คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : It's Your Right.
นั่งนิ่งอยู่ในสวน เงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีก้อนเมฆสีขาวลอยเอื่อย ๆ ยกมือขึ้นไขว่คว้าสายลมที่พัดผ่านไปมา...แต่ก็ได้แค่ความว่างเปล่า...มันก็เหมือนกับชีวิตคนเรา...ที่ชอบไขว่คว้าสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้.....ว่าแต่...
...กูจะมาทำมิวสิคทำหอยกระดกอะไรตรงนี้...
“แบมแบมโทรหาพี่มีอะไรรึเปล่า”
“อ้าว พี่คุณสวัสดีครับ!”
“สวัสดี...เย็นดีจังเลย..”
“นั่งก่อนครับพี่นั่งก่อน” ผมต้อนพี่นิชคุณ เอ๊ย! ต้อนรับพี่นิชคุณพี่ชายข้างบ้าน...ที่สำคัญพี่แกเป็นคนไทยแต่มาเรียนที่เกาหลีอยู่กับเพื่อนสองคนที่บ้านหลังข้าง ๆ...ที่สำคัญกว่านั้น...พี่แกหล่อมาก...และหล่อมาก...ผมมีแผนบีให้พี่แกช่วย.. หลังจากแผนเอสำเร็จ...
...แผน A เลิกสนใจ เลิกรัก หักหน้า.....
...แผน B เล่นตัว เลือกได้ ขี้เต๊ะ เพื่อจะเป็นเคะราชินี...
...แผน C ทำตัวให้มีเสน่ห์ อยู่ตลอดเวลา..และทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มา
...แผน D ปั่นหัว ควบคุม ใช้ความได้เปรียบกดขี่ ข่มเหง..
...แผน E ถ้าแผนทั้งหมดที่กล่าวมาล้มเหลว... มีแผนรองรับคือ...ไปตาย....แล้วมาเกิดเป็นชะนี เอวคอด ตูดงอน ยิ้มสวย อกสะบึม อึ๋มเซ็กส์....
“มีอะไรจะให้พี่ช่วยก็บอกมาเลย...”
“ผมรักพี่อ่า!”
“รู้แล้ว ๆ ว่ามาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ” ข้อดีของนิชคุณฮยองคือ เอ็นดูผมมาก เพราะเราเป็นคนไทยด้วยกัน...และที่สำคัญฮยองติดใจฝีมือกับข้าวของออมม่าที่มักจะทำแล้วให้ผมเอาไปส่ง...เราเลยสนิทกันมาก...
“คือผม...อยากให้พี่..ฯลฯ...”
“อืม...งั้นเหรอ...ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย”
“พี่รังเกียจหรือเปล่า” ผมทำหน้าหม่น ๆ ...เพื่อที่จะให้พี่คุณช่วยผมต้องเล่าความจริงให้ฟัง....พี่แกก็นิ่งๆ ไม่พูดอะไร ไม่...ปฏิเสธแต่ก็ยังไม่รับปาก เลยทำเอาผมใจหาย ที่ขอร้องพี่แกเพราะคิดว่าเราพอจะคุยกันได้ และที่สำคัญบ้านอยู่ใกล้...
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น..ตกลงพี่จะช่วย แต่ต้องมีข้อแม้นะ”
“จริงเหรอ เย้!!!...แต่ข้อแม้อะไรครับ..” ผมเผลอกระโดดกอด พี่นิชคุณอย่างลืมตัว...จนต้องรีบปล่อยแล้วส่งสายตาอ้อนวอนนิด ๆ เพราะกลัวข้อแม้มันจะหนักหนา...
“ห้ามบอกเรื่องนี้ให้แทครู้”
“แน่นอนครับ ผมสัญญา!” พี่แทคยอนคือเพื่อนพี่คุณ...พี่แกหล่อแล้วก็ตัวใหญ่มาก...แบมแบมผู้น่ารักยังเคยโดนจับทุ่ม
เพราะไปกอดเอวพี่คุณ...ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลยกลัวๆ ....คนอะไรชอบใช้กำลัง...แค่กอดยังโดนทุ่ม ถ้าบอกว่าให้พี่คุณช่วยอะไร...สงสัยงานนี้...คงจับแบมแบมตัดแขนตัดขา แขวนประจานหน้าสถานทูตไทยแน่ ๆ
“มาแล้วใช่ไหม”
“ครับใช่” ผมกับพี่คุณนั่งกินผลไม้กันแบบชิวๆ ก่อนเงยหน้ามองคนมาใหม่ที่แต่งตัวสุดธรรมดาแต่หล่อแบบไส้ติ่งระบม...ผัวใครวะ...คิกคิก...แต่จำเป็นต้องเก็บอาการปราบปลื้มไว้ในใจลึก ๆ เงยหน้ามองคนมาใหม่ด้วยสายตาว่างเปล่า....
“แบมแบม กูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ได้! คือ เอ่อ สำคัญมากไหมครับ” ...เกือบแล้ว ๆ แค่เรียกชื่อแล้วทำเก๊ก ๆ ตามแบบของพี่หล่อแก หัวใจดวงน้อย ๆ ของแบมแบมก็ดิ้นพรวดพราดอยากจะเข้าไปซบอกอุ่น ๆ โลมเลียแขนล่ำ ๆ นั่นซะให้หายคิดถึง...แต่พี่คุณผู้ถือหลักเกณท์การทำตามแผนให้ถึงฝั่งก็หยิกเอวผมไว้...
...ดีมากครับพี่คุณของแบมแบม...แต่เนื้อที่ติดมือไปเอามาแปะไว้ที่เดิมด้วย...เจ็บเชี่ย ๆ....
“ก็...สำคัญ..”
“...............” ...โถพ่อคุณ พ่อทูนหัวของของเมีย...ไม่เคยเห็นตอนทำหน้าเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้ คงจะคิดว่าเสียฟอร์มจนแทบอยากจะเอาหัวชนไข่ไดโนเสาร์เลยล่ะสิ....น่าสงสารจุง...
“ใครอ่ะครับ แบมแบม”
“คือ เพื่อนพี่จูเนียร์ครับ พี่คุณรอแป๊บนะครับ แล้วแบมจะกลับมาป้อนแตงโม”
“ครับ..พี่จะรอ” จ้องตานิด ทำสายตาอาวรณ์หน่อย ๆ เอาไปเล่อะ!! ตุ๊กตากบหินห่อทอง ทั้งผมและนิชคุณฮยองงงงง!!....ตัดใจทำหน้านิ่ง ก่อนจะเดินไปหาคนที่ยืนเก๊กเป็นรูป JPEG ...หล่อน่าขึ้นขี่จริงๆ พี่แจ็คของน้อง...
“จะไปไหน”
“ตามมาสิครับ” น่าน! ตามแบบนางเอกเป๊ะ! เดินออกก่อนแล้วหันไปมองคนที่ถาม บอกให้เดินตามแบบไม่ใส่ใจอะไรมาก...จริง ๆ แล้วแบมแบมควรจะเรียนสายการแสดงนะ ได้เอ แบบไม่ต้องเอาไก่ไปแลก...
“หมอนั่นเป็นใคร”
“..ก็เพื่อนบ้านครับ..ช่วงนี้เราไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ” พูดแบบไม่จริงจังอะไรหลังจากมาหยุดยืนอยู่ที่ห้องรับแขกในบ้าน...หึๆ..หึงล่ะสิ กระหยิ่มยิ้มย่องประหนึ่งว่าแน่ใจว่ารางวัลนักแสดงชายยอดเยี่ยมปีนี้คือผมแน่ ๆ
“ เหรอ หน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็น”
“ อ่อ เหรอครับ เฮียมาหาแบมมีอะไร” เสียงเชล์ฟนิด ๆ นึกว่าหึง ที่แท้ก็หน้าคุ้น แต่จะไปเคยเห็นกันที่ไหน เพราะเรียนก็เรียนคนละที่ อย่ามาเนียนถามดีกว่า อยากรู้ว่าใครนั่งอยู่กับเมียกูวะ ก็ถามมาตรงๆ ก็ได้...ชิ!..
“ตกลงมึงเลิกรักกูจริงๆ ใช่ไหม”
“..ก็..พยายามอยู่...” ตีหน้าเศร้าเล่าความจริงไปงั้น ในใจก็คิดตามว่าเหตุการณ์มันจะดำเนินไปตามหนังเรื่องไหน จะเข้าแผนที่ผมเตรียมไว้หรือเปล่า
“ แล้ว ถ้า”
“ ถ้าจะบอกว่าให้ผมรักเฮียต่อไป ตอนนี้ผมก็ไม่ว่างเท่าไหร่ที่จะคิดเรื่องเฮีย”
“ เพราะไอ้หน้าอ่อนนั่นน่ะเหรอ...กูกำลังจะบอกว่าถ้าจะเลิกรักกู...หาให้หล่อกว่ากุหน่อยเถอะ...”
“อย่ามาว่าพี่คุณนะ!” อันนี้โกรธจริง เรื่องอะไรมาว่าพี่คุณ...แกออกจะหล่อ...นั่งไขว่ห้ามปรายสายตา หลังตรง หน้าเชิด...หลังจากพ่นคำดักคอที่แกไว้หมด...สุดท้ายก็หน้าแหก แต่..ฮูแคร์ ใครสำนึก ไม่มี๊!...
....กูนี่ก็สง่า ใกล้เป็นนางพญาอย่างได้เตนล์ว่าแล้วเหมือนกันแฮะ...ภูมิใจชะมัด...
“ทำไมกูจะว่าไม่ได้..มึงเป็นเมียกูไม่ใช่หรือไง!”
“......................” ตวัดสายตามองคนที่เริ่มอารมณ์เสีย ผมว่าเพราะนิสัยเฮียแกเองด้วยที่ไม่ชอบให้ใครเห็นคนอื่นดีกว่าตัวเอง...หึ...เข้าทางแบมแบมชัด ๆ ไม่ถูกหวยงวดนี้จะถูกงวดไหน...เขิน...หัวใจเต้นแรง...ที่รู้สึกว่าเฮียกำลังหึงแบมแบม...โถว! พ่อคุณ...เกิดมาจู๋เลี่ยมทองรึไง..ทำท่าไหนทำไมบาดใจแบมแบมอย่างนี้...แต่..
...แบมแบมกำลังดำเนินตามแผนบีอยู่...
“ มันเรื่องของแบม เฮียไม่เกี่ยว ไม่ได้รักไม่ได้ชอบก็ไม่ต้องมายุ่ง” อุแม่! บทพูดนี้นี่ กุได้แต่ใดมา...
“...กูเตือนมึงแล้วนะแบมแบม..”
“ ทำไมเหรอ คิดจะยอมรับรึไง”
“ไม่ได้ยอมรับ! แต่มึงเป็นเมียกู ไม่มีสิทธิไปอี๋อ๋อกับใครทั้งนั้น!” ดีนะที่ญาติผู้ใหญ่ไม่มีใครอยู่บ้านไม่งั้นงามหน้าไปถึงประเทศไทยแน่ๆ เพราะไอ้ผัวรักก็แผดเสียงจะเอาชนะให้ได้...
...ทั้งที่เหมือนจะดีใจที่ถูกหวง...แต่ทำไมมันรู้สึกว่านั่นไม่ใช่....ความรัก...แค่อยากเอาชนะ..และหวงของ....แบมแบมไม่ต้องการความรู้สึกพวกนี้..ไม่ต้องการสถานะอย่างนี้...แจ็คสัน หวัง ...จะต้องเป็นของผมทั้งตัวและหัวใจ...
“ งั้นเฮียก็กลับไปเฝ้าคราบน้ำแตกบนที่นอนเหอะ ไม่ต้องมาวุ่นวาย!”
“ ไอ้แบม!!”
“มันเจ็บ!” ...อันนี้เจ็บจริงไม่ต้องใช้ตัวแสดงแทน ไม่ใช่เหล็กใช่หินนะโว้ย! หันไปตวาดใส่คนที่กระชากแขนผมพร้อมกับบีบแน่น...เริ่มไม่พอใจเหมือนกันเอะอะก็ใช้อารมณ์ อารมณ์ล้วนๆ ไม่มีคำว่า รัก หรือความรู้สึกดี ๆ เข้ามาเจือปนจากน้ำเสียงและท่าทางของแจ็คสันฮยองเลยซักนิด
“ถ้ามึง ยังไม่รู้ตัวว่าเป็นเมียใจสนใจทำซ้ำไหม!”
“ ไม่มีทาง!” ...ถึงใจกุอยากจะเดินนำมันขึ้นห้องนอนใจจะขาด แต่เพราะความโมโหที่ถูกกระชากแขน และความน้อยใจ นอยด์แปลก ๆ ที่เข้ามาในหัวใจเพราะความคิดว่า...
....มันแค่หวง..ไม่ใช่เพราะรัก....แต่คนอย่างแบมแบม...จะทำให้เฮียรักให้ได้...ถ้าทำไม่ได้...ก็ไม่ต้องรักใครแล้วชาตินี้!!....ทั้งที่รู้ว่าความพยายามทั้งหมดที่กำลังทำ มันอาจจะเจือความเจ็บปวด ผิดหวัง เสียใจ ทุก ๆ อย่าง...แต่เพราะการรักคนคนนึงมาตลอดสิบกว่าปี มันไม่สามารถตัดได้ง่ายๆ ขนาดนั้น....
“ พรุ่งนี้ไปหากูที่ห้องด้วย”
“ ถ้าตราบใดที่เฮียยังไม่รู้สึกว่าเฮียรักแบม แบมไม่มีทางไปเหยียบที่นั่นอีก!”
“...มึงจะลองดีกับกูก็คอยดูผลละกัน........ว่าไงกูยุ่งอยู่!” คนที่ปล่อยแขนผมก่อนจะรับโทรศัพท์เดินออกไปหน้าบ้านทิ้งให้ผมยืนเอ๋ออยู่ในบ้านตัวเอง...ไม่เป็นไปอย่างที่คิดนิดหน่อย เพราะแอบหวังว่าอาจจะมีการสารภาพรักกันเกิดขึ้น...
...แต่แมร่งเจอแต่เสียงดังๆ ขู่กรรโชก โขกสับ..โว้ยยยย!!...กูควรจะดีใจไหมเนี่ย....
………………………..
……………………….
ในที่สุดผมก็มาขลุกอยู่บ้านพี่คุณจนได้วันนี้ ทั้งที่ถูกมันส่งไลน์มาขู่เรื่องที่ให้ไปที่ห้อง...ไอ้เตนล์เพื่อนรักให้คำปรึกษาว่า อย่าไป เล่นตัวให้หนัก ๆ ตราบใดที่มันไม่ยอมพูดคำว่ารักให้ได้ยิน อย่าไปใจง่ายใช้ร่างกายเปลืองเสียตรูดให้มันอีกเป็นหนที่สอง...ถึงแม้ว่าใจมึงจะเรียกร้องหาผัวดุจว่าตัวเองกำลังโหนเถาวัลย์อยู่ในป่าหิมพรานต์ก็เถอะ....
“มึงจะอยู่อีกนานไหม”
“ก็เท่าที่ต้องการอ่ะ”
“กวนตีน!”
“แทคยอน! ทำอะไรแบม”
“ก็พี่แทคชอบไล่แบม” หันไปฟ้องพี่คุณที่ถือขนมคุกกี้เดินออกมา เป็นเพื่อนกันบ้าอะไรนิสัยต่างกันจนไม่น่าอยู่ร่วมกันได้ ผมล่ะสงสารพี่คุณจริง ๆ ที่ต้องมีเพื่อนนิสัยเหมือนอันธพาล วางตัวเหมือนมาเฟีย ทำหน้าเหมือนตามเก็บแชร์อยู่ตลอดเวลา...ยิ่งเวลาเจอหน้าผม หรือเวลาที่ผมอยู่ใกล้พี่คุณ อยากจะบอกแทคยอนฮยองเหลือเกินว่า...
...ทำหน้าอย่างนี้พี่ไปเข้าห้องน้ำเถอะ เลือกเอาจะขี้หรือเยี่ยว...จะเอาเสียวหรือแค่ตด...มายืนมองผมตาขวางอยู่ได้....ทำท่าเหมือนหึงพี่คุณอย่างนั้นแหละ...
...หึง.....หรือว่า....
“วันนี้มันวันหยุดนะ นายเอาเวลามาอยู่กับเด็กไร้สาระนี่ได้ยังไง”
“แทคยอน ถ้านายไม่พอใจก็ไม่ควรพูดอย่างนี้กับแบมนะ”
“ จิ๊!! เสียอารมณ์โว้ยย! “
“................” ผมยักคิ้วกวน ๆ ให้คนที่ทำหน้าเจื่อน ๆ หลังจากถูกพี่คุณพูดแล้วทำหน้าจริงจังใส่...โถ...ใคร ๆ เขาก็เอ็นดูน้องแบมทั้งนั้นแหละ มีสองคนบนโลกคือแจ็คสันฮยองกับแทคยอนฮยองที่แหละที่ชอบตีหน้ายักษ์ใส่....แทคยอนฮยองลุกขึ้นก่อนจะเดินขึ้นชั้นบน กระทืบเท้าเหมือนเด็กอยากได้รองเท้าลายชินจัง..แล้วถูกแม่ขัดใจ...หรือผมควรจะซื้อให้พี่แก...
.....ผมว่าที่อยู่ได้เพราะ...เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือแทคยอนฮยองคนบ้า..ก็ยังมีนิชคุณฮยอง...
“แล้วเป็นไงมั่งเมื่อวาน เห็นทำหน้าไม่สบายใจพี่เลยกลับบ้านก่อน”
“ก็ไม่มีอะไร วันนี้เขาให้แบมไปหาที่คอนโดตอนเย็น” หยิบคุกกี้ขึ้นมากัดครึ่งนึงก่อนจะกระดกน้ำแดงรสชาติเย็นชื่นใจตาม...ตอนนี้ก็มีลางสังหรณ์แปลก ๆ ที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเรื่องอะไร....เจน จิตพิศวาส ...ไม่ว่าง...แล้วเรื่องนี้ ริว จิตสัมผัสก็ไม่ยุ่ง...ผมเลยเดาเองไม่ได้...
“แล้วคุยกันรู้เรื่องแล้วเหรอ..พี่หมายถึงเขายอมรับแบมแล้วเหรอ”
“ไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่าง...แค่อ้างสิทธิของการมีอะไรกันแค่ครั้งเดียว แต่บอกว่าไม่ได้ยอมรับ..เป็นพี่คุณจะไปไหนล่ะ”
“เฮ่อ... เรื่องนี้ก็พูดยาก...ใครบอกให้ใจเร็วด่วนได้ขนาดนั้น...คนที่รู้สึกไม่ดีก็มีแต่แบม เพราะไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง...ฟังพี่นะ...ตอนแรกที่ยังไม่ได้อะไรจากเขา...แต่เพราะรัก คิดแค่ว่าได้ตัวก็ยังดี...แต่พอได้ตัว..มันก็รู้สึกไม่พอ...อยากได้ใจ...และสุดท้ายก็อยากครอบครองอยากได้ทุกอย่างที่เป็นของเขา...ถ้าทำสำเร็จ มันก็คือดี แต่ถ้ามันไปได้แค่ครึ่งเดียว ได้ตัว ไม่ได้ใจ ใครคือคนที่เสียใจ...ไม่ใช่แบมเหรอ..”
“.........................” จ้องมองคุกกี้ในจาน เฮ่อ~ พี่คุณพูดก็ถูกทุกอย่าง และผมเองที่รู้เรื่องพวกนี้ดีกว่าใครๆ เพราะเฝ้าคิดมาตลอดที่แอบรัก นาน ๆ ทีคุยอะไรที่เป็นสาระนี่มันก็เริ่มจะปวดหัวเหมือนกันแฮะ...
“ หรือแบมว่าไง”
“แต่แบมหยุดไม่ได้ แบมรักเขานะพี่คุณ อยากจะลองดู คิดไว้แล้วว่าจะยอมรักผลที่ตามมาทุกอย่าง อาจจะดูเหมือนใจง่าย แต่มันก็เจ็บจริงๆ นั่นแหละ แต่อย่างที่บอก...อยากจะรู้กันไปเลย..ว่าได้อีกครึ่งหรือเปล่า”
“งั้นพี่ก็สนับสนุนเต็มที่เลย!”
“ฮะ!” ทำหน้าเหวอ มองคนที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนอารมณ์ได้พอ ๆ กับเปลี่ยนช่องทีวี สีหน้าเห็นใจเปลี่ยนเป็นฮึกเหิม ผมมองเห็นแสงออร่าผ้าเหลือง สะบัดก้านมะยมพรมน้ำมนต์...สวดอ้อนวอนเพื่อให้ผมออกรบ....
“ พี่คิดว่าแบมจะทีเล่นทีจริงน่ะสิ แต่เป็นแบบนี้แล้วก็สู้ๆ นะ พี่จะเป็นกำลังใจให้ แล้วมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอก หรือถ้าถูกทำร้ายก็บอก พี่จะอยู่ข้างแบมเอง”
“คุณ!! เห็นกางเกงในฉันไหม!!”
“กางเกงอะไร คุณคุยกับน้องอยู่ไม่เห็นหรือไง!” จะกางเกงอะไรล่ะ ตะกี้ได้ยินชัดเลยว่าแทคฮยอนถามหากางเกงใน...แล้วตั้งแต่เช้าพี่ไม่ได้ใส่เหรอครับ...
“ก็จะใส่ตอนนี้!..ขึ้นมาหาให้หน่อย ใครไม่เกี่ยวก็กลับบ้านไป!!”
“ไอ้แทคบ้า ขึ้นไปรอบนห้องเลยไป! หาไม่เจอก็แก้ผ้าอยู่!”
“ ไม่เป็นไรหรอกพี่คุณแบมจะกลับบ้านแล้ว...ไปหากางเกงให้เถอะ.” ไปหาให้พี่แกเถอะ กุสงสารผีบ้านผีเรือนที่อยู่ในบ้านนี้ถ้าเฮียแทคจะแก้ผ้าอยู่ ดูยังไงก็แกล้งมาขัดคอกันชัด ๆ แต่มีหรือแบมจะกลัวและเกรงใจ ยักคิ้วกลับไปกวน ๆ อีกรอบ ก่อนจะเบะปาก ยักไหล่ใส่อย่างไม่แย...
“อ้าวเหรอ อืม ๆ กลับดี ๆ ล่ะ”
“ครับ”
รับคำพี่คุณเสร็จก็ออกมาจากบ้าน บ้านรั้วติดกัน แต่ผมก็ต้องเปิดประตูใหญ่เดินทางถนนใหญ่ เพราะไม่ได้ทำรั้วไว้เชื่อมต่อกันระหว่างบ้าน หมาบ้านตรงข้ามเห่าแทบจะพุ่งออกมากัด... อิตัวนี้แหละที่มันไปขี้ใส่หน้าบ้านผม....เดี๋ยวกุปารองเท้าแสกหน้า...ยังมาตีหน้าโง่ใส่อีก...มึง ๆ ถ้าไม่ติดรั้วบ้าน ...ไม่ติดว่ารองเท้าคู่ละตั้ง สี่สิบเก้าบาทนะ พ่อจะจัดให้กบาลแยกซักสองที...
ปี้นน! ปี้นน!!
“...............” ...หมาบ้านไหนเห่าเสียงแปลก ๆ เงยหน้ามองตามเสียงอีกทีก็เห็นออดี้สีดำจอดเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าบ้าน ญาติผู้ใหญ่ไม่มีใครอยู่บ้านเหมือนเดิม เพราะออมม่ากับอาปาไปท่องเที่ยวกับทัวร์แถว ๆ โซนยุโรปโน่น ส่วนจูเนียร์ฮยองช่วงนี้ก็กำลังจะจบ รายงานเยอะ ทำโปรเจคนั่นนี่ตลอด แอบออกมาสวีทกับเจบีฮยองก็บอกมาเถอะ....
ปี้นน!!
“มีอะไร!” จะบีบแตรให้พวกข้างบ้านปาครก ปามีดออกมารึไง...ไอ้ออดี้สีนี้ ทะเบียนนี้จำได้แม่น ยิ่งลดกระจกลงนี่แบบ...อุ๊ต๊ะ! พระเอกฮ่องกงที่ไหน ผัวใครวะเนี่ย หล่อปะล้ำปะเหลือ! พ่อเสือกลัดมัน...แต่เพราะฟอร์มเลยตะโกนถามออกไป...อย่าบอกนะว่ามาตามจริงๆ...อย่ามาเคาะกะลาให้หมาดีใจหน่อยเลย...
…นามสกุลแบมมันยาวจัง อยากใช้นามสกุลหวัง อ้ายจะว๊ายั๊งไง!....
“ขึ้นรถ”
“ไม่ไป ไม่มีใครอยู่บ้าน!”
“งั้นเปิดประตู!”
“จะเข้าไปทำไม!” ...อื้อ หือ ฉากแบบนี้มันหนังตบจูบชัด ๆ ผัวหึงเมีย เมียงอนผัว....ด้วยว่าแบมแบมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ ซีน บท พวกนี้มันเด็ก ๆ เลยส่งสีหน้าไม่พอใจปนรำคาญนิด ๆ ออกไปใส่คนที่ยังนั่งอยู่ในรถติดเครื่องครางกระหึ่ม....พ่องผลิตน้ำมันรถรึไง!...
“ ถ้ามึงไม่เปิด กูจะขี่รถชนรั้วแมร่งให้พัง!”
“ช่างเฮียดิ รถเฮียก็พัง!”
“กูมีตังค์ซ่อม เปิดซะ อย่าลีลาแบมแบมกูร้อน!”
“...................” ...ได้ใจจริงๆ พูดไม่พอปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนแล้วสะบัดเสื้อไปมา อ่อยกุช่ะ!....ดีนะไม่เห็นหัวนม ไม่งั้นกูคงจมเลือดกำเดาตัวเอง เปิดก็เปิดวะ เล่นตัวพอเป็นพิธีเรียบร้อยแล้วก็เชิญญญ!!....
พ่อหนุ่ม Got3 นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกแบบเต๊ะ ๆ การเป็นไอดอลคงมีชีวิตที่อิสระมากสินะ ถึงได้ไปไหนมาไหนได้แบบชิว ๆ อย่างนี้ ผมวางน้ำเย็นไว้ตรงหน้าคนหล่อ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามจ้องหน้าคนที่ยกน้ำเย็นขึ้นจิบแบบไม่ทุกข์ร้อนอะไร...
“เฮียมีอะไร”
“ก็มารับไง กูบอกให้มึงไปคอนโด” อิบร้า! อย่ามาพูดด้วยหน้าตาเท่ห์ ๆ แบบนี้นะ...หัวใจเต้นแรงเป็นจังหวะแทงโก้ เอาอย่างนี้ละกัน พูดหวาน ๆ อีกซักสองคำแบมแบมจะเดินไปขึ้นรถเอง...ไม่ใช่สิ!...อย่าเชียว...
...เวลาจะทนไม่ไหว ใช้มือหยิกตัวเองไว้!...นี่คือคำสั่งเสียของไอ้เตนล์เพื่อนรัก....หยิก ๆ กุต้องหยิกตัวเอง...อย่าหวั่นไหว อย่าเผลอใจ...มันยังไม่ถึงเวลาที่จะเสียตัวอีกรอบนะ...
“ ไม่มีใครอยู่บ้าน ไม่มีความจำเป็นต้องไปด้วย”
“งั้นเหรอ” เป็นไงล่ะมึง เจอมุขนางเอกช่องสามเมืองไทยเข้าไป ถึงกับอึ้งเล็ก ๆ ถ้าว่างๆ ว่าจะกลับเมืองไทยไปเรียนแอคติ้งกับครูอ้วนซักหน่อย แต่ตอนนี้ทำตามที่มโนก่อนละกัน...
“ไม่มีใครอยู่บ้าน แล้วตะกี้ไปไหนมา”
“ก็แถว ๆ นี้แหละ” นี่คือคำแก้ตัวกึ่งมารยาให้อีกคนหึง เป็นคำสนทนาขั้นต้นของการเป็นนักแสดงที่จะก้าวไปเทียบชั้นพวกฮอลิวูด...
“บ้านไอ้หน้าอ่อนนั่นน่ะเหรอ”
“อืม” ไอ้ผลพันเปอร์เซ็นต์....แมร่งมองซะแทบจะแดกหัวกุเลยย....อย่านะเฟร้ย....กุสู้นะ!
“ไปนอนรอที่ห้อง”
“....ว่า อะไรนะ..” เหมือนหูกุจะฝาดแหละเพื่อน ๆ
“ไปนอนรอที่ห้อง... กูจะไปเอาถุงยาง”
“ฮะ!”
“กูบอกให้ไปนอนรอที่ห้องมึง!! ถุงยางอยู่ในรถ!!”
“ถะ ถุง ยาง เอามา ทำไม” ชัดเลย ไม่ต้องทำซับไทย หรือแปลอิ้ง....ไปไม่เป็นเลยกุ ไวไปม้อยยย ไอ้หอยคว่ำ หอยหงายยย! มึงพูดเหมือนให้กุไปเอาข้าวเอาปลาออกมากินนะ เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแล้วจะตามไปกินไรงี้เลย! ไอ้ไอดอลไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ!
“เอามาให้มึงอมเล่น”
“ ดะ เดี๋ยว ไม่ไป!”
“ถ้ากูกลับมายังไม่ไปรอที่ห้อง กุจะจัดให้หนักกว่าวันนั้นอีก เผื่อมึงจะไม่กล้าไปบ้านไอ้หน้าอ่อนนั่นอีกตลอดชีวิต!”
TalK: นิสัยอย่างนุ้งแบมก็ต้องเจอคนจริงอย่างแจ็คสันฮยองเนอะ ขอบคุณทุกคนที่ชอบค่ะ ตอนต่อไปมีอะไรรึเปล่า ไม่การันตีและไม่บอก ขอบคุณฯทุกคอมเมนท์นะคะ คอมเมนท์เยอะ กำลังใจเยอะ ตอนต่อไปก็มาเร็วขึ้นค่ะ...By Arin..
ความคิดเห็น