คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Accept it
หลังจาที่ถูกข่มขู่ไอ้ไอดอลนิสัยหื่นก็เดินไปที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้าน แบมแบมเริ่มกระวนกระวาย...หยิกตัวเองจนต้นขาเขียวระบมไปหมด...ซวยแล้วไหมล่ะ ใครจะคิดว่าผัวรักจะหักเหลี่ยมด้วยการสั่งให้มีอะไรกัน....กุจะรอดม๊อยยย...เตนล์...ไอ้เตนล์...
“..รับสิวะ ไอ้เตนล์..” เหมือนเล่นเกมส์ ร้อยยี่สิบวินาที ไอ้เตนส์ไม่ยอมรับโทรศัพท์แล้วผมก็ต้องหันซ้ายขวา กลัวว่าไอ้คนที่ออกไปเอาถุงจะเข้ามาซะก่อน แล้วแน่นอน แบมแบมตัวน้อย ๆ ไม่มีทางต้านทานความต้องการของหัวใจได้แน่ ๆ
...ลากไปหน่อย จับกดนิดนึง...กุคงจะแผ่ให้มันด้วยความเต็มใจ...
/ ฮัลโหล /
“ ไอ้เต...”
แกร็ก! ตื๊ด ๆๆๆ
“ เฮ้ยย!”
“ มึงช้ามากแบม ทำอะไรอยู่”
“ คะ คือ” สั่นแล้วครับเพ่น้อง ไอดอล Got3 ดึงโทรศัพท์บ้านที่ผมถืออยู่กระแทกลงอย่างไม่ใยดี มึ๊ง มึง ถ้าโทรศัพท์แม่กุเสีย กุจะฟ้องร้องค่าเสียหายให้อ๊วกเลย...แต่ตอนนี้...ไม่ใช่เวลาที่จะสนใจประเด็นนั้น...
"ขึ้นห้อง!”
“ไม่ไป! เรื่องอะไรแบมจะต้องฟังเฮียด้วย!” ใจกล้าทั้งที่หน้าเหลือสองเซ็นต์ หัวใจเต้นพร้อมจะเดินไปถอดเสื้อผ้ากระโดดขึ้นเตียง แต่...มันไม่งามแน่ ๆ และแผนผมก็ต้องล้มเหลว...ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!
“มึงคิดว่าจะรอด?”
“ มะ ไม่! เฮีย ออกไปเลย!” ออกไปจากบ้านกุเลยนะ ตอนนี้แค่มือหนานั่นจับข้อมือผมหัวใจแมร่งก็เต้นจนนมสะเทือนแล้ว...ต้องผลักไสมันออกไปให้เร็วที่สุดไม่งั้นแบมแบมไม่รอดแหงม ไอ้เตนล์มันต้องด่าผมเช็ดเม็ดแน่ ๆ
“กูไม่ไป....ทำไม เจอของใหม่ มันสดใส ซาบซ่า กว่ารึไง!”
“ แล้วทำไม!” ขยับตัวหนีไอ้คนที่พยายามจะดึงผมให้เข้าไปหาตัวเอง...เอางี้ละกัน...แบมของทำใจสองนาที...อย่ารุกนักสิโว้ยย!!...กุไม่ไหวจะทน!
“งั้นก็ต้องรีบแล้วล่ะ เพราะเดี๋ยวมึงจะลืม ว่าจะขี่ใครต่อใครก็ไม่มันส์และถึงใจเท่ากับขี่กู มา!!”
“ ไม่ ไอ้บ้าเฮีย!!”
กริ้งงง!!! กริ้งงง!!
“จะรับโทรศัพท์!!” รีบหันไปอ้อนวอนไอ้คนที่ลากผมเซแถด ๆ และกำลังจะฉุดลากขึ้นบันได...แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก่อน...ไอ้เตนล์โทรกลับมาแน่ ๆ แต่ดูมันทำหน้า...
“ไม่ต้องรับหรอก...เชื่อกู..”
“...............” กูไม่เชื่อออ!!!
“อย่าลีลาแบมแบม! กูมีเวลาไม่มาก!”
“ก็บอก ว่า ไม่ ไป ไอ้เฮีย! ไอ้ คนลามก ไอ้คนเห็นแก่ ตัว ไอ้หื่น ไอ้เส้นตัน ไอ้มันเผา ไอ้เต่าผุ ไอ้....”
“นี่ใช่ไหมห้องมึง”
“ ใช่นี่แหละห้องแบม เฮ้ยย!! ไม่ใช่! ปล่อยได้แล้ว!” เชี่ยแล้วไง...ด่าไปด่ามามาถึงหน้าห้องพอดี...เฮียอย่าทำอย่างนี้กับแบมแบมนะ เฮียไม่รักกันจริงก็อย่ามาทิ้งระเบิด!...แบมแบมยิ่งถือคติว่า Sleep with me , free breakfast
...ถ้าเฮียทำอย่างนี้ตอนเช้าแบมจะต้องลำบากลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าอีกนะ....ขอร้องล่ะแบมน้อยทำกับข้าวไม่เป็น!...
“เข้าไป!”
“ไอ้เฮียยยยยย!!!”
พึบ!
“ก็แค่นี้แหละ ที่เหลือก็.....”
“มะ ไม่...ออกไป...” ...ชักจะเริ่มกลัวจริง ๆ เพราะตอนนี้ผมถูกเหวี่ยงลงบนที่นอนตัวเอง ตามด้วยอีกคนที่ตามขึ้นมาคล่อมผมไว้ พร้อมกับใช้แรงและร่างกายกดผมให้จมที่นอน...ไม่เอาแบบนี้นะ...ไม่อยากได้แบบความรักไม่เกี่ยว อาศัยแค่อารมณ์เปลี่ยวและพละกำลัง...แบมแบมรับไม่ได้!!..
“ออกไปงั้นเหรอ...”
“...ออก อุบ!..”
“ อืมม!”
..หมดกัน...หัวสมองโปร่งโล่งสบาย หัวใจหยุดเต้น....ล่องลอยสู่ฟากฟ้าหิมาลัย...ปากสัมผัสปาก แรงดูดดัน และไล้เลียอีกรอบของผู้ชายที่แบมแบมใฝ่ฝันมามากกว่าสิบปี..จะมีอะไรน่ามหัศจรรย์กว่านี้อีกแล้ว...ผมกำลังจะตาย...ตัวชา...ตาพร่า...วูบไหวไปทั้งร่างกาย..และ...หายใจไม่ออก...
...แต่...มือที่ล้วงเข้ามาในเสื้ออย่างรวดเร็วและตอนนี้กำลังบีบคลึงยอดอกอันกะจิ๊ดริ๊ดอยู่นี่..คือระ!..
“ไม่! ออกไป!”
“มึงอย่าเล่นตัว กูรู้นะว่ามึงชอบ!”
“ไม่ ไม่ชอบแบบนี้!” ..ดันอกคนที่คล่อมผมอยู่หลังจากที่ขัดขืนด้วยลมหายใจที่ปลายหลอดลมเฮือกสุดท้าย เบือนหน้าหนีสัมผัสรุกรานนั่น...กุยอมรับว่าเล่นตัว..แต่ก็ไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้...
...เหตุการณ์ที่ความสัมพันธ์ทุกอย่างแค่เซ็กส์...แบมแบมไม่เมา แต่เล้าโลมไม่ยาก...ไม่ต้องเล่นท่ามาก...เพราะถ้าแบมอยาก ท่ายากแบมจะมาเอง..สโลแกนที่แบมแบมจะต้องพับเก็บไปให้หมด...
“มึงชอบกู ก็ต้องชอบทุกอย่างที่เป็นกู และสิ่งที่กูทำ!”
“ไม่! อย่างนั้นคือเห็นแก่ตัว มีเพียงแค่แบมฝ่ายเดียวใช่ไหมที่ต้องยอมรับเฮีย!”
“...มึงรักกู...มึงก็ต้องยอมกูสิแบมแบม...”
“....................” ...เหมือนอยากจะพูดจะเถียงต่อ แต่ก็ได้แต่เงียบ แล้วจ้องหน้าคนที่พ่นคำพูดที่ไม่คิดว่ามันจะทำให้หัวใจผมเจ็บจี๊ดได้ขนาดนี้...ใช่ผมรักแจ็คสันฮยอง...ใช่ผมยอมทุกอย่างเพื่อที่จะได้ฮยองมาครอบครอง...แต่พอเจอคำพูดนี้กลับรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก...
...ฮยองเห็นแก่ตัว...
“มึงรักกู...มึงเป็นของกู...ถึงแม้ว่ากูจะไม่รับรักมึง แต่มึงก็ต้องเป็นของกูคนเดียว!!..มึงไม่มีทางเลือกแบมแบม!..”
“ไม่!!”
เพี๊ยะ!!!
“......................”
“...................” ถอยมือตัวเองออกมาจากใบหน้าหล่อที่ตอนนี้หันตามแรงตบ...ไม่ได้ตั้งใจ...แต่เพราะคำพูดที่มันเชือดเฉือนความรู้สึกเกินไปทำให้สะบัดมือไปตามแรงอารมณ์....ผมนอนนิ่งจ้องคนที่ค่อย ๆ หันกลับมามองผม...หน้าแจ็คสันฮยองนิ่งมากจนรู้สึกว่า...น่ากลัว...ทุกอย่างหยุดนิ่งเหมือนรอคำพิพากษา...
“...โธ่โว้ยยย!! ไอ้เด็กบ้า!!!..”
“.............”
ปัง!
“...............” นอนนิ่งอยู่บนเตียง...ก่อนจะลดมือที่ยกอยู่ให้วางลงข้างตัวเอง....หลังจากคนที่ตะโกนใส่หน้าผมลุกขึ้นผลุนผลันออกจากห้องไป...มือสั่นไปหมด...ผมตบหน้าแจ็คสันฮยอง...ผมทำได้ยังไง...เพราะอะไร...
...เจ็บมากใช่ไหม...กับคำพูดพวกนั้น...เพราะคำที่เหมือนดูถูกพวกนั้นใช่ไหม...คำพูดที่เหมือนผมไร้ค่า...การรักใครซักคน มันเจ็บปวดอย่างนี้เหรอ เป็นเหมือนกันทุกคนหรือเปล่า...หรือมีแค่ผม...
“ฮึก ฮืออ!! ฮึก...แมร่ง..เจ็บ ฮึก ฮืออ!”
..........................
..........................
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว เหตุการณ์ทุก ๆ อย่างยังเหมือนเดิม ยกเว้น เหมือนกับว่าผู้ชายคนนั้นหายไปจากชีวิตผม...และตัวผมเองที่ไม่พยายามที่จะไขว่คว้ากลับมา....
...แค่คิดว่ามันจะสบายใจ...แต่ไม่ใช่เลย...ทั้งที่ผมไม่ผิด แต่กลับคิดอยู่ตลอดเวลาว่า...อย่าหายไป...
“ไหวไหมมึง”
“อืม กูไม่เป็นไร”
“หนักว่ะ...เหนื่อยก็พักเหอะแบม...บางครั้งการดันทุรังมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา..มึงด้วยไอ้เตนล์ เลิกยุเพื่อนได้แล้ว มึงรักมันจริงมึงต้องบอกมันสิว่า สิ่งไหนคือไฟ อย่าเข้าไปเหยียบ”
“กู ก็ไม่คิดว่าแจ็คสันฮยองจะเป็นคนอย่างนี้หนิ”
“ช่างเถอะ กูก็ว่าจะพักแหละ ช่วงนี้พวกนั้นก็ไปโปรโมทที่ญี่ปุ่นต้องเกือบครึ่งเดือน กูก็อาศัยช่วงนี้พักก็ได้”
“แสดงว่า...มึงยังจะไปต่อเหรอ” ยูคยอมกับยองแจจ้องหน้าผม ส่วนได้เตนล์ได้แต่ทำหน้าแหย ๆ เพราะช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมเงียบและซึมมากเป็นพิเศษ...ถามว่าอยากจะถอยไหม...ตอบเลยว่า อยาก...แต่เคยได้ยินไหมว่า...
....ยอมแลกความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ เพื่อความสุขเล็ก ๆ....อาจจะโง่ในสายตาคนอื่น....แต่นั่นคือ แจ็คสัน หวัง...คนที่ผมแอบชอบมาสิบกว่าปีเชียวนะ...แบมแบมคนโง่ แบมแบมคนที่เจ็บไม่เคยจำ แบมแบมคนที่ไม่เคยได้ความรักตอบแทนกลับมาแทนที่ความรักมากมายที่ทุ่มให้เขาไป...แบมแบมที่ยังมีความหวังว่าซักวัน...จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ...
“แบมแบม”
“หืม!”
“กูมีเรื่องจะบอก และมีเรื่องจะให้มึงดู”
“อะไร” หันมองได้เตนล์ที่ควักมือถือออกมาจากระเป๋า ก่อนจะสไลค์หน้าจอ....มันหยุดนิ่งเหมือนเจอบางอย่างที่ตั้งใจค้น ก่อนจะเงยหน้ามองผมอย่างทำใจลำบาก...มันเป็นเรื่องไม่ดีหรือไง...เอามาเถอะตอนนี้ไม่มีอะไรที่แบมแบมน้อย ศิษย์หินศิลาแลง จะรับไม่ได้....
“กูพึ่งรู้จริง ๆ และทุกคนในวงก็รู้มาได้ไม่นาน...มาร์คฮยองให้กูมาบอกมึง..”
“อะไร เอามาดู” รู้สึกใจไม่ดี ได้แต่แกล้งทำหน้าระรื่น แล้วยื่นมือไปคว้ามือถือมาจ้องภาพหน้าจอที่ไอ้เตนล์เปิดไว้....มันไม่มีอะไรพิเศษ...แต่ทำมันให้หัวใจผมหยุดเต้น...
..ภาพเซลก้าระหว่างผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึง กับ...แจ็คสัน..ฮยอง...ภาพที่แจ็คสันฮยองกอดคอผู้หญิงคนนั้นแน่นหน้าแนบหน้าจนไม่มีช่องว่าง...ภาพนี้คืออะไร...เตนล์กำลังจะบอกอะไรผม...
“แจ็คสันฮยองคบกับเด็กเทรนในบริษัทฯมาได้เดือนกว่าแล้ว ...ตอนแรกไม่มีใครคิดว่าจะมีเหตุการณ์ระหว่างแกกับแจ็คสันฮยอง เลยไม่มีใครเล่า เพราะจริง ๆ คนที่รู้มีแค่สมาชิก Got3 ตอนนี้แม้แต่จูเนียร์ฮยองกับพวกเพื่อนในกลุ่มก็ไม่มีใครรู้...แต่มาร์คฮยอง...บอกให้กูบอกมึงเพราะเขาไม่อยากให้มึงไล่ตามคนที่มันไม่ยอมหยุด...มึงรู้หนิ ว่าแจ็คสันฮยองเจ้าชู้...”
“อืม..” ตอบได้แค่นั้นจริงๆ เพราะมันเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจ่อจุกตรงลำคอ...กลืนก็ไม่ลง ส่งคืนโทรศัพท์คืนได้เตนล์ แต่ก็ยังทำสีหน้าปกติที่สุด...
“ไหวไหมมึง ไม่ไหวตรงนี้ก็มีแค่พวกกู”
“อืม...ไม่เป็นไร...”
“มึงพูดอย่างนี้ตลอด บางครั้งคนที่เฮฮา ก็ไม่จำเป็นต้องกลั้นน้ำตา...มึงว่าไหม...”
“ อือ..” เงยหน้าขึ้นได้ยองแจยื่นมือมาเช็ดน้ำตาที่ล่วงเผลาะลง....ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น เพราะมันปวดหนึบไปหมด...ที่ผ่านมารู้แค่ว่าเจ้าชู้ แต่ไม่เคยเห็นคบเป็นตัวเป็นตน...น้ำตามันไหลออกมาเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่มีเสียงหลุดออกมา...ปล่อยให้ไหลอยู่อย่างนี้...เผื่อมันจะดีขึ้น...
....ถ้าผมคือเมียแจ็คสันฮยอง...ผมก็คงจะเป็นได้แค่..ตัวสำรอง....หรือให้พูดหยาบ ๆ คือ เมียน้อย....
“เรื่องนี้มึงจะบอกจูเนียร์ฮยองไหม”
“ ไม่...กู ไม่ บอก หรอก...” ....ไม่อยากให้เพื่อนมาผิดใจกันเพราะผม....ผมแส่หาเรื่องเอง...ผมผิดเอง.....
“ดีนะที่มึงรู้ตอนนี้ ดีกว่าถลำมากไปกว่านี้”
.......มีเพียงผมเท่านั้นแหละที่รู้ว่า...มันถลำไปแล้ว...ถลำไปนานแล้ว....ถลำตั้งแต่ที่รู้สึกตัวว่า...ผมรักแจ็คสันฮยองมากแค่ไหน....
.......................
......................
ตึ้ง!
ติ้ง!
ผมยังจ้องมองไลน์ที่เด้งขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกจนครั้งที่สอง จ้องอยู่อย่างนั้นกว่าครึ่งชั่วโมง มันไม่สนุกหรอก แต่ไม่รู้จะทำยังไง....ไม่อยากเปิดอ่าน แต่ก็อยากเปิด ไม่อยากอ่าน แต่ก็อยากอ่าน...ไม่อยากรับรู้ แต่ก็อยากรู้...ตอนนี้พวก Got3 อยู่ญี่ปุ่นกว่าจะกลับก็อาทิตย์หน้า... อย่างน้อย ๆ ผมก็อุ่นใจว่าไม่มีใครเอารถมาชนประตูรั้วบ้านออมม่าแน่ ๆ
...ผมเลยเลือกที่จะไม่ตอบ...
...ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่...กำลังถอยอยู่หรือเปล่า...กำลังเดินกลับมาที่เดิม ที่ ๆ ผมกับแจ็คสันฮยองรู้จักกันแค่ในฐานะเพื่อนพี่ชาย....หรือกำลังทำใจกับสิ่งที่เจอ...คงจะทั้งสองอย่าง...เพราะผู้หญิงในรูป...ทำให้ผมไม่อยากเดินต่อ...เพราะ...ผมมาทีหลัง...เพราะผมเข้าไปยุ่งกับคนมีเจ้าของโดยไม่รู้ตัว...ถ้าเขารู้..เขาก็คงเสียใจไม่ต่างกับผม...
...กดปิดโทรศัพท์...ก่อนจะล้มตัวลงนอน...ออมม่ารู้ต้องดีใจแน่ ๆ ที่คืนก่อนวันหยุดแบมแบมจะนอนเร็วขนาดนี้...ใครก็ได้....ช่วยให้แบมแบมกลับไปเป็นคนเดิมที...กลับไปร่าเริงเหมือนเดิม...ไม่อยากอยู่อย่างนี้เลย...มันทรมาน..
“แบมแบม!!”
“อะไรฮยอง!!” ...ผมขานรับจูเนียร์ฮยองที่วิ่งมาหาผมที่กำลังอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่หลังบ้าน...วันหยุดทั้งทีคิดไว้แล้วว่าตัวเองจะต้องฟุ้งซ่าน เอ๋อแดก...เลยออกไปหาเช่าหนังสือการ์ตูนมาอ่านจนเต็มโต๊ะไปหมด รายงงรายงานเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยทำ..แต่ถึงอย่างนั้น อ่านไปอ่านมาก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก เพราะหัวสมองดันมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่....
“โทรศัพท์แบม”
“ไม่หนิ นั่นโทรศัพท์ฮยอง” จูเนียร์ฮยอง งงอะไร นั่นมันโทรศัพท์ฮยองเองแท้ ๆ ยื่นมาแล้วบอกว่าโทรศัพท์ผม...หรือว่าไอโฟนรุ่นใหม่เครื่องนี้ จูเนียร์ฮยองจะยกให้แบมแบม...
“รับโทรศัพท์! ไม่ได้บอกว่าโทรศัทพ์ของแบมแบม!”
“อ้าว เหรอครับ อุตส่าห์ดีใจ” ...ถ้าได้นะ จะเอาไปอวดเจ้าพ่อแฟชั่นอย่างได้เตนล์ เพราะรุ่นนี้ใหม่กว่า...ว่าแต่ใคร...
“ฮัลโหลครับ แบมแบมรับสาย”
/ กูรู้แล้ว /
“...............” ชัดเลย...รู้เลยว่าใคร....ผมไม่พูดอะไรต่อ..ถือสายอยู่อย่างนั้น...ปลายสายก็เหมือนรอผมพูดอะไร...
/ เป็นใบ้รึไง /
“....เปล่า....”
/ ทำไมไม่ตอบไลน์ ปิดเครื่องทำไม มึงรู้ไหมว่ากว่ากูจะมีเวลาทำเรื่องพวกนี้มันยากแค่ไหน /
“....ลำบากมากไหม...” ...ลำบากเท่าผมตอนนี้รึเปล่า....
/ เป็นอะไร /
“................” ...รู้ตัวได้ ว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงมาก...เสียงทุ้มที่ได้ยินนุ่มมากซะจนความเจ็บแปลบในหัวใจมันกำลังกำเริบ....แต่นี่แบมแบมนะจะยอมแพ้กับความรู้สึกพวกนี้ได้ยังไง...
/ แบมแบม...เป็นอะไร /
“ ไม่ต้องพูดแล้วเฮีย ไม่อยากได้ยินเสียง”
/อะไรของมึง/
“.................” ...อย่ามาพูดดีตอนนี้....อย่ามาทำเสียงหล่อ...อย่ามาถาม...ถ้าเป็นเวลาปกติต้นไม้ใบหญ้าแถวนี้อาจจะชำรุด รื้อถอน เพราะความเขินของผม...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เพราะกำลังตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง...
...รู้แล้วว่ายิ่งยื้อมันยิ่งหายใจไม่ออก..เหมือนกำลังจะตาย...มันสูญเสียความเป็นตัวตน..
/ ไปเปิดโทรศัพท์ /
“ เฮียสั่งแบมไม่ได้แล้วล่ะ...เพราะแบม..”
/ทำไมกูจะสั่งไม่ได้ /
“ เพราะแบมจะเลิกรักเฮียแล้วจริงๆ” ...จากที่แค่แผนการณ์แต่ตอนนี้จะทำจริงๆ แล้ว...ผมมองจูเนียร์ฮยองที่เดินเข้าบ้านก่อนจะแอบปาดน้ำตาที่คลอหน่วยออกมา..
/ มึงบอกกูไปแล้วก่อนหน้านี้ /
“เฮียมีแฟนแล้ว...ต่อ ฮึก ให้รัก แค่ไหน ฮึก ก็ รัก ไม่ได้..อึก!”
/ ..แบมแบม.../
“เฮีย ฮึก ไม่มา เป็น ฮือ แบม ไม่รู้ หรอก ฮึก ว่ารู้ สึก ยังไง!” ในที่สุดก็ร้องไห้ออกมา...แต่ก็ยังกลั้นเพราะกลัวคนในบ้านได้ยิน...มันเหมือนความรู้สึกทุกอย่างกำลังพังทลายออกจากเขื่อนแสนเปราะบาง...เพียงเพราะได้ยินเสียงทุ้มๆ นั่น...กลั้นมาได้ทั้งคืน ทำไมต้องมาร้องตอนนี้ด้วย
/.............../
“ พอเถอะ! พอ ฮึก แล้ว!”
/ ..กูไม่ให้มึงหยุด...กูไม่ให้มึงพอ!... /
“..เห็น แก่ ตัว ฮึก ฮืออ!..”
/ วางสายซะ แล้วก็หยุดร้องไห้ /
“....................”
/ พรุ่งนี้กูจะไปหา /
ความคิดเห็น