คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ma Boy
หนาวจัง...ใครเปิดแอร์ซะแรงเลยฟระ...กระชับผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวเอง แต่ทำไมผ้าห่มมันหนัก ๆ แต่ก็อุ่นดี...ดีกว่าจะนอนแข็งตายอยู่อย่างนี้...แบมแบมยังเด็ก ตัวเล็กตัวน้อย น่ารักกะจ้อยร่อย...ยังไม่มีแฟน แท่น แท๊น แทน...ซาวด์โดราเอมอนมา..
“อยู่กับกู...มึงจะโวยวายทำเชี่ยอะไร!...เออ...”
“ อือ จะ นอน..” ใครมาส่งเสียงอะไรแถวนี้ ยกมือขึ้นปัดหูตัวเอง ก่อนจะเอาหัวมุดหมอน...เสียงเงียบลงไปแล้ว...นอนต่อดีกว่า...พักผ่อนเยอะ ๆ ร่างกายจะได้แข็ง แข็ง แรง แรง...
“จะนอนอีกนานไหม นอนทับแขนกูจะง่อยจะแดกละมึง”
“......อืม....” ใคร ๆ มาหยาบคายใส่น้องแบมแบมแต่เช้า....ค่อย ๆ กระพริบตา....ก่อนจะลืมขึ้น.....ที่นี่ที่ไหน...ส่วนไหนของบ้านกูกันนะ...แต่ทำไมมันมืด ๆ คลึ้ม ๆ....
“ตื่นแล้วก็ขยับ!”
“เฮ้ย!!~ โอ๊ยยย!!!”
“สมน้ำหน้า ไม่เจียม…เจ็บมากไหมเมีย...”
“.................” ...อิผัวเชี่ย!!!...
……………………
……………………
สรุปว่าเมื่อคืนก็นอนคอนโดแจ็คสันฮยอง...และก็หลับไปเป็นตายอีกรอบ...ตื่นขึ้นมาก็เห็นแค่ห้องเปล่า ๆ แล้วก็โน้ตติดหัวเตียง...โน๊ตที่แบมแบมเห็นแล้วน้ำตาจะไหล...ไม่ใช่ว่ากุซึ้งนะ...
...ตื่นแล้วก็กลับบ้านไป...ยาทาตูดอยู่ในกระเป๋ากางเกงมึง....
“.....................” มึงช่างห่วงใยกูจริงๆ แต่จะอยู่ไปก็เสียเวลาเปล่า ๆ ปรี้ ๆ เห็นอย่างนี้แบมแบมก็มีจิตสำนึก เพราะออมม่ากับอาปาต้องเป็นห่วงแน่ ๆ กลับไปซบอกออมม่าดีกว่า...แต่กูต้องทายาที่ตูดก่อนใช่ไหม....เพราะคุณผัวหมาด ๆ อุตส่าห์หามาให้...แค่ไม่ใช่ยาหม่องแบมแบมก็ปลื้มแล้วล่ะ...
บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่ตอนนี้มันตัวเบา ๆ ลงจากรถเมลล์เดินเข้าบ้านแบบตัวลอย ๆ ถามว่ายังเจ็บอยู่ไหม...ตอบเลยว่ามากก...ใครว่าโดนแล้วจะขรี้คล่อง...บอกเลยว่าแบมแบมจะไม่ขรี้ไปอีกเป็นเดือน...
“ออมม่า แบมกลับมาแล้ว”
“ไปไหนมาลูก เห็นจินยองบอกว่าไปทำรายงานบ้านเพื่อน ปกติแบมต้องโทรบบอกออมม่านี่นา”
“เอ่อ...พอดีรายงานเยอะครับ...ออมม่าแบมแบมขอโทษน้า” เดินโซเซเข้าไปกอดออมม่าที่เดินออกมาก็ทำหน้าดุใส่...กอดออมม่าแล้วรู้สึกดีชะมัด หรือว่านี่จะเป็นอาการของคนมีผัวแบบสมบูรณ์แล้ว...รู้สึกใจหาย...
“แบมแบมตัวร้อน...ไม่สบายใช่ไหม”
“เหรอครับ แบมแบมแค่ง่วงนอนอ่ะ” ออมม่าผลักผมให้ออกจากอ้อมกอดพร้อมกับยกมือทาบที่หน้าผาก...รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนกัน...ง่วงนอนจังเลย...การมีผัวครั้งแรกนี่มันก็ลำบากเหมือนกันนะ...
“งั้นไปนอนเลย เดี๋ยวออมม่าจะเอาข้าวกับยาไปให้กิน...”
“ค๊าบบ รักออมม่าอ่ะ”
“ออมม่าก็รักแบม ไป ๆ ไปพักผ่อน”
“...................” หอมแก้มออมม่าไปทีนึง ก่อนจะพยายามทรงตัว เดินให้ปกติที่สุด เพราะรู้สึกว่ารูตรูดกำลังระบม หรือกุทายาแรงไปวะ....อืมมม..เหนื่อยยย...ง่วงง....เจ็บเนื้อเจ็บตัวไปหมด....
ตื้อ ตื๊ดดด ตือออ
ปั๊ก!
“อืมมม!” จัดการสังหารโทรศัพท์มือถือที่ดังรบกวนอยู่ข้างหู...ด้วยการตบลงไปกับที่นอนแรง ๆ ตามด้วยหมอน...ถึงไม่มีแรงขยับร่างกายเท่าไหร่แต่เรื่องทำอะไร โดยไร้เหตุผลขอให้บอกแบม...ซักพักมันก็เงียบ...แล้วแบมแบมที่น่ารักก็นอนต่อ...
หลังจากนอนทะลุวันทะลุคืน ตอนเช้าผมก็ต้องทำตัวเป็นนักศึกษาที่ดี ตื่นขึ้นมา...ทั้งที่ออมม่าห้ามปรามแบมก็ยังจะไปเพราะ....จูเนียร์ฮยองบอกว่า...Got3 จะต้องเข้าสอบวันนี้...
...พูดง่าย ๆ ว่าแบมแบมต้องตามไปคุมผัว....
“โย่ ว่างายย แบมทู...”
“โย่วว เตนนนนน”
“ได้ข่าวว่าไม่สบาย หน้ายังซีด ๆ อยู่เลยมึงรีบมาทำไม ถ้ามึงตายไปมันลำบากกูกับเพื่อนต้องไปงานศพนะ มึงว่าไหม”
“อย่ามา..ดีใจล่ะสิ วันนี้ผัวมึงมาสอบหนิ”
“แล้วผัวมึงล่ะ”
“..ต้องมาสิ ไม่งั้นกูไม่แบกสังขารมาแต่เช้าหรอก..” ...ชัดเจน ทั้งที่มีเรียนตอนบ่าย ทุก ๆ อย่างในชีวิตแบมแบมตอนนี้แพ้คำว่า แจ็คสัน หวัง ไอ้เตนล์ทำหน้าปลาบปลื้มใส่ผม...เลยยกยิ้มเท่ห์ ๆ ให้มัน..เป็นไงกุเริ่มจะวินละ...
“ว่าแต่ได้กันรึยัง”
“ได้แล้ว”
“...พูดเป็นเล่น...อย่างมึงจะมีปัญญาอะไรไปทำอย่างนั้น...”
“..กูพูดจริง..” ...เชี่ยเตนล์ดูถูกผมอย่างขั้นสุด คำถามว่าได้กันรึยัง มันถามเหมือนกินข้าวรึยัง ผมเลยตอบชิว ๆ ว่าได้แล้ว เหมือนกับตอบว่า..กินข้าวแล้ว..เอิบบ!...แบมไม่ควรเปรียบเทียบให้ทุกคนงงสินะ...แต่!!...ทำไมจะไม่มีปัญญามึงรู้จักเพื่อนมึงน้อยไปแล้ว...แต่ก็ช่างเถอะ ยักไหล่ชิว ๆ ทำสวย...เชื่อไม่เชื่อแต่ยังไงกุก็ได้มันเป็นผัวแล้ว...เราได้ซึ่งกันและกันแล้วโว้ยย!...
“เมื่อไหร่ ได้ยังไง ทำอีท่าไหนถึงได้”
“เมื่อวันเสาร์ ได้ยังไง..ไปหาที่ห้อง ส่วนทำอีท่าไหน...กูจำไมได้เพราะแมร่งหลายท่า...ไม่บอกหนิว่าอยากรู้จะได้อัดวีดิโอไว้ให้ดู..” ถ้าเป็นไปได้แบมแบมอยากจะอัพลงท่อแล้วแชร์แมร่งให้ว่อนไปเลย...
“..มันมั่นมาก เพื่อนกู...นับถือๆ..เจ็บไหมวะ”
“อย่าถามว่าเจ็บไหม...ถามกูว่าตายไหมดีกว่า ห่า แมร่ง! ตอนนี้กูยังไม่กล้าขี้เลย” กะจะให้มันระเหยออกตามรูขุมขน...เพราะอาการตูดฉีกนั่นยังมีอยู่ไม่จางหาย...มิวางวายชีพสิ้นดิ้นพรวดพลาด...กลอนบ้าไรวะ!...
“แสดงว่าได้จริง เพื่อนกูแมร่งเจ๋ง มิเสียแรงยุ”
“ว่าแต่มึงเถอะ มีเรียนเช้าอ่อ..”
“เปล่า...กูก็มาจุดประสงค์เดียวกับมึง มีเรียนบ่ายเหมือนกัน...แต่ผัวกูมาเช้าเลยต้องมาเช้า..”
“.................” ..เบะปาก แทบอยากจะขากเสลดใส่....ที่แท้แมร่งก็มาคุมผัวเหมือนกัน...แต่ก็ดีจะได้มีเพื่อน...ว่าแล้วโทรหาสองเพื่อนยากให้รีบมาดีกว่าเผื่อจะได้ไปหาไรกินกันหลังจากที่ส่งผัวเข้าสอบ...ควักโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดของแบมน้อยออกมา..แต่มันก็ยังเก่ากว่าคนอื่นประมาณสามช่วงตัว...ช่างปะไร ใครแคร์...เรื่องความมั่นมันฝังซิริบัมมาตั้งแต่ผมวิ่งเข้ารังไข่แล้ว...
2 สายไม่ได้รับ
“ เบอร์ใครวะ” ... บ่นกับตัวเองเมื่อกดดู... จำได้ว่าไม่ได้เปิดโทรศํพท์ดูตั้งแต่เมื่อวาน....เบอร์แปลกสองสายค้างอยู่บนมือถือ...ปกติก็ติดโทรศัพท์อยู่นะ...แต่เมื่อวานมันไม่มีอารมณ์ทำอย่างนั้น...โทรกลับดีกว่า...เผื่อจะเป็นเบอร์คุณตันโทรมาจากเปอร์เช่ถึงเกาหลี...
/...ว่าไง..../
“ ฮัลโหล เบอร์ใครครับ” ...เสียงทุ้ม ๆ คุ้น ๆ แต่ก็จำไม่ได้...เอ๊ะ เสียงใครนะ...ใครกันนะ....เอียงคอทำหน้าสงสัยอย่างน่ารัก...จนเตนล์เพื่อนรักทำหน้าเบื่อ ๆ ...ทำไมกันนะ ...แบมแบ้วมันผิดตรงไหน...
/...กูเอง....../
“กูไหน...มึงคือใคร..จะลองดีกับกูเหรอ!” ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาขึ้น มึงกู กับผมยกเว้นเพื่อนรัก...ไอ้นี่มันโรคจิตแน่ ๆ ...มึงรู้ไหมว่านี่เบอร์ใคร.!!
...แต่ว่า...มันก็มีอยู่นะ...แต่ว่า...มันจะใช่...เหรอ....
/....กู...คือ...คนที่นอนให้มึงขย่มบนเตียงวันนั้นไง ไอ้สมองกลวง!!.../
“..ชัดเลย....” ...ชัดจริง ๆ ด้วย ใช่เลย....พอได้ยินอย่างนี้หัวใจดวงน้อย ๆ ของแบมแบมก็เต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง...ปากยิ้มกว้างจนแทบจะเขมือบโต๊ะที่นั่งเข้าไปได้....มือเริ่มแงะแซะซอกไม้อย่างเขินอาย....ตัวเริ่มบิดไปมา...บร้าจัง!...เขินเป็นบร้าเลย!..
/…มีอะไรไหม!../
“ มะ มะ ไม่มี ครับ...เฮียมายัง ผมรออยู่..” …รีบมานะจ๊ะ เมียรักรออยู่....
/ รอทำไม ใครให้มึงรอ /
“..กู! เอ่อ แบมมารอเองครับ...รีบมานะ แบมจะรอ...แล้วอย่าเมินแบมนะ..ไม่งั้น!..”
/ ไอ้สติแตก!/
“......................” ...หึๆๆ...วางสายไปแล้ว...นี่ใช่ไหมเบอร์โทรแจ็คสัน Got3 ทำสีหน้าหมายมั่น....ลองเมินกูสิ....มึงจะรู้ว่าเมียหมาด ๆ คนนี้น่ากลัวว่าที่คิดนะเฟร้ย!!..ถ้าเมินกูจะเอาสัมพันธ์พวกนี้แต่งฟิคลงอินเตอร์เน็ตแมร่งเลย...หรือไม่ก็ส่งอักษรย่อ ไอดอลหน้าใหม่ จ มีเดทกับ ผู้ชายน่ารัก...อักษรย่อ บ ได้กันแล้วเรียบร้อย...เรียบเรียงถ้อยคำไปให้สำนักเสือกดิสแพทสืบกันให้ขาเสียกันไปข้าง...
กรี๊ดดดด!!!
“.....................” นั่งได้ซักพักก็ไอ้ยินเสียงกรีดร้องขึ้น...อุแหม่ เสียงดีขนาดนี้ไปยืนแทนที่พี่ตำรวจราจรไป...หันซ้ายขวาก็เจอเป้าหมาย...ผมกับไอ้เตนล์หันหน้ามองกัน เมื่อตอนนี้สมาชิก Got3 โดนชะนีรุมถ่ายรูปอยู่ ยิ้มแย้มโบกมือกันอย่างอัธยาศัยดี....ปล่อยไปก่อน...ให้มันเช็คเรทติ้งกันไปก่อน...แต่ก็อยากจะบอกพวกกรี๊ด ๆ นั่นเหมือนกันว่า...อย่ามโน...
“เอาไงวะ เราจะเดินตามเลยไหม”
“ตามสิวะ อย่าปล่อยให้คลาดสายตา กูมาเช้าเพื่อสิ่งนี้นะมึง...การตื่นเช้าก็เหมือนการเดินบนเส้นทางหิมะที่เหน็บหนาวเลยนะมึง..” เปรียบเทียบอะไรวะ กุไม่เข้าใจ...
“ไปก็ไป”
“ไปลุก” ... กูก็มาเช้าเพื่อสิ่งนี้เหมือนกัน...ผมกับไอ้เตนล์เดินไปที่โรงอาหารของคณะวิศวะ ก่อนจะไปนั่งอยู่หรืบช่องของโรงอาหาร มองดูสามหนุ่มที่ใช้ชีวิตแบบปกติ...ก้มหน้าลงนิดหน่อยเมื่อจูเนียร์ฮยอง ฮันบินฮยอง แล้วก็มิโนฮยอง เดินมาสมทบ...มาครบแล้วสินะ...ทุกคนนั่งออร่าประจายมาก ได้กลิ่นอาหารก็เริ่มหิว...แต่ขอแอบมองอีกซักหน่อย...จะตามจนขึ้นห้องสอบอย่างเรียบร้อยไม่มีสาวน้อยติดไป...
“ผัวใครวะ แมร่งหล่อ”
“ผัวกู”
“กูหมายถึงมาร์คฮยอง”
“แต่กูหมายถึงแจ็คสันฮยอง”
“...................” ..สบสายตากับเพื่อนรักแล้วก็หลบมุมแอบมองผัวตัวเองต่อไป...จะว่าไปแจ็คสันฮยองแมร่งก็ยังไม่ยอมรับผม...บอกให้ผมทำให้มันยอมรับให้ได้...แต่ใครจะแคร์...เพราะได้ผมแล้วก็คือผัวผม..จบปิ้ง!..
“เฮ้ยยย...ใครวะ!”
“นั่นมันรุ่นพี่ในคณะ เรียนคลาสเดียวกับพวกฮยอง แต่ทำไมต้องแทรกนั่งตรง แจ็คสัน กับมาร์คฮยองด้วย”
“นั่นน่ะสิ!” ใช้มือทุบโต๊ะเบา ๆ เพราะกลัวเจ็บ..ก่อนจะจ้องมองรุ่นพี่ไอ้เตนล์เขม็ง...นั่น!!!...หันคุยกระหนุ๋งกระหนิ๋ง!...นั่นนน!!...เอ็นเข้าไปกระซิบ...และ แล้ว นั่น!!!...ลูบแขน!!
“ใจเย็นแบมแบม...ใจเย็นแบมแบม...แบมแบมใจเย็น”
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย!!” พูดออกมาเสียงดังพอสมควรหลังจากที่ไอ้เตนล์มันพยายามสะกดจิตผมอยู่....ถ้าไม่ใช่เจน จิตสัมผัส มึงอย่ามาซะให้ยาก!
หวืออ.. ปึกก!
โครม!!
“ว๊ายยย กรี๊ดดดด!!!”
“.......................” .. กำลังจ้องมองอย่างเหลืออด จ้องแจ็คสันฮยองจนตาแทบถลน ฝั่งมาร์คฮยองก็ไม่น้อยหน้า....กำมือแน่นกำลังจะลุกจากโต๊ะ แต่..จู่ ๆ ก็มีรองเท้าลอยหวือไปตกกลางวงข้าวของบรรดาดาวเด่นวิศวะ ทำเอาข้าวเขิ้วกระจาย...แม่หญิงทั้งสองร้องประหนึ่งเจอคนเอาขี้ขว้าง...
…รองเท้ามาจากไหนวะ!...
“เฮ้ยใครวะ!”
“...................” ผมกับไอ้เตนล์ยังนิ่ง แต่....สายตาไอ้เตนล์แทบจะถลาไปจิกตบพี่สาววิศวะที่ยังกอดแขนมาร์คฮยองไม่ปล่อย...แล้วเจบีฮยองก็โชว์แมนลุกขึ้นตวาดเสียงดัง...เพราะน้ำซุปกระเด็นถูกเสื้อเมียเธอ...
“มีอะไรก็พูดกันดี ๆ แล้วมาเอารองเท้าคืนไป”
“..หึๆ...”
“ เตนล์มึง” ..กุพอรู้แล้วว่าใครไหนมึงบอกให้กูใจเย็นไง...พวกนั้นยังมองไม่เห็นพวกผม..ทั้งแจ็คสันและมาร์คฮยองยังยืนให้สองสาวเต้าใหญ่นั่นกอดแขนอยู่...แต่...เตนล์เห็นหัวผม ผมเห็นตีนเตนล์....มุดส่องลงใต้โต๊ะ....
...กูว่าแล้วรองเท้าคุ้น ๆ ...ของเพื่อนกุเอง...
“เฮ๊ย ไม่ต้องสนใจเอาทิ้งไป! มันไม่เอาช่างมัน!” พวกนั้นจับรองเท้าผ้าใบโยนลงถังขยะข้างๆ ก่อนจะทำท่าจะเดินออกจากโรงอาหาร พร้อมกับสองสาวที่ยังเกาะเป็นปลิงแม่น้ำอยุธยา.?...
“ไอ้แบมลุก!!! พากูไปซื้อรองเท้าใหม่!!!!”
“..................” เอิ่ม!...มองกันทั้งโรงอาหารรวมทั้งพวกที่กำลังจะเดินออกไปด้วย....ไอ้เตนล์ถอดรองเท้าอีกข้างมาถือไว้ก่อนจะเดินนำผมไปทางที่พวกนั้นหยุดรออยู่...มาร์คฮยองทำหน้านิ่งๆ แต่ก็รีบปัดมือชะนีนางนั้นออกจากแขนตัวเอง...เหลือแต่แจ็คสันฮยองที่ยังยืนให้ชะนีเกี่ยวแขน..แต่สายตาก็มองมาที่ผม...พร้อมกับยกยิ้มมุมปากให้...แอร้ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!....
“เออ!! กูจะออกตังค์ซื้อให้เอง มึงทำดีมาก!!!! เอามานี่!!!”
“.....................” ไอ้เตนล์งงเมื่อผมดึงรองเท้าอีกข้างที่มันถอดออกเดินเท้าเปล่า....ผมเดินฉับ ๆ ไปยืนตรงหน้าแจ็คสันฮยองแล้วส่งยิ้มให้แม่สาวทรงโต จัดว่าสวย...แต่...
“พี่สาวครับ...ผมให้...”
“อะ อะไร..” พี่สาวทำหน้างง ๆ เมื่อผมยื่นรองเท้าให้....เรื่องแบบนี้ไม่มีใครคิดทันหรอกว่าผมให้…ตรีนเธอ.....แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...ส่งยิ้มหวานให้พี่สาวก่อนจะส่งยิ้มให้แจ็คสันฮยอง …สะบัดแขนออกจากจูเนียร์ฮยองที่เดินมาดึงไว้ประหนึ่งว่ากลัวผมจะกระโดดกัดคอเพื่อนตัวเอง....
“...ถ้าเห็นแบบนี้อีก....กูจะไม่ไว้หน้ามึงอีกไอ้เฮีย....ตามกูออกมา!!!”
“...................” เสียงจอแจดังยกใหญ่ เมื่อผมเข้าไปก่อนจะเขย่งปลายเท้ากระซิบข้างหูแจ็คสันฮยอง ก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าอกมันอย่างนักเลง แล้วประกาศกร้าวสิ่งที่ผมต้องการ....
“น้องรองเท้าค่ะ”
“ผมให้พี่ครับ”
“ตามมาเซ่!!!”
“.....................” ผมกับไอ้เตนล์เดินออกมาก่อน ก่อนจะไปนั่งรอที่โต๊ะหน้าตึกวิศวะ....มองทางก็เห็นกลุ่มฮยองกำลังเดินตามมา...ชะนีสองนางก็หายไปแล้ว...พวกนั้นค่อย ๆ ทยอยมานั่ง...หึ..ตอนนี้เหมือนตัวเองกำลังนั่งบนบัลลังค์ราชินี ที่กำลังจะพิพากษ์ษาพระสวามีที่แอบไปมีชู้...กุเคะนางพญานะโว้ยยย!!...เรียงหน้ากันเข้ามาพวกผู้ชายย...
“เอาอย่างนี้นะทั้งสองคน คือพวกเฮียสำนึกผิดแล้ว และเพื่อเป็นการไถ่โทษ อาทิตย์หน้าจะพาไปเที่ยวทะเล...ดีไหม...”
“....................” มานั่งโต๊ะได้มาร์คฮยองก็พร่ามก่อนเลย...ทั้งที่ปกติเป็นคนไม่ค่อยพูด....แต่คนของผมยังนั่งกอดอกชิว ๆ กดโทรศัพท์เล่นไม่สนใจด้วยซ้ำ...ที่สำนึกผิดก็มีแค่มาร์คฮยองคนเดียวสินะ....เห็นแล้วอยากจะปารองเท้าแสกหน้าหล่อ ๆ นั่นอีกซักที...แต่ก็เสียดายกลัวจะมีสามีไม่หล่อ..
“เอามานี่!”
“อะไรของมึง!!”
“อย่านะ!!” ผมชี้หน้าคาดโทษคนที่เอื้อมมือจะมาเอาโทรศัพท์คืน.....ตอนนี้โมโหจริงๆ นะจะบอก...อย่ามาแหยม....มัวแต่เล่นโทรศัพท์ดีนัก...ใด ๆ ในโลกไม่สำคัญเท่าแบมแบมนะจะบอกให้!!...
“กูบอกมึงแล้วนะ ว่าอย่ามายุ่งกับกู!!...”
“แต่กูเป็นเมียมึงนะไอ้เฮีย!”
“........................” .. เงียบกันหมด....ประกาศแมร่ง!..ให้รู้กันไป...แจ็คสันฮยองยกมือขึ้นเสยผมพร้อมกับสูดลมหายใจเหมือนกำลังระงับอารมณ์...เอาเลยอยากทำอะไรก็ทำ...ผมไม่กลัวสายตาดุดันที่ส่งมา...พร้อมกับกดปิดโทรศัพท์แล้วยัดใส่กระเป๋าสะพายตัวเอง...มึงตบกูจูบ มึงทำร้ายกูขึ้นคล่อม...มาเลย...กุพร้อมม!!..
“เฮ้ยย คุยกันดี ๆ พวกมือไวใจเร็ว”
“.................” หันมองมิโนฮยองที่พูดออกมาแบบเบื่อหน่าย...แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจ...แจ็คสันฮยองบอกเองหนิให้ผมทำสให้เฮียยอมรับ แต่ไม่ได้บอกใช่ไหมว่าต้องวิธีไหน...เพราะฉะนั้น...ผมก็จะใช้ทุกวิธีเพื่อรักษาผัวไว้ในครอบครองให้ได้!...
“ได้กัน...แล้วเหรอวะ”
“ได้แล้วครับ!” ตอบคำถามฮันบินฮยองที่ถามเสียงอ่อย...แต่ผมก็ตอบกลับไปอย่างมั่นใจ...ไม่แคร์ ไม่เห็นใจใครหน้าไหนทั้งนั้น...ไอ้คนตรงหน้ายังทำทำหน้านิ่งเป็นสากกะเบือ...
“แบมแบมใจเย็นได้ไหม มันไม่ดีเลย”
“ฮยองไม่ต้องพูด”
“แต่ฮยองว่าแบมควรจะ”
“ฮยอง!” หรี่ตามองจูเนียร์ฮยอง พร้อมกับส่งสายตาปให้เจบีฮยองปรามเมียตัวเองซะ ก่อนที่เรื่องพวกนี้จะถึงหูออมม่า...
“ฮยองไม่กลัวแล้ว เพราะแบมก็เป็นเหมือนกัน”
“เอาสิ ออมม่าจะได้เสียใจคูณสอง” ..ฮยองอย่ามาเถียงแบม....ตอนนี้แบมกำลังโมโหนะ อรึ้ยย!!....
“มีอะไรอีกมะ!”
“...มี...คืนนี้จะไปหาที่คอนโด...เตรียมใจไว้”
“ห๋า!!” ..ตกใจอะไรกันฮะ...ผัวเมียกันเขาจะไปหากันมันผิดตรงไหน...ดูเจ้าของห้องมันยังไม่รู้สึกอะไรเลย...คีย์การ์ดทีได้มาก็ยังอยู่ในกระเป๋าผมอยู่เลย
“...ไอ้เด็กปากดี...”
“...ผมไม่เด็กแล้ว....แล้วก็ไม่ได้ดีแต่ปาก...เฮียก็พิสูจน์แล้วหนิ...ใช่ปะ”
“กูบอกแล้วไงว่า...ยังไม่ยอมรับ”
“...ได้..เดี๋ยวแบมจะทำให้เฮียรอบรับเอง.....” ... เวลาฮึดปากมักจะไวกว่าความคิดเสมอ...
“...มึงสองคน...พวกกูก็อยู่.....”
“.......................” สายตาผมก็แจ็คสันฮยองสบกันอยู่อย่างนั้น... ไม่ฟังเสียงมิโนฮยองที่พูดออกมาอ่อย ๆ .....มันจะมีวิธีไหน...ผมจะทำทุกวิธีจริงๆ นะจะบอกให้...ซักวันผมจะเอาปากกาเมจิก เขียนไว้มันหัวแจ็คสันฮยองให้ได้ว่า...
...ผัวแบมแบม....
“แต่คืนนี้พวกเราจะหนีเที่ยวผับกันไม่ใช่เหรอได้แจ็ค”
“ว่าไงนะ!”
“เฮียก็ว่าจะชวนเตนล์ด้วย ใจเย็น ๆ เซ่!” ได้เตนล์ พยักหน้าเข้าใจแต่ก็ยังทำสีหน้าไม่พอใจอยู่....จูเนียร์ฮยองพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าก็จะไปด้วย..แล้วมีเหตุอันใด จำเป็นเล่า...ที่แบมแบมจะต้องอยู่บ้าน...
“แบมแบมจะไปด้วย”
“แต่งานนี้สาวเยอะนะมึง...” แจ็คสันฮยองพูดเหมือนท้าทาย ผมเข้าใจความหมายว่า....คืนนี้ต้องมีสาวมาติดกูเยอะนะมึง...เอาเซ่...
“เยอะแค่ไหน...แบมก็จะสู้!!”
Talk: ใครหาสาระจากเรื่องนี้ อย่าได้คิดค่ะ...อ่านเอาฮาเอาสนุกเน้อ...ไม่ต้องคิดหาเหตุหาผล...คอมเมนท์เพื่อเป็นกำลังใจในการแต่งต่อถ้าใครชอบ ใครไม่ชอบก็ไม่เป็นไร....แต่ถ้าคอมเมนท์เยอะเหมือนขอเอ็นซี...จะลงให้ทุกวันเลย 555555
ส่วนเอ็นซีตอนสี่ ใครมาทีหลังไม่ต้องขอนะคะ เข้าไป แอด ทวิต @Numtal1a ได้เลย By Arin
ความคิดเห็น