คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Exo - One shot // Taoho - โอมจงเงย... part_1
EXO Tao x Suho : โอมจงเงย ... One Shot
โอมจงเงยขึ้นมา มองตาฉันสักหน่อย
รักจะเกิดคือการจ้องตา มิใช่มองจอ
168……….168
ช่วยเงยขึ้นมามองตาหน่อย... ถ้ายังสำคัญกันเหมือนแอปเปิ้ล by : ซูโฮ
Suho part
ท่ามกลางเสียงผู้คนมากมายมีคนสองคนที่ยืนคุยกัน สีหน้าของร่างบางเอ่ยถามร่างสูงอย่างกังวลใจ
"เทา นายแน่ใจะว่าจะลงแข่ง"
"แน่สิ ผมอยากลงแข่งมาก เพราะรายการนี้ผมมั่นใจสุดๆ" ร่างสูงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่หวังคลายความเครียดของคนตรงหน้า
"แต่ว่า นาย..!!!" ก่อนที่ซูโฮจะได้พูดมือหนากลับปิดปากเขาไว้
"น่าๆ ฮยองว่างไหม ช่วยผมยืดกล้ามเนื้อทีสิ" ให้ตายเหอะ.... หมอนี่อายุน้อยกว่าเขานะทำไม....ทำไมเขาต้องฟังมันด้วยล่ะ
.
.
.
สุดท้ายหลังจากต่อปากต่อคำ ผมที่เป็นฮยองและลีดเดอร์ของวงก็ต้องยืดเส้นยืดสายกับมักเน่แพนด้าฝั่งเอ็ม
ผมค่อยๆกดไหล่หนาของอีกคนที่ยืดเหยียดอยู่กับพื้นเบาๆ
"เดี๋ยวฮยองช่วยนั่งทับแข้งผมด้วยนะ" หืม ว่าไงนะ นายบอกให้ฮยองทำอะไร
"เอ่อ นายว่าอะไรนะเทา พูดใหม่อีกทีสิ"
"ผมบอกซูโฮฮยองให้นั่งทับตรงแข้งผมน่ะครับ..." ว่าแล้วเจ้าแพนด้าก็ทวนคำถามให้อีกรอบ "หรือฮยองไม่ได้ยิน แก่แล้วหูแว่วเหรอครับ?" หนอยย ดูมันว่าผม
"เออๆ รู้แล้ว แบบนี้ใช่ไหม" พอร่างพูดจบก็จัดการนั่งทับขาใหญ๋ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ พอร่างใหญ่เห็นคนร่างเล็กทำตามที่บอกยิ้มบางๆที่มุมปาก
"เห้ยๆ จื่อเทา นายทำไรห้ะ?!" อารมณ์ตกใจซูโฮหน้าเหวอเมื่อร่างบางของตัวเองขึ้นลงอยู่บนขาอีกคน
"ออกกำลังไง อีกเซ็ตเดียวก็เสร็จน่าฮยอง" การยกขาเพื่อออกกำลังกายของจื่อเทาที่พวงด้วยน้ำหนักของซูโฮแล้วทำให้ดูเหมือนแพนด้ากำลังยกปุยหนุนมากกว่า
ระหว่างที่คนตัวโตยกน้ำหนักตัวของเขาไป เขาทำได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร
"ฮยอง.... ฮยอง เป็นอะไรทำไมไม่พูดเอาแต่ก้มหน้างอเป็นปลาทู" ร่างสูงเอ่ยขึ้น
"เปล่า ไม่มีอะไร" ให้ตายเหอะ ผมขี้เกียจที่จะออกกำลังกับคนตรงหน้าจริงๆ... ทำไมนะตอนที่เทาเหงื่อออกเขาจะเกิดอาการมองหน้าไม่ติด ตอนนี้ก็เช่นกันรู้สึกอยากเดินไปไกลๆ เอาน้ำเย็นๆมาล้างหน้าให้หายร้อนหน้าที!
"ฮยอง เงยหน้ามองผมสิ"
"........."
"ฮยอง เงยหน้าสิ ผมอยากรู้ว่าฮยองเป็นอะไร" ร่างสูงขยับตัวหาคนที่นั่งอยู่บนขาตัวเองที่ทำท่าจะก้มหน้าแล้วเดินหนี
"มะ ไม่มีอะไร ห่างๆจากฮยองหน่อยได้ไหม จื่อเทา...."
"แน่ใจ? เงยหน้ามามองตาผมสักหน่อยสิ ถ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ" ย๊ากกกก ก็บอกแล้วไงว่า ฮยองไม่เป็นอะไร ขอแค่นายอย่ามาใกล้ๆก็พอตอนนี้!
"ฮะ ฮยองไม่เป็นไร สบายดี ฮ่าๆ ระ ร้อนเนอะ ฮยองไปหาน้ำมาให้แล้วกัน" พอพูดจบร่างบางก็รีบลุกขึ้นเดินไปเอาน้ำทิ่งให้อีกคนยิ้มมองตาม
เฮ้ออออ เอาอีกแล้วไง จุนมยอน อาการแบบนี้จะเป็นไปอีกนานไหม?
168......168......168......168
Tao part
"คุณเคยรู้สึกอยากเก็บทุกรายละเอียดของเขาให้อยู่ในหัวเราไหม? นั้นแหละ ผมเป็นคนหนึ่งที่ทำแบบนั้น" by Tao
ผมรู้สึกเหมือนเจ็บแปลบที่หลัง ระหว่างแข่งแต่ผมก็ยังฝืนต่อไปเพราะไม่อยากให้คนตัวขาวที่เชียร์อยู่ข้างสนามเป็นห่วง
"เทา ต่อไปตานายแล้วนะ" ผมพยักหน้าให้กับรุ่นพี่ไอดอลที่แข่งกระโดดสูงเหมือนกับผม
ให้ตายสิ .... อาการปวดหลังเริ่มเพิ่มขึ้นแต่ยังไงผมก็ต้องผ่านให้ได้
แต่ว่าสิ่งที่ผมคิดไว้กลับไม่เป็นตามที่คาดหวัง ผมดันทำพลาด ใช่ พลาดเต็มๆ ศอกกับแขนผมโดนตัวราวเหล็ก และที่หนักคือหลังผมกระแทกกับราวนั้นด้วย
"เห้ย มาดูนักกีฬาด้วย หลังเขากระแทกราวนั้น" เสียงเจ้าหน้าที่ดังขึ้นฝูงชนเริ่มมุงดูมากขึ้น
"เทา .... ทะ เทา นายเป็นอะไรมากไหม เทา!!!" เสียงหวานของคนตัวขาวสั่นเล็กน้อย "คริส! ช่วยฉันพยุงเทาที!!"
"โอเคๆ มาๆ ฉันช่วยเอง" พอสิ้นเสียงลีดเดอร์ฝั่งเอ็ม แพนด้าหนุ่มก็หลับตาลง
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง
"......." ความเงียบปกคลุมห้องสี่เหลี่ยม ร่างสูงลืมตาขึ้นมามองรอบๆห้อง สายตาที่คมกริบมองไปยังคนข้างตัวที่นอนฝุบอยู่ ในดวงตาของจื่อเทา จุนมยอน นั้นดูน่ารัก น่าปกป้อง เพราะความรู้สึกเหล่านี่หล่อหลอมให้กลายเป็นความรัก
"จุนมยอน ... ผมรักจุนมยอนนะ" ริมฝีปากหนากระซิบข้างหู
ใบหน้าที่หลับสนิทยังคงเรียบเฉย แต่ข้างในกลับเต้นรั่วอย่างไม่เป็นมาก่อน
"หึ ฮยอง ผมรู้นะว่าแกล้งหลับอยู่"
"......"
"อ่า ฮยองคงเหนื่อยสินะ หน้าแดงขนาดนี้เลย ไข้ขึ้นป่ะ" ว่าแล้วแพนด้าเริ่มแกล้งคนตรงหน้า หน้าผากของคนผิวสีคล้ำจรดกับหน้าผากมนของจุนมยอน พออีกคนรู้ถึงลมหายใจอีกฝ่ายตกใจถอยหนี
"จะ จะ จะทำอะไร" ร่างบางเสียงสั่นแถมยังหน้าแดงฉ่า
"หืม ฮยอง มีอะไรอยากบอกไหม?"
"อะ เอ่อ คือ เอ่อ.." ผมจับมือคนตรงหน้าดึงให้เขาเข้าใกล้ตัวผม อาการของคนตรงหน้าดูน่ารักน่าเอ็นดู หากคนตรงหน้าไม่ใช่ทั้งลีดเดอร์หรือฮยอง เขาคงคิดว่านี่คือเด็กมัธยมวัยแรกรัก
"ผมจะพูดให้ฮยองฟังนะ ในฐานะคนคนหนึ่ง ไม่ใช่ฐานะที่มีอยู่ตอนนี้..." เอาล่ะ หลังจากผมตัดสินใจกับความรู้สึกนี้มานานมากพอแล้ว "ผม รัก คิม จุนมยอน"
ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีมากขึ้น
"ผมรักจุนมยอน เพราะจุนมยอนเป็นคนที่ผมรู้สึกอยาก ปกป้อง อยากให้ความสำคัญ ไม่ว่าจุนมยอนจะทำอะไรผมชอบที่จะดูแลช่วยเหลือ จุนมยอนยิ้มให้ทีผมรู้สึกเหมือน... ขึ้นสวรรค์ ให้ตายเหอะ! เอาเป็นว่าผมชอบผมรักผมหลงคนที่ชื่อ คิม จุนมยอน" หลังจากที่ผมพูดความในใจออกมาหมด คนตรงหน้าดูเหมือนจะทั้งช็อกทั้งเขินในคราวเดียวกัน
"แล้วฮยอง ไม่สิ จุนมยอน คิดยังไงกับจื่อเทา" ร่างสูงกุมมืออีกฝ่ายไว้ ดวงตาทั้งสองคู่สบตากัน เสียงหัวใจทั้งสองดังก้องให้ได้ยิน ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
"ฮยอง ... เอ่อ มะ ไม่สิ คะ คิม จุนมยอน" ร่างเล็กค่อยๆเอ่ย และเว้นจังหวะพูดไป ดวงตาค่อยๆหลับลง พร้อมใบหน้าแดงจัด "ฉะ ฉันก็ชอบจะ จื่อเทา มะ เหมือนกัน"
"หืม อะไรนะ..." เขาไม่ได้หูแว่วใช่ไหม
"ฉันก็ชอบนาย! ฉันชอบเทา!!" ร่างเล็กตะโกนออกมาเบาๆ
"จุนมยอน เงยหน้ามองตาผมได้ไหม?" ร่างเล็กค่อยๆเงยหน้าลืมตามองอีกคน ใบหน้าแดงก่ำของทั้งสองฝ่าย ความเงียบรอบด้านแต่ตอนนี้หัวใจทั้งสองดวงกลับเต้นแรงด้วยความอบอุ่นใจ
"รักผมเกิดจากการจ้องตา เพราะจุนมยอนผมเลยเชื่อคำพูดนี้" ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมประคองหน้ามอบจูบอันหอมหวานให้คนรัก
ผมเชื่อแล้วหล่ะ ว่าความรักนั้นเกิดจากการผูกพันธ์ การจ้องตามองเข้าไปในดวงตานั้นคืออีกรูปแบบของการเกิดความรัก เพราะถ้าคุณไม่เงยหน้าสบตาอีกฝ่าย... แล้วเราจะสานสัมพันธ์ให้เกิดรักได้ยังไง?
168......168......168......168
END ???
<<< ยังไม่จบนะคะคู่นี้ เดี๋ยวมีต่อค่ะ 55555 #จากนี้เราจะเห็นมุมมองของคู่นี้ที่มีต่อกันหลังคบนะคะ >>>
คู่นี้ภาพสุดท้ายของตอนอยากจะบอกว่า "อิงตรงๆ" เลยแหละค่ะ ก่อนแต่งคู่นี้เราเจอโมเม้นในกีฬาสีไอดอล ด้วยความอยากให้คู่นี้มีเยอะๆเลยตัดสินใจ เอาว่ะ ลองแต่งเองมั้ง... นับได้ว่าเป็นการสานต่อความฟินมากๆค่ะ
ป.ล.ปลิงน้อย : อีกตอนที่อัพต่อจาก "โอมจงเงย..."
ความคิดเห็น