะพระเจ้า...

ว่านั่นน่ะแค่ฝันไป..