World Trigger [DEEP ECLIPSE] | Yuuma x oc

ติดตามข่าวสารได้ที่ +คลิก+

***มุมอธิบาย***

เรื่องนี้เป็นฟิคชั่นตอนยาว แบ่งเป็นบทที่มีเนื้อเรื่องย่อยหลายๆตอน แบ่งเป็น *ชื่อบทเพลง

Jin-Twin AU, New Neighbor Country AU.

Tag Warnings: trauma / anxiety / doubt / mental illness / Mention of Death / Character Death / War / ANGST /Insecure / Paranoid

ขออนุญาตผู้แปลแล้ว 

ผู้แปล: MizoraKise

“ความเงียบงันที่ดังก้อง อยู่ภายในโลกที่ทุกสิ่งจมลงสู่ความมืดมิด”

ตั้งแต่ที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างโลกทั้งใบก็เหมือนจะสูญเสียแสงสว่างไป… 

ในทุกครั้งที่ฉันหลับตาลง ความมืดมิดที่กลืนกินทุกสิ่งและความเงียบงันรอบตัวก็ราวกับจะกลืนฉันลงไป

.

ท้องฟ้าสีครามที่สะท้อนบนดวงตาสีเดียวกันนั้น ทำไมมันถึงได้ดูหม่นหมองกันหนอ?

ร่างกายที่ยืนอยู่อย่างอิสระไร้ซึ่งผู้ใดมาผูกมัด ไร้ซึ่งครอบครัวให้ฉุดกระชาก ไร้ซึ่งหน้าที่ใด เป็นวิญญาณที่อิสระที่สุดที่เคยมีมา

หากแต่ทำไมกัน วิญญาณของเราถึงได้ถูกโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นพันธนาการปีกคู่นั้นเอาไว้

.

.

.

“แม้เพียงชั่วพริบตานั้น ก็ราวกับจะถูกช่วงชิงไป”

.

.

ตัวเรานั้นที่ไร้ซึ่งภาระหน้าที่และชีวิตอันยืนยาวที่ได้รับมานั้นกลับหลงทางอยู่ในห้วงหุบเหว 

“หากหน้าที่ท่านคือทำตามความปรารถนาของผู้คน เช่นนั้นแล้วความปรารถนาของท่านคือสิ่งใดกัน?” 

คำถามแบบนั้นน่ะ เราไม่อาจจะรู้ได้หรอก

ชีวิตนี้ที่เกิดมาพร้อมสิ่งที่ต้องแบกรับ ตัวเราก็ไม่ต่างจากทหารที่เกิดมาเพื่อทำตามคำสั่งโดยที่ไม่คิดสงสัยสิ่งใด 

แม้จะรู้สึกปั่นป่วนในอก แต่จิตใจกลับขัดแย้งกันระหว่างสิ่งที่ควรจะเป็นและสิ่งที่ต้องการ

ในชั่วพริบตาที่เอาแต่ลังเลใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีก็ถูกช่วงชิงไปเสียแล้ว

.

.

“ประตูสู่ดาราจักร กำลังปิดลงอย่างช้าๆ”

.

.

แต่ ท่ามกลางสายลมของรัตติกาลและดวงดาราที่พร่างพราวบนท้องนภา มันกลับราวเชื้อเชิญให้เอื้อมมือไขว่คว้าออกไป

แม้มันจะไม่งดงามเฉกเช่นเดียวกับท้องฟ้าที่เคยเห็น แต่หัวใจนี้กลับรู้สึกอยากไขว่คว้ามันมา

ความรู้สึกยามสายลมปะทะกับร่างกาย อิสระที่ได้รับรู้ในตอนที่ก้าวออกไป.. 

โอกาสที่ได้เปิดประตูต้อนรับอยู่เบื้องหน้านี้น่ะ.. หากยังไม่ตัดสินใจก็คงจะได้แต่เพียงมองมันปิดลงไปอีกครั้ง

.

.

“เหล่าดวงดาราสูญเสียลมหายใจ แล้วค่อยๆดับวูบไป”

“ในตอนนี้สิ่งที่ท่านปรารถนาคือสิ่งใดกันหรือ”

“เรื่องนั้นน่ะฉันรู้อยู่แล้วละ แต่ตัวฉันสามารถทำมันได้งั้นเหรอ?”

ช่วงเวลาที่แตกต่างกันไปและชีวิตที่แตกต่างกัน ท้ายที่สุดผู้ที่เจ็บปวดก็คงมีเพียงผู้ที่เหลืออยู่

.

.

“ไม่ต้องห่วง รู้สึกถึงลมหายใจนี้สิ ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้วนะ”

.

.

แม้ร่างกายเราจะถูกย้อมไปด้วยสีดำสนิทของตราบาปที่ได้รับมา ก็ช่างปะไร 

.

ตัวเธอที่อยู่ตรงนั้น ตัวนายที่อยู่ตรงนั้นน่ะกำลังส่งยิ้มมาให้อยู่นั่นน่ะ ก็แค่อยากจะจับมือนั้นไว้

เหตุผลแค่นั้นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ?

.

.

ลมหายใจของเราสองที่แลกเปลี่ยนต่อชีวิตซึ่งกันและกัน รู้สึกได้ถึงมันหรือเปล่า?

.

.

โซ่ตรวนที่ฉุดรั้งเอาไว้ ที่ชื่อความรู้สึกผิดและความกังวลนี่ ฉันจะทำลายมันทิ้งและสยายปีกนี้

“ไม่มีราตรีใดที่รุ่งสางจะไม่มาเยือนหรอก ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นเอง”

.

.

และปีกสีสว่างนี้ได้ถือกำเนิดจากมลทินเหล่านั้น จะส่องประกายถึงสิ่งที่เรียกว่าปาฏิหาริย์ให้ดู

อ่านไซด์สตอรี่+รูปวาดเล่นได้ที่ คลิก

ติดตามเราได้ที่ +คลิกกก+