[Fic EXO] Listen to the RAIN

ลำดับตอนที่ #7 : Listen to the RAIN ',',',',' 5

∆ ( คูลิโอ้' ) 。

Listen to the RAIN

5

 

เสียงฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินตามร่างสูงโปร่งไปทำให้หัวใจของแพคฮยอนหนักอึ้ง เขาไม่รู้ว่าทำไมคนใจร้ายคนนี้ถึงได้โกรธเคือง ทั้งที่เขากับเทาก็เปิดโอกาสให้ได้อยู่กับคนรักแล้ว ควรจะเลิกสนใจคนที่เป็นแค่แฟนเซฮร์วิสคนนี้เสียที ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ และรับรู้ถึงความเจ็บที่เกิดรอบข้อมือและในอกนี้

ชานยอลเปิดประตูหอพักออกอย่างเงียบเชียบ เพราะคนอื่นหลับไปแล้ว คนตัวเล็กก็รีบบิดมือออกและเดินไปยังห้องของตนเอง มันเจ็บจนจะร้องไห้ออกมาแล้ว อีกนิดเดียวความเข้มแข็งของเขาจะต้องพังครืนลงมาแน่ๆ แพคฮยอนหยิบเอาผ้าขนหนูโดยหวังจะเข้าห้องน้ำ แต่ประตูห้องนอนของตนเองก็โดนเจ้าของห้องอีกคนปิดลงเสียก่อน

แพคฮยอนเม้มริมฝีปากแน่น จ้องมองคนตัวสูงตรงหน้าอย่างเอาเรื่องแล้วจึงเดินเข้าไปใกล้ ยื่นมือไปหวังจับลูกบิดประตู แต่มือคู่เดิมก็ชิงจับข้อมือของคนตัวเล็กเอาไว้ก่อน

“ปล่อยนะปาร์ค ชานยอล ฉันจะไปอาบน้ำ” แพคฮยอนพูดด้วยเสียงที่เบาเพราะกลัวจะรบกวนคนอื่น แต่กลับทำให้ชานยอลหัวเราะขึ้นจมูกอย่างไม่สบอารมณ์

“ทำไมต้องอาบน้ำด้วยล่ะ? เพิ่งจะอาบเมื่อตอนเย็นไม่ใช่หรอ?” ชานยอลถามกลับ แพคฮยอนขมวดคิ้วแน่นแล้วพยายามดึงมือของตนเองคืน แต่มันไม่ง่ายเหมือนครั้งก่อน แรงที่ชานยอลกำรอบข้อมือของเขามันมากกว่าเดิม และยิ่งขัดขืน ชานยอลก็ยิ่งเพิ่มแรง

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” แม้จะโมโหแทบคลั่ง แต่แพคฮยอนก็ไม่กล้าตวาดเสียงดัง เขาไม่อยากให้ทุกคนรู้ว่าใต้ความสัมพันธ์ของรูมเมทที่แสนน่าเอ็นดูนั้นเป็นเพียงฉาบหน้าอันหลอกลวงของพวกเขาเท่านั้น ห้องนอนที่ไม่อาจจะเดินเข้ามาเหยียบเลยซักนิด

“ปาร์ค ชานยอล...ฉันจะอาบน้ำ พรุ่งนี้มีอัดรายการ อย่าทำให้เสียงาน” แพคฮยอนเรียกอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะไม่ฟังเขาเลย

ชานยอลเบนสายตาจากคนตัวเล็กด้านหน้าแล้วหัวเราะอีกครั้ง

“อย่าเอางานมาอ้างเลย ไปทำอะไรกับจิ่อเทาแล้วล่ะซิ จะทำลายหลักฐานหรอ?” คำพูดเหยียดหยามจากชานยอลทำให้แพคฮยอนหน้าแดงด้วยความโมโห แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะปฎิเสธ ในเมื่อเจ้าคนโง่ที่โตแต่ตัวอยากเข้าใจผิดเอง เขาก็จะยอมรับ

“ถ้าใช่..หรือไม่ใช่..แล้วจะเกี่ยวอะไรกับนายด้วย?” แพคฮยอนถามกลับ

ทันทีที่จบประโยค ร่างของคนตัวเล็กก็ลอยหวือล้มลงกับเตียงและถูกร่างของชานยอลกักขังเอาไว้ ผ้าขนหนูผืนใหญ่ปิดใบหน้าของแพคฮยอน แต่เขาก็ไม่สามารถดึงมันออกได้ ท่อนขาถูกหนีบเอาไว้แน่น แล้วมือทั้งสองข้างก็ถูกดึงไปพาดไว้เหนือศีรษะ

“ชานยอล! ปาร์ค ชานยอล! อย่าทำ! อย่า!!” แพคฮยอนเผลอตะโกนลั่น แต่แล้วมันก็ถูกปิดปากด้วยมือร้อน

“อยากให้คนอื่นเข้ามาดูรึไง!” ชานยอลขู่แล้วดึงผ้าขนหนูออกจากใบหน้าของแพคฮยอน

“อยาก..ก็ไปหาพี่คริสดิ เขาทำให้แกได้!” แพคฮยอนสวนกลับด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม พยายามดึงแขนตัวเองออกจากมือ และขยับขาที่เหมือนจะชาเพราะแรงกดจากอีกคน แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไง เขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากการคุกคามของเพื่อนร่วมห้องได้เลย

“ฉันจะตรวจสอบของของฉัน ว่ามันสึกหรอไปรึเปล่า?” ชานยอลเอ่ยขึ้นแล้วใช้มือที่เหลืออีกข้างดึงกางเกงวอร์มสีเทาตัวหนาออก แพคฮยอนขบกรามแน่นเพราะไม่สามารถต่อต้านได้ เขาเบนสายตามองออกนอกหน้าต่างที่กำลังมีฝนตกแล้วได้แต่นึกสมเพชในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

“ไม่ขัดขืนแล้วหรอ? ชานยอลถามขึ้น แล้วค่อยๆ เกี่ยวกางเกงในสีขาวของคนตัวเล็กลง

แพคฮยอนหลับตาแน่นโดยไม่ให้คำตอบกับคนตัวโต เก็บซ่อนน้ำตาไว้ใต้เปลือกตาคู่เดิม สัมผัสเปียกชื้นที่กำลังลากไล้สัมผัสที่หน้าท้องอาจทำให้ทุกประสาทสัมผัสของแพคฮยอนตื่นขึ้นและพร้อมรับการกระทำที่เจ็บปวดจากคนใจร้าย

ถึงพยายามขัดขืนมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วก็เป็นหัวใจของตัวเองที่จำยอมให้กับคนนี้ ทำไมถึงได้มีความรักที่เจ็บปวดอย่างนี้นะ พยอนแพคฮยอน

“ชานยอล.. ปล่อยมือเถอะ ฉันไม่ขัดขืนหรอก...” แล้วแพคฮยอนก็เอ่ยขึ้น ชานยอลยิ้มกว้างและปล่อยมือที่กดมือทั้งสองข้างของแพคฮยอนเอาไว้ให้เป็นอิสระ

แพคฮยอนเลือกจะดึงผ้าขนหนูขึ้นมาปิดหน้าของตนเองเอาไว้ วันนี้เขาเจ็บปวดและอ่อนแอเหลือเกิน มันทำให้เขากลัวว่าจะไม่สามารถกักเก็บน้ำตาเอาไว้ได้อีก และเผลอปล่อยให้คนตรงหน้าได้เห็นมัน

ชานยอลเอื้อมมือหวังจะเปิดผ้าขนหนูออก แต่แพคฮยอนก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า “อย่าเปิดออก ไม่งั้นฉันจะขอย้ายห้อง”

คำขู่ของแพคฮยอน ทำให้ชานยอลยิ้มกว้าง เขารู้ว่าใต้ผ้าขนหนูนั้นเก็บซ่อนสิ่งใดไว้ เขาหวังจะให้มันกัดกร่อนหัวใจที่แข็งแกร่งของแพคฮยอนเหมือนเช่นรอยยิ้มของแพคฮยอนที่ทำให้เขาหลงรักและหวงแหนมากขึ้นทุกวัน อยากให้แพคฮยอนอ่อนแอและไม่กล้าหนีไปจากเขา อยากจะครอบครอง แต่ก็ไม่รู้จะใช้วิธีใด

ในเมื่อชานยอลรักทั้งแพคฮยอนและอู๋ฟาน

                                                       

เสียงของสายฝนดังขึ้นมาอีกแล้ว ที่หน้าต่างนั้นมองเห็นท้องฟ้ามืดมิดที่มีหยาดฝนร่วงจากฟ้าสม่ำเสมอ ความเย็นปลุกให้เทาตื่นขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าจะเพิ่งหลับไปได้ไม่นาน เขามองใบหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้นนั่งโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

เทาหยิบเสื้อผ้ามาใส่แล้วเดินไปยังหน้าต่างที่มีหยดน้ำเกาะเต็มไปหมด ทอดสายตาออกไปด้านนอกเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกที่จุกแน่นอยู่ในอก

ถึงจะรู้ว่าไม่มีวันได้เป็นที่หนึ่งในใจของคริส และอาจจะไม่เคยถูกมองเห็นความรักที่มอบให้ แต่สุดท้าย เขาก็ยังจะเลือกเป็นคนโง่งมที่รักคนที่ไม่รักเขาอยู่อย่างนี้ ความรู้สึกมันกำลังแล่นมาจุกที่ลำคอ ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้ แต่มันกลับไม่มีน้ำตาไหลออกมา

กลัวเหลือเกินว่าคริสจะรู้แล้วถอยห่างจากไป

เทาเอียงศีรษะพิงกับกระจกของหน้าต่าง อากาศข้างนอกเย็นกว่าข้างในเล็กน้อย แต่สัมผัสเย็นๆ นี้กลับทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด หลับตาลงอย่างเชื่องช้าและเก็บซ่อนน้ำตาในสายฝน

เมื่อไหร่จะชินชากับความรู้สึกนี้เสียที

“ตื่นเร็วจัง...”

เสียงของคนบนเตียงเรียกให้เทาตื่นขึ้นจากภวังค์ เด็กหนุ่มละสายตาจากสายฝนกลับมายังคนที่เขารักที่สุดแล้วเผลอยิ้มเหมือนทุกครั้ง

“พี่คริสนอนต่อเถอะครับ” เทาบอกแล้วโบกมือให้กับคนที่พยายามหรี่ตามองเขา

“เทาต่างหากที่ควรมานอนต่อ พรุ่งนี้ต้องอัดรายการนะ ถ้านอนไม่พอจะเบลอเอา” คริสเตือนด้วยความเป็นห่วง เทาพยักหน้ารับแล้วเอียงศีรษะพิงหน้าต่าง

“ถ้าอย่างนั้น... เดี๋ยวผมกลับไปนอนครับ” เทาตอบกลับด้วยเสียงที่แผ่วเบา

คำพูดของคริสทำให้เทารู้สึกดีใจที่ยังเหลือความห่วงใยไว้ให้เขาบ้าง แต่กลับเจ็บปวดยิ่งกว่าเมื่อไม่รู้ว่ามันคือความรักหรือเพียงหน้าที่ของหัวหน้าวงที่พึงกระทำ

ปวดหัวไปหมดแล้ว

อ้อมแขนอบอุ่นค่อยๆ ปลุกให้เทาลืมตาขึ้นอีกครั้ง คนที่ควรจะนอนบนเตียงกลับอยู่เบื้องหน้าและส่งยิ้มบางมาให้ สายตามองมาด้วยความห่วงใยแล้วค่อยๆ ดึงร่างของเทาเข้าไปกอด

“ไม่สบายอีกรึเปล่า?” เสียงกระซิบลงข้างหูอย่างอ่อนโยนทำให้หัวใจของเทาอ่อนยวบ สองแขนค่อยๆ โอบกอดคริสบ้าง ซุกหน้าลงกับไหล่กว้างแล้วส่ายศีรษะเบาๆ

“ไม่ครับ ไม่ได้เป็นอะไร” เทาตอบกลับ แม้ว่าน้ำตาจะเอ่อคลอหน่วยจวนเจียนจะไหล เขาหลับตาแล้วฟังเสียงสายฝนที่เหมือนจะตกแรงขึ้นกว่าเดิม เงี่ยหูฟังเสียงหัวใจของคริสที่เต้นแรงไม่แพ้กัน

“หรือว่ากังวลที่พรุ่งนี้ต้องขึ้นเวทีที่เกาหลีแล้ว? ไม่ต้องกังวลไปหรอก แค่ทำให้เหมือนที่อยู่จีนก็พอแล้ว” คริสให้กำลังใจกับคนที่ตัวเองคิดว่ากังวลกับการชึ้นเวทีในรายการเพลง เทาพยักหน้ารับแล้วกระชับกอด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ขอให้ผมอยู่อย่างนี้อีกซักพักนะครับ”

 

[TBC]

อาเจ้นบอกว่า “วันนี้ฝนตก...”