[Fic EXO] Listen to the RAIN

ลำดับตอนที่ #6 : Listen to the RAIN ',',',',' 4

∆ ( คูลิโอ้' ) 。

Listen to the RAIN

4

 

 

ทางเดินของสองหนุ่มของสมาชิกวง EXO ไร้ซึ่งเสียงพูดคุย เถากวาดสายตามองไปทั่วตามประสาคนกลัวหลงทาง ส่วนอีกคนก็เดินเหม่อลอยเหมือนไร้วิญญาณสะดุดพื้นบ้าง เกือบชนเสาไฟฟ้าบ้าง แต่ทุกครั้งก็มีคนตัวสูงคอยช่วยฉุดเอาไว้ก่อนจะได้รับบาดเจ็บ จนกระทั่งพวกเขามาหยุดที่หน้าร้านสะดวกซื้อ

“พี่หิวไหม?” เถาเอ่ยถามขึ้น แต่แพคฮยอนก็ส่ายศีรษะปฎิเสธ

น้องชายตัวสูงจึงเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อเพียงคนเดียว แพคฮยอนกระชับเสื้อกันหนาวของตนเองแล้วหันหลังพิงให้กับกระจกหน้าร้าน เสียงท้องร้องน่ารำคาญไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกอยากกินเลย เขาหิว แต่ก็กินไม่ลง ถึงจะพายามไม่มองทั้งชานยอลและพี่คริส แต่มันก็เผลอไปมองให้เจ็บใจทุกครั้ง

ทำไมมันรู้สึกเจ็บย่างนี้...

“ผมเสร็จแล้ว” เถาพูดภาษาเกาหลีด้วยสำเนียงแปร่งๆ ในมือถือถุงพลาสติกข้างหนึ่ง อีกข้างก็เป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกลิ่นหอมชวนหิวเอาไว้

แพคฮยอนเงยหน้ามองเถาแล้วถามขึ้น “ไหนบอกว่าไม่หิวไง?”

“แต่ตอนนี้หิวแล้ว” เถาตอบกลับด้วยเสียงร่าเริงกว่าเดิมเล็กน้อย ก่อนจะออกเดินอีกครั้ง “ไปหาที่นั่งกินกันเถอะ”

เมื่อได้ของกินแล้วเด็กน้อยตัวสูงก็เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิม เขาฮัมเพลงอะไรซักอย่างแล้วมองไปรอบๆ เหมือนเดิม ท่าทางแบบนี้ทำให้คนที่เดินอยู่ด้านหลังนึกแปลกใจไม่ได้ และมันก็ทำให้แพคฮยอนรู้สึกคลายความตึงเครียดลงไปเล็กน้อย

แล้วจื่อเถาก็เดินเลี้ยวเข้าไปในสวนสาธารณะ โดยไม่ลืมจะมองพี่ชายตัวเล็กที่เดินตามเข้ามาด้วย ก่อนจะเลือกไปนั่งลงกับม้านั่งตัวยาวที่อยู่ใกล้กับสนามเด็กเล่น

เถาจัดแจงวางของกินจนเต็มม้านั่งไม่เหลือที่ให้แพคฮยอนนั่งด้วย พอเปิดฝาของถ้วยบะหมี่ออก กลิ่นหอมก็โชยมาแตะจมูกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน แพคฮยอนเหลือบมองน้องชายที่กำลังจะคีบเส้นสีเหลืองอ่อน เลียริมผีปากด้วยความหิว แล้วเถาก็เงยหน้าขึ้นมองพี่ชายตัวเล็กพอดิบพอดี

“กินด้วยกันไหม?” เถาชวนแล้วกวาดขนมกับเครื่องดื่มมาชิดกับตัว พอมีที่ว่างให้แพคฮยอนนั่งด้วย

พี่ชายตัวเล็กจึงนั่งลงแล้วเถาก็ยกถ้วยบะหมี่ให้แพคฮยอน “เถากินก่อนเถอะ”

เถาพยักหน้ารับแล้วยัดเส้นบะหมี่เข้ามาชุดใหญ่ แพคฮยอนกลืนน้ำลายตามน้องชาย แล้วก็รับเอาถ้วยบะหมี่มายกซดน้ำเป็นอย่างแรก และตามด้วยเส้นนุ่มๆ ที่ทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

“ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมเถาถึงชอบกิน” แพคฮยอนเอ่ยขึ้น แล้วก็เคี้ยวตุ๊ยๆ จนแก้มป่อง ก่อนจะหันไปเปิดขวดน้ำเปล่า

“มันเครียดนี่น่า กินๆ ไปจะได้ลืมทุกอย่าง” เถาตอบกลับแล้วยื่นถ้วยบะหมี่ให้แพคฮยอนอีกครั้ง แต่พี่ชายตัวเล็กก็โบกมือปฎิเสธแล้วหันไปหยิบเอาถุงขนมปังมาเปิดกิน เถาทำท่าจะโวย แต่ก็ปล่อยให้พี่ชายตัวเล็กกินต่อไป รอยยิ้มเล็กของแพคฮยอนทำให้เถารู้สึกสบายใจเช่นเดียวกัน

“พี่ชอบพี่ชานยอล... พี่ก็ต้องอดทนมากกว่านี้” เถาพูดขึ้นแล้วลุกไปโยนถ้วยบะหมี่ลงถังขยะอย่างแม่นยำ

แต่พอได้ยินชื่อของชานยอล รอยยิ้มของแพคฮยอนก็เหมือนถูกขโมยหายไปอีกครั้ง

“อย่าพูดเรื่องนี้ได้ไหม? ฉันไม่อยากอารมณ์เสีย” แพคฮยอนตอบกลับแล้วยื่นถุงขนปังไส้ไก่ให้เถา “กินซะจะได้มีพลัง”

เถาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วคว้าขนมปังที่ตัวเองซื้อมาไว้ในมือ “ก็ได้ ตอนนี้เราจะลืมทุกอย่าง”

“ขอบใจ” แพคฮยอนตอบรับพร้อมรอยยิ้มกว้าง

หลังจากกินขนมปังจนหมดแล้ว แพคฮยอนกับจื่อเถาก็ย้ายตัวเองมานั่งที่ชิงช้า เสียงเอี๊ยดอ๊าดของเหล็กเสียดสีกันเป็นเพียงเสียงเดียวที่ดังขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน แพคฮยอนเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีแต่พระจันทร์เสี้ยวกับดวงดาวเล็กๆ เพียงดวงเดียวส่วนเถาก็มองแสงไฟจากตึกสูง

“พี่ร้องเพลงให้ฟังหน่อยซิ” น้องชายพูดขึ้น แพคฮยอนจึงละสายตาจากท้องฟ้าแล้วถามกลับ “อยากฟังเพลงอะไรล่ะ?”

“What is love” เถาเลือกเพลงแล้วแพคฮยอนก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“งั้นขอร้องแค่ท่อนสุดท้ายเลยได้ไหม? บอกฉันทีว่าความรักคืออะไร...” แพคฮยอนเลือกร้องแค่ท่อนสุดท้ายอย่างที่พูดจริงๆ เถาจึงหลุดหัวเราะและร้องท่อนเดียวกันในภาษาจีน

 

말해줘 내게 what is love

告诉我 到底 what is love

บอกฉันทีว่าความรักคืออะไร

 

“กี่โมงแล้วอ่ะ?”

หลังจากที่ทั้งสองคนเงียบกันมาซักพักแพคฮยอนก็ถามขึ้น เถาก็ส่ายศีรษะเบาๆ แล้วตอบว่า “ผมไม่ได้เอานาฬิกา หรือว่ามือถือมาเลย"

“ฉันก็เหมือนกัน” แพคฮยอนสารภาพแล้วถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้นจากชิงช้าแล้วหันกลับมาหาเถา ยื่นมือไปด้านหน้าพร้อมเอ่ยขึ้น “กลับกันเถอะ”

เด็กหนุ่มตัวสูงยื่นมือไปจับมือของพี่ชายตัวเล็กแล้วลุกขึ้นยืน สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอีกครั้ง และมันก็เจ็บเหมือนเดิม ยิ่งคิดว่าต้องกลับไปเจออะไร มันก็ยิ่งเจ็บจนพาลไม่อยากกลับ แต่สองเท้ามันก็เดินออกมาจากสวนสาธารณะแล้ว

“ทางกลับคือทางนั้นไม่ใช่หรอ?” เถาถามเพราะจำได้ว่าตัวเองเดินมาจากทางตรงข้าม แพคฮยอนหรี่ตามองน้องชาย “คิดจะเถียงคนที่อยู่เกาหลีมาเกือบตลอดชีวิตอย่างฉันหรอ? ทางนั้นมันอ้อมจะตายไป กลับทางนี้ใกล้กว่า”

 

ในที่สุดจื่อเถาและแพคฮยอนก็เดินมาถึงหอพักของตนเอง แพคฮยอนหยุดที่หน้าประตูของห้องสมาชิก EXO – K ครู่หนึ่งแล้วเงยหน้ามองเถา

“ห้องฉันคงไม่ว่างหรอก.. ไปนอนกับเถาก็แล้วกัน”

เถาเข้าใจความหมายของพี่ชายตัวเล็กจึงพยักหน้ารับแล้วจูงมือมาที่ห้องพักของสมาชิก EXO – M

ทันทีที่เปิดประตูออก เถาและแพคฮยอนก็ต้องแปลกใจ เพราะคนที่พวกเขาไม่อยากเห็นหน้ายืนกอดอกแสดงสีหน้าไม่พอใจกันทั้งคู่ เถาชะโงกหน้าและกวาดสายตามองหาคนอื่น แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่เลย

“ทำไมไม่เอามือถือไปด้วย?” คริสเปิดฉากถามเสียงเครียด เถาเผลอกำมือที่จับแพคฮยอนเอาไว้แน่น เพราะเด็กหนุ่มไม่เคบชินที่โดนคนตรงหน้าดุเอา

“ลืมเอาไปครับ” เถาตอบตามจริง เพราะเขาเร่งรีบจะออกจากห้องจึงไม่ได้หยิบอะไรนอกจากกระเป๋าสตางค์ที่ติดอยู่ในกระเป๋ากางเกง

“แล้วทำไมเพิ่งกลับ? รู้ไหมว่ามันทำให้คนอื่นเป็นห่วง” คริสพูดอีกครั้ง เถาก็ผงกศีรษะรับแล้วจึงรีบพูดตัดบท แค่นี้เขาก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว อย่าทำเหมือนมันเป็นเรื่องร้ายแรงเลย “งั้นผมขออนุญาตไปนอนก่อนนะครับ”

“ราตรีสวัสดิ์” แพคฮยอนถอดรองเท้าของตนเองแล้วเดินตามหลังเถาไป แต่เมื่อเดินผ่านชานยอลไปเพียงนิดเดียว ข้อมือของแพคฮยอนก็โดนรั้งเอาไว้

“แพคฮยอนต้องกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองซิ” ชานยอลพูดขึ้น แม้น้ำเสียงจะผ่อนคลายกว่าคริสมาก แต่กลับกดดันให้แพคฮยอนไม่อยากจะสบตาอีกฝ่าย

“ฉันจะนอนที่นี่” แพคฮยอนยืนยันเสียงแข็ง ทำให้ชานยอลยิ่งกำข้อมือของคนตัวเล็กแน่นกว่าเดิม

“พี่ชานยอลไม่ได้เจอพี่คริสตั้งนาน พี่คริสคงมีเรื่องจะคุยกับพี่อีกเยอะ วันนี้ให้แพคฮยอนอยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว” เถายื่นข้อเสนอ แต่ก็ไม่ทำให้แรงที่กำรอบข้อมือลดลงเลย สายตาไม่เป็นมิตรส่งคืนราวกับจะบอกไม่ให้เถายุ่งกับเรื่องนี้

“ถ้าจะคุยกันน่ะ คุยกันตอนไหนก็ได้ แพคฮยอนกลับไปนอนห้องตัวเองเถอะ แล้วเถาก็รีบอาบน้ำนอนด้วย” คริสเป็นตัดสินทำให้เถาอยากจะเถียง แต่เขาก็ไม่กล้าและยอมปล่อยมือจากพี่ชายตัวเล็กไป

“พรุ่งนี้เจอกันนะ” แพคฮยอนส่งยิ้มให้น้องชายตัวสูง แล้วก้มหน้าลง สวมรองเท้าที่เพิ่งถอด โดยที่ข้อมือของตนเองยังโดนคนใจร้ายบีบเอาไว้แน่น

“งั้นพรุ่งนี้เจอกันครับ กู๊ดไนท์!” ชานยอลหอมแก้มคริสเต็มฟอด และคริสก็หอมแก้มกับคนน่ารักของเขาเช่นกัน “กู๊ดไนท์”

แพคฮยอนหันมองบานประตูที่อยู่ตรงหน้า ส่วนเถาก็เลือกจะเดินเข้าไปในห้อง และปีนขึ้นเตียงของตนเองทันที

“อย่าเพิ่งนอนซิ อาบน้ำก่อน!” คริสเตือน แต่เถาก็ดึงผ้าห่มมาคลุมทั้งตัวเอาไว้แล้ว หัวหน้าวงจึงต้องละหน้าที่คนรักและเดินเข้าไปในห้องเพื่อขุดน้องเล็กของวงให้อาบน้ำให้ได้

ชานยอลสวมรองเท้าเสร็จก็เปิดประตูและลากแพคฮยอนกลับห้องทันที

 คนตัวเล็กได้แต่ถอนหายใจยาวและซ่อนน้ำตาเอาไว้

 

 

[TBC]

อาเจ้นบอกว่า “บอลมาแล้ว วันนี้ขอให้สเปนชนะ!!”