คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Sec 5 / Forced to live
เหมือนถูกช่วงชิงลมหายใจ...และกำลังจะหมดลมหายใจ หลังจากตั้งสติได้ก็ใช้มือดันหน้าอกคนที่ยังกอดรอบเอว ผมอยู่...สุดท้ายอีกคนก็ยอมถอนจูบ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย...ซ้ำยังจับมือที่ดันหน้าอกตัวเองไว้แน่น...
“ ปล่อยผมครับ!”
“ จำไว้...ว่าอย่าให้ใครแตะต้องมึงอีก...”
“ ..ทำอย่างนี้ทำไม...คนที่ทำรอยที่คอผมคือเฮียใช่ไหม!” เงยหน้าถามคนที่ยังกอดผมอยู่...พยามยามขืนตัวออก...เจ็บใจจนอยากจะตั้นหน้าหล่อ ๆ นั่นให้หายแค้น...แต่มือและตัวที่ถูกล็อคไว้มันขยับลำบากเกินไป...ผมกลายเป็นไอ้ขี้แพ้กระดิกตัวก็ยังไม่ได้...
“ ทำไมถึงคิดว่าเป็นกูล่ะ”
“ ก็จากที่เฮียทำอย่างนี้ไง! มันปกติหรือไงที่เที่ยวมากอด มาจูบ ผู้ชายด้วยกัน!”
“ แล้วทำไมมันถึงไม่ปกติ”
“ ก็มันเป็นเรื่องที่ผู้ชายด้วยกันเขาไม่ทำกัน!”
“ มันมีกฎเกณฑ์ หรือกฎหมายห้าม?”
“..................” อ้าปากค้างกับคำถามที่ยียวน ทั้งที่หน้าคนถามก็ยังนิ่งสนิทเหมือนเดิม...หัวหน้าแกงค์เพการ์ เก่งแต่ใช้กำลัง แต่สมองทึบรึไง ถึงไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูด...
“ อย่ามองเหมือนกูโง่ ถ้ามึงไม่เข้าใจสิ่งที่กูคิด”
“ ปล่อยผมได้แล้วครับ ถ้าไม่ผ่านเรื่องแกงค์ ก็ไม่เป็นไร เพราะถึงผ่าน...ผมก็ขาลาออก!..”
“ เสียใจด้วย...มึงผ่านแล้ว...”
“ งั้นก็ขอลาออก” ...ในที่สุดผมก็เป็นอิสระ...เมื่ออีกคนยอมปล่อย... รีบหยิบกระเป๋าสะพายตัวเองขึ้นมา ก่อนจะเดินออกไปที่ประตู....ตั้งใจว่าจะทุบจนกว่าพวกนั้นจะเปิด ถ้าไม่เปิด... ก็คงเลิกคบกันไป...
“ ไม่อนุมัติ...”
ก๊อก ๆๆๆๆ
“ ................” รีบขยับตัวหนีเมื่อคนที่พูดเฉียดตัวผม...ไปเคาะประตู 5 ที ได้ยินเสียงกรุกกรักจากด้านนอก...ไม่พูดอะไรได้แต่กำมือแน่น พวกนั้นจะรู้ไหมว่าเฮียพวกมันทำอะไรผมบ้าง...
“ อย่าถอดแหวนนั่นเด็ดขาด...ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน..”
“..แหวน?...” รีบยกมือตัวเองขึ้นดู หลังจากที่อีกคนออกจากห้องไป...แหวนสีเงินกลมเกลี้ยง สลักชื่อแกงค์ Pegasus ตัวอักษรยาวจนรอบแหวน...เอามาใส่ไว้ตอนไหน...ทำไมถึงไม่รู้สึกตัว..ที่สำคัญคือ..
...ใส่เอามาใส่ไว้ที่นิ้วนางข้าวซ้าย!!...
“ แบมแบม! เป็นไงบ้างมึง!”
“ ไม่เป็นไร” รีบเอามือลงและกำไว้แน่น เมื่อพวกสี่ตัวนั่นเปิดประตูพร้อมกับถามเสียงดัง...จะบอกได้ยังไงว่าถูกทำอะไร...
“ ผ่านใช่ไหม พวกกูถามเฮีย แต่เฮียบอกว่ามาถามมึงเอง”
“พวกมึงล็อคประตูทำไม”
“ก็เฮียสั่งอ่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ไม่!...แต่ทีลหลังมีอะไรบอกกูก่อน” ยอมรับที่รู้สึกโกรธพวกนี้ที่มันไม่บอกอะไรเลย แต่อย่างว่ามันอาจจะเป็นธรรมเนียมของพวกมัน และพวกนี้ก็คงไม่รู้ว่าหัวหน้าแกงค์มันมันมีปัญหาเรื่องสับสนทางเพศ...
“เออ พวกกูขอโทษ ที่ไม่ได้บอกว่าจะล็อคประตู แล้วตกลงผ่านไหม”
“ อืม!”
“เย้!! พวกกูว่าแล้ว ว่ามึงต้องผ่าน..อย่างนี้ต้องฉลองไหนแหวนล่ะ!”
“ แหวนอะไร!”
“แหวนเหมือนพวกกูไง!”
“ คือ...” ยิ่งกำมือแน่นเข้าไปใหญ่ ผมไม่ได้สังเกตว่าพวกนี้ใส่แหวนแบบเดียวกันทุกคน...แต่...ใส่นิ้วอื่นที่ไม่ใช่นิ้วนางข้างซ้าย...พวกมันสี่คนหันหน้ามองกัน ก่อนจะมองหน้าผมพร้อม ๆ กัน..
“ ถ้าไม่มีแหวนมันก็ไม่ใช่เด็กเพการ์นะโว้ย! “
“มี แต่..”
“ ไหนล่ะ!”
“ พวกมึง...ถ้ากูจะถอดมันจะเป็นไรไหม..”
“ เป็นสิ นี่คิอสัญลักษณ์ของเด็กเพการ์นะมึง ไปไหนมาไหนใครก็รู้! โดนตีก็เพราะแหวน รอดก็เพราะแหวน...ดาบสองคม..แต่มีไว้อ่ะ อุ่นใจสุด เพราะไม่มีใครกล้ายุ่ง..ไหนล่ะ”
“ ข้างซ้ายเหรอ ใส่นิ้วกลางเหมือนกูดิมาดูดิ๊!”
“ มะ ไม่!”
“แท่น แท้นนน!.......เชี่ย....แล้ว..........”
“.....................” เงียบกันหมดเลย หลังจากไอ้ยูคยอมดึงมือซ้ายผมไป ก่อนจะชูขึ้นเพื่อจะดูแหวน...ผมรีบชักมือกลับ ก่อนจะทำท่าจะถอดแหวนนั่นออก แต่ได้ยองแจจับมือผมไว้ก่อน...
“ เฮียแจ็คสันใส่ให้ หรือมึงใส่เอง”
“ กูจะใส่บ้าอะไรล่ะ! ไอ้บ้านั่นแหละใส่ให้ ไม่เอาแล้ว ก้ง แกงค์ก็ไม่อยากอยู่!”
“ ห้ามถอด! ใส่ไว้เหอะ ไม่เป็นไร...” ถึงพวกมันจะบอกให้ใส่ไว้ แต่ก็เห็นสีหน้างง ๆ ที่มองกัน เหมือนสงสัยเรื่องแหวนแล้วก็นิ้วที่ผมใส่...
“ ทำไม มันมีความหมายอะไร พวกมึงทำหน้างง ๆ บอกกูมา!”
“ เปล่า”
“ ไอ้ยูคยอม! ถ้าพวกมึงไม่บอก กูถอดปาหัวหมาแน่!”
“เออ ๆ บอกแล้ว! แต่ห้ามถอดนะ ถ้ามึงถอด เฮียไม่เล่นมึงหรอก พวกกูอ่ะดิตาย...”
“ เกี่ยวอะไร”
“ ก็ตอนเฮียเดินออกไป บอกพวกกูว่า...ห้ามมึงถอดแหวน...ไม่งั้นเฮียเอาพวกกูตายแน่!”
“ แล้วความหมาย?”
“ คนที่ใส่แหวนแกงค์นิ้วนางซ้าย หมายความว่าเป็นคนสำคัญของพวกรุ่นใหญ่..ถ้าให้พูดกันตรง ๆ ก็คือ...เป็นแฟนหรือคนรักของรุ่นใหญ่คนใดคนนึงในแกงค์...นอกจากจะไม่มีใครกล้าจีบแล้วเพราะถ้าทำหมายถึงประกาศสงครามกับแกงค์เพการ์...ยังหมายถึงว่าพวกในแกงค์ต้องให้เกียรติเสมือนให้เกียรติรุ่นใหญ่”
“ กูจะลาออกจากแกงค์!”
“ เดี๋ยว! แบมแบม มึงจะไปไหน!”
ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้อง...เป้าหมายคือ...ชั้นหนึ่งของตึกช่าง ที่เป็นช็อปปฏิบัติการช่างยนต์...แต่ห้องเรียนอยู่ชั้นสี่...ผมว่าตอนนี้ก็คงอยู่กันที่นั่น ถ้าไม่เห็นก็จะบีบคอพวกนี้ถาม...
“พวกแกงค์เพการ์รุ่นใหญ่อยู่ไหมครับ!”
“มีอะไรน้อง!”
“ ผมแค่ถามว่าอยู่ไหม!”
“ ก็ อยู่ ข้างใน”
“ เฮ้ย แบมแบมใจเย็น ๆ โว้ย แมร่งวิ่งเร็วชิบ!” ไม่ฟังพวกที่วิ่งไล่หลัง หลังจากที่รุ่นพี่ถูกผมตวาดใส่เพราะโมโหก็ทำหน้างง ๆ ก่อนจะชี้มือให้รู้ว่าพวกนั้นอยู่ไหน...
เดินดุ่มๆ เข้ามาในช็อปช่างยนต์ ที่ตอนนี้พวกเด็กช่างยนต์อยู่กันเต็มไปหมด ถ้าเป็นเวลาปกติผมก็คงจะลังเล หวาด ๆ กับสายตาที่จ้องเอาผมแทบทะลุตอนนี้ ไหนจะพวกสี่ตัวที่วิ่งตามมานั่นอีก...แต่ตอนนี้กำลังโมโห และคนที่ผมกำลังจะไปหาก็คือ หัวหน้าแกงค์เพการ์ ที่ทำอะไรเกินไป..ตั้งใจล้อผมเล่นงั้นเหรอ...เห็นผมเป็นตัวตลกสินะ...มือกำแน่นจนสัมผัสได้ถึงความเย็นของแหวน...ที่ถอดออกมาจากนิ้วนางแล้วกำไว้แน่นตั้งแต่ออกจากห้องล็อคเกอร์...
ครืดด!!
“ ไอ้แบมแบม ใจยะ!...มะ...ไม่...ทัน...แล้ว...”
“...................” ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ผมกระชากประตูเลื่อนที่หน้าห้องเขียนว่า ห้องประชุมแผนกช่างยนต์ออกเสียงดัง จนเพการ์รุ่นใหญ่ที่อยู่ในนั้นชะงักกิจกรรมยามว่างที่ทำอยู่แล้วพร้อมใจกันหันมามองผม...นอกจากพวกเพการ์ ก็มีเด็กพาณิชย์นั่งอยู่หลายคน..ถ้าให้เดาก็คงจะบรรดาแฟน กิ๊ก เด็กพวกรุ่นใหญ่นั่นแหละ...แต่ตอนนี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สายตาส่ายหาเป้าหมาย แล้วก็เจอคนที่พึ่งจากกัน กำลังยืนกอดอกพิงกำแพง...จ้องผมอยู่เหมือนกัน...
“ เฮีย ๆ หวัดดีครับบ!!”
“...เออ ดี...แต่อะไรของพวกมึง จะมาก็มาเงียบๆ ไม่ได้รึไง ทำไมต้องเปิดประตูเสียงดังจนชาวบ้านเขาตกใจกันขนาดนี้!”
“ คือ..แบมแบมเดี๋ยววว...”
“ ......................” ปล่อยกระเป๋าสะพายที่ไอ้หมากหอมดึงไว้ให้มันถือสมใจ... ก่อนจะพาตัวเองเดินดุ่มๆ เข้าไปหาผู้นำแกงค์เพการ์ที่เลิกคิ้วให้ผม แต่ก็ยังทำหน้านิ่งๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร...ทุกคนก็จ้องตามผมเหมือนตัวเองเป็นไฟฟอลโล่...
“ แบมแบมค๊าบบ ออกไปเถอะเพื่อน กูยังไม่อยากตายยย”
“ ปล่อย”
“...................” ที่พวกมันยอมปล่อยแล้วถอยไปยืนลุ้นอยู่ข้าง ๆ ไม่ใช่เพราะผม....แต่เพราะเป้าหมายของผมยกมือขึ้นห้ามให้พวกมันปล่อยผม...ก่อนจะหันมาจ้องผมเหมือนเดิม...
“ ผมจะลาออกจากแกงค์ คนที่อนุมัติคือเฮีย คนที่ให้ผมออกได้ก็คือเฮียแล้วใช่ไหม”
“ ใช่”
“ งั้นผมจะลาออก แล้วก็คืนแหวนนี่ด้วย...ผมไม่ใช่ตัวตลก..อย่ามาทำอย่างนี้!..”
“ ใครบอกให้มึงถอดแหวน”
“ ผมถอดเอง...ไม่ต้องรอให้ใครสั่ง...คิดเองได้..” อีกฝ่ายนิ่ง...ผมก็นิ่ง...อีกฝ่ายจ้อง ผมก็จ้อง...คนเหมือนกัน...ไม่จำเป็นต้องกลัวตายอะไรขนาดต้องหงอ...ขึ้นชื่อว่าไม่ผิด...ก็ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไร...
“ ใส่ซะ ใส่นิ้วเดิมด้วย”
“ ไม่ใส่ เอาไป!”
“.....................” เงียบเหมือนป่าช้า สายตาจับจ้องอยู่จุดเดียว ถ้าให้เดาเพื่อนผมก็คงกัดเล็บตัวเองลุ้นอยู่...ตอนนี้ไม่มีความกลัวซักนิด จะทำอะไรก็ทำ...อีกคนก้มมองแหวนที่ผมยัดใส่มือหนาไว้...
“ จะใส่เองไหม”
“ ขอตัวครับ”
“ งั้นกูใส่ให้!”
“ ไอ้เฮียบ้า!! ปล่อย นี่มันเจ็บ!”
หมับ!
“ ปล่อย!” ท่าราวคิ๊กของผมเป็นหมันเมื่ออีกคนเบี่ยงตัวหลบปลายเท้าที่ผมปล่อยออกไป มือหนานั่นคว้าแขนผมไว้ ก่อนจะกอดจะรั้งเข้าไปกอดไว้ทั้งตัว...ล็อคแน่นจนผมขยับไม่ได้...
“ปิดประตู”
“ คะ ครับเฮีย” ผมหันไปตาเขียวใส่ไอ้หมากหอมที่รับคำสั่งไปปิดประตูที่ผมเปิดอ้าไว้...
“ จะเอายังไง! “
“ เปล่าก็แค่จะใส่แหวนให้” เสียงทุ้มตอบนิ่ง ๆ หลังจากที่ผมถามออกไป ทั้งที่ตัวผมยังถูกล็อคกอดไว้แน่น...แผ่นหลังกว้างพิงผนังห้องตัวผมก็แนบตัวกับร่างหนานั่น...
“ ใส่ได้ก็ถอดได้!”
“ ถ้ามึงถอด ก็เตรียมตัวเก็บศพเพื่อนมึงได้เลย”
“ มันจะเกินไปไหม!...” ผมพูดนิ่ง ๆ สายตาจับจ้องอยู่กับประตูที่ถูกเลื่อนปิด...ผมสังเกตว่ารุ่นใหญ่เริ่มจะหมดความสนใจ ทำกิจกรรมของตัวเองต่อเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา กับเพื่อนผมยังลุ้นและจ้องตาไม่กระพริบ
“......................”
ปั๊ก!
“เหยดดดดด!! ตายสถานเดียว อึก ฮืออ แบมแบม!”
“.......................” ไอ้ยูคยอมคุกเข่ายื่นมือออกมาข้างหน้า ก่อนจะคร่ำครวญอะไรของพวกมัน พวกรุ่นใหญ่หันมามองที่หัวหน้าแกงค์ตัวเอง เพราะตอนนี้มุมปากเรียวมีเลือดไหลซิบออกมา สาเหตุก็เกิดจากหมัดผมที่ปล่อยใส่ไปแบบไม่ออมแรง..ซัดเข้ามุมปากพอดิบพอดี...ก่อนจะดีดตัวออกมาจากอ้อมกอด...
“หมดเวลาเล่นแล้วแบมแบม”
“ทำไม!” รุ่นใหญ่ที่เหลือส่ายหน้าก่อนจะหันไปสนใจกิจกรรมของตัวเองต่อ....เพื่อนผมก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้...เอาเลยสิจะทำอะไรก็ทำ ผมก็โมโหจนไม่กลัวอะไรแล้ว...เชิดหน้าจ้องตากับไอ้คนหน้าเดียวที่ขยับตัวเข้ามาหาผมมากขึ้น...
“มานี่!”
“...นี่มันเจ็บ!! ไอ้เลว!!..อยากให้ผมบอกไหมว่าหัวหน้าแกงค์เพการ์ทำอะไรบ้าง...”..แต่ทุกคนก็ต้องหันกลับมามองอีกครั้งเพราะเสียงผมด่าหัวหน้าแกงค์ตัวเอง ...มือผมถูกมือหนานั่นยกขึ้นมาก่อนจะยัดแหวนลงที่นิ้วนางข้างซ้ายของผมอีกครั้ง... บางคนถึงกับทำหน้าเหมือนพึ่งถึงบางอ้อ...ว่าหัวหน้าตัวเองทำอะไร....
“ เรื่องที่กูจูบมึงน่ะเหรอ...บอกพวกมันไปสิ! “
“ เฮีย!”
“ เชี่ยแจ็คสันแมร่ง ตัดหน้ากู...อยากจะประกาศก็ไม่บอก..”
“ อะไรไอ้หื่น หยุดเห่าได้แล้ว...แล้วพวกมึงอ่ะ รีบพาเพื่อนมึงออกไป ก่อนหัวหน้าแกงค์พวกมึงกูจะปล้ำมัน” เฮียนัมหันไปบอกเพื่อนผมที่ยืนอยู่ หลังจากที่ด่าเฮียออกัสที่พูดแบบง้องแง้งว่าเพื่อนชิงตัดหน้าอะไรไป...คงจะไม่ใช่เรื่องบ้า ๆ พวกนี้หรอกนะ...
“...จำไว้...ถ้าถอด เก็บศพเพื่อนมึงได้...”
ฉับ! จึก!
“ กูบอกไว้ไงว่าถ้าถอด เตรียมเก็บศพ..” รีบชะงักมือตัวเองที่กำลังจะรูดแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายออก หลังจากที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ทันทีที่มือแตะแหวน มีดเล่มเล็กที่วางอยู่บนถุงแอปเปิ้ล วิ่งฉิวไปเฉียดหัวไอ้หมากหอมปักที่ฟิวเจอร์บอร์ดข่าวสาร...ไอ้คนที่ถูกมีดเฉียดหัวถึงกับเข่าอ่อน...
“...เฮ้ย พวกมึง พา อาซ้อ ออกไปเด้..ถ้ายังไม่อยากตาย”
“ ไปครับ อาซ้อ.. เอ้ย !แบมแบม เร็วมึง กูยังไม่มีเมียอีกคนเลย..” หันมองคนที่ทำเรื่องทั้งหมด ใส่ความรู้สึกโกรธและเกลียดผ่านทางสายตาทั้งหมด...ก่อนจะรีบเดินออกจากตรงนั้น...ไม่สนใจแม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง...
ก้าวขึ้นรถลุงจันทร์แบบอารมณ์เสียสุด ๆ แต่พอเห็นคนที่นั่งมาด้วยก็ยิ้มออก...คุณย่ามารับผมด้วย ก่อนจะพาไปเดินห้าง...คุณย่าบอกว่าคุณพ่อกับแม่พิมพ์เที่ยวต่ออีก...คุณย่าเหงาเลยออกมารับผมด้วย....ค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย...
“ แหวนสวยจังลูก แฟนให้ล่ะสิ”
“ ไม่ใช่ซักหน่อย”
“ ไม่ต้องอาย ย่าไม่ว่าหรอก หนุ่มสาวสมัยนี้ก็เป็นอย่างนี้แหละ แค่ตั้งใจเรียน รู้หน้าที่ตัวเองแค่นั้น”
“ ครับ ย่า “ ผมควรให้ย่าเข้าใจไปอย่างนั้นดีไหม กะว่าจะถอดก่อนถึงบ้าน แต่คงไม่ทันแล้ว...คุณย่าเห็นจนได้ แถมมือผมยังแดงเถือกเพราะรอยบีบของมือไอ้บ้านั่น...
“ เสื้อตัวนี้เหมาะกับแบมแบมไหมลูก”
“ ก็...สวยครับ...แต่...” เสื้อโปโลสีน้ำเงินน้ำทะเล ที่คุณย่าทักในร้านขายเสื้อผ้าในห้างทำให้ผมต้องรีบพลิกป้ายราคาดู แล้วจูงมือคุณย่าออกมา มันแพงเกินไป...
“ แล้วแบมไม่ชอบเหรอ ย่าจะซื้อให้”
“ ไม่เอาหรอกครับ เสื้อผ้าแบมมีเยอะแยะ”
“ แต่ที่มีอยู่ไม่มีของย่าเลย แม่หนูเอานี่ไปใส่ถุงมาเลย แบมแบมใส่ไซส์นี้น่าจะได้..” ดูเหมือนว่าคุณย่าจะมัดมือชกผม เสื้ออะไรราคาเป็นหมื่น ผมจะกล้าใส่ไหม...แต่คงไม่ทันแล้วเพราะคนขายเลือกไซส์และขนาดเดียวกับหุ่นไปใส่ถุง พร้อมกับรับบัตรจากคุณย่าไปทำการรูด...
..เดินจับมือคุณย่าดูของนั่นนี่กันไปเรื่อย ๆ และผมก็ได้ของเพิ่มขึ้นอีก ปฏิเสธไปมาก็จะถูกงอนอีก...ก็เลยต้องยอมรับ...
“ สวัสดีครับ คุณ
“ ครับ” ผมกับย่าหันมองคนที่วิ่งตามมาแบบงง ๆ ผมจำได้ว่าผู้ชายคนนี้อยู่ในร้านขายเครื่องประดับที่เดินผ่านมา...เจ้าตัวยิ้มก่อนจะยื่นบางอย่างมาตรงหน้าผม...
....กล่องของขวัญใบเล็ก ๆ...
“ อะไรครับ ผมกับย่าไม่ได้สั่งซื้อ”
“ มีคนฝากมาให้ครับ”
“ ให้ผมเหรอครับ” ...ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง...ผู้ชายตรงหน้าพยักหน้าหงึกหงัก...ยื่นมือออกไปรับอย่างไม่ค่อยแน่ใจ...พยายามมองหาคนที่จะรู้จัก แต่ก็ไม่เห็นใคร...
“ใช่ครับ คนฝากบอกว่าให้คนชื่อ แบมแบมครับ”
“ สาวไหนสนใจอีกเนี่ย”
“ คงไม่หรอกครับคุณย่า กลับเถอะครับ เดี่ยววันนี้แบมเจียวไข่ให้คุณย่าทาน”
“ จริงรึเปล่า ทำเป็นด้วยเหรอเรา”
ผมกับคุณย่าออกจากห้องพร้อมถุงของที่ส่วนมากเป็นของผม...มีผ้าพันคอของคุณย่าที่ผมไปแอบซื้อให้ ราคาไม่แพงเท่าที่คุณย่าซื้อให้ผม แต่ท่านก็พันตั้งแต่อยู่ในห้างเลย...มาถึงบ้านก็ขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...แล้วหยิบกล่องของขวัญขึ้นมาพิจารณาแล้วจัดการแกะถึงได้เห็นบางอย่าง...
...กล่องแหวน...
“ ..อะไรกันอีกล่ะเนี่ย!!..” เห็นของในกล่องแล้วอยากจะลาออกจากที่นั่นให้รู้แล้วรู้รอด ... พวกบ้านั้นกำลังเล่นเกมส์อะไรกันอยู่...หยิบแหวนสีเงิน...เหมือนกับอันที่ผมถอดไว้บนหัวเตียงไม่มีผิดไม่มีตัวอักษรรอบแหวน... แต่เป็นแหวนมีหัว...หัวแหวนเป็นรูปสัตว์ชนิดนึงที่ดูออกแล้วแทบอยากจะปาทิ้งให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
..หัวแหวนเป็นรูปม้า...มีเขาแหลม...หรือที่เรียกว่า..ยูนิคอน...
..ใครก็ได้ช่วยคิดที ว่าผมจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป นอกจากการลาออกจากที่นั่น...
ติ้ง!
คว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหมอน เห็นเก่า ๆ อย่างนี้ ช่วงนี้ไลน์ดังบ่อย จนบางครั้งต้องปิดการแจ้งเตือน คงไม่มีใคร ก็ไอ้พวกนั้นแหละ นั่งใกล้ๆ กันแท้ ๆ ไม่คุยกัน ส่งไลน์คุยกันในกลุ่มที่ตั้งไว้
...แต่พอเจอแชทที่เข้ามา ก็ต้องขมวดคิ้ว แล้วเพ่งสายตามองชื่อ และรูปเจ้าของไลน์ที่ทักมา แต่ไม่ได้เป็นเพื่อนผม...รู้คุ้น ๆ ถึงจะไม่หล่อเท่าตัวจริง ๆ แต่ผมก็จำได้ว่าเป็นใคร...แต่ประเด็นมันอยู่ตรงข้อความแชท...
God Pegar : ถ้าถอดแหวนนอกจากจะเตรียมเก็บศพเพื่อนมึง...ยังเตรียมตัวเป็นอาซ้อเต็มตัวได้เลย...
Tlak: สกรีมฟิค #Ficbloodsch Twitter: @Namtal1a
ความคิดเห็น