คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Come and Get it
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมก็ไม่ได้พบกับพวกฮยองอีกเลย แต่ก็ดีอย่างที่พึ่งมารู้ว่าเตนล์เรียนมหาลัยเดียวกับผม แต่คณะนิเทศฯ ช่วงนี้เตนล์ก็ไม่ค่อยได้เจอมาร์คฮยองเหมือนกันเพราะรู้สึกว่า Got3 กำลังดังไต่ชาร์จจะขึ้นอันดับหนึ่งเลยมีรายการนั่นนี่สำหรับไอดอลหน้าใหม่และซ้อมเพื่อขึ้นโชว์เคส... นูน่ามะเขือพวงนั่นหันเหเป้าหมายไปหามิโนฮยองเลยสัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้...แต่ผมนี่สิ...ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้..
...ก็เอาแต่คิดถึงจูบที่แสนเร่าร้อน? จนนอนฝันถึง...แบมหื่น... แบมอยากโดนอีก...ทั้งที่อีกใจก็เริ่มท้อนิด ๆ เหมือนกัน..
“เป็นอะไรเพื่อนยาก กากสุด ๆ ว่าไงเตนล์ไม่มีเรียนเหรอ”
“มีแต่โดด เซ็ง ๆ ว่ะ” เตนล์มาอยู่กับผมบ่อยจนสนิทกับยองแจกับยูคยอมแล้ว...วันนี้ทั้งผมทั้งเตนล์โดดทั้งคู่ ยูคยอมกับยองแจมันพึ่งจะเรียนเสร็จเลยเดินมาหาที่หลังตึก...
“ เป็นอะไรแจ็คสันฮยองหักอกเหรอ”
“อย่ามาแช่งกูนะ เดี๋ยวกุเสกตะปูเข้าเส้นแมร่ง”
“เอ๊า ไอ้นี่พาล ตกลงมันเป็นไรวะ”
“เมนส์ไม่มี ขี้ไม่ออก ผมหงอกเริ่มขึ้น กึ๋นตัน มันสมองไหล หัวใจรั่ว ตาถั่วไม่มีสมอง...อยากลอง..เป็นเมีย ..เฮียแจ็คสัน..” เด็ดไปสิมึง จัดให้หนัก กุเป็นเยอะขนาดนั้นเผากุเลยเถอะ แต่ข้อสุดท้ายเนี่ยไม่เถียง...กุอยากได้ กุอยากโดนนนน!!!...
“ คงยากแล้วล่ะมึง เขาดังมากขนาดนั้น กุว่ามีสิทธิดรอปเรียนอ่ะ ใช่ไหมเตนล์..แล้วจะยิ่งเจอตัวยาก..”
“ก็เคยเห็นมาร์คฮยองเกริ่นๆ เหมือนกัน” พวกนี้มันไม่รู้สึกอะไรกันซักนิด ทั้งที่ครั้งแรกไอ้เตนล์ก็แนะนำตัวเองเสร็จสรรพว่าเป็นใคร ผัวมันคนไหน ได้กันล่าสุดเมื่อไหร่...อันหลังนี่ผมเติมเอง....พวกมันก็แค่หันหน้ามองกันแล้วหัวเราะ....มึงเห็นเป็นเรื่องตลกสินะ...เพราะมันบอกว่า...ผมมีเรื่องให้แปลกใจจนพวกมันชินแล้ว...
“อย่างนี้แฟนคลับกิ๊กก๊อกอย่างไอ้แบมก็แห้วสิวะ”
“น่าเห็นใจ ความฝันอันเลือนรางแมร่งก็เหือดหายตายซาก”
“ม่ายยย!!! “
“ปลวก! มึงจะตะโกนทำไม แค่เราสองคนนั่งหายใจอยู่ตรงนี้พวกก็มองจะเข้ามาอมหัวอยู่แล้ว!”
“กูอึดอัดอ่ะ!” ทำหน้างอน ๆ ใส่เตนล์เพื่อนรักที่ยื่นมือมาปิดปากผม...ก็รู้ตัวอยู่หรอกว่าถูกมอง...ทำไมได้ก็คนมันดูดี อันนี้ไม่เถียงและพร้อมที่จะอวยตัวเองให้โด่งดังไปถึงชาติหน้า...ชิ!...ส่งสายตาจิก ๆ ไปหาผู้ชายโต๊ะข้าง ๆ ที่มองอยู่...ส่งยิ้มหวานจ๋อยให้... ...พร้อมกับส่งคำไทยเพราะ ๆ ไปให้..
“..ไอ้ครว- เป็นเชี่ยอะไรครับมองทำไม”. ....หึ...ก้มหน้ายิ้มเขินเชียว...ชอบล่ะสิ...
“ไอ้นี่ก็แรงจริง ถ้ามันฟังไทยรู้เรื่องมึงถูกรุมโทรมแน่”
“กับตันแจ็คอเมริกันต้องมาช่วยกูสิ!”
“เลิกฝัน แล้วหาทางไปหาที่รักเรากูเชี่ยน เอ๊ย! กูคิดถึงพี่มาร์คแล้ว แมร่งโทรหารับบ้างไม่รับบ้าง” มองหน้าแล้วแมร่งน่าจะเป็นอันที่พูดผิด ว่าแต่กุแรง มึงอ่ะใช่ย่อยได้เตนล์....
“กูเห็นพวกแฟนคลับไปดักรอหน้าบริษัทฯ อ่ะ ไม่ใช่เหรอ”
“แต่พวกกูไม่ใช่แฟนคลับนะ!” ...มึงจะไปเสียงดังใส่ไอ้ยูคมันทำไม...ความคิดนี้มันช่าง....
“แต่กูจะไป!”
“เชี่ยแบม!” ไอ้เตนล์หันมาร้องเสียงหลงใส่...ศักดิ์ศรีน่ะมันแดกไม่ได้ครับ...เอาไปใช้เวลาอยากแดกใครก็ไม่ได้...มึงไม่ไปก็เรื่องของมึง แต่กุจะไป!! ให้มันรู้ไปสิว่าจะไม่เจอ...ถ้ามานั่งให้พ่อเทพบุตรเดินมาหา เห็นว่าหมาบ้านชั้นดีอย่างพวกผมจะเหี่ยวแห้งตายซะก่อน...มันยังไม่เคลียร์ที่แจ็คสันฮยองว่าที่สามีผมมันบอกว่าผมอ่อนหัด...
....ไม่อ่อนนะครับ ถึงเวลาก็แข็งเหมือน ๆ กัน....
และแล้วปฏิบัติการซาแซงก็เกิดขึ้น ผมกับไอ้เตนล์ยืนอยู่ถนนฝั่งตรงข้ามกับตึกเจวาฟ ที่มีติ่งไปยืนอออยู่หน้าตึกจำนวนหนึ่ง ในมือมีของอะไรถือพะรุงพะรังเต็มไปหมด...ส่วนผมกับไอ้เตนล์ใส่ฮูดใส่หมวกดึงมาปิดไว้ครึ่งหน้า...และที่สำคัญ...กุยืนรอมาสองชั่วโมงแล้ว...ที่เดินเข้าออกมีแต่ไอดอลคนอื่นไม่ใช่คนของพวกผม...เหวย!..คนของพวกผม...อายจัง....ครึครึ...แต่รู้สึกดีเป็นบร้าเลย!...
“นั่นไง!”
“...............” ผมเงยหน้าขยับหมวกให้ออกจากลูกกะตา ก่อนจะเพ่งมองกลุ่มคนที่ถูกสาวๆ หน้าตึกรุมตอมหึ่งเลย ประหนึ่งว่าพวกที่ผมเห็นมานั่งรอตั้งแต่ตีสี่ของวันที่แล้วรอคนกลุ่มเดียวกับพวกผม....
“แล้วจะทำไงวะแบม!”
“เดินเข้าไปหาดิ” ถ้าทำได้จะกระชากแขนแล้วพากลับบ้าน ไปเคลียร์กันในห้องเงียบ ๆ สองคน...แต่เปอร์เซ็นต์มันติดลบตั้งแต่คิดแล้ว....
“ไม่ดีกว่า นี่เที่ยงแล้ว ไปรอที่ฟู้ดคาเฟ่!”
“ทำไมวะ มึงหิวเหรอ”
“กูไม่คิดว่าหน้าโง่ ๆ อย่างมึงจะโง่จริงๆ พวกนั้นกำลังจะแดกข้าวกัน ไปรอที่นั่น!”
“เฮ้ยย แม่งฉลาดเหมือนฝ่าตีนกูเลย ไปๆ” เมื่อตกลงกันแล้ว ผมสองคนก็ตรงดิ่งไปฟู้ดคาเฟ่ ที่อยู่ในซอยเดียวกัน...ก่อนจะไปจับจองที่นั่งที่มุมร้าน มุมอับนิดนึง มีคนประปราย
“มาแล้วมึง...พี่มาร์คของกรู!”
“ไอ้เตนล์มึงเก็บอาการเดี๋ยวนี้!”
“เออ ๆ เดี๋ยวพี่มาร์คก็คงโทรหากู” ..ชิ! อิดมันชะมัดก็ตรงนี้...ผมมองสามคนที่เดินเข้ามาเงียบๆ ว่าที่คนร่วมชีวิตผมก็ยังหล่อเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เจอกันตั้งนาน...
...ก็ยังน่ากินเหมือนเดิม...คิดแล้วก็เปรี้ยวปากอยากถูกจูบ...แอร้ยย...แบมแบมหื่นอ่ะ..ทำไงดีครับ...แต่เก็บอาการก่อน...ไอ้คนตรงหน้าผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมานั่งจ้อง เมื่อมาร์คฮยองควักมือถือออกมา...แต่..
“ทำไมของกูไม่ดังวะ”
“ก็เขาไม่ได้โทรหามึงไงไอ้โง่” กระซิบกระซาบกัน เมื่อมาร์คฮยองเริ่มคุยโทรศัพท์แล้วเริ่มยิ้มเริ่มหัวเราะ....แต่ประเด็นคือได้คนรอโทรศัพท์นี่สิ มันเริ่มจะหน้าตึง ๆ เพราะหน้ากำลังจะแตก 5555555 สมน้ำหน้ามัน!..
“คุยกับใครวะ!”
“ชรี่!! อย่าเสียงดัง” บอกมันให้เงียบทั้งที่ผมก็เริ่มจะทนไม่ไหว เพราะไอ้หล่อสั้นนั่นมันกำลังคุยโทรศัพท์ร่าเริงอยู่เหมือนกัน ส่วนเจบีเล่นมือถือแต่ไม่รู้ว่าเล่นอะไร....
“กูมีแผนแล้ว...ไปยืนรอน้ำที่สั่ง”
“อื้อ!” หน้ามืดแล้ววินาทีนี้ สั่งน้ำนางเอกปั่นไปสองแก้ว จะให้เขามาส่งหรือยืนรอก็ได้...แต่ไอ้เตนล์บอกให้ไปยืนรอเอาก็ไป...เมื่อยิ่งเห็นไอ้ว่าที่ผัวรักมันยิ้มแก้มแตก ของยิ่งขึ้น...
“แมร่งไม่สังเกตกูเลยไอ้ผัวชั่ว!”
“ใจเย็น ๆ ก็พวกเราใส่เสื้อฮูดปิดหัว ใส่หมวกขนาดนี้ มันคงไม่สังเกต น้ำได้แล้ว!” ปลอบใจเพื่อนทำใจเย็นเป็นน้ำต้มไก่...จับแก้วน้ำปั่นมือสั่น ๆ...ไอ้เตนล์ถือแก้วน้ำปั่นแล้วก็ยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินนำผมไป ใช้มือชี้ไปที่แก้วน้ำแล้วชี้ให้ผมเดินไปฝั่งแจ็คสันฮยอง...
ซ่าส์!!
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ!”
ซ่าส์!
“ขอโทษด้วยครับ!”
“อะไรกันเนี่ย!”
“ คือพวกเราไม่ได้ตั้งใจ” ดีนะที่ไม่มีเมเนเจอร์พวกนี้มาด้วย พวกเราเลยทำงานบรรลุวัตถุประสงค์ ก็แค่ไอ้เตนล์เดินสะดุดขาโต๊ะ แล้วเซน้ำส้มปั่นหกใส่มาร์คฮยองเต็ม ๆ แล้วทำเป็นเซมาชนผมที่เดินอีกข้าง จนน้ำส้มผมหกรดแจ็คสันฮยองที่กำลังยิ้มเป้ย ๆ อย่างน่าหมั่นไส้อยู่...เด่นเลยมึง...คนมองกันเต็มร้าน พนักงานเริ่มเดินมาถามพร้อมกับเอาผ้ามาให้พวกที่ลุกขึ้นยืนทำหน้าเหวี่ยงๆ
“ฮยองให้ผมเช็ดให้ครับ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร!”
“..ผมบอกว่าจะเช็ดไง...ไปเช็ดในห้องน้ำดีไหมฮยอง..”
“ เอ่อ..กะ..ก็ดี...” ..หึหึหึ...ไอ้พี่มาร์คถอยหนีทันทีที่ไอ้เตนล์เดินเข้าไปจะเอาผ้าเช็ดให้ แต่พอไอ้เตนล์เปิดหมวกออกเท่านั้นแหละ หน้านี่เหมือนยืนอยู่กลางสนามรบเรื่อง 300 พร้อมกับพยักหน้าหงึกหงักตามกันไปห้องน้ำอย่างว่าง่าย....
...หวังว่าจะจบกันแค่เช็ดนะ...ส่วนจะถูจะสี..เชิญโรงแรมถัดไป...
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพวกเราย้ายโต๊ะ”
“ฮยองผมไปนั่งด้วยดิ”
“มึงใช่ไหมแบมแบม” แจ็คสันฮยองหันมาพูดเสียงเย็นใส่ผม...ทำงี้ได้ไง...แบมเสียใจนะ...
“ไม่ได้เหรอ คิดถึงอ่ะ”
“ไอ้หน้าด้าน!”
“ด้านแล้วไม่รักเหรอ”
“มึงจะยืนจีบกันอีกนานไหม คนมอง จะนั่งก็มานั่ง!”
“ครับเจบีฮยอง ผมจะบอกความดีความชอบนี้กับจูเนียร์ฮยองเอง”
“งั้นกินอะไรพี่เลี้ยง!” ให้มันได้อย่างนี้สิ ผัวเมียคู่นี้นี่มันได้ใจผมจริง ๆ....ผมเดินตามแบบมึน ๆ ไปนั่งข้างแจ็คสันฮยองที่กำลังถอดเสื้อคลุมที่เปียกน้ำส้มผมไปครึ่งนึง...ก่อนจะหันมามองผม...
“มีอะไร...อย่าบอกนะว่ามาเป็นเพื่อนเพื่อนมึงอ่ะ”
“เปล่า...มาหาฮยองนั่นแหละ...เมื่อไหร่จะโทรหา...เมื่อไหร่จะไลน์มา...”
“มันไม่ใช่หน้าที่กู”
“.....................” ..ทำหน้าฮึดฮัด ก่อนจะสงบลง...ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้ว...ผมอุตส่าห์มาหานะเฟร้ยย!...เงยหน้ามองไอ้คนที่ทำหน้าเฉยชา...
...ท้าทายชะมัด...ใช่เลย!...นี่แหละสเป็คแบมแบม...อย่าคิดนะว่าจะสลด!..
“ถ้าเย็นนี้ไม่โทรมา...เตรียมตัวได้เลย...แล้วเจอกัน!..”
“จะทำอะไร!” อย่าถามเพราะตอบไม่ได้ กุขู่ไปงั้นแหละ....แต่ก็ทำลอยหน้าลอยตา...ผมเห็นแจ็คสันที่รักกัดฟัน...มือมันกระดิก...อยากจะยกมาลูบแก้มป่อง ๆ ของแบมแบมล่ะสิ...ไม่ต้องรีบ ไอ้ลูบแน่...
“ชักโครกหักยัง”
“ไอ้นี่ถามบ้า ๆ ยังว่ะ แต่เกือบ”
“ไอ้มักมากในกาม ไอ้ใช้ร่างกายเปลือง” ผมกระซิบกับไอ้เตนล์ที่เดินหน้าชื่นตาบานออกมาจากห้องน้ำ ตามไรผมมีเหงื่อซึมเล็ก ๆ หน้าแดงหน่อย ๆ เหมือนพึ่งผ่านศึกชนช้างมา...
“ของอย่างนี้ ถ้ามีก็ได้ว่ะ”
“อย่าให้รู้นะว่าคุยกับคนอื่นแล้วไม่โทรหาผม ไม่งั้น...”
“.................” อยากจะขำเมื่อมาร์คฮยองทำหน้าแปลก ๆ ทันทีที่ไอ้เตนล์ยกมือทำท่าปาดคอ....แหม่ เพื่อนกุนี่มันคอสเพลย์แม่เสือดาวชัด ๆ
“แล้วฮยอง...เย็นนี้ให้เวลาแค่สี่โมงเย็น ไม่โทรมาหาแบม....”
“เรื่องของมึง!” แจ็คสันฮยองกดเสียงต่ำอย่างเหลืออด แต่ผมก็แค่เบะปากใส่อย่างไม่แยแสอะไร หลังจากทำท่า กำกางเกงยีนส์ตรงเป้าแล้วใช้มืออีกข้างเฉือน....แน่นอนเฉือนคอแบบไอ้เตนล์น่ะตาย แต่ของผมนี่ปางตายทรมานกว่าตายพันเท่า...
“กลับเถอะแบม..กุอิ่มละ”
“.................” ..มองมันด้วยหางตา อิ่มบ้าอะไร ตั้งแต่เข้ามายังไม่ได้ยัดอะไรเข้าท้อง ใช่สิ แต่มึงเข้าตรูดเลยอิ่ม...แต่กลับก็ดีเหมือนกัน...กลับไปรอโทรศัพท์ที่บ้านดีกว่า...
“บ๊ายบายครับ ฮยองทุกคน...แบมจะกลับไปรอโทรศัพท์ที่บ้านครับ..”
“....................” เจบี กับ มาร์คฮยองยกมือขึ้นบ๊ายบายตอบ...แต่อีกคนกลับทำเป็นนิ่ง.....
...ของกุขึ้นอีกแล้ว...ขึ้นอีกแล้ว!!...รอก่อนถ้าสี่โมงไม่มีสายเข้าเป็นแจ็คสัน Got3 มึงงง!!!!...
…………………………
………………………..
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก
เป้ง เป้ง เป้ง เป้ง!!
04.00 Pm
ปึงๆๆๆ!!
“จูเนียร์ฮยองงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!”
“อะไรแบมแบม! เป็นอะไร! เจ็บตรงไหน อะไร!!”
“โอ่ยย!! ไม่เจ็บ! แบมไม่เป็นไร!” รีบปัดมือจูเนียร์ที่มาลูบ ๆ คลำ ๆ ตัวผมหลังจากที่ยอมเปิดประตูเพราะผมกระหน่ำทุบแบบไม่ยั้ง กระว่าถ้าไม่เปิดจะวิ่งลงไปเอาขวานสับแมร่ง...เพราะตอนนี้ผมโกรธเวเวลที่จะฆ่าตัวบอสได้แค่เพียงใช้นิ้วสะกิด!...
“แล้วเป็นอะไร ทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วย!”
“เอาที่อยู่แจ็คสันฮยองมา! ผมรู้ว่ามาว่าแจ็คสันฮยองไม่ได้อยู่หอ!”
“ฮะ...จะไปทำไม...ฮยองไม่ให้หรอก ไม่เห็นด้วย...”
“ แต่แบมจะไป...เอามาเหอะน้า!”
“ไม่ให้ แบมเป็นน้องฮยองจะไปวิ่งตามผู้ชายอย่างนั้นมันดีที่ไหน”
“แล้วตอนเจบีฮยองล่ะ”
“ฮยองขับรถตาม ไม่ได้วิ่ง”
“ขับรถไปส่งแบมหน่อย”
“ไม่ได้! ไม่ได้ก็คือไม่ได้!”
“ฮยอง”
“ไม่ ไปนอนพักไปวันหยุดทั้งที”
“ฮยอง”
“แบมแบม”
“ฟ้องออมม่า”
“มันมีรหัสผ่านคอนโด ฮยองไม่รู้รหัส” ทำหน้าตามีพิรุธ...
“ฟ้องออมม่า ใส่ไฟด้วย”
“เออ รู้รหัส แต่ยอมเขาจะขอ ชื่อเจ้าของห้องด้วย พร้อมกับคนไปหาด้วย..”
“ฟ้องออมม่า ใส่ไฟ พร้อมใส่ไข่ แล้วยุให้ออมม่าบอกให้ฮยองเลิกกับเจบีฮยอง!”
“.................”
“..ฮยอง...”
“เออ!! …เอาไป!!! ไอ้น้องเวร!!!!!!!!!!!!!!!”
หัวใจดวงน้อย ๆ ของแบมแบมกำลังเต้นแรงเพราะตอนนี้กำลังรอลิพท์เพื่อขึ้นไปชั้น 7 ที่ว่าที่ผัวผมอยู่...แค่มีการ์ดเมมเบอร์คอนโดก็รูดปื๊ดเข้ามาได้...แหม่...มีพี่ชายที่สนิทกับไอดอลมันดีอย่างนี้นี่เอง ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้วเช็คพี่ยามหน้าคอนโดแล้วเขาบอกว่าดาราหน้าหยกออดี้ดำวิ่งเข้าคอนโดเรียบร้อยแล้ว...ไม่อะไรมากผมแค่ซื้อคิมบับมาฝากแกสองห่อตามที่จูเนียร์ฮยองบอกแกก็ยอมบอกทุกอย่างแล้ว.....ขอบคุณพี่ยามคิมบับ..
“ฮยองบอกไว้ก่อนนะ ว่าแจ็คสันมันไม่ชอบคนที่เข้าไปรุ่มร่ามในที่ของมันโดยไม่ได้รับอนุญาต”
“~กะ กะ ..กลัวที่ไหน เกรงใจหรอกหนา~” ..ร้องเพลงพี่บี้ใส่ประตูห้องแมร่งเลย...ยกยิ้มอย่างสะใจ พร้อมกับชูคีย์การ์ดขึ้นมา พร้อมสายตามาดมั่น..หึ...บอกแล้วใช่ไหม..ให้โทรก่อน สี่โมงเย็น...จนตอนนี้จะห้าโมงครึ่งยังไม่มีสายเข้า...จะลองของก็บอกมา!...
...จะว่าไป..กุจะทำอะไรมันวะ...ช่างปะไรใครแคร์ เข้าไปให้ได้ก่อน...
ติ๊ด!
“...............” ..อ่ะช่ะช่า มหาอุต จงรักจงหลง....ร่ายมนต์ใส่ประตูที่ไฟเขียวกระพริบหลังจากที่แตะคีย์การ์ดลงไป ก่อนจะโยกลูกบิดประตู แล้วค่อย ๆ แง้ม ๆ
.....ข้างในมืดมาก...มึงเป็นแวมไพร์ช่ะ..ดีกุจะได้เป็น อิดสะเบลล่า!!!...
“....................” ค่อยกระดืบตัวเข้ามาในห้อง หรูหรา น่าค้นหา เพราะมันมืด จะถือวิสาสะเปิดไฟ ก็กลัวจะไม่เซอร์ไพร์...เข้ามาในห้องก็เริ่มปรับสายตาได้ ค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ ก็ไม่มีแม้เงาเจ้าของห้องและเจ้าของหัวใจผม..อิอิ..อะฮริ้ววววว!!...เรื่องเสี่ยวของให้บอก เรื่องเสียว ๆ แบมก็ชอบนะครับโพ้มม!!..
“อยู่ไหนวะ”
“...................” ไม่มีใครตอบ....บ้าน่ะสิ...ถ้ามีเสียงตอบจริง..ผมจะสละทุกอย่าง...เพราะสิ่งที่กลัวที่สุดบนโลกใบนี้คือ...ผ..สะ..ระ..อี...ผัวนั่นเอง...
ตัดสินใจเดินดุ่มๆ ไปที่ประตูหนึ่งในสองในห้อง ก่อนจะเปิดแล้วแง้มหน้าไปดูเพราะไม่ได้ล็อค...เชี่ย!...เสื้อผ้า รองเท้า เต็มเลย...ผัวรักคงไม่มานอนหมกในนี้แน่ ๆ .....ตัดสินใจปิดลงก่อนจะหันมองอีกห้อง...
“...คิดเอาไว้ว่าใช่..ต้องใช่แน่ ๆ..” ร้องเพลงใส่ประตูที่มีไอแอร์พุ่งออกมาอีกรอบ...หมายมั่นว่าต้องปั้นไข่ให้ได้...ก่อนจะตัดสินใจบิดลูกบิด...สาธุขี้ทูดขี้ถัง..กะลามังถังขี้...จงเปิด...
แกร็ก!
“....................” ชิชะ โคตรมหามนต์แท้ ๆ ยิ้มย่องส่องหา ก่อนจะแง้มประตูให้กว้างขึ้น....ห้องนี้มืดกว่าห้องข้างนอกอีก แอร์เย็นเฉียบแบบแช่ศพกันเลยทีเดียว...อยู่ไหนนะ...มามะแบมจะให้ความอบอุ่นเอง...
“..นั่นไง...” ไม่ต้องหาให้มากมาย เดินไปปรับสายตาอีกระดับ....จนชัดเจน....นั่นไง...อยู่นั่น!!!...นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง!!...แล้ว..แล้ว..กุต้องทำอะไรวะ...กูต้องทำอะไรมัน...เฮ่อ!..ลุ้นจนเหนื่อยเลย....นั่งพักก่อนละกัน เพราะยังไงที่รักของผมก็คงยังไม่ตื่นหรอก...
“.................”
“..อืม..แอร์...” จะบอกว่าแอร์เย็นดีนะ เลยเอนหลังลงที่โซฟา ตั้งใจว่าจะนอนใช้ความคิดแปล๊บว่าจะจัดการกับคนที่นอนหลับตาพริ้มอย่างน่ารักบนเตียงนั่นยังไง....
...ทำยังไงดีน้า....
ซ่าส์!!
“ตื่น!!”
“ หืม เฮ้ยย!!เชี่ย!! ใครวะ!!”
“กูเอง!”
“ กูน่ะ ใคร!!” มึงอ่ะเป็นใคร จู่ ๆ ก็เอาน้ำเย็น ๆ มาราดคนกำลังนอน
...แต่...กุอยู่ไหน...ก่อนหน้านี้กุทำอะไรอยู่....เชรดดดดด!!..
“ตื่นรึยัง...แล้วมึงก็บอกกูมาว่า...กล้าดียังไงบุกคอนโดกู!!”
“คะ คือ” ทำไมกุต้องอึ้ง...เมื่อไอ้คนที่เอาน้ำเย็น ๆ ราดหัวผมจนเปียกโชกเดินไปนั่งสบาย ๆ บนเตียง....แล้วจ้องมองผมเหมือนกับหัวขโมยที่แอบขโมยกางเกงในตัวละแสน...
“คืออะไร คีย์การ์ดนั่นไอ้จูเนียร์ใช่ไหม”
“ ก็คือ...ทำไมล่ะ..ก็บอกไปแล้วว่าให้โทรหา!” ..กูไม่ผิด กูแบ้ว!...มาตามสัญญาไม่เห็นจะผิดตรงไหน...
“อยากได้กูทำผัวมากสินะ”
“ ก็...อือ...” เชี่ยปากเก่งมาตั้งนาน...อยากตอบว่ามากกกก!! ก ไก่ อีกล้านตัว....แต่ทำไมมันพูดไม่ออก...เสือกหลับไปทำไมวะ ไม่งั้นคนที่จะเป็นต่อคือกุต่างหาก!..
“ว่าไง...ตอบมาสิ...อยากเป็นเมียกูมากรึไง!”
“ก็เคยบอกไปแล้วว่าอยาก! พอใจยัง!”
“..งั้นเหรอ หึๆ..งั้น....”
“.....................”
“..เดินมาหากูบนเตียง..อยากได้กูเป็นผัว...ก็มาทำเอง...มึงกล้าก็เข้ามา..”
Talk: มาต่อแล้วค่ะ...555555...ตอนหน้าหวังอะไรกันไว้...ก็ดูจากความแรงของทั้งคู่...ก็เดาเอาเองว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอบคุณทุกคนที่ชอบค่ะ ^^ ตอนต่อไปขอรวบรวมลมปราณก่อนนนะ...By Arin…
ความคิดเห็น