ดินแดนแห่งนี้มีรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

                หากคุณรักใครสักคน คุณคงจะเข้าใจว่าสิ่งที่ฉันกระทำลงไป เพราะอะไร...

            แม้จะล่วงเลยเวลาเที่ยงคืนไปแล้วแต่หญิงสาวยังคงนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในท่าเดิม สักพัก
ณัฐนรีขยับท่านั่งของตัวเองให้สบายขึ้นอีกเล็กน้อย นั่งมองการประกาศผลสอบเรียนต่อต่างประเทศผ่านเครือข่ายอินเตอร์เน็ตเป็นเวลาเนิ่นนานก่อนจะละสายตาออกจากหน้าคอมพิวเตอร์แล้วหันไปมองดวงดาวที่กระพริบระยิบระยับทั่วบริเวณท้องฟ้านอกหน้าต่างแทน

                ติ๊ง...

                เสียงอีเมล์เข้าทำให้ณัฐนรีหันกลับมาสนใจข้อความที่อยู่ตรงหน้าทันที

                คลิ๊ก

                ณัฐนรีกดดูอีเมล์ มันเป็นอีเมล์ผลการตอบรับเข้าเรียนมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดในประเทศอังกฤษ เธอภูมิใจในความสำเร็จของตนเองมาก เธอรีบโทรศัพท์ไปหาธาวินทร์ทันที

                ตู๊ด...ตู๊ด...

                "ฮัลโหล"  ธาวินทร์รับสายอย่างงัวเงีย

                "วินทร์เหรอ เราโทรมากวนเวลานอนรึเปล่า"  ณัฐนรีพูดอย่างเกรงใจ

                "อืม...ไม่หรอก ว่าแต่โทรมาซะดึกเลยมีอะไรรึเปล่า"

                "เรามีข่าวดีจะบอก เราได้รับอีเมล์ตอบรับจากมหาลัยวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดแล้วนะ เราจะได้ไปเรียนต่ออย่างที่ตั้งใจไว้จริงๆ ฝันของเราเป็นจริงแล้ว"  ณัฐนรีบอกอย่างสุขใจสุดๆ

                "ดีใจด้วยนะ เราอยากเห็นเมประสบความสำเร็จสักที"  ธาวินทร์แสดงความยินดีกับคนรัก

                "พรุ่งนี้วินทร์ว่างไหม ไปฉลองกันนะ"  ณัฐนรีเอ่ยถามเขา หากทว่าเขากลับปฏิเสธทันที

                "พรุ่งนี้เราคงไปไหนไม่ได้เลยล่ะ เพราะพรุ่งนี้พ่อกับแม่เราจะมาหา ถ้าขืนออกไปแล้ว พวกท่านไม่เจอเราอยู่บ้านนะมีหวังได้โดนด่า 3 วัน 7 วันไม่จบแน่ อืม...เมมาหาเราจะดีกว่านะ แล้วจะได้เจอพ่อแม่เราด้วย"

                "ไม่ดีกว่า วินทร์อยู่กับครอบครัวเถอะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราต้องไปขอวีซ่าและไปจองตั๋วเครื่องบินด้วย"  ณัฐนรีปฏิเสธคำชวน

                "มาเถอะนะ เราอยากให้เมมา มาทานข้าวกับครอบครัวของเรานะ"  ธาวินทร์คะยั้นคะยอ

                ณัฐนรีเอ่ยปฏิเสธ  "ไม่ว่างจริงๆจ้ะเพราะเหลือเวลาเตรียมตัวอีกแค่อาทิตย์เดียวเอง เดี๋ยวเราจัดการทุกอย่างเรียบร้อยเราก็จะมีเวลาให้เธอไง"

                ธาวินทร์ครุ่นคิดแล้วเอ่ยถาม  "ไม่มาแน่นะ"

                "อืม...จริงๆจ้ะ แต่ถ้าเสร็จธุระแล้วก็ไม่แน่นะ จะโทรบอกเอง เรารบกวนเวลานอนของเธอมามากแล้วล่ะ นอนหลับฝันดีนะจ๊ะ Good night จ้ะ"

                "ฝันดีเช่นกันครับผม"

                ณัฐนรีค่อยๆวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

                แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาแยงตาหญิงสาวซึ่งกำลังหลับใหลอย่างมีเป็นสุข สังเกตได้จากรอยยิ้มที่มุมปาก เธอค่อยๆลืมตาขึ้นกระพริบถี่ๆสู้แสงแดด ลุกจากที่นอนแล้วเดินตรงดิ่งเข้าห้องน้ำไป

                ณัฐนรีรู้สึกสดชื่นขึ้นมากหลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอเปิดตู้และเลือกเสื้อผ้าอย่างอารมณ์ดี ในที่สุดก็ได้ชุดที่เก๋ไก๋เสื้อแขนกุดและกระโปรงชีฟองแมทกันมาก เธอสวมใส่แล้วหมุนตัวรอบกระจก 1 ครั้ง มั่นใจว่าตัวเองสวยที่สุดและบรรจงแต่งหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ

                ณัฐนรีเดินลงบันไดมาเจอป้าลีแม่บ้านเอ่ยถามว่า  "คุณหนูขา...แต่งตัวซะสวยเลย วันนี้จะไปไหนล่ะคะ"

                "เมจะไปขอวีซ่าน่ะค่ะป้าลี พอดีว่าทางออกซ์ฟอร์ดติดต่อกลับมารับหนูเข้าเรียนต่อที่นั่นค่ะ เลยต้องรีบไปจัดการ แล้วคุณแม่ล่ะคะ"

                "คุณภาเข้าบริษัทแต่เช้าแล้วล่ะค่ะ ถ้าคุณหนูเสร็จธุระแล้วก็แวะไปหาท่านสิคะช่วงบ่ายๆท่านว่าง"

                "ค่ะ เมไปก่อนนะคะ เดี๋ยวคิวจะยาวขี้เกียจรอนานๆเสียเวลา"  หญิงสาวพูดปนขัน

                ณัฐนรีขับรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว

                เวลาไปนานนักณัฐนรีก็มาถึงสถานทูตประเทศอังกฤษประจำประเทศไทย เธอย่างก้าวอย่างมั่นใจเดินเข้าไปสอบถามพนักงานต้อนรับ

                "สวัสดีค่ะ ดิฉันจะขอวีซ่าค่ะ จะติดต่อได้ที่ไหนคะ..."  ยังไม่ทันจบประโยค พนักงานต้อนรับก็ดึงบัตรคิวให้และผายมือให้เธอเดินตรงไปที่นั่งรอเรียก

                หมายเลข 42 เชิญที่โต๊ะหมายเลข 4 ค่ะ

                ทันทีที่ณัฐนรีได้ยินเครื่องเรียกอัตโนมัติเธอลุกจากที่นั่งแล้วเดินตรงไปยังโต๊ะที่ 4 พนักงานประจำโต๊ะกล่าวทักทาย และเริ่มสอบประวัติ สอบถามเกี่ยวกับเมืองที่จะไปและรายละเอียดอย่างคร่าวๆ

                ในระหว่างที่หญิงสาวรอวีซ่าเธอก็โทรไปจองตั๋วเครื่องบินทันที เธอจอง 2 ทีสำหรับการไปออกซ์ฟอร์ดในครั้งนี้ ตัวเธอไปศึกษาต่อแต่ส่วนตั๋วอีกใบหนึ่งสำหรับคนรู้ใจ การเดินทางไปด้วยกันคล้ายๆกับการไปฮันนีมูนสำหรับคู่รักเสมือนเป็นการทดลองอยู่กันก่อน เธอคิดอย่างนั้น

                ณัฐนรีก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือ  "นี่เพิ่งจะ 11 โมงเองเหรอเนี่ย เอาตั๋วเครื่องบินไปเซอร์ไพรซ์วินทร์ดีกว่า เขาต้องดีใจมากแน่ๆที่เราจะได้เดินทางไปด้วยกัน เห็นบ่นๆอยู่ว่าอยากไปต่างประเทศด้วยกันก่อนแต่งงาน"

                หญิงสาวอมยิ้มและรีบขับรถไปหาธาวินทร์ทันที

                รถคันสวยค่อยๆเคลื่อนมาจอดบริเวณหน้าบ้านหลังหนึ่ง ณัฐนรีลงจากรถมองที่ประตูรั้วหน้าบ้านตะโกนเรียกเขาอยู่นาน สงสัยคงจะไม่ได้ยินกัน เธอจึงปีนรั้วบ้านเตี้ยๆของเขา ค่อยๆย่องเข้าไปอย่างเงียบมาหยุดอยู่หน้าประตู เธอยกมือเพื่อจะเคาะ แต่มือกลับลองหมุนลูกบิดประตู

                กริ๊ก

                "ประตูไม่ได้ล็อกนี่"  เธอเปิดประตูเข้าไป เดินเข้ามาเรื่อยๆในบ้านโล่งว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลย อาจจะเป็นเพราะพ่อกับแม่ของเขายังไม่มาถึงหรือว่าเขายังไม่ตื่น เธอเดินมาหยุดตรงที่หน้าห้องนอนจะเรียกแต่กลับหยุดแล้วเปิดประตูห้องเพื่อที่จะไปปลุกเขาเหมือนกับทุกๆครั้ง

                ทันทีที่หญิงสาวเปิดประตูห้องนอนเธอเหลือบไปเห็นธาวินทร์อยู่บนที่นอนกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งเธอมองหน้าไม่ชัดกำลังระเริงรักกันอยู่ ตั๋วเที่ยวบินที่จะออกซ์ฟอร์ดของเธอร่วงหล่นหลุดจากมือ เธอแทบจะหยุดหายใจเพราะตกใจและเสียใจที่สุด เธอไม่รอถามเขาว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขาและเธอ  หญิงสาวรีบสาวเท้าออกมาจากที่ตรงนั้น ที่ที่เธอเจ็บปวดที่สุดในชีวิต ขับรถออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว

                ณัฐนรีนั่งอยู่บนรถอย่างเหม่อลอยและกลั้นน้ำตาไม่ให้หลั่งไหลออกจากเบ้าตาคู่สวยของเธอ เธอรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน เมื่อปิดประตูห้องหญิงสาวทรุดตัวลงพื้นอย่างหมดแรง ความรัก ความไว้ใจที่เธอมีให้เขา มันไม่สามารถทำให้เขาซื่อสัตย์ต่อเธอได้