ห้องของฉัน - ห้องของฉัน นิยาย ห้องของฉัน : Dek-D.com - Writer

    ห้องของฉัน

    คุณว่าบ้านที่คุณอยู่ ห้องที่คุณนอนมีใครอีกคนที่คุณอาจจะไม่รู้ว่ามีเขาอยู่ อยู่ด้วยหรือเปล่า

    ผู้เข้าชมรวม

    90

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    90

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  5 ต.ค. 55 / 23:18 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตอนแรกว่าจะเอาไปประกวด แต่มันยาวไปเขาไม่รับ เลยเอามาให้เพื่อนๆลองอ่านเป็นยังไง ติ-ชม กันได้นะค่ะ
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      เพียงแค่ย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้ ฉันก็สัมผัสได้ถึง ความวังเวงชวนขนหัวลุก กับความรู้สึกที่เหมือนจะมีสายตาของใครบางคนจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา ใช่!!!ทั้งๆที่มันมีแค่ฉัน ฉันเท่านั้นที่อยู่ในห้องนี้แล้วไอ้ความรู้สึกที่เหมือนกับไม่ได้มีแค่ฉันนี่มันอะไรกัน ฉันพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองว่าไม่มีอะไร ทุกอย่างฉันแค่คิดไปเอง แต่แล้วสิ่งที่ยืนยันว่าฉันไม่ได้คิดไปเองก็ปรากฏตัวขึ้น เด็กผู้หญิงผมยาวในชุดที่เคยเป็นสีฟ้าซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยคราบแปลกๆที่ฉันขอเดาว่ามันคือเลือด เธอเดินลากตุ๊กตาหมีที่ขอเกือบขาดเข้ามาหาฉัน ฉันหลับตาปี๋ แล้วบอกตัวเองว่าตาฟาด ผ่านไปสักพักฉันก็ค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วเด็กน้อยที่เคยตรงหน้าฉันก็หายไป ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วหันหลังเพื่อเดินกลับ

      ช่วงวินาทีนั้นสิ่งที่ฉันรู้สึกคือความกลัวอย่างสุดซึ้ง เด็กผู้หญิงที่เคยอยู่ตรงหน้าฉัน ตอนนี้เธอกอดเอวฉันไว้แน่น ความกลัวทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะก้มหน้ามอง แต่มันเหมือนกับมาอะไรบางอย่างสั่งให้ฉันก้มลงมอง วินาทีต่อมาฉันก็กรีดร้องสุดเสียง เด็กน้อยที่กอดเอวฉันอยู่มองหน้าฉันด้วยตาที่แทบจะหลุดออกจากเบ้า ปากที่ถูกฉีกจนถึงหูทั้งสองข้างพยายามจะพูดบางอย่าง ฉันเริ่มดิ้นและพยายามสะลัดเธอให้หลุด เธอหลุดออกจากตัวฉันเพราะแรงเหวี่ยงแต่แขนของเธอยังติดอยู่กับตัวฉันเธอลุกขึ้นและวิ่งเข้ามาใหม่ ฉันตกใจวิ่งออกจากห้องและสะดุ้งตื่น
      “เฮ้อ ฝันแบบนี้อีกแล้ว ให้มันได้หยั่งงี้สิ สยองดีแท้” ฉันเอามือลูบแขนตัวเองแล้วพูดออกมาดังๆ
      “ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย น่ากลัวออก”
      มีเสียงหัวเราะของเด็กตอบกลับมา ฉันลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอา เรื่องที่ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวน่ะฉันรู้ดีอยู่แล้ว แล้วพวกคุณล่ะรู้หรือเปล่า ว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×