คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Listen to the RAIN ',',',',' 7
Listen to the RAIN
7
“พี่ทำแบบนี้เดี๋ยวชานยอลก็โกรธเอาหรอก”
คนตัวสูงที่เดินกลับเข้ามาในห้องนอนพร้อมสภาพที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ทำให้คนที่กำลังเช็ดผมตัวเองหันมองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม “ปิดประตูด้วยซิ”
“แต่พี่จุนมยอนบอกว่าห้ามปิดประตู” เทาแย้ง แพคฮยอนถึงถอนหายใจยาวอีกครั้ง
“แค่ปิดประตูไว้ ไม่ใช่ให้ล็อคประตู” แพคฮยอนบอกซ้ำอีกครั้ง เทาจึงหันไปปิดประตูทันที ก่อนจะยิ้มแห้งให้พี่ชายตัวเล็กที่ดูอารมณ์เสียอีกแล้ว เทาเลือกนั่งลงกับเตียงแล้วค่อยๆ เช็ดผมเปียกๆ ของตนเอง แต่ท่าทางที่ทุลักทุเลพอสมควรทำให้แพคฮยอนเข้ามาช่วย
“ไม่เคยเช็ดผมให้ตัวเองหรอ?” แพคฮยอนถามขึ้น แล้วเริ่มเช็ดผมให้น้องชายที่โตแต่ตัว
“อืม... พี่คริสเช็ดให้ตลอด” เทาตอบรับด้วยน้ำเสียงเศร้า เสียงเครือจนแพคฮยอนรับรู้ได้ว่าเทาจะต้องร้องไห้อีกแน่ๆ ความรู้สึกนั้นแพคฮยอนก็เคบชินเหมือนกัน ตอนที่อยู่หน้ากล้องคนที่คอยมาจับมือ หรืออยู่รอบตัวเขาเสมอคือชานยอล แต่วันนี้กลับไม่มีชานยอลอยู่ใกล้ๆ เลย
“หยุดร้องไห้นะ ไม่งั้นพี่จะเตะโด่งกลับห้องเลย” แพคฮยอนขู่ แล้วเทาก็รีบเช็ดน้ำตาของตนเองทันที เขารู้ว่า หากตนเองร้องไห้แล้ว คนที่แข็งแต่เปลือกอย่างพี่แพคฮยอนจะต้องร้องไห้ออกมาเหมือนกัน
“อืม... พี่รั้งผมมาอยู่ด้วยอย่างนี้เพราะอะไรล่ะ?” เทาถามขึ้น แพคฮยอนออกแรงขยี้ผมให้เทาหนักกว่าเดิมเหมือนระบายความในใจ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เทาเจ็บซักนิด
“พี่ไม่อยากมีอะไรกับชานยอล...” แพคฮยอนกระซิบบอกกับเทา วงแขนเล็กๆ กอดน้องชายราวกับเป็นหลักยึดเหนี่ยวร่างกายและจิตใจเอาไว้ เสียงพรูลมหายใจยาวสลับกับอ้อมกอดท่ะรัชับแน่นขึ้น ทำให้เทาเลือกจะกอดพี่ชายที่พร้อมจะแตกสลายลงไปทุกเมื่อ
“ไม่อยากพี่ก็ปฏิเสธไปซิครับ” เทาปลอบใจ แต่แพคฮยอนกลับส่ายศีรษะปฏิเสธ
“พี่พูดไปแล้ว แต่ชานยอลไม่ยอม” แพคฮยอนคลายอ้อมกอดจากเทาแล้วนั่งลงด้านข้างน้องชาย กอดแขนแล้วเอนศีรษะพิงไหล่ของคนที่ตดอยู่ในสภาวะไม่ต่างกัน แม้วันนี้จะสามารถยิ้มได้ทั้งวัน แต่หัวใจมันก็ยังหนักอึ้งไปหมด เขารู้ดีว่าหัวใจของเขากำลังจะพังเพราะคนใจร้ายคนนั้น แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามไม่ให้มันรักชานยอลได้
“งั้นพี่ขอย้ายห้องดีไหม?” เทาถามกลับ แพคฮยอนก็ส่ายศีรษะอีกครั้ง
“คนอื่นไม่รู้หรอกว่าพี่กับชานยอลทำอะไรกันบ้างในห้องนี้ ถ้าจู่ๆ ขอย้ายห้อง พวกเขาจะต้องสงสัยแน่ๆ” แพคฮยอนเอ่ย แล้วถอนหายใจยาว ก่อนที่พูดขึ้นอีกครั้ง “บางทีพี่ก็เจ็บนะที่เห็นรูปของตัวเองกับชานยอล ทำไมรอยยิ้มที่หน้ากล้องของชานยอลถึงได้อ่อนโยนจังเลย.. แต่พอไม่มีกล้องอยู่แล้ว ปาร์ค ชานยอลที่แสนใจดีคนนั้นก็หายไป”
เทาเริ่มเข้าใจความรู้สึกของแพคฮยอนขึ้นมาบ้าง ภาพที่เขาเห็นในเว็บไซต์ของแฟนคลับของชานยอลแพคฮยอนที่ตัวติดกันตลอดเวลา มือของชานยอลที่คอยแต่จับแพคฮยอนไปทุกส่วน คงเพราะแค่แฟนเซอร์วิสเพียงอย่างเดียว แต่มันก็ทำให้หัวใจหวั่นไหวไปด้วย
เหมือนกับเทาที่เผลอใจให้คริสไปเพราะความอ่อนโยนจอมปลอมเหล่านั้น
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของทั้งสอง มีเพียงร่างกายที่ช่วยพึ่งพิงกันให้สามารถนั่งอยู่ได้ เสียงเครื่องปรับอากาศเหมือนจะเป็นสื่งเดียวที่ดังอยู่ในห้อง
“เทา...”
แล้วแพคฮยอนก็เอ่ยขึ้น เทาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อมองหน้าพี่ชาย ใบหน้าหวานซีดลงเล็กน้อยทำให้เทายกมืออังหน้าผากของแพคฮยอนด้วยความเป็นห่วง และดูเหมือนพี่ชายจะมีไข้เล็กน้อย
“พี่ไม่สบายนี่น่า... เดี๋ยวผมไปหายามาให้นะ” เทาเอ่ยขึ้นแล้วเตรียมจะลุกขึ้น แต่แพคฮยอนรั้งแขนเอาไว้แล้วส่ายศีรษะเบาๆ “ไม่ต้องหรอก ในห้องมียากินอยู่”
เทาพยักหน้ารับแล้วพรูลมหายใจยาว
“ไม่สบายก็น่าจะบอกพี่จุนมยอนนะครับ ถ้ารู้ทีหลังพี่จะโมโหเอา”
“พี่จุนมยอนไม่ใช่พี่คริสซะหน่อย” แพคฮยอนแย้งแล้วกอดแขนเทาเอาไว้แน่น เขาพรูลมหายใจร้อนๆ อีกครั้งแล้วเอ่ยขึ้น “เทา...ขอจูบได้ไหม?”
น้องชายเลิกคิ้วด้วยความงุนงง แล้วหันมองพี่ชายตัวเล็ก
“นะ...ไม่มีใครรู้หรอก” แพคฮยอนเว้าวอนด้วยสายตา
“แต่ว่า..” เทาไม่รู้จะหาคำใดมาปฎิเสธอีกฝ่าย เขารู้ว่าหัวใจของพวกเขาต้องการใครซักคนมาเป็นที่พึ่ง แต่หัวใจที่บอกช้ำเหมือนกันจะช่วยเหลือได้อย่างไร เทาส่ายศีรษะเบาๆ แล้วยิ้มกว้าง
“ทำแบบนี้ มันก็ไม่ทำให้พี่รู้สึกเจ็บน้อยลงหรอก” เทาเตือน แพคฮยอนหัวเราะขึ้นจมูก
“ฉันจะให้เทาติดหวัดด้วยต่างหากล่ะ!!” แพคฮยอนพูดแล้วก็ผลักเทาลงกับเตียง ถึงแม้พี่ชายตัวเล็กจะออกแรงไม่เยอะ แต่เทาก็ยอมล้มตัวลงนอนกับเตียงให้พี่ชายตัวเล็กขึ้นนั่งทับกลางตัว เทาหัวเราะเล็กน้อยแล้วดันมือของแพคฮยอนที่พยายามดึงผมของน้องชาย
“อย่าซิพี่แพคฮยอน! ไม่เล่น.. ฮะ! ไม่เล่นนะ” เทาร้องโวยแล้วก็โดนแพคฮยอนตรึงแขนทั้งสองข้างเอาไว้ได้
“แบร่! เทาเทาโง่” แพคฮยอนแลบลิ้นให้น้องชาย ก่อนจะโน้มใบหน้าลงใกล้กันจนแทบรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของกันและกัน
เทาเลือกจะหลับตาลง
“เทา...อยู่รึเปล่า?” เสียงของหัวหน้า EXO – M ดังขึ้นแล้วทุกอย่างก็เหมือนหยุดนิ่ง แพคฮยอนหันหลังกลับไปดูที่หน้าประตูห้องแล้วก็พบว่าคริส ชานยอล และจุนมยอนยืนอยู่หน้าห้อง รอยยิ้มของทั้งสามเหมือนจะถูกแช่แข็งไว้ ก่อนที่คริสจะเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าบึ้งตึง ดึงแพคฮยอนลงจากตัวของเทาแล้วอุ้มน้องเล็กของ EXO – M พาดไหล่
“กลับห้อง! ไม่ให้นอนที่นี่แล้ว” คริสพูดเสียงเรียบ แล้วพาเทาเดินออกจากห้องพักไปทันที
แพคฮยอนมองคริสแล้วก็ลุกขึ้นทันที แต่เขาก็โดนร่างของชานยอลมาขวางเอาไว้เสียก่อน แพคฮยอนผงะถอยหลังทันที
“พี่ต้องคุยเรื่องนี้กับผมก่อน!” ชานยอลคว้ามือของแพคฮยอนเอาไว้แล้วดึงกลับเข้ามาในห้อง
“เฮ้ย! ใจเย็นๆ” จุนมยอนเตือนน้องชาย แต่แล้วประตูห้องก็ปิดลงทันที โดยไม่สนใจเสียงเตือนของหัวหน้า
ความวุ่นวายเมื่อครู่ทำให้สมาชิก EXO – K ทุกคนออกมาจากห้องของตนเองด้วยความงุนงง ยกเว้นลู่ฮานที่ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอาแล้วดึงมือของเซฮุนออก
“วันนี้พี่ไม่นอนด้วยกันหรอ?” เซฮุนถามขึ้น ลู่ฮานพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มบางให้คนรักของตนเอง “มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย”
“เกี่ยวกับพี่คริสรึเปล่า?” เซฮุนถามกลับ ลู่ฮานพยักหน้ารับอย่างเชื่องช้าแล้วเดินออกจากห้องพัก EXO – K ไป เซฮุนส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา “ไอ้พวกผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี ขวางความสุขของเด็ก”
“พี่คริสครับ! ปล่อยผมเถอะ! พี่คริส!!” น้องเล็กตัวสูงร้องขอ ถึงเขาจะเก่งวูซูจนไม่มีใครเทียบได้ แต่เขาก็ไม่กล้าใช้กับคนที่เขารู้จัก แม้จะอยู่ในสภาพที่เสียเปรียบอย่างนี้
คริสไม่ตอบรับ แต่เปิดประตูห้องออกอย่างแรง เทายกมือปิดหูขอบตนเองแล้วเปลี่ยนไปดึงเสื้อของคริส ก่อนจะเงยหน้ามองคนอื่นๆ ที่รวมตัวกันดูโทรทัศน์อยู่ ส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากทุกคนแล้วจงแดก็เป็นคนแรกที่ผุดลุกขึ้นมา
“เฮ้ย! พี่คริส ทำอะไรเทาน่ะ คุยกันดีๆ ก็ได้นะพี่!” จงแดแย้งขึ้น แล้วคริสก็หยุด ก่อนจะเปรยตาเหยียดมองสมาชิกวงอย่างไม่พอใจทำให้จงแดชะงักแล้วถอยหลังทันที มินซอกที่มองอยู่ห่างๆ ก็เริ่มลุกขึ้นมาบ้าง พี่ใหญ่มองหัวหน้าวงที่เริ่มไม่สมกับตำแหน่งแล้วก็ได้แต่พรูลมหายใจยาว
“เรื่องของฉันกับเทา คนอื่นห้ามยุ่ง!!” คริสตวาดลั่นแล้วพาร่างของตนเองเข้าไปในห้อง เทาที่จะเอ่ยขอความช่วยเหลือก็ได้แต่ขยับปากพูดไร้เสียงและสงสารตาเว้าวอนให้กับคนอื่น ก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง
“ช่วยผมด้วย...”
[TBC]
อาเจ้นบอกว่า “ฝนตกบ่อยเกินไปแล้วนะ -*-”
ความคิดเห็น