บทเริ่มต้นของหัวใจ บทสุดท้ายของความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1

ท่าอากาศยาน

               หญิงสาวร่างสูงโปร่งเดินออกจากอาคารผู้โดยสารด้วยท่าทางมาดมั่น  ด้านหลังมีชายวัยกลางคนลากกระเป๋าเดินทางใบโตตามมา
              
               "ลุงคิดคะ  ไม่มีใครรู้ใช่มั้ยคะว่าเพชรกลับมา"  เสียงหญิงสาวถามขึ้นทันทีหลังจากขึ้นรถ
               
               "ครับ  ไม่มีครับ  ก็คุณเพชรสั่งคุณแม่บ้านไม่ให้บอกใคร  ผมเองก็เพิ่งรู้เมื่อเช้านี่ล่ะครับ"  เมื่อได้ยินคำตอบเป็นที่น่าพอใจทำให้หญิงสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดี

               "แล้วคุณเพชรจะกลับบ้านเลยรึเปล่าครับ"  คำถามที่ทำให้ต้องนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง แล้วรอยยิ้มก็ฉายทั่วหน้า

               "ไม่ค่ะ  ลุงคิดไปส่งเพชรที่บริษัทดีกว่าค่ะ"  แล้วหญิงสาวก็นั่งฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีไปตลอดทาง







               "ขอโทษค่ะ  ดิฉันมาขอพบคุณพัฒนวงศ์   นวดล"  น้ำเสียงที่บ่งบอกความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมทำให้ผู้ที่อยู่ด้านหลังเคานท์เตอร์หันมาให้ความสนใจ

               "นัดไว้หรือเปล่าคะ"

               "เปล่าค่ะ"   คำตอบนั้นทำให้ผู้ถามมองสำรวจอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า  เสื้อยืด  กางเกงยีนส์  รองเท้าผ้าใบ

               กริยานั้นทำเอาผู้ถูกมองชักหน้าตึงด้วยความไม่พอใจ แววตาเข้มขึ้นตามอารมณ์  มองแบบนี้ตบกันเลยดีกว่า  กำลังจะอ้าปากเตรียมตอบโต้สายตานั้น  ก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นเพื่อช่วยคนที่จะเคราะห์ร้ายโดยไม่รู้ตัว

               "คุณพัฒน์อยู่มั้ย"  เมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร หญิงสาวผู้ทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ก็รีบตอบพร้อมรอยยิ้มประจบประแจงทันที

               "อยู่ค่ะ"  ผู้ถามเพียงยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินผ่านไป  โดยที่ประชาสัมพันธ์สาวยังมองตามไปด้วยสายตาชื่นชม

               หญิงสาวอีกคนที่ถูกทิ้งให้ยืนเป็นหัวหลักหัวตออารมณ์เริ่มปะทุ  หมายมาดไว้ในใจ  เจอดีแน่  และเพราะเริ่มเดือดน้ำเสียงจึงห้วน

               "ฉันมาพบคุณพัฒนวงศ์"  เรียกให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์สาวหันมามองด้วยสายตาเหยียดๆ และถามกลับด้วยน้ำเสียงห้วนพอกัน

               "ใครต้องการพบ"  คล้ายกับรอเวลานี้มานาน  เพื่อตอกอีกฝ่ายให้หน้าหงาย  หญิงสาวจึงเชิดหน้าขึ้นและตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างช้าชัดเพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ชัดว่าตนเป็นใคร

               "พัชราภรณ์   นวดล"






               ภายในห้องทำงานใหญ่ที่มีการตกแต่งในสไตล์เรียบหรูสมกับตำแหน่งรองประธานบริษัท  ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องเก็บความรำคาญใจไว้อย่างมิดชิดภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยจนหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในห้องไม่ทันรู้สึกว่าตนเป็นต้นเหตุแห่งความรำคาญ

               "ใกล้พักแล้วเดี๋ยวเราไปทานข้าวกันนะคะ  มีอยู่ร้านนึงอาหารอร่อยมากบรรยากาศก็ดี  วินนี่อยากให้คุณไปทานดู"

               "ผมไม่ว่างครับ  ตอนบ่ายมีประชุม"  น้ำเสียงราบเรียบแบบเดาอารมณ์ไม่ออก

               "ออกไปแค่เดี๋ยวเดียวเองค่ะ  ร้านนี้อยู่ใกล้ๆ วินนี่ขอเวลาคุณแค่ชั่วโมงเดียว  นะคะ"

               "แต่ผมมีนัดแล้ว"

               "นัดกับใครคะทำไมวินนี่ไม่รู้เรื่อง"  เจ้าตัวออกอาการกระเง้ากระงอดหวังให้อีกฝ่ายง้องอน แต่...

               "ขอโทษครับ"  เธอคงจะหวังมากไป ก็น่าจะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีวันทำแบบนั้น  แต่ก็ยังหวังลมๆ แล้งๆ  แล้วให้ตายเถอะ! จะพูดมากกว่านี้ไม่ได้รึไงนะ เธอจะได้วางเกมถูก  พูดน้อยแบบนี้เธอจะพูดหรือทำอะไรต่อดีล่ะนี่  แบบนี้คงต้องลองเสี่ยง

               "คุณยกเลิกนัดไม่ได้เหรอคะ  สำคัญขนาดนั้นเชียว"  พัฒนวงศ์ลอบถอนหายใจแผ่วเบาก่อนตอบ

               "ครับ สำคัญ" 

               "กับลูกค้าหรือคะ" 

               "เอ่อ..."  ให้ตายเถอะ! นี่เธอไม่รู้รึไงว่าทำให้เขารำคาญทั้งๆ ที่เขาก็บ่ายเบี่ยงแบบนี้มาตลอดทุกครั้งที่เธอชวนไปไหนมาไหนด้วย 

               อยากจะออกไปไล่และพูดจาให้เธอเลิกวุ่นวายกับเขาสักทีก็ทำไม่ได้เพราะคำว่าสุภาพบุรุษมันค้ำคอ สิ่งที่ทำได้คือการเอาเรื่องงานมาบังหน้าเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่ว่างเธอจะได้ไม่มารบกวนเขาอีก  แต่เธอก็ยังคงแวะเวียนมาหาเขาบ่อยๆ เขาเลยพยายามบอกเธอทางอ้อมว่าเขาไม่อยากสนิทสนมกับเธอแต่เธอก็ทำเป็นไม่รับรู้และตามตอแยเขาเสมอ  เอ...หรือว่าเขาจะบอกเธออ้อมเกินไปเธอเลยไม่รู้... กำลังคิดเพลินๆ ก็มีเสียงเรียกทำให้หลุดออกจากภวังค์

               "คุณพัฒน์"  เมื่อเห็นเขาเงียบไปเธอจึงเรียกเร่งเอาคำตอบ

               เห็นสายตาคาดคั้นเอาคำตอบแบบนี้ทำเอาเขานิ่งไปครู่หนึ่ง  สมองกำลังคิดหาวิธีอย่างรวดเร็วเมื่อรู้แน่ว่าวันนี้เธอไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่  ส่วนใจก็ภาวนาขอให้ใครสักคนมาช่วยเขาออกจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดแบบนี้สักที

               เหมือนสวรรค์จะเห็นใจ  เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ทั้งสองต้องยุติบทสนทนาหันไปมอง  แล้วก็เห็นนางฟ้าแสนสวยผู้จะช่วยให้เขารอดเปิดประตูเดินเข้ามา 

               เมื่อเห็นชัดถนัดตาว่าเป็นใครชายหนุ่มถึงกับร้องเรียกด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง  "เพชร!"

               ผู้ที่ถูกเรียกก้าวเข้ามาในห้องอย่างแช่มช้าพลางแย้มยิ้มนิดๆ สายตามองตรงมาที่ชายหนุ่ม  "พี่พัฒน์"

               ความรู้สึกในตอนนี้สับสนปนเปกันไปหมด  ทั้งตกใจ  แปลกใจ  ดีใจและโล่งใจ  ตกใจและแปลกใจที่เห็นน้องสาวสุดที่รักมาอยู่ที่นี่ในตอนนี้  ทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนควรจะอยู่ที่สก็อตแลนด์กับเพื่อนๆ  ดีใจและโล่งใจที่เป็นน้องสาวที่เดินเข้ามา  มั่นใจว่ารอดจากสาวสวยอีกคนแน่
               
               "เพชรมาที่นี่ได้ยังไง"  หญิงสาวยิ้มหวานให้พี่ชายก่อนตอบ

               "พี่พัฒน์ควรถามว่าเพชรมาทำไมมากกว่า  เพชรกะจะมาเซอร์ไพรส์พี่เลยกลับก่อนกำหนด"  ตวัดตามองสาวสวยอีกคน  "แล้วก็เซอร์ไพรส์จริงๆ"







********************


ขอโทษค่ะที่หายไปนาน พอดีกำลังยุ่งๆ เรื่องเรียน  ตอนนี้พอจะมีเวลาเลยเอามาลงให้อ่านกันไปก่อน  แต่ยังไม่จบตอนนะคะ แล้วจะนำมาลงให้ในวันหลังค่ะ


ariel_el