คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : It hurts the "heart"
กลิ่นบุหรี่คละคลุ้งจนต้องยกมือขึ้นปิดจมูก...มาที่ผับเดิม แต่ไม่เข้าห้องวีไอพี...ผมกับไอ้เตนล์จับมือกันแน่นที่นี่มันเป็นสถานที่อโคจร คนใสๆ อย่างพวกผมก็เลยไม่มั่นนิดหน่อย...ก็บรรยากาศตอนนี้มันคึกคักกว่าตอนที่มากลางวันหลายเท่า ไม่มีใครสนใจใคร แล้วก็พวก Got3 มึงก็มั่นหน้ามากหนีเที่ยวผับ...ถ้าเป็นข่าวอนาคตพวกมึงคงได้ไปขายข้าวมันไก่แน่ ๆ...
“เตนล์เอาไงวะ”
“แยกย้ายประกบ อย่าให้ชะนีนักรบเข้ามาแย่งชิงพื้นที่ทับซ้อน”
“รับทราบ” อุต๊ะ! ไม่เอาหมายศาลมาแปะหน้าผากผัวมึงไว้ด้วยล่ะ ....ผมจ้องมองหลังจากที่พวกฮยองเดินเข้าไปในมุมของผับที่ตอนนี้ชายหญิงกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกนัวเนียสิงสู่กันอยู่อย่างเมามันส์ โซฟาชุดใหญ่มุมผับเหมือนถูกจองไว้แล้ว พอทุกคนไปนั่งบริกรก็เริ่มเข้ามาบริการ รวมทั้งชะนีนักรบของไอ้เตนส์ด้วย พวกผมเลยต้องล็อคเป้าหมายแล้วย้ายสารร่างไปนั่งประกบ....
“.....................”
“นั่งตรงนี้มันเย็นดี” …ความจริงแมร่งก็เย็นทั้งผับนั่นแหละ แต่พอซะมีสุดที่รักหันมองผมที่แถเข้ามานั่งข้างๆ ก็เลยหาข้อแก้ตัวนิดหน่อย เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าผมไม่สงวนท่าที...เห็นอย่างนี้แบมแบมก็มีฟอร์มนะ...
“เย็นหรืออยาก”
“...................” .. กัดปากแต่ก็ไม่โต้ตอบ...ทั้งที่ในใจอยากจะตอบอย่างหลังใจจะขาด...นั่งหลงตรงเชิด ๆ มองไอ้เตนล์ที่ไปนั่งข้างมาร์คฮยองแต่ก็ยังไม่มีการโชว์หนังสดอะไร คงเพราะคนเยอะด้วย....
“...แจ็คสันคะ...”
หมับ!
“เอ่อ นั่งด้วยดะ...”
พรืด!
“..อะไรของมึง...”
“ตรงนั้นมันเย็นเกินไปเนอะ” ชะนีนักรบเข้ามาทักทายคนที่นั่งปลายสุดของโซฟา...เอาจริงๆ แบมก็ไม่ได้จะทำอะไรหรอก ก็แค่กอดแขนไว้ แล้วลุกขึ้นมานั่งตรงท้ายโซฟาแทน เบียดแจ็คสันฮยองให้เข้าไปชิดจูเนียร์ฮยองแค่นั้นเอง...ที่มันไม่มีจะนั่งอยู่แล้วยังจะมาขอนั่งด้วย จะนั่งบนหัวผัวกุรึไง..หันไปค้อนให้ชะนีแต่พองาม ทั้งที่มือผมยังไม่ปล่อยแขนคนที่ถอนหายใจเบา ๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร...
“..แดกไหม...”
“...ป้อนสิ...” หลังจากที่ไม่ได้นั่งข้างแจ็คสันคะของนาง นางก็ไปจับกลุ่มกับเพื่อน แล้วมอง ๆ มาทางพวกผม...แต่ก็ไม่วายส่งสายตาหวายเยิ้มให้แจ็คสันฮยองและผองเพื่อน...ได้ทีที่อีกคนเอาแก้วเหล้ามาจ่อที่หน้าผม....
“มือเป็นง่อย”
“ไม่ง่อยอ่ะ...แต่มันเป็นอะไรที่อยากถูกเอาใจ” เลี่ยนมะล่า! กุก็เลี่ยนเหมือนกัน แต่ยังไงซะคำพูดต้องสัมพันธ์กับแววตาที่จ้องมองที่หน้าสามีที่รัก..คล้องแขนก็ยังไม่ปล่อย...อยากจะนั่งอ่อยอยู่อย่างนี้ตลอดไป...
“อยากถูกเตะป่ะ แล้วก็เลิกตัวติดกูซักที”
“เฮียจะไปไหน!” เฮียแจ็คดันๆ มือผมออกกอดจะลุกขึ้นล้วงกระเป๋าแล้วทำท่าจะเดินออกไป...อย่ามาเมินน้องแบมที่น่ารักนะ...ไม่งั้นน้องจะวีน..ลุกขึ้นประกบตูดเฮียทันทีคิดไว้ว่าต่อให้เฮียจะไปขี้ผมก็จะไปขี้ด้วย...
“กูจะไปทักทายเพื่อน”
“แบมไปด้วยได้ไหมน้า~” ถามแล้วเอียงคออย่างน่ารัก...เอาสิจะปฏิเสธแอคโย่ตัวแม่ได้ลงคอก็ปฏิเสธไป...ร้อยทั้งร้อยเจออย่างนี้ไม่มีใครปฏิเสธได้หรอกจะบอกให้นะนะนะ
“อย่าเสือก!”
“...............” ...ยกเว้นมันนี่แหละ...แต่คิดเหรอว่า..แบมจะไม่กล้าตาม....แต่ด้วยมารยาทที่ถูกสอนมาดีเลยทำหน้างอน ๆ ใส่แจ็คสันฮยองก่อนจะนั่งลงที่เดิม แต่ก็ควักลูกกะตาแปะหลังเฮียไปแล้วเรียบร้อย
...เดินไปหาสาว ๆ กลุ่มนั้นจริง ๆ ด้วย...
“...เอางี้แบมแบม มึงเอากล้องส่องทางไกลไหม หรือมึงจะเอากล้องอินฟาเรด..”
“ เอาแมร่งมาทุกอย่าง!” ..เริ่มจะมีโมโห...เพราะเริ่มจะเข้าไปอยู่ในวงสาว ๆ แล้ว...ส่งสายตายิ้มทักทาย...มึง!...กำมือแน่นวินาทีนี้อยากจะสวมวิญญาณสายน้ำผึ้งกระโดดเข้าไปกระชาก ตบ ตบ ตบ!....แล้ว....สายน้ำผึ้งไปเป็นใครวะกุไปรู้จักเขาได้ยังไง...
“เอาไปให้เฮียแจ็คที มือเฮียแกว่าง เดี๋ยวมันจะจับนมสาว”
“...................” รับแก้วเหล้าในมือไอ้เตนล์มาถือไว้พร้อมกับพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย....ลองจับนมสิ จะเลาะนิ้วทีละนิ้ว ๆ ทีละนิ้วโยนแมร่งลงเครื่องบดปั่นปั้นแล้วลงท่อให้พวกชะนีนั้นแดก...
“เฮียครับ แบมเอาเหล้ามาให้ รับไปสิ”
“ใครบอกว่ากูจะกินเหล้า”
“ กู! คือ แบมคิดเอง กิน ๆ เข้าไปเถอะ” แทรกกลางเข้าไปท่ามกลางสายตามวลมหาชะนีนักรบ ก่อนจะยืนอิงแอบแจ็คสัน Got3 อย่างถือสิทธิแต่เพียงผู้เดียว จับมือเฮียพร้อมกับลูบเบา ๆ ก่อนจะส่งแก้วเหล้าใส่มือให้....แล้วก็ยืนสิงตรงนั้นต่อไป...พวกสาว ๆ มองก็แล้วหันไปซุบซิบกัน แต่..แบมแบมไม่เคยแคร์ใครที่ไม่อยากแคร์...
“จะยืนอีกนานไหม”
“ก็จนกว่าเฮียจะกลับที่อ่ะ”
“แล้วถ้ากูไม่กลับล่ะ”
“ก็ยืนให้เส้นยึดอยู่ตรงนี้แหละ” เริ่มอารมณ์เสียเลยมองเฮียแจ็คด้วยสายตาดุดันน้อย ๆ แต่ก็ไม่มากมายเท่ามองพวกแม่สาวประหยัดชุดที่ยืนอยู่ข้างๆ
“แจ็คสันขา แล้วนัดเราวันนี้ล่ะคะ”
“..................” กระเด็นออกมาทันทีที่แม่สาวอกภูเขาไฟใช้ตูดกระแทกผมอย่างแรงก่อนจะเข้าไปนัวเนียคนของผม...เฮียแจ็คแค่มองยิ้มๆ ไม่สนใจผมด้วยซ้ำ...
“เฮีย กลับที่!”
“อะไรของนายยะ!!!”
“โอ๊ยย!!”
“เฮ้ย แบมเป็นอะไรรึเปล่า!!”
“....................” ..ผมเงยหน้ามองชะนีหน้าด้าน เหนียงยาน นมย้อยที่จู่ ๆ ก็ผลักผมล้มลงจนชนโต๊ะ หลังจากที่พยายามดึงแขนเฮียแจ็คกลับโต๊ะ...คนที่ถลามาหาผมไม่ใช่แจ็คสันฮยองแต่เป็นเตนล์ กับจูเนียร์ฮยอง ส่วนอีกคนยังยืนมองนิ่ง ๆ ให้ชะนีเกาะแขนอยู่...
“พอเถอะแบมกลับโต๊ะ!”
“ให้มันมาขอโทษแบมซะ”
“แบมฮยองบอกให้กลับโต๊ะ!” จูเนียร์ฮยองเริ่มเสียงดังและหัวเสีย เมื่อผมยังรั้นไม่ยอมกลับซ้ำยังยืนมองหน้าผู้หญิงคนที่ผลักผม....รู้ไหม ว่าตั้งแต่แบมแบมเกิดมา...ไม่เคยมีใครใช้ความรุนแรงด้วยเลย...ยกเว้นตอนขย่มแจ็คสันฮยองแค่นั้น...แล้วมันเป็นใคร...
“ไม่กลับ!! ให้มันมาขอโทษแบมซะ!!”
“นายเป็นบ้าอะไรยะ! มาตามวุ่นวายกับผู้ชายที่เขาไม่สนใจ...ผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิง...ผิดเพศหรือไง!”
“ขอโทษน้อง / เพื่อน กูซะ!!!”
“ อะ อะไร!” ผมหันหน้ามองจูเนียร์ฮยองกับเตนล์ที่แผดเสียงขึ้นพร้อมกัน...ผมพอจะรู้ว่าทั้งสองคนไม่พอใจเรื่องอะไร...ทั้งที่โกรธผู้หญิงคนนั้นมาก แต่น้ำตาผมกลับคลอเบ้า กับสายตาเย็นชาของคนที่แค่ยืนมองเฉย ๆ ไม่แม้แต่จะปลีกตัวออกมาจากกลุ่มผู้หญิงที่รุมล้อมตัวเองอยู่...
...อย่าอ่อนแอนะโว้ยย..นี่แบมแบมเชียวนะ...กุคือแบมแบมผู้ไม่เคยยอมแพ้ใครนะมึง!!....
“อะไรกัน”
“กลับไปนั่ง!!”
“เอ่อ..กลับเถอะ...” มาร์คฮยองกับเจบีฮยองเดินเข้ามาหาเมียตัวเอง ก่อนจะลาก ๆ แขนให้ออกแต่ฝ่ายเมียก็สะบัดแขนออกพร้อมกับตวาดให้ฝ่ายผัวกลับไปนั่งที่...แต่ดูท่าแล้วอารมณ์ของสองคนจะติดลมบนซะแล้ว...
“ไม่ขอแล้วจะทำไม เป็นผู้ชายจะทำร้ายผู้หญิงเหรอ!!”
“ถ้าไม่ขอโทษ เธอเจอดีแน่!!”
เพล้ง!!!
“ว๊ายย!!”
“ขอโทษเซ่!!!” เสียงร้องว๊ายของผู้หญิงเมื่อแก้วในมือจูเนียร์ฮยองถูกปาลงพื้น ทุกอย่างเริ่มเงียบและทุกคนเริ่มหันมาสนใจกลุ่มผม....พวกGot3 ดึงฮู๊ดและหมวกปิดหน้ากันจ้าละหวั่น....มีเพียงคนที่ยืนนิ่งอยู่ที่ไม่ทำอะไร.....ผมเริ่มจะโมโหไอ้คนไม่มีหัวใจนั่น...มันได้ผมเป็นเมียแล้วแท้ แต่กลับไม่มีสำนึกรับผิดชอบอะไรเลย...
....แบมแบมจะวีนแล้วนะ!!!......
“ขะ ขอโทษ...”
“...เธอ!....ปล่อยมือ!..”
“อะไรกัน! ฉันไม่เกี่ยว!” ผู้หญิงที่เกาะแขนแจ็คสันฮยองสะบัดมือผมออกหลังจากที่เข้าไปกระชากมือออกเพราะความโมโห....
เพล้ง!!!
“กรี๊ดดดด!!”
“...จะปล่อยหรือไม่ปล่อย...” เสียงผมเย็นเยียบพอ ๆ กับน้ำเบียร์ที่กระเด็นออกจากขวดที่ผมจับฟาดลงที่เคาท์เตอร์...ก่อนจะยกปากฉลามขึ้นมาอย่างนิ่ง ๆ ทำเอาแม่สาวไร้ยางอายนั่นกลืนน้ำลาย...
“ยะ อย่านะ!!ไปแล้ว ไปแล้ว!!”
“..................” ...ทิ้งปากฉลามลงพื้นหลังจากที่พวกแม่สาวนั่นพากันจูงมือกันเผ่นแน็บออกจากผับ....แปลกที่มีเรื่องขนาดนี้แต่ไม่มีใครเข้ามาดูแลซักคน ปกติตามผับอย่างนี้ต้องมีการ์ดคอยมาห้าม...แต่ไม่เห็นหัวใคร...มีเพียงเด็กบริกรที่เข้ามาเช็ดความเรียบร้อยแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมานอกจากเรียกคนมาเก็บขวดเก็บแก้วที่แตกอยู่แถวนั้น...
“.......................”
“......................” ...ยืนจ้องคนที่ยืนอยู่ที่เดิม....ทั้งที่เตรียมใจไว้แล้วแท้ ๆ ว่ามันต้องมีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้น เหตุการณ์ที่เขาจะมองผมเหมือนธาตุ อากาศ ไม่มีความสำคัญ ไม่ใช่คนที่จะต้องปกป้องหรือทำดีด้วย...
“ฮยอง แบมจะกลับ”
“ฮยองกลับด้วย”
“ไม่ต้องหรอก อยู่ต่อเถอะ”
“เดี๋ยวแบม!” ...ผมไม่ฟังเสียงที่รั้งไว้...อารมณ์แบบนี้มันไม่เหมาะสมกับคนอย่างแบมแบมเลย...แต่สุดท้ายก็มีภาวะทิ้งตัวแบบนี้เกิดขึ้น...อยากร้องไห้...อยากร้องไห้....
นั่งแท็กซี่จากหน้าผับเพื่อจะกลับบ้านแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจให้จอดที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง...ไม่ได้อยากมาหมอเพื่อดามหัวใจหรอก...แต่โรงพยาบาลที่นี่มีสวนหย่อมสวยมาก และก็เปิดไฟสว่างไสวอยู่ตลอดคืน....ผมมองคนที่นั่งเล่นอยู่ประปรายทั้งที่ตอนนี้ก็เกือบห้าทุ่มแล้ว...เลยตัดสินใจหย่อนตูดลงที่โต๊ะตัวนึงในสวน....
...รู้สึกแย่ชะมัด....ทุกคนช่วยแบมแบมด้วย....เจ็บหัวใจชะมัด...
“กูก็นึกว่าแมร่งจะมาขอให้หมอฉีดยาตายให้”
“เชี่ย! มาไง!” เงยหน้ามองไอ้คนพูดก็เห็นไอ้เตนล์มายืนอยู่ข้างโต๊ะ...เอาจริง ๆ คือตกใจ..กุนึกว่าผี...มายืนเท่ห์ซะกูใจหายใจคว่ำ...ยกมือขึ้นจับหน้าอกตัวเอง ก่อนจะยกนิ้วกลางให้มัน...ขวัญเอ๊ยขวัญมา..ไปเที่ยวแคนาดารีบกลับมา...
“ก็ตามรถมึงมาไง...เป็นไงมึง...ทำท่าทางซะคนอื่นเขากังวลกันไปหมด...ปกติไอ้แบมแบมมันเศร้าไม่เป็นนี่หว่า”
“ทุกคนยกเว้นไอ้ขี้เก๊กนั่นใช่ไหม”
“อย่าคิดมากโว้ย! มันไม่ใช่สไตล์มึงนะ!”
“เหรอ..แสดงว่าใช่ มันไม่สนใจกูจริง ๆ ด้วย” หัวใจห่อเหี่ยว ยิ่งกว่าพลาสติกถูกไฟเผา...มันหงิก ๆ งอ ๆ......
...~ฉีดยาให้ฉันตายไปเถอะหมออ!...นี่คือคำขอของคนไข้~….
“แล้วตกลงเป็นไง”
“ก็...เหมือน..อยาก...”
“จะร้องก็ร้อง มึงนี่นะ...ทำเหมือนไม่เคยทุกข์อะไร ทำได้ทุกอย่าง...”
“...ไม่..ร้องหรอก..ฮึก..กู ไม่อยาก ฮึก ร้อง ฮืออ!...แมร่ง! มัน ฮึก ทำกู เจ็บมาก! ฮืออ! ไอ้ แจ็คสันบ้า!!! ฮึก ฮืออ กูจะ ฮึก ไม่ร้อง ฮืออ!”
............................
...........................
Jackson Part
เพล้ง!!
“ไอ้เด็กบ้า!!!” ผมมองแก้วที่ปาสุดแรงจนกระแทกหน้าห้องน้ำ มันแตกละเอียดเพราะน้ำมือผมเอง....สภาพผมวันนี้ จิตใจผมวันนี้มันไม่เหมือนเดิม...ไม่มีสมาธิจะซ้อมร้องซ้อมเต้นจนต้องขอเมเนเจอร์กลับมาก่อน....จะเรื่องอะไรอีกล่ะ...มันเริ่มเป็นตั้งแต่วันนั้น..
สามวันก่อน
ตอนนี้ผมอยู่หน้าบ้านไอ้จูเนียร์ หลังจากวันที่เที่ยวผับวันนั้นก็ผ่านไปอาทิตย์นึงแล้ว...ตั้งแต่ไอ้เด็กแก่แดดนั่นวิ่งออกจากผับ ผมก็ไม่เห็นหัวมันอีกเลยทั้งที่มหาลัยฯ ทั้งที่คอนโด...ก็ไม่ได้หวังให้มันไปหา...แค่เหมือนไม่มีอะไรทำ...เพื่อนทุกคนมองผมเหมือนเป็นคนใจร้าย...แต่ก็ยอมรับว่าร้ายจริงๆ ใครบอกให้ตามประกบผมขนาดนั้น...อยู่ตัวคนเดียวจนชิน มีคนวุ่นวายมากแล้วมันเริ่มมีปฏิกิริยาตอบโต้ด้วยการเมินเฉย...แต่สุดท้ายมันก็โหวงเหวงเอง...
...แล้วจะมีใครรู้ไหมว่าผมโคตรบ้า..ผลุนผลันออกจากผับให้เหตุผลว่าจะกลับคอนโดเพราะรำคาญ ไม่สนุก แต่ดันขับรถตามแบมแบมไปถึงโรงพยาบาล ก่อนจะได้เห็นได้ยินมันร้องไห้ไปด้วย ด่าผมไปด้วย....สภาพแมร่ง..ไม่คิดว่ามันจะมีโมเมนท์นั้น...
“ออมม่าสวัสดีครับ”
“สวัสดีจ๊ะ เพื่อนจูเนียร์นี่นา ออมม่าจำได้หล่อ ๆ อย่างนี้ใช่เลย จูเนียร์ยังไม่กลับมาเลย..” จะกลับได้ยังไงครับก็มันยังเรียนไม่เสร็จ ผมนี่แหละที่โดดเรียนมาหลังจากที่สืบมาได้ความว่าแบมแบมมันกลับบ้านแล้ว...
“คือ...ผมมาหาแบมแบมครับ..”
“อ้าวเหรอ...อยู่หลังบ้านจ๊ะ เห็นบอกง่วงๆ จะไปนอนเปลที่หลังบ้าน..”
“งั้นผมไปนะครับ” หลังบ้านไอ้จูเนียร์ไปเป็นสวนร่มรื่นเพราะอาปามันชอบปลูกต้นไม้....มีที่นั่งไว้สำหรับพักผ่อน พวกผมเคยไปนั่งกินเหล้าแล้วหลายรอบ มีเปลเชือกสายแขวนอยู่....
....กูต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่ดั้นด้นมาหามันถึงนี่....
“.....................” เดินอ้อมไปจนกระทั่งเห็นไอ้ตัวต้นเหตุนอนนิ่งอยู่บนเปลที่แกว่งน้อย ๆ ก่อนจะเห็นมันยกตีนขึ้นถีบโต๊ะที่อยู่ข้างๆ เพื่อให้เปลแกว่งแรงขึ้น....ไม่ได้หลับ...
“แบมแบม”
“......................”
“จูเนียร์อยู่ไหม” ...กุจะไปถามหาไอ้จูเนียร์ทำไม....แต่เจ็บใจชะมัดที่ไอ้คนที่นอนเปลอยู่หันมามองผม...ไม่มีท่าทีแปลกใจหรือดีใจ...กลับมองแล้วก็หันกลับไป....มันเมินกันชัด ๆ....
“เรียน”
“งั้นเหรอ...แล้วมึงเลิกแล้วเหรอ...”
“เลิกแล้ว”
“โดดเรียนล่ะสิหน้าอย่างมึง”
“.....................” ไม่ตอบแฮะ....แถมยังนิ่งไปด้วย...มันยังยกตีนขึ้นถีบโต๊ะให้เปลมันแกว่งแรงขึ้น...แต่ไม่มีท่าทีสนใจผมเลย...อาการแมร่งหนักจริง ๆ ด้วย...หรือมันจะตัดใจจากผมแล้วจริง ๆ..
...ควรจะดีใจใช่ไหม...
“เป็นอะไร เรื่องแค่คืนนั้นมึงถอดใจแล้วเหรอ แล้วอย่างนี้จะทำให้กูยอมรับได้ยังไง” ท้าทายมันหน่อยเพราะไอ้บ้านี่มันไม่ชอบยอมแพ้ และไม่ชอบให้ใครท้าทาย....ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้รู้สึกไม่ดีอย่างนี้...
“ไม่ต้องยอมแล้วแล้ว”
“หมายความว่าไง”
“ผมจะเลิกรักเฮียแล้ว”
“......................” .....เลิกรักแล้ว....ผมนิ่งไปก่อนจะมองแผ่นหลังของคนที่นอนนิ่งบนเปล....มันพูดเรื่องจริงงั้นเหรอ....ยอมรับว่าใจหาย...แต่ฟอร์มผมมันก็เยอะเกินไป...
“งั้นเหรอก็ดีแล้วไง”
“....................”
หลังจากวันนั้นที่มันบอกว่าจะเลิกรักผม...ความรู้สึกต่างๆ ประสมปนเป หลังจากที่มันบอก ผมก็ลุกออกมาเลย มันตอบแบบไร้อารมณ์สุด ๆ จนถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่ากำลังเสียหน้า...ที่จู่ ๆ ก็โดนไอ้เด็กบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ว่าทำให้รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า....
...ผมคงไม่ได้ตกหลุมรักมันหรอกใช่ไหม แค่รู้สึกว่า...ทำไมคนอย่างแจ็คสัน หวังที่สาว ๆ หวังฟัน หวังได้...จะต้องถูกไอ้คนที่เดินตามตูดผมต้อย ๆ ตั้งแต่เด็กเมินด้วย...
“..................” ...ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา....ยังไงวันนี้ผมต้องเคลียร์กับมันให้รู้เรื่อง....ว่าเรื่องอะไรจะต้องมาเมินผมด้วย...มันต่างหากที่ผิด...
/ สวัสดีครับแบมแบมรับสาย/
.......................
.....................
“แบมแบมใครโทรมาวะ”
“พวกมึงสองคนกลับบ้านไปได้แล้ว”
“อะไรของมึง! ได้นี่หนิ พวกเรายังทำรายงานไม่เสร็จเลย! ” ไอ้ยูคกับยองแจโวยยกใหญ่ เพราะวันนี้เรามาทำรายงายกลุ่ม และมันก็เสร็จไปได้แค่ครึ่งเดียว
“เอาไว้นี่แหละ กูทำเอง พอดีกูมีธุระ”
“จริงเหรอ ธุระอะไรวะ!”
“เออ เอาไว้นี่แหละ กลับไปได้แล้ว” ดัน ๆ หลังเพื่อนรักออกจากบ้านแบบไม่ใยดี...ให้อยู่ไม่ได้...เดี๋ยวแผนผมจะไม่ประสบผลสำเร็จ...เพราะใครบางคนกำลังจะมาที่นี่ กรี๊ดดดดดดดดดดด!! เอิ่ม!...เสียงน้องข้างบ้านครับ...
“เออๆ ไม่ต้องไล่!”
“หึ ๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ....ผมขับไล่เพื่อนรักออกจากบ้านได้สำเร็จ....ยกยิ้มให้โทรศัพท์อย่างผู้มีชัย....ยกมือขึ้นเท้าสะเอวแล้วหัวเราะออกมาอย่างผู้ชนะอยู่หน้าบ้าน....ยกมือขึ้นเสยผมอย่างเท่ห์ ๆ....ก่อนจะเตะขี้หมาแห้งหน้าประตูรั้วให้กระเด็นไปกลางถนน...เด็ดยอดไม้ประดับอาปาก่อนจะบดขยี้แล้วยกขึ้นมาดม...ทำท่าหอมชื่นใจทั้งที่แมร่งเหม็นเขียวเหมือนหัวคนที่ไม่ได้สระผม...แต่ไม่เป็นไร....ทำอะไรไปตอนนี้ก็ไม่น่าเกลียดอะไรเลยสำหรับคนที่กำลังมีความสุข....
....ไม่เสียแรงจริตจก้านของกุตลอดเกือบครึ่งเดือนที่ผ่านมา...จู๊กกรู้!!!!.....แอร้ยยยยย อารมณ์ดี.....~ ตำรวจจ๋า กรุณาแบมหน่อย...แบมตัวน้อย อยากจะข้ามถนน...~
“...คอมม่อนมายบอยเฟรนนน!!!...ฮี้ ๆ กับๆๆ....ฮ่าๆๆๆๆๆ...แบมแบมจงเจริญ!!...” วิ่งเสต็ปม้าย่อง สาวน้อยร่าเริงเข้าบ้านจนออมม่ามอง...แต่นาทีนี้....ต้องรีบโทรหาไอ้เตนล์....กดโทรศัพท์ ก่อนจะ...หัวเราะอย่างบ้าครั่งอีกรอบ...
/ว่าไงมึง กูนอนกลางวันอยู่นะ/
“แผนมึง!! สำเร็จแล้ว!!!!”
Talk: 555555 ตอนนี้ใครสงสารแบมแบมก็ถือว่าพลาดละกัน....ควรจะสงสารพี่หวังนะว่าไหม คอมเมนท์ดี กำลังใจมา ต่อทันเวลา ลงให้ทุกวันเลยยยย!!!...อิ้ววววว!!...By Arin
ความคิดเห็น